Είναι «χαλασμένοι» μέχρι το μεδούλι. Ο τρόπος που μιλούν και γράφουν, ο τρόπος που παπαγαλίζουν το ποίημα της ημέρας, ο βαθμός της ενσωμάτωσής τους στο άρμα της αθλιότητας, έχει ξεπεράσει κατά πολύ το τυπικό δείγμα του υποτακτικού της εξουσίας.

Πρόκειται για θλιβερά ανθρωπάκια. Που υπηρετούν το βούρκο. Που η θλιβερή ύπαρξή τους είναι συνώνυμη της μπόχας και της ξεδιαντροπιάς. Βουτηγμένοι στα πατσουλιά της σήψης, μέσα στην οποία αναπτύσσονται και οι ίδιοι. Σαπρόφυτα και ασπάλακες. Που, επειδή έγιναν ίδιοι με τα αφεντικά που υπηρετούν, τώρα θέλουν να κατασκευάσουν και όλους τους υπόλοιπους σαν τα μούτρα τους.

Αγενείς. Αυθάδεις. Πρόστυχοι στις μεθόδους που με ύφος λιμοκοντόρου καμώνονται την «ευπρέπεια». Βαποράκια της αναξιοπρέπειας. Αργυρώνητα θρασίμια που δουλειά τους είναι να λιβανίζουν την παρακμή. Μόνη τους έννοια να διαλέξουν σε ποιο στρατόπεδο της καταισχύνης θα τρέξουν να ενσωματωθούν. Στο πράσινο ή στο γαλάζιο; Στους Βένετους ή στους Πράσινους; `Η μήπως και στους δύο;...

Το θέμα τους δεν είναι η «Ζήμενς» και αν τα «χώνει». Αποστολή τους είναι να περάσουν την άποψη ότι οι «δικοί μας» τα έπιασαν λιγότερο από τους άλλους. Οτι οι «δικοί μας» (σ.σ.: οι δικοί τους) είναι λιγότερο βρώμικοι, λιγότερο εξωνημένοι, λιγότερο μπλεγμένοι, λιγότερο ξεφωνημένοι, λιγότερο ...«έγκυος»!

Κινούνται στο βόρβορο, υπηρετώντας πότε τον έναν και πότε τον άλλο «άρχοντα» της Κόπρου. Εχουν φτάσει στο σημείο να διαλαλούν ότι στην υπόθεση της «Ζήμενς» και ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, υπάρχει ...«ηθικό πλεονέκτημα» (!), που οι μεν το εντοπίζουν στο ΠΑΣΟΚ και οι άλλοι στη ΝΔ!

Αλλά τι «ηθικό πλεονέκτημα» μπορεί να έχει ο «άρπαγας» έναντι του «άρπαγα»; Ποια «ηθική υπεροχή» μπορεί να έχει ο πράσινος «κόκκος» έναντι του γαλάζιου «κόκκου» - και τούμπαλιν - όταν, βουτηγμένοι μέσα στο «πλυντήριο» της ηθικής τους αναπηρίας, μαζί και από κοινού, παράγουν και αναπαράγουν, ξεπλένουν και κουκουλώνουν από Βατοπέδια και υποκλοπές μέχρι χρηματιστήρια και παραγεγραμμένες «μίζες»;

Η «Ζήμενς» είναι μια τεράστια υπόθεση. Τεράστια και από την άποψη ότι παρέχει χειροπιαστές αποδείξεις για το πώς «δουλεύει» ένα πολιτικό σύστημα, από τη στιγμή που αυτό το πολιτικό σύστημα είναι κατασκευασμένο να «δουλεύει» για τη «Ζήμενς» και την κάθε «Ζήμενς». Αλλά και από την άποψη ότι ξεμπροστιάζει τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και τους «υπαλλήλους» αυτού του συστήματος στα ΜΜΕ.

«Αγαπητέ Νίκο, πήρα τηλέφωνο και ενημέρωσα και τον Αλέκο Ακριβάκη.

» Σε ενημερώνω ότι κατά λάθος προχτές στο ηλεκτρονικό μαγνητοφωνάκι που έχω και σας έδειξα χαριτολογώντας για τις συνομιλίες μου με τους δημοσιογράφους καταγράφηκε η συνομιλία μας. Πάτησα το Hold και δεν πάτησα το Stop μαζί.

» ΤΗΝ ΕΣΒΗΣΑ ΑΜΕΣΩΣ και ουδέποτε υπάρχει ή θα υπάρξει τίποτε από αυτή. Το είπα δημοσίως και σας ζήτησα συγγνώμη.

» Το είπα ως απόδειξη ειλικρίνειας και ευθύτητας ενός αφελούς, αλλά τίμιου συνομιλητή.

» Δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση της Επιτροπής Διαλόγου από μέρους μου.

» Συγγνώμη και πάλι για να μην υπάρχουν σκιές στις προσωπικές μας σχέσεις.

» Με εκτίμηση Αλέκος Χρυσανθακόπουλος».

***

Αυτό το απίθανο κείμενο, που περιγράφει απίθανα πράγματα, είναι μια επιστολή του Γενάρη του 2004, γραμμένη από τον τότε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, τον Χρυσανθακόπουλο, με αποδέκτη τον τότε γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, Νίκο Λεβογιάννη.

Με εκείνη την επιστολή, ο πρώην βουλευτής Χρυσανθακόπουλος, ενημέρωνε τον «σύντροφό» του, ότι ...κατά λάθος είχε υποκλέψει (!) τη συνομιλία που είχαν, όταν ως βουλευτής είχε κληθεί στη Χαριλάου Τρικούπη να δώσει εξηγήσεις για τη γνωστή υπόθεση με την τροπολογία Πάχτα!

Ομως, την υποκλοπή - που όπως έλεγε ο βουλευτής είναι μια τακτική που ακολουθεί στις συνομιλίες του με τους δημοσιογράφους (!) - την «έσβησε αμέσως»...

Πρωταγωνιστής αυτών των «τίμιων» πραγμάτων, των «παστρικών», των «σοσιαλιστικών» και άκρως ΠΑΣΟΚικών, ήταν, επαναλαμβάνουμε, ο τότε βουλευτής Χρυσανθακόπουλος, πασίγνωστος στο πανελλήνιο και από την υπόθεση με τα «φρουτάκια». Ε, αυτός ο κύριος είναι που σήμερα, ως στέλεχος του ΛΑ.Ο.Σ, αρθρογραφεί στην εφημερίδα του Καρατζαφέρη εναντίον του ΚΚΕ...

Χτες στην πρώτη του σελίδα το «Βήμα» τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της πρότασης του ΠΑΣΟΚ να διασφαλιστεί ατιμωρησία στον Χριστοφοράκο «για να μιλήσει».

Χτες στην τελευταία του σελίδα το «Βήμα» τάχθηκε αναφανδόν... κατά της πρότασης του ΠΑΣΟΚ με την αιτιολογία ότι «προσφέρει μαξιλαράκια σε υποδίκους».

«Δύο σε ένα», δηλαδή. Διαλέγετε και παίρνετε... Βέβαια, θα μας πουν, σε μια εφημερίδα τι πιο δημοκρατικό από τη δημοσίευση όλων των απόψεων και μάλιστα των διαμετρικά αντίθετων. Σωστό. Μόνο που αυτή είναι η μία (και όπως προκύπτει ιστορικά η βολικότερη) εκδοχή. Η άλλη εκδοχή είναι αυτό που λέει ο λαός μας: «Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ»...

*

Θεωρούμε, δε, ότι αυτός ο... πληθωρισμός απόψεων (όχι μόνο του «Βήματος», αλλά συνολικότερα) σχετικά με την αντιμετώπιση του Χριστοφοράκου, δεν είναι αθώος. Με την έννοια ότι η «Ζήμενς» είναι πρωτίστως πολιτικό ζήτημα και ούτε πρωτίστως δικαστικό (έως δικολαβικό), ούτε πρωτίστως ανακριτικό, ούτε πρωτίστως αστυνομικό.

Ανάγοντας, όμως, σε «κύριο δίλημμα» την «αμνηστία ή μη» στον Χριστοφοράκο, επιχειρείται να απωθηθεί στο βάθος του πλάνου το ήδη (πολιτικά) δεδικασμένο: Οτι δηλαδή «αξιωματούχοι των δυο κομμάτων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ», όπως (εκ ...παραδρομής) παραδέχτηκε το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, «τα 'πιαναν» για να διευκολύνουν την πολυεθνική στις «δουλειές» της».

Οσοι, λοιπόν, ενδιαφέρονται, πραγματικά, για «απόδοση δικαίου», ας φροντίσουν, κατ' αρχάς, να αποδοθούν οι (πολιτικές) καταδίκες που αρμόζουν στα δυο αυτά κόμματα. Διότι εφόσον πασχίζουν να εξαντλήσουν τη συζήτηση περί την «αμνηστία ή μη» για τον Χριστοφοράκο, ακόμα κι αν εμφορούνται από ειλικρινές ενδιαφέρον να εντοπιστούν τα πρόσωπα από τα δυο κόμματα που έπαιρναν τις μίζες, κινούνται (εξ αντικειμένου) στην ελεεινότερη μορφή κουκουλώματος: Στην κατεύθυνση, δηλαδή, της... αμνήστευσης των κομμάτων που (διά των προσώπων που διαθέτουν) τα παίρνουν από τους «Χριστοφοράκους».

H προθυμία με την οποία τηλεοπτικοί σταθμοί ανέτρεψαν την κανονική ροή του προγράμματός τους για να μεταδώσουν στους εγχώριους ιθαγενείς το πολύωρο «σόου» (!) της κηδείας του Μάικλ Τζάκσον, επιβεβαιώνει την σοφή διαπίστωση:

«Η τηλεόραση αποβλακώνει. Το ερώτημα είναι ποιους αποβλακώνει περισσότερο: Αυτούς που την βλέπουν ή αυτούς που κάνουν (όπως κάνουν) τηλεόραση;»...