Από μέλη βασιλικών οικογενειών, επιχειρηματίες και προέδρους πετρελαϊκών πολυεθνικών έως τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και τον Αλ Γκορ, έχουν περιβαλλοντικές «ευαισθησίες», έχουν αναμειχθεί με τις γνωστότερες διεθνούς εμβέλειας οικολογικές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Ωστόσο, δεν πρόκειται για τα πρόσωπα, μα για τα συμφέροντα τα οποία έχουν ταχθεί να υπηρετούν, δηλαδή τα καπιταλιστικά κέρδη. Και αυτό αποκαλύπτεται όχι μόνο από τη δράση τους, που κάθε άλλο παρά πίεση ασκεί στις αστικές κυβερνήσεις, μα και από τα πρόσωπα, τα οποία έχουν «διοριστεί» να υπηρετήσουν τον καπιταλισμό και από αυτό το πόστο...

Ας δούμε ενδεικτικά τι φανερώνει το παρελθόν της πασίγνωστης περιβαλλοντικής ΜΚΟ, WWF:

Πρώτος πρόεδρος (1962 - 1976) του διεθνούς τμήματος του WWF υπήρξε ο πρίγκιπας Βερνάρδος της Ολλανδίας, σύζυγος της βασίλισσας Βεατρίκης της Ολλανδίας. Ο Βερνάρδος, που χαρακτηρίζεται στον επίσημο ιστοτόπο του WWF ως «Ιδρυτής Πρόεδρος» της οργάνωσης.

Επόμενος πρόεδρος του WWF, την περίοδο 1976 - 1981 υπήρξε, σύμφωνα με τον ιστοτόπο της WWF, ο «Μεγάλος Γέροντας της Shell» Ολλανδός Τζον Χ. Λούντον (John H. Loudon). Ο Λούντον ήταν πρόεδρος της Royal Dutch/Shell (της γνωστής πετρελαϊκής εταιρείας) από το 1951 έως το 1965, και μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής της Chase Manhattan Bank, της τράπεζας των Ροκφέλερ.

Από το 1981 έως το 1996 πρόεδρος του WWF υπήρξε ο Δούκας του Εδιμβούργου, ο οποίος γεννήθηκε ως Πρίγκιπας Φίλιππος της Ελλάδος, και υπήρξε ο σύζυγος της Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο Φίλιππος ήταν εγγονός του Βασιλιά Γεωργίου Α΄ των Ελλήνων. Σήμερα είναι επίτιμος πρόεδρος του WWF.

Επίσης, ο σημερινός πρόεδρος του ελληνικού τμήματος του WWF, είναι στέλεχος της Eurobank.

Μπορεί οι δράσεις της Γκρίνπις να «πλασάρονται» σαν ιδιαίτερα ριζοσπαστικές, κόντρα στα ...μεγάλα συμφέροντα, σύμφωνα όμως με το Αρχείο Ειδήσεων του BBC, στις 8/1/2002, το τμήμα της Γκρίνπις (Greenpeace) στη Βρετανία βρέθηκε στο στόχαστρο μετά την απόφαση του προέδρου της, Λόρδου Μέλτσετ, να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην εταιρεία δημοσίων σχέσεων Burson - Marsteller, τη μεγαλύτερη εταιρεία δημοσίων σχέσεων στον κόσμο, έναντι αδρής αμοιβής.

Οπως τόνιζε τότε το BBC, «στο πελατολόγιο της Burson - Marsteller περιλαμβάνονται κυβερνήσεις με πολύ "κακό μητρώο" στον τομέα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και πολυεθνικές διαβόητες για την αντι - οικολογική τους δράση. Πιο συγκεκριμένα, η Burson-Marsteller ανέλαβε, μεταξύ άλλων, να ωραιοποιήσει την εικόνα της κυβέρνησης της Νιγηρίας, όταν κατηγορούνταν για γενοκτονία στην Μπιάφρα, τον εξωραϊσμό της δικτατορίας του στρατηγού Βιδέλα στην Αργεντινή που ευθύνεται για τη δολοφονία 35.000 πολιτών καθώς και την κάλυψη των εγκλημάτων της Ινδονησίας στο Ανατολικό Τιμόρ.

Πελάτες της εταιρείας - εργοδότη του προέδρου της Greenpeace είναι, επίσης, το πυρηνικό εργοστάσιο στο Three Mile Island γνωστό από τη διαρροή του 1979, η Union Carbide που ευθύνεται για 15.000 θανάτους Ινδών που ζούσαν κοντά στο εργοστάσιό της στο Μποπάλ, καθώς και η βρετανική κυβέρνηση μετά το σκάνδαλο των τρελών αγελάδων»...

Πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Γκρίνπις είναι ο Γιώργος Βερνίκος, γνωστός επιχειρηματίας, που το 1975 ίδρυσε και είναι πρόεδρος του ομίλου εταιρειών Vernicos Yachts. Το 1990 συνίδρυσε το ελληνικό γραφείο της Greenpeace, του οποίου εξελέγη πρόεδρος το 2001.

«Ψωμί» μυρίστηκε στην υπόθεση ΜΚΟ και ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Ο Μ. Γκορμπατσόφ είναι ο ιδρυτής και πρόεδρος της οικολογικής οργάνωσης «Διεθνής Πράσινος Σταυρός» (Green Cross International), που δημιουργήθηκε το 1993. Ο «Διεθνής Πράσινος Σταυρός» εδρεύει στη Γενεύη της Ελβετίας και έχει παραρτήματα σε πολλές χώρες του κόσμου (περίπου 20), ενώ για το τμήμα της Οργάνωσης στις ΗΠΑ έχει γραφτεί κατά καιρούς ότι πολλά από τα στελέχη του είναι ιδιαίτερα ...«ευκατάστατοι» επιχειρηματίες των ΗΠΑ.

Σαν υπηρέτες του καπιταλιστικού συστήματος, οι ΜΚΟ προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε αυτό με όποιον τρόπο κριθεί αναγκαίος. Είναι αναπόσπαστο τμήμα των καπιταλιστικών μηχανισμών. Χρησιμοποιούνται από ιμπεριαλιστικά κέντρα, παίζουν ενεργό ρόλο στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Για παράδειγμα, το 2006 η Ρωσική Δούμα ψήφισε νομοσχέδιο, το οποίο απαγορεύει την απευθείας δραστηριοποίηση ξένων ΜΚΟ και περιορίζει τη δυνατότητα των ρωσικών ΜΚΟ να δέχονται ξένη χρηματοδότηση και να απασχολούν μη ρωσικό προσωπικό, μετά από αποκαλύψεις ότι τοπικάτμήματα των ξένων ΜΚΟ χρηματοδοτήθηκαν από τη CIA. Απ' ό,τι φαίνεται, οι ΜΚΟ αξιοποιούνται από τις αστικές κυβερνήσεις και τις μυστικές τους υπηρεσίες ως κινητήριος δύναμη για κοινωνικές αλλαγές αναγκαίες για την εδραίωση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής...