Κάθε είδηση που έρχεται από όποια γωνιά της Γης βεβαιώνει για ένα: Την επελαύνουσα βαρβαρότητα. Είτε αφορά τους ιθαγενείς στην Αυστραλία, είτε τους εργάτες στις πόλεις (όποιες πόλεις), ή, τους αγρότες στον κάμπο. Κάθε βιτρίνα της καπιταλιστικής ευημερίας γίνεται θρύψαλα κάθε που το σύστημα βρίσκεται στην ανάγκη να αποδείξει για ποιον υπάρχει. Βλέποντας τις χτεσινές εικόνες από την Ταϊβάν - μια από τις κορυφαίες βιτρίνες του καπιταλισμού - δεν μπορείς να μην κάνεις αυτόματα τη σύγκριση με τη μικρή Κούβα και τον απόλυτα ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό της. Ενας τυφώνας - αυτό το απόλυτα καταστροφικό φαινόμενο - δεν είναι αναγκαστικό να οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή. Είναι το σύστημα που καθορίζει τη διαφορά.

Οσο κι αν γονάτισε πολλούς η επικράτηση της αντεπανάστασης, η υπεροχή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε παραμένει ζωντανή σπίθα κάτω από τις στάχτες. Το γνωρίζουν καλύτερα από τους ίδιους τους εργάτες, οι καπιταλιστές. Γι' αυτό και ορθώνουν αναχώματα το ένα μετά το άλλο. Σήμερα είναι «της μοδός» η «πράσινη οικονομία», καθώς η τόσο χρήσιμη για την αντιμετώπιση των κομμουνιστών σοσιαλδημοκρατία έχει κραχτεί πια σαν βασικός πυλώνας για τη στήριξη του καπιταλισμού.

Κι όμως, αρκεί μια ματιά στη γειτονιά μας, στις εξελίξεις για τον Αχελώο, για παράδειγμα, για να φανεί πως μ' όποιο φτιασίδωμα το σύστημα πάσχει, η λύση δεν μπορεί να δοθεί εντός των τειχών. Στο θέμα της εκτροπής του Αχελώου κυριολεκτικά «δυο γάιδαροι μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα». Πράσινοι και ροζ πλακώνονται ποιος είναι πιο οικολόγος όταν και οι δυο μάχονται για να εφαρμοστεί η ΚΑΠ, να ξεκληριστεί η μικρή και φτωχή αγροτιά, ώστε να συγκεντρωθεί η γη σε χέρια νεοτσιφλικάδων. Το έργο δεν παίζεται μόνο εδώ. Το παράδειγμα των Αυστραλών ιθαγενών είναι χαρακτηριστικό.

Απέναντι σε μια πραγματικότητα που βοά πως θέλει άλλο δρόμο ανάπτυξης ο τόπος, πως αυτό το σύστημα δεν μπορεί να γιατρέψει την ίδια του την αρρώστια - το αναγκαστικό διαρκές κυνήγι του κέρδους από τους λίγους σε βάρος των πολλών - διαβάζοντας τα περί «ακυβερνησίας» θες να βάλεις τα γέλια, αλλά αυτό βολεύει ακριβώς τη σχετική φιλολογία.

Γιατί, οι επιπτώσεις από τη διατήρηση αυτής της οικονομικής - πολιτικής πραγματικότητας είναι δραματικές για τη ζωή του καθένα, ό,τι κι αν έχει ψηφίσει χτες. Αυτοί οι τύποι, οι ηγεσίες, δηλαδή, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, από κοντά οι αρθρογράφοι τους, κοροϊδεύουν τον κόσμο κατάμουτρα, ποντάροντας στην ίδια την απελπισία.

Ωμά, πλέον, δε κάνουν καμιά συζήτηση για διαφορετικά προγράμματα, αλλά για ένα «φύγε εσύ, να έρθω εγώ». Και να αλλάξει τι; Για να διαπραγματευτεί, λέει, ο επίδοξος νέος βεζύρης, νέο χρονοδιάγραμμα στην εφαρμογή του συμφώνου σταθερότητας. Δυο μήνες πριν, παραμονές ευρωεκλογών, ψιθύριζαν κάτι για αναθεώρηση του προγράμματος σταθερότητας, όταν το κοινωνικό αίτημα ήταν ένα και μόνο: Η κατάργηση του προγράμματος σταθερότητας. Τώρα προβάλλουν ως περίπου επαναστατικό στόχο την αλλαγή χρονοδιαγράμματος.

Και πώς να βάλουν, όμως, άλλον στόχο όταν ήδη προαναγγέλλουν πως όχι μόνο δεν έχουν σκοπό να εφαρμόσουν άλλη πολιτική, αλλά θέλουν να κάνουν αποτελεσματικότερη για τα κέρδη αυτήν που εφαρμόζεται. Αυτό ακριβώς σημαίνει «σχέδιο για την τιθάσευση των δημοσιονομικών μεγεθών».

Εξ ου και η διαπίστωση στη γαλάζια ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ότι τα δύο κόμματα της αστικής τάξης πρέπει να τα βρουν, πριν παρέμβει ο λαός για να δώσει λύση στο πρόβλημα. Σε ποια κατεύθυνση να τα βρουν; Μα στο πνεύμα Σημίτη, απαντά η πράσινη εκδοχή στο ΒΗΜΑ. Οπου δημόσια οικονομικά και καλή αστυνομία πήγαιναν μαζί. Σωστοί. Γνωρίζουν πως χωρίς «καλή αστυνομία» δε νοικοκυρεύονται τα δημόσια οικονομικά, τα οποία ως γνωστόν κινδυνεύουν από τους εργάτες που παλεύουν και ενίοτε κερδίζουν.

Η αστική τάξη γνωρίζει ότι το ζωνάρι είναι ήδη αρκετά σφιχτό. Γνωρίζει ότι το «σιχτίρισμα» πάει σύννεφο. Γνωρίζει ότι μια σπίθα αρκεί να ανάψει η φωτιά. Και ψάχνει λύση στην παράταση. Να βρεθεί νικητής χωρίς να αλλάξει το παιχνίδι και ειδικά χωρίς να αλλάξει το γήπεδο.

Λύση στο γήπεδο της αστικής τάξης δεν υπάρχει για τα λαϊκά στρώματα. Το παιχνίδι που έχει κανόνα να αυξάνουν τα καπιταλιστικά κέρδη, άρα να γονατίζουν όλο και περισσότερο οι παραγωγοί του πλούτου, δεν μπορεί να κερδηθεί από τους εργάτες χωρίς ανατροπή του ίδιου του παιχνιδιού. Η πάλη γι' αυτήν την ανατροπή δεν περιμένει καμιά «ΔΕΘ». Δίνεται καθημερινά, με συγκέντρωση δυνάμεων και οργάνωση που υπακούει στο στρατηγικό στόχο.