Μια ορισμένη ιδεολογική χρήση έχουν και τα ποσοστά της επίσημης φτώχειας που καταγράφεται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ από τη «Γιούροστατ» και τις εθνικές στατιστικές υπηρεσίες. Στην κυριολεξία, πρόκειται για παρωδία που εκτός των άλλων έχει να κάνει με τους επίσημους ορισμούς, τον τρόπο ταξινόμησης που εφαρμόζουν με στόχο να συσκοτίσουν τα πράγματα, να συγκαλύψουν τις οξυμένες αντιθέσεις και αντιφάσεις

Η κοινή συνισταμένη της «επιχειρηματολογίας» τους έχει τη βάση της στην ίδια τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στο προβλεπόμενο σε αυτή όριο μέχρι το οποίο μπορεί να φτάσει το έλλειμμα (3% του ΑΕΠ). Ετσι οι απολογητές του συστήματος αφήνουν την ΕΕ στην ησυχία της. Κατά τα λοιπά, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διαγκωνίζονται για το ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο, για το ποια πολιτική υπηρετεί καλύτερα τους όρους και τις προϋποθέσεις ομαλής και απρόσκοπτης λειτουργίας του συστήματος που υπηρετούν. Στο ίδιο μήκος βρίσκεται και το λοιπό συνονθύλευμα - και πώς άλλωστε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά - από τη τη στιγμή που διακηρύσσουν το λεγόμενο «ευρωπαϊκό» (διάβαζε κοιναγορίτικο - φιλομονοπωλιακό) προσανατολισμό τους.

Από την άποψη της εξυπηρέτησης των λαϊκών στρωμάτων, όλοι αυτοί είναι εξίσου επικίνδυνοι: Στο απυρόβλητο η ρίζα του ζητήματος και από την άλλη, μπόλικη κοκορομαχία και φιλολογία για τα δευτερεύοντα και για τα αποτελέσματα που φέρνει η εφαρμοζόμενη πολιτική. Κάθε άλλο παρά τυχαία, κάθε φορά που η Κομισιόν δημοσιοποιεί τα στοιχεία ή τις εκτιμήσεις γύρω από τα διάφορα δημοσιονομικά και άλλα οικονομικά μεγέθη, οι εν λόγω φωστήρες πιάνουν δουλειά: «Καμπάνα από την ΕΕ» κραυγάζει ο ένας, για αποτυχία της μιας ή της άλλης κυβέρνησης ο άλλος και πάει λέγοντας. Ολοι αυτοί έχουν κορόνα στο κεφάλι τους την ίδια την ΕΕ. Και οι μεταξύ τους διαγκωνισμοί αφορούν στο ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Από κοντά και οι κάθε είδους αριστεροί ψάλτες. Στην προσπάθειά τους να διασώσουν το κύριο - την ίδια την ΕΕ - επιχειρούν να προσωποποιήσουν τις αντιθέσεις, ρίχνοντας στην πιάτσα το ιδεολόγημα του ...κακού Μπαρόζο ή όποιου άλλου διαχειριστή τους. «Ξεχνούν» ακόμη και τη συσσωρευμένη πείρα πολλών χρόνων που διδάσκει ότι η ΕΕ - από την άποψη των λαϊκών συμφερόντων - μόνο χειρότερη γίνεται. Και δε θα μπορούσε να εξελιχτεί και διαφορετικά: Η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, η ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας, η επιχειρηματική επέκταση - διείσδυση σε ζωτικούς χώρους και αγορές κ.ο.κ. είναι το Αλφα και το Ωμέγα της ΕΕ. Αυτή η στρατηγική για την ενίσχυση της πλουτοκρατίας έχει τους δικούς της κανόνες που αναγκαστικά και αναπότρεπτα βρίσκονται απέναντι - και μόνον απέναντι - στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις. Από την πλευρά των λαϊκών συμφερόντων το ζητούμενο είναι η ανατροπή αυτής πολιτικής που αναγκαστικά περνάει μόνο μέσα από τη συνολική ρήξη με την ΕΕ.

Τα ελλείμματα και κυρίως ο τρόπος που παρουσιάζονται έχουν και μια ακόμη χρήσιμη για το εκμεταλλευτικό σύστημα «ιδεολογική» αποστολή. Σε αυτό το πλαίσιο προσχηματικά αξιοποιούνται προκειμένου να στρώσουν το χαλί για τα νέα φοροεισπρακτικά και άλλα αντιλαϊκά πακέτα μέτρων. Ηδη από την περασμένη δεκαετία στο πλαίσιο, τότε, της «σύγκλισης» τα ελλείμματα λειτουργούσαν όπως το πείραμα με το σκύλο του Παβλόφ. Κάθε φορά έρχονταν να εμπεδώσουν στη λαϊκή συνείδηση το «αναγκαίο κακό», δηλαδή για τα «αναμενόμενα» πρόσθετα μέτρα.

Μια ορισμένη ιδεολογική χρήση έχουν και τα ποσοστά της επίσημης φτώχειας που καταγράφεται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ από τη «Γιούροστατ» και τις εθνικές στατιστικές υπηρεσίες. Στην κυριολεξία πρόκειται για παρωδία που εκτός των άλλων έχει να κάνει με τους επίσημους ορισμούς, τον τρόπο ταξινόμησης που εφαρμόζουν με στόχο να συσκοτίσουν τα πράγματα, να συγκαλύψουν τις οξυμένες αντιθέσεις και αντιφάσεις. Μας λένε, για παράδειγμα, ότι η Ελλάδα με 21% του πληθυσμού να συγκαταλέγεται στην επίσημη φτώχεια ότι είναι το ψηλότερο στην ευρωζώνη και από τα ψηλότερα σε ολόκληρη την ΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο οι απολογητές του συστήματος βρίσκουν την ευκαιρία να εμπλουτίσουν την προπαγάνδα τους, ότι τάχα στην ΕΕ είναι καλύτερα, ότι τάχα η ενίσχυση της εφαρμοζόμενης πολιτικής σε επίπεδο ΕΕ θα βελτιώσει τη θέση στα εξαθλιωμένα τμήματα του πληθυσμού της χώρας, όταν επέλθει η περιβόητη σύγκλιση. Στην πραγματικότητα, ο τρόπος ταξινόμησης της επίσημης φτώχειας εάν σε ένα και μοναδικό πράγμα δε θα μπορούσε να χρησιμεύσει, αυτό δε θα ήταν άλλο παρά για λόγους συγκρισιμότητας ανάμεσα στα κράτη - μέλη.

Οι στατιστικολόγοι της ΕΕ ορίζουν το όριο φτώχειας στο επίπεδο κάτω από το 60% του διάμεσου εισοδήματος που διαμορφώνεται σε κάθε χώρα: Το διάμεσο εισόδημα, δηλαδή ούτε καν το μέσο όρο των εισοδημάτων. Με αυτό το στατιστικό μαγείρεμα επιχειρούν την πλήρη συσκότιση της πραγματικότητας. Για παράδειγμα: Ας υποθέσουμε πως σε κάποιο από τα κράτη της ΕΕ ο επιμερισμός των εισοδημάτων ανά ομάδες πληθυσμού έχει ως εξής: Σε 5 εκατ. κατοίκους συγκεντρώνονται ετήσια εισοδήματα από 50.000 ευρώ, σε 5 εκατ. κατοίκους από 10.000 ευρώ και σε 5 εκατ. κατοίκους από 5.000 ευρώ. Στην περίπτωση του παραδείγματος, το διάμεσο εισόδημα είναι στα 10.000 ευρώ. Κατά συνέπεια επίσημα φτωχοί χαρακτηρίζονται όσοι ζουν με εισόδημα χαμηλότερο από το 60% του διαμέσου εισοδήματος, δηλαδή με λιγότερα από 4.000 ευρώ το χρόνο. Ετσι στο συγκεκριμένο παράδειγμα η επίσημη φτώχεια θα ήταν μηδενική. Αυτό που επιχειρούν να συσκοτίσουν είναι πρώτα και κύρια το μέγεθος της ανισοκατανομής των εισοδημάτων. Σε αυτό το πλαίσιο και τα διάφορα παπαγαλάκια της ΕΕ εξοπλίζουν το προπαγανδιστικό οπλοστάσιό τους εμπαίζοντας τα λαϊκά στρώματα τόσο με τα απόλυτα όσο και με τα σχετικά μεγέθη της επίσημης φτώχειας.

Και επειδή σε αυτό τον κόσμο τίποτα δεν είναι ουδέτερο και τίποτα δεν είναι αταξικό, η ΕΕ και τα διάφορα όργανά της φρόντισαν να προσδώσουν στην επίσημη στατιστική και το ρόλο συγκάλυψης των οξυμένων αντιθέσεων του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.