Από διαδήλωση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ τον φετινό Φλεβάρη

Η απόφαση για τη διεξαγωγή της συνάντησης πάρθηκε στη συνεδρίαση της Ομάδας Εργασίας της Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων που συνήλθε στην Αθήνα στις παραμονές του 18^ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Πρόκειται για την πρώτη Εκτακτη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών Κομμάτων, τουλάχιστον μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, και αναμένεται να είναι η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα διεθνής πρωτοβουλία του κομμουνιστικού κινήματος στη Μέση Ανατολή. Ηδη τη συμμετοχή τους έχουν δηλώσει πάνω από 50 Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα.

Το ΚΚΕ θα εκπροσωπήσουν στη Συνάντηση ο Γ. Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Ε. Βαγενάς, μέλος της ΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων, ο Η. Λέγγερης, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων κι ο Η. Ναζίρ, συνεργάτης του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων.

Στις 27 Σεπτέμβρη θα πραγματοποιηθεί επίσης στη Δαμασκό συνεδρίαση της Ομάδας Εργασίας σχετικά με την προετοιμασία της φετινής (τακτικής) 11^ης Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που θα διεξαχθεί στο Νέο Δελχί της Ινδίας, την περίοδο από 20-22 Νοέμβρη 2009.

Αποτέλεσμα της σταθερής αντιιμπεριαλιστικής πάλης των κομμουνιστών

Η Εκτακτη Διεθνής Συνάντηση έρχεται σε συνέχεια μιας συνεχούς και έντονης δραστηριότητας των κομμουνιστικών κομμάτων και των αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων στο πλευρό των λαών που αγωνίζονται για την εθνική και κοινωνική τους απελευθέρωση ενάντια στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο για τη «Νέα Μέση Ανατολή».

Από το 1997 πραγματοποιούνται τακτικές περιφερειακές συναντήσεις των κομμουνιστικών κομμάτων της Ανατολικής Μεσογείου, του Κόλπου και της Ερυθράς Θάλασσας, με τελευταία αυτή του Γενάρη του 2008, ενώ σταθερά εκδίδονται ψηφίσματα αλληλεγγύης στα πλαίσια των διεθνών συναντήσεων.

Ωστόσο η συνάντηση της Δαμασκού δεν αποτελεί απλά μια συνέχεια. Οι εξελίξεις έχουν προσθέσει νέα στοιχεία που πρέπει να ληφθούν υπόψη, η κατάσταση γίνεται πιο σύνθετη, με την κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν, τις επανερχόμενες ιμπεριαλιστικές απειλές κατά της Συρίας και του Ιράν, το συνεχιζόμενο σφαγιασμό του λαού της Παλαιστίνης από το Ισραήλ, με τις πλάτες ΗΠΑ-ΕΕ κ.ά.

Επίσης πρόκειται για την πρώτη συνάντηση μετά την εκλογή του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Εκλογή που συνοδεύεται από μια συστηματική προσπάθεια να αποκοιμηθούν οι λαοί και να παρουσιαστεί ότι άλλαξε η επιθετική φύση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Προσπάθεια που, αν μη τι άλλο, αποτελεί παραδοχή για τις σοβαρές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η στρατηγική των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Παράλληλα, οι ΗΠΑ κι οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επιχειρούν να πολλαπλασιάσουν τα στηρίγματά τους στην περιοχή, να ανοίξουν διαύλους με δυνάμεις και κράτη που μέχρι σήμερα εμφανίζονταν να αντιπαρατίθενται.

Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από την εκδήλωση της διεθνούς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης που έχει αγκαλιάσει και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ιδιαίτερα την ΕΕ, ενώ νέες δυνάμεις αναδύονται και διεκδικούν αναβαθμισμένο παγκόσμιο ή περιφερειακό ρόλο. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές σχέσεις γίνονται πιο σύνθετες και ανταγωνιστικές, ενώ οξύνεται η επιθετικότητα ως αποτέλεσμα της κρίσης. Στα πλαίσια αυτά επιφυλάσσεται ιδιαίτερος ρόλος στο ΝΑΤΟ, που μάλιστα σήμερα επεξεργάζεται τη νέα επιθετική του στρατηγική.

Απάντηση στην ιμπεριαλιστική στρατηγική μπορεί να δώσει η συγκρότηση ενός ενιαίου ταξικού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου στην περιοχή, ενάντια στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο για την «ευρύτερη και Νέα Μέση Ανατολή» και τον δήθεν «εκδημοκρατισμό» της, θέση που έχει επανειλημμένα διατυπωθεί σε συναντήσεις των ΚΚ της Ανατολικής Μεσογείου. Ενα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που θα αποκτά την ευρύτερη διεθνή στήριξη από κόμματα, κινήματα και οργανώσεις.

Προϋπόθεση για τη συνεπή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση της πάλης είναι να δυναμώσουν τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, να πρωτοστατήσουν στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στην ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση, να χαράξουν πιο αποφασιστικά ενιαία επαναστατική στρατηγική για το σοσιαλισμό.

Την ίδια ώρα στον αντίποδα της λαϊκής αντίστασης στον ιμπεριαλισμό, βρίσκεται η Σοσιαλιστική Διεθνής του Γ. Παπανδρέου και του σφαγέα Εχούντ Μπάρακ, και του δοσίλογου κατοχικού πρωθυπουργού του Ιράκ. Οι παραπάνω όχι μόνο έχουν δώσει αναρίθμητες εξετάσεις στον ιμπεριαλισμό, αλλά και αναγορεύουν τον εκπρόσωπο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που συνεχίζει να ματώνει τους λαούς της περιοχής, ως ελπίδα και λύση! Ετσι π.χ. ο Γ. Παπανδρέου μιλώντας στο πρόσφατο συνέδριο της Φατάχ, υποστήριξε πως «η κεντρική ομιλία του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στο Κάιρο, ήταν μια ηχηρή επιβεβαίωση αυτής της παγκόσμιας συναίνεσης, ένα σημάδι μιας νέας ελπίδας», επιδιώκοντας μ' αυτόν τον τρόπο να αθωώσει το ρόλο των ΗΠΑ.

Από κοντά και οι δυνάμεις του οπορτουνισμού και του «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (στο οποίο από την Ελλάδα συμμετέχει ο ΣΥΝ) που προπαγάνδιζαν τον αφοπλισμό των λαών στο όνομα της «μη βίας» και έσπερναν ψευδαισθήσεις για τη φύση και τον πιθανό ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην περιοχή, ενώ την ίδια στιγμή σιωπούσαν όταν στελέχη τους σαν τον Κλάους Λέντερερ, πρόεδρο της Οργάνωσης του Βερολίνου της «Die Linke» («Αριστερά») μετείχαν και χαιρέτιζαν σε εκδηλώσεις «αλληλεγγύης με το Ισραήλ και καταδίκης της τρομοκρατίας της Χαμάς», την ώρα μάλιστα που βρίσκονταν σε εξέλιξη η σφαγή του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα από τα ισραηλινά στρατεύματα.

Η αντιπαράθεση με τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν την ιμπεριαλιστική στρατηγική, η αποκάλυψη της δράσης πολιτικών δυνάμεων που θέλουν να εκμεταλλευθούν την κατάσταση εμφανιζόμενες σαν υποστηρικτές και «προστάτες» των λαών, ενώ στην πραγματικότητα κινούνται από τη σκοπιά των δικών τους ιδιαίτερων συμφερόντων και του ανταγωνισμού τους με τις ΗΠΑ, η αντιμετώπιση μιας σειράς ιδεολογικών και πολιτικών ζητημάτων που θέτει ο αντίπαλος, αποτελούν επίσης όρους για την προώθηση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

Τέτοια είναι:

- Η απόρριψη της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής που κρύβεται πίσω από το πρόσχημα της «τρομοκρατίας», που μεταμφιέστηκε από τον οπορτουνισμό στο σύνθημα «όχι στον πόλεμο - όχι στην τρομοκρατία».

- Η απόρριψη του μυθεύματος ότι οι επεμβάσεις γίνονται για τον εκδημοκρατισμό, του θολώματος της ταξικής ουσίας της δημοκρατίας σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.

- Η καταγγελία της πολιτικής των «ίσων αποστάσεων».

- Η αποκάλυψη της αξιοποίησης του ΟΗΕ για τη νομιμοποίηση των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων. Της αντιδραστικής ουσίας του καινούριου διεθνούς δικαίου της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης που αποτυπώνει το συσχετισμό δύναμης που διαμορφώθηκε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Κεντρική κι Ανατολική Ευρώπη.

- Η υπεράσπιση του δικαιώματος των λαών να επιλέγουν τα μέσα και τις μορφές πάλης τους.

- Η απόκρουση των προσπαθειών για τον εγκλωβισμό λαϊκών κινημάτων από τις διάφορες ιμπεριαλιστικές και περιφερειακές δυνάμεις που ανταγωνίζονται.

- Η ανάδειξη της ενότητας μεταξύ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και της πάλης για την κοινωνική χειραφέτηση, την κατάργηση της εκμετάλλευσης, για το σοσιαλισμό.

Το ΚΚΕ είναι και θα είναι σταθερά αμετακίνητο στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού και των άλλων αγωνιζόμενων λαών. Η ενίσχυσή του στις επερχόμενες εκλογές της 4^ης Οκτώβρη θα σημάνει και δυνάμωμα της διεθνιστικής προσφοράς και αλληλεγγύης.

Αυτό το τμήμα του λαού οφείλει στη δική του ύπαρξη και στο μέλλον των παιδιών του να δείξει τόλμη, περηφάνια, ανάταση αποφασιστικότητα, δύναμη ταξική:

Να ψηφίσει ΚΚΕ, κόντρα σε κάθε δίλημμα και παγίδα, ιδιαίτερα αυτά που κατασκευάζονται για λογαριασμό του σημερινού αναγκαίου για τα μονοπώλια και το κεφάλαιο περάσματος της κυβερνητικής σκυτάλης από τη ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ, του πρωθυπουργικού θώκου από τον Κ. Καραμανλή στον Γ. Παπανδρέου.

Η ίδια η εργατική και λαϊκή εμπειρία πρέπει να κατασταλάξει σε γνώση για ν' αποφύγει τις στημένες από τον ταξικό αντίπαλο παγίδες: «Δε γίνεται τίποτε άλλο από την επιλογή του μικρότερου κακού», «τι να γίνει, αφού δεν ψηφίζεται μαζικά το ΚΚΕ», «μήπως με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση ανοίξουν οι δουλειές», «μήπως το ΠΑΣΟΚ όντας εκτός κυβέρνησης έβγαλε κάποια συμπεράσματα και ασκήσει πιο ήπια για το λαό πολιτική» κλπ.

Το λέμε με ταξικότητα κι όχι στενή κομματικότητα: Δεν υπάρχει περίπτωση, δεν υπάρχει απειροελάχιστη πιθανότητα για θετική δοκιμασία του ΠΑΣΟΚ. Καμιά αυταπάτη, καμιά ανοχή!

Θα είναι ολέθρια γιατί θα προσθέσει δύναμη στο κόμμα του κεφαλαίου που χάρη σε αυτόν το ρόλο του, να εξαπατά τον εργαζόμενο κόσμο, για δεκαετίες αφόπλισε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το αγροτικό, των αυτοαπασχολούμενων. Μετέτρεψε τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, καθώς και σειρά από Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, την ΠΑΣΕΓΕΣ και τη ΓΣΕΒΕΕ σε όργανα της ηττοπάθειας, του συμβιβασμού, κατάργησης της αγωνιστικής πίεσης για το μισθό, το ωράριο, τις τιμές για τον αγρότη, την υπεράσπιση των μικροεπαγγελματιών από τα μονοπώλια. Εκρυβε τις υπηρεσίες του στα μονοπώλια και τη διασπαστική αντεργατική πολιτική του, μιλώντας για ρετιρέ και υπόγεια, για καμένη γη και άδεια ταμεία, για θυσία στον ευρωμονόδρομο, στην αναβαθμισμένη θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια, στο δήθεν «εθνικό» στόχο της ανάπτυξης, της επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας.

Ποιος ή ποια από τους προβληματισμένους δεν έχει αυτήν την εμπειρία και δεν έχει ευθύνη να τη μεταδώσει στους νεότερους;

Μήπως είναι κινδυνολογία, υπερβολή του ΚΚΕ για στενά ίδιον όφελος ο ισχυρισμός ότι το κυβερνητικό αύριο του ΠΑΣΟΚ, λαϊκά ψηφισμένο, θα είναι χειρότερο και από οποιοδήποτε δικό του κυβερνητικό παρελθόν και από της ΝΔ, αν δε βρεθεί αντιμέτωπο με τον τρόμο ενός ισχυροποιημένου ΚΚΕ που θα τροφοδοτήσει ανάταση της λαϊκής αντίστασης και αντεπίθεσης.

Το ΠΑΣΟΚ, όπως και η ΝΔ, άλλοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου όπως ο ΛΑ.Ο.Σ αλλά και οι ευρωσυμβιβασμένοι του ΣΥΡΙΖΑ, ειρωνεύονται το ΚΚΕ για τη γραμμή του εναντίωσης, σύγκρουσης και αποδέσμευσης από την ΕΕ για λογαριασμό της παραγωγικής και οικονομικής ανάπτυξης προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας κι όχι του κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα, όμως, το ΠΑΣΟΚ ζητά την εργατική και λαϊκή ψήφο για να βάλει δήθεν φρένο στη σπατάλη της δημόσιας διοίκησης, για να «νοικοκυρέψει», όπως λέει, τα δημόσια έσοδα - έξοδα. Υποστηρίζει ότι αυτή είναι η πηγή για την παραγωγική ανάκαμψη και την κοινωνική πολιτική.

Δε μας λέει όμως: Θα συγκρουστεί με τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του ΟΟΣΑ, του ΔΝΤ, των αξόνων μεταρρυθμιστικής πολιτικής που κατέθεσαν τα πέντε Επιμελητήρια (ενώσεις ελληνοβρετανικών, ελληνογερμανικών, ελληνογαλλικών, ελληνο-ιταλικών, ελληνο-αμερικάνικων μονοπωλίων) στην Ελλάδα; Ολοι μαζί, με μια φωνή, υποστηρίζουν ότι το κλειδί της παραγωγικής ανάκαμψης είναι το γρήγορο προχώρημα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, μόλις πιάσει πάτο η ύφεση. Με άλλα λόγια, μόλις καταλαγιάσει ο όποιος ανακαταμερισμός των κεφαλαίων μεταξύ κλάδων, μονοπωλιακών ομίλων, με συγχωνεύσεις - εξαγορές που γίνονται σε συνθήκες ύφεσης.

Ποιος δε γνωρίζει ότι υπό το γενικό τίτλο «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» περιλαμβάνονται νέες απώλειες των εργαζομένων σε μισθούς και ωράριο εργασίας, σε Κοινωνική Ασφάλιση, σε δημόσιες δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια;

`Η μήπως το ΠΑΣΟΚ θα αγνοήσει τους όρους με τους οποίους χρηματοδοτούν τα διεθνικά χρηματοπιστωτικά μονοπώλια, τα οποία ήδη συνδέουν τους όρους δανειοδότησης με το προχώρημα των μεταρρυθμίσεων.

Αλλά και η βασική κριτική του ΣΕΒ προς την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή της ΝΔ πρόσφατα και το 2003 - 2004 προς την κυβέρνηση του Κ. Σημίτη του ΠΑΣΟΚ μήπως δεν αφορούσε το βηματισμό των μεταρρυθμίσεων; `Η θα παραιτηθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από αυτήν την ανάγκη της πλουτοκρατίας, αν δεν απειληθεί από το λαϊκό ποτάμι της αντεπίθεσης;

Αλλωστε, ο κ. Γ. Παπανδρέου μιλώντας ως δυνάμει πρωθυπουργός, προβάλλει τις σχέσεις, τις επαφές του με τις διεθνείς οργανώσεις του κεφαλαίου, ακόμη και την προεκλογική επίσκεψή του στις ΗΠΑ.

Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι θ' ακολουθήσει ένα «νέο παραγωγικό μοντέλο σε σχέση με το μεταπολεμικό» και αναλύοντας τους άξονές του αναφέρει τη ναυτιλία, την πράσινη ενέργεια, τον ποιοτικό τουρισμό.

Αλλά αυτό δεν είναι παρά οι αναγκαίες προσαρμογές του ίδιου «μεταπολεμικού παραγωγικού μοντέλου», παρά το αδόκιμο του όρου.

Η ναυτιλία, δηλαδή οι θαλάσσιες μεταφορές, είναι ο πλέον ανταγωνιστικός κλάδος της ελληνικής οικονομίας στη διεθνή αγορά που έφερε τεράστια κέρδη - πλούτο στους εφοπλιστές. Με τα νέα δεδομένα στην απελευθέρωση της ακτοπλοΐας και στο συσχετισμό των διεθνών εξαγωγών εμπορευμάτων απαιτούνται και οι ανάλογες κυβερνητικές (κρατικές) κινήσεις - προσαρμογές που προσκρούουν και στις αντιθέσεις των μονοπωλίων και των κέντρων εξουσίας σε διεθνές επίπεδο. Και στην Ελλάδα βρίσκεται σε εξέλιξη αναδιανομή όχι του κοινωνικού πλούτου προς όφελος των εργαζομένων, αλλά ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου στις θαλάσσιες μεταφορές, στις αερομεταφορές, στις τράπεζες, στην ενέργεια. Και βέβαια το πολιτικό - κομματικό προσωπικό εμπλέκεται με διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, εγχώρια και διεθνικά. «Διαφάνεια» και τα σχετικά είναι στάχτη στα μάτια του λαού.

Και τα υδροηλεκτρικά της μεταπολεμικής περιόδου ήταν η τότε «πράσινη ενέργεια». Μήπως ο «ποιοτικός τουρισμός» και η απόσυρση του χωροταξικού σχεδίου εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ δε σχετίζεται με το ενδιαφέρον π.χ. του αμερικανικού ομίλου «The Trump Organization» για επενδύσεις σε εμπορικά κέντρα και οργανωμένα τουριστικά συγκροτήματα στην Αθήνα και στην Κρήτη;

Καλοπροαίρετα θα σκεφτεί ίσως κάποιος: Αλλά έτσι θ' ανοίξουν οι δουλειές. Ναι. Είναι δουλειές με πολύ μεγάλο βαθμό εκμετάλλευσης, δηλαδή αναπαραγωγής και διεύρυνσης της ανασφάλειας, της σύγχρονης φτώχειας, στην οποία εναλλάσσεται η ανεργία με την 4ωρη, 3ήμερη, βδομαδιάτικη ή ημερήσια 12ωρη εργασία, όλο και λιγότερο πληρωμένη. Είναι οικονομική δραστηριότητα που περικλείει την ανισομετρία, την κρίση.

Ομως υπάρχει η δυνατότητα ν' ανοίξει ο δρόμος για παραγωγή με πλήρη, σταθερή δουλειά, ικανή να εξασφαλίζει τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.

Εδώ παίζεται το δίλημμα, εδώ στήνεται η παγίδα, εδώ εξυφαίνεται η παραπλάνηση, εδώ διαμορφώνεται το κλίμα ηττοπάθειας, συμβιβασμού στα «ψίχουλα», ανοχής - πλάτης στήριξης σε ξένα συμφέροντα, όπως είναι να πηγαίνει η εργατική, η λαϊκή ψήφος στο ΠΑΣΟΚ είτε είναι για χρόνια εγκλωβισμένη σε αυτό είτε στη ΝΔ ή να σκορπά σε συγγενικά τους στηρίγματα.

Παραπλάνηση είναι και η τακτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να καταγγέλλει σήμερα, προεκλογικά, τις συνέπειες των ευρωενωσιακών καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων, αλλά να λοιδορεί τη σύγκρουση με τον ευρωμονόδρομο και στην πολιτική ζύμωση αλλά και στο κίνημα (π.χ. στη ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ).

Παραπλάνηση είναι και κάθε αποσύνδεση των προβλημάτων προστασίας του περιβάλλοντος από την οικονομική κυριαρχία των μονοπωλίων και την πολιτική εξουσία τους. Αυτή είναι η αιτία τόσο της μόλυνσης του Ασωπού όσο και της Μεσογείου όπου λαθραία διοχετεύονται τα τοξικά απόβλητα των μονοπωλίων της ΕΕ.

Για όλα αυτά, για το σήμερα και το αύριο, είναι που πρέπει πιο αποφασιστικά, πιο θαρρετά να σηκώσει κεφάλι μια πιο μαζική εργατική και λαϊκή πρωτοπορία. Εργατοϋπάλληλοι, ταλαιπωρημένοι μικροεπαγγελματίες και αγρότες, νέοι επιστήμονες άνεργοι και κακοπληρωμένοι, εργαζόμενες και γυναίκες της λαϊκής οικογένειας αντί να ψαλιδίζουν τις ανάγκες και το μέλλον τους στηρίζοντας κόμματα του κεφαλαίου, μια τη ΝΔ και μια το ΠΑΣΟΚ, να γίνουν κήρυκες της εργατικής και λαϊκής δύναμης. Αντί να αναπαράγουν τα αστικά διλήμματα που απομακρύνουν από το ΚΚΕ, να γίνουν κήρυκες γιατί με το ΚΚΕ, γιατί στο λαϊκό ποτάμι της αντεπίθεσης. Αντί να μπλέκονται στα δίκτυα του δήθεν απομονωτισμού και μη ρεαλιστικού της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας, να γίνουν κήρυκες των βάθρων και των προϋποθέσεών της.

Γιατί είναι ρεαλιστικό να προβληματίζονται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ο πρόεδρός της Τρισέ) και ο εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (ο πρόεδρος των ΗΠΑ) πώς θα τονώσουν την εγχώρια παραγωγή για λογαριασμό των δικών τους μονοπωλίων, πώς θα κινδυνεύουν λιγότερο από βαθιές ανισομετρίες λόγω αύξησης των εισαγομένων εμπορευμάτων από την Κίνα και τη Γερμανία.

Και γιατί δεν είναι ρεαλιστικό να μιλά το ΚΚΕ για προστασία της εγχώριας βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής όχι για λογαριασμό του κέρδους των μονοπωλίων, αλλά για λογαριασμό του άμεσου παραγωγού, της λαϊκής ευημερίας.

Γιατί είναι ρεαλιστικό π.χ. να σχεδιάζουν ένα ενιαίο exit-poll τα ΜΜΕ με κίνητρο την «οικονομία και αξιοπιστία» και δεν είναι ρεαλιστικό να σχεδιαστούν κεντρικά οι αποκλειστικά δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες Παιδείας και Υγείας.

Γιατί είναι ρεαλιστικό να προβληματίζονται οι αστοί διαχειριστές (π.χ. ο εισαγγελέας και οικονομολόγοι στις ΗΠΑ) για το πώς θα γίνει καλύτερος καταμερισμός των κερδών μεταξύ των τραπεζών και άλλων εμποροβιομηχανικών μονοπωλίων.

Και γιατί δεν είναι ρεαλιστικό να καταργηθεί η δυνατότητα, η οικονομική - κοινωνική σχέση, η νομοθετική - πολιτική κατοχύρωση της αφαίμαξης του παραγόμενου προϊόντος από τους παραγωγούς, της ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου, γιατί αυτή είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Ο ρεαλισμός του λαϊκού δρόμου ανάπτυξης εξαρτάται μόνο από το συσχετισμό δυνάμεων, είναι ζήτημα πάλης και κατάκτησης. Αν και ο συσχετισμός δεν ανατρέπεται μέσα από τους ίδιους τους θεσμούς της κοινωνίας της εκμετάλλευσης και αδικίας, μεταξύ αυτών και οι εκλογικές διαδικασίες για την ανάδειξη Βουλής και κυβέρνησης, είναι πολιτική μάχη που μπορεί να έχει τη δική της ιδιαίτερη προωθητική συμβολή.

Αυτό που πρέπει να πάρει στροφή, άλλη κατεύθυνση είναι η διάθεση, η στάση, η απόφαση, ακόμη και το ρίσκο σε όσους και όσες δεν υπάρχει η ιδεολογική πεποίθηση αλλά υπάρχει η εμπιστοσύνη στη συνέπεια του ΚΚΕ στην υπεράσπιση του λαϊκού δίκιου. Και μόνο γι' αυτό: Ψήφος στο ΚΚΕ.