Τον κύκλο των δημοσιογραφικών ερωτήσεων άνοιξε ο Γιάννης Ζαγγανάς από το «Ριζοσπάστη»:

- Κα Παπαρήγα, ήθελα να ρωτήσω, διαπιστώνετε ότι υπάρχει μια αναντιστοιχία ανάμεσα στην όξυνση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία και στο πώς κατανοούνται τα προβλήματα από την εργατική τάξη, από τους εργαζόμενους, από το λαό γενικότερα. Τι θα κάνει το ΚΚΕ για να ξεπεραστεί αυτή η αναντιστοιχία αφ' ενός και αν προβλέπετε ότι θα υπάρξει και άλλη όξυνση, απότομη όξυνση;

- ΑΛ.ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Τώρα εδώ που τα λέμε άμα διαβάσει κανείς και τα ντοκουμέντα του Κομμουνιστικού Κόμματος και άλλες - ας το πούμε - εκτιμήσεις, πάντα μιλάγαμε για αναντιστοιχία. Δηλαδή η αναντιστοιχία ανάμεσα στα προβλήματα και στο πώς εκφράζεται η αντίσταση σ' αυτά.

Το λέω αυτό το πάντα, με ποια έννοια; Δεν είναι ένα απλό και συνηθισμένο πρόβλημα. Εχει να κάνει κυριολεκτικά με το πώς διαμορφώνεται η συνείδηση του ανθρώπου και η θέλησή του εν πάση περιπτώσει για δράση. Δεν είναι ένα απλό πρόβλημα. Και αν το τονίζω αυτό, είναι γιατί η ευθύνη πραγματικά του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας - και εδώ αν θέλετε εμείς όχι θέλουμε, επιδιώκουμε να γίνει κριτική - είναι πώς ακριβώς συμβάλλουμε. Συμβάλλουμε, γιατί δεν είμαστε εμείς που θα τα αλλάξουμε όλα από μόνοι μας.

Πώς, λοιπόν, εμείς συμβάλλουμε πραγματικά αυτή η οργή και η αγανάκτηση που υπάρχει μέσα στον κόσμο, να μετατραπεί σε μία θέληση για δράση, συνειδητή. Η δράση σχετίζεται με το επίπεδο της συνείδησης. Η αναντιστοιχία, πάντα αν θέλετε θα υπάρχει, αλλά αυτή την περίοδο είναι πολύ μεγάλη. Κανένας δεν είναι ευχαριστημένος, παρ' όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχουν σημαντικές αντιστάσεις στην Ελλάδα και αντιδράσεις συνείδησης, έστω και αν δεν εκφράζονται με δράση. Πρέπει να ανησυχήσουμε.

Εμείς μία προσπάθεια που κάνουμε είναι να προτείνουμε τη συγκρότηση αυτού του μετώπου. Δεν είναι ένα τερτίπι, ένα τέχνασμα, χρειάζεται συγκέντρωση, συνένωση δυνάμεων. Προτείνουμε έστω επιμέρους μέτωπα πάλης και συνεργασίας.

Δηλαδή ένας από τους τρόπους που να βοηθηθεί πραγματικά να μειωθεί αυτή η αναντιστοιχία είναι η συνένωση, η συμμαχία, η προσπάθεια η αγωνιστική. Αλλά όχι οποιαδήποτε συμμαχία. Οχι οποιαδήποτε συνένωση. Αυτή είναι η δική μας η προσπάθεια. Αλλά εδώ δεν μπορούμε να πούμε ότι ως Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας αισθανόμαστε αυτάρκεια, επάρκεια και ότι τα έχουμε κάνει όλα. Εχουμε και εμείς σοβαρές αδυναμίες και μάλιστα σε ορισμένα κεφάλαια των Θέσεων αναφέρονται, ενδεχομένως όχι με πολύ υψηλούς τόνους, αλλά με πολύ ουσιαστικές και αυστηρές εκφράσεις. Εδώ δοκιμαζόμαστε στην ικανότητά μας να βοηθήσουμε να εκφραστεί αυτή η δυσαρέσκεια.

Και για να ολοκληρώσω. Θεωρούμε, και το λέμε στις οργανώσεις μας, πολύ σημαντικό να συζητήσουμε τα μεγάλα πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα, αλλά πρέπει να συζητήσουμε και για το Κόμμα, την ανάπτυξή του, τον τρόπο που συνδέεται με το λαό, τον τρόπο που δρα στο λαό. Ξέρετε, δεν ταυτίζονται αυτά. Μπορεί να κάνεις μια πολιτική επεξεργασία και να είναι καλή ας το πούμε. `Η να τη θεωρείς καλή. Και η πρακτική σου να μην είναι αντίστοιχη.

Ενα από τα μεγάλα ζητήματα που θέλουμε ιδιαίτερα μέσα στο Κόμμα να συζητηθεί, όχι σαν στενό κομματικό ζήτημα, αλλά γιατί υπάρχουν περισσότερες εμπειρίες, είναι το Κόμμα. Πώς αναπτύσσεται. Δεν είμαστε ευχαριστημένοι, χωρίς να σημαίνει όμως ότι πρέπει να υποτιμηθούν οι προσπάθειες που έγιναν αυτά τα χρόνια και οι δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντήσαμε, που εδώ που τα λέμε, δεν είναι και μικρά και δεν τα συναντάμε μόνο εμείς και άλλες δυνάμεις και συνδικάτα που παλεύουν με συνέπεια. Παρ' όλα αυτά υπάρχει θέμα μεγαλύτερου προβληματισμού για το ρόλο που μπορεί να παίξει το Κόμμα στη μείωση αυτής της αναντιστοιχίας.