ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μια τάξη, μια γροθιά, ένας στόχος

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι στα διατάγματα που τσακίζουν στο σύνολό της την εργατική τάξη κι άρχισαν τα «διαίρει και βασίλευε».

Η αστική τάξη είναι «μανίτσα» σε κάτι τέτοια. Ηδη χτες εκφράστηκε η συμπάθεια για τους εργάτες που είναι σε χειρότερη μοίρα από τους υπαλλήλους και τις φτωχές νοικοκυρές που είναι σε χειρότερη μοίρα από τις άλλες. Ηδη από το υπουργείο Εργασίας σπέρνεται ότι οι 55άρηδες απολυμένοι δεν πρέπει να ανησυχούν, γιατί θα τους στείλουν να πιάσουν δουλειά σε νοσοκομεία και δήμους, απ' όπου ήδη απολύονται άλλοι.

Αυτή τη φορά δεν πρέπει να περάσει καμιά τέτοια προσπάθεια διάσπασης. Τα κυβερνητικά μέτρα και αυτά για την ασφάλιση και εκείνα για τα εργασιακά δεν αφορούν μόνο αυτήν ή την άλλη κατηγορία εργαζομένων, όπως δεν είναι και προσωρινά. Η ίδια η αστική τάξη κάνει καθημερινά καθαρό ότι η καπιταλιστική κρίση είναι κάτι πιο βαθύ από μια προσωρινή δυσλειτουργία στις «αγορές». Κι επειδή αυτό γίνεται πια αντιληπτό και από τους εργάτες ανησυχούν και σπεύδουν να προλάβουν εξελίξεις.

Η μαγική εικόνα, όπου πέντε στελέχη της αστικής τάξης βγαίνουν στα παράθυρα ενός τηλεοπτικού σταθμού και παριστάνουν ο ένας την αντιπολίτευση του άλλου (όπως έγινε χτες στο MEGA με τους Πρετεντέρη, Τρέμη, Τσίμα, Σπυρόπουλο και Παναγόπουλο), πρέπει να γίνεται θρύψαλα.

Ισχύει το ίδιο και για το κλάμα. Εχουν πλαντάξει είτε αναφέρονται στην κατάσταση της εργατικής τάξης, είτε στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος.

Αυτοί οι ίδιοι που δε χάνουν ευκαιρία να εξηγούν πόσο ενάντια στην ανταγωνιστικότητα είναι τα «προνόμια» των εργατών, αυτοί οι ίδιοι έχυναν και χτες μαύρο δάκρυ, γιατί ο κόσμος δεν εμπιστεύεται, λέει, τους πολιτικούς και γιατί «πω πω τι θα πάθουν οι άνθρωποι» με τα νέα μέτρα.

Είναι ένα βρώμικο παιχνίδι. Για να βυθίσουν την εργατική τάξη στη μιζέρια δεν αρκούν οι νόμοι για να γίνει πιο φτηνό το εμπόρευμα εργατική δύναμη. Πρέπει να εμποδίσουν και τις συνειδήσεις να πάρουν δρόμο προς την ανατροπή.

Οι εκτιμήσεις τους για το πολιτικό σύστημα, όπου όλες οι δυνάμεις μπαίνουν σ' ένα τσουβάλι, βοηθάνε την αστική τάξη. Εχει αρκετές εφεδρείες, για να αντικαταστήσει όλο της το πολιτικό προσωπικό. Αυτό που την καίει είναι να μην μπορούν να βρουν οι εργάτες πολιτική εκπροσώπηση πέρα απ' αυτήν που οι ίδιοι οι αστοί θα παρουσιάσουν ως εναλλακτική λύση.

Το κλάμα για τα επερχόμενα δεινά των εργατών, ενισχύει το φόβο, καλλιεργεί την υποταγή. Εμφανίζει ως αιώνιο δεδομένο το σύστημα.

Ηταν καθαρό από καιρό πως οι επιθέσεις στο ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα προετοίμαζαν το κλίμα, ώστε την ώρα που θα παίρνονταν οι αντεργατικές αποφάσεις να μην έχει πού να ακουμπήσει ο εργάτης.

Το ΠΑΜΕ ήδη έχει καλέσει σε συναγερμό - ξεσηκωμό και σε απεργία για τις 23 Ιούνη. Η είδηση εξαφανίστηκε απ' αυτούς που δήθεν κλαίνε.

Το ΚΚΕ τονίζει και ξανατονίζει ότι δεν αρκούν ούτε τα κλάματα, ούτε οι εκτονώσεις της στιγμής. Αντίθετα, αυτό που σήμερα γίνεται πιο σημαντικό από χτες είναι η οργάνωση των ανθρώπων, στο χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στο χωράφι, παντού.

Νοιάξιμο για την εργατική τάξη σημαίνει ακριβώς αυτό: Να κάνεις τα πάντα για να εξοπλιστεί με γνώση για το ποιον έχει αντίπαλο και να οργανωθεί έτσι που να τα βγάλει πέρα μαζί του. Στο προκείμενο, σημαίνει να δείξεις ότι τα μέτρα που παίρνονται δεν είναι «θεομηνία», αλλά συγκεκριμένη ανάγκη του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη και στη συνέχεια να δείξεις πού είναι η διέξοδος: Στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, στην οργάνωση της κοινωνίας έτσι που το αποτέλεσμα της κοινωνικής παραγωγής να παραμένει και κοινωνική ιδιοκτησία.

Αυτή τη διέξοδο κρύβουν επιμελώς όσοι δήθεν κλαίνε στα τηλεπαράθυρα και στα δεκάδες έντυπα της αστικής τάξης.

Αυτοί που έχουν κάνει τα πάντα για να παραμείνει παροπλισμένη για χρόνια η εργατική τάξη, δεν μπορούν να είναι μέρος της λύσης. Είναι μέρος του προβλήματος. Η «αντίδραση» της ΓΣΕΕ, που θα προσφύγει λέει στα δικαστήρια, είναι χαρακτηριστική. Ακόμα και τώρα, την ώρα του μεγάλου χαμού, οι εργατοπατέρες δεν μπορούν να κάνουν ρούπι πέρα από το ρόλο που με «108» είναι χρεωμένοι. Ασε που η κήρυξη απεργίας απ' αυτήν στις 29 Ιούνη γίνεται κόντρα στην ήδη αποφασισμένη απεργία πολλών Ομοσπονδιών και γίνεται για να ενισχύσει την επιβολή των άγριων μέτρων, αφού υπονομεύει την ανάγκη ενιαίας εργατικής αγωνιστικής δράσης.

Κάθε μαϊμουδιά «κινήματος» πρέπει να πεταχτεί πάραυτα στα σκουπίδια. Οι χώροι δουλειάς, οι γειτονιές, κάθε τόπος που δουλεύουν και ζουν οι εργάτες, πρέπει να βράζουν από πρωτοβουλίες που θα αφορούν στην οργάνωση του αγώνα, στην όσο το δυνατόν πληρέστερη κατανόηση του ποιος είναι ο αντίπαλος και πώς αυτός θα γκρεμιστεί.

Το σύνθημα αύριο πρέπει να είναι και απόφαση: Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός ...

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΑΝΑΣΑ

Ο ΓΚΡΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΕΜΑ: «Αν είχατε ποτέ αμφιβολία για το γεγονός ότι ο μηχανισμός στήριξης της Ευρωζώνης αποτελεί στην πραγματικότητα έναν μηχανισμό στήριξης των τραπεζών (...) ρίξτε μια ματιά στην τελευταία έκθεση της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (...) στην περίπτωση της Ελλάδας είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς θα μπορούσε να τη βοηθήσει να εξέλθει της τρύπας στην οποία περιήλθε από τα μέτρα λιτότητας τα οποία αναμένεται να την οδηγήσουν στην τιμωρία μιας ύφεσης μεγάλης διαρκείας (...) ταμπού ή όχι, ίσως αποδειχθεί δύσκολο να μείνει στο μπουκάλι του το τζίνι της χρεοκοπίας» (η ανάλυση του James Saft σε The New York Times / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η ΑΝΗΣΥΧΙΑ: «Οι περισσότερες κυβερνήσεις λαμβάνουν μέτρα περιοριστικά, αποδέχονται μείωση μισθών και συντάξεων, προβαίνουν σε αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και επιτρέπουν την κατάλυση του συστήματος των εργατικών δικαιωμάτων που επικράτησε στα μεταπολεμικά χρόνια. Είναι πολιτικά και οικονομικά παράλογη αυτή η επανάκαμψη της νεοφιλελεύθερης επιλογής (...) Ηδη η Ευρώπη συγκλονίζεται, οι μέχρι πρότινος δημοφιλείς κυβερνήσεις της Μέρκελ, του Σαρκοζί, του Θαπατέρο και του Μπερλουσκόνι συγκλονίζονται. Ακόμη και η νεοεκλεγείσα δική μας του κ. Παπανδρέου δοκιμάζεται καθημερινά (...) η επικράτηση της νεοφιλελεύθερης επιλογής (...) αναπόφευκτα θα φέρει μεγάλα και μη προσεγγίσιμα για την ώρα γεγονότα. Διαμορφώνονται συνειδήσεις τούτο τον καιρό, η κοινωνία βράζει» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).

Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥΣ: «Το κοινωνικό κοκτέιλ που δημιουργείται σταδιακά πάει να γίνει εκρηκτικό. Το αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση ή ελπίζει σε θερινή εκτόνωση;» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΟΙ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ: «Σε λίγες εβδομάδες η Βουλή θα κληθεί να ψηφίσει το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο (...) ας ελπίσουμε πως αυτήν τη φορά η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα κρυφτεί πίσω από διάφορες δικαιολογίες (...) η Νέα Δημοκρατία εφόσον θέλει να είναι κόμμα εξουσίας πρέπει να στηρίξει την επίλυση του μεγάλου αυτού ζητήματος» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΚΑΙ Η ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ: «Η Νέα Δημοκρατία ορθά στηλιτεύει τα φαινόμενα του συνδικαλιστικού τραμπουκισμού τύπου ΠΑΜΕ που διασύρουν την εικόνα της χώρας» (ο Κυριάκος Μητσοτάκης με άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΕ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στις 23 Ιούνη καλεί τα συνδικάτα το ΠΑΜΕ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Χωρίς δουλειά με μισή αποζημίωση

ΕΘΝΟΣ: ΤΣΟΥΝΑΜΙ για συντάξεις - εργασιακά

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Η ΕΡΓΑΣΙΑ στο απόσπασμα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Μεγάλες ανατροπές

Ο ΛΟΓΟΣ: ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ «πολέμου» οι εργαζόμενοι

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: (ΠΑ)ΣΟΚ με απολύσεις, μισές αποζημιώσεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Διπλή μαχαιριά

Η ΑΥΓΗ: Σφαγή για 6,5 εκατ. εργαζόμενους

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΝΤΑΧΑΟΥ φέρνει η κυβέρνηση

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΜΙΣΘΟΣ 590 ευρώ ΣΥΝΤΑΞΗ 360 ευρώ.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΕΚΑΝΑΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗ ΖΗΜΕΝΣ

ΤΑ ΝΕΑ: Εθνικός καύσωνας

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Αυστηρές ποινές για φοροφυγάδες

Η ΧΩΡΑ: Ανθρωποφάγοι πολιτικοί και έμποροι

ΑΥΡΙΑΝΗ: 150 ΦΟΡΕΣ ΟΙ ΜΙΖΕΣ ΤΗΣ SIEMENS

Παιχνίδια διαφοροποίησης

«Από μελέτες διαπιστώθηκε ότι ένας εργάτης ζει συνολικά 7 με 10 χρόνια λιγότερο από έναν υπάλληλο. Αυτό, με λίγα λόγια, σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις (...) θα έπρεπε να φρόντιζαν ώστε οι εργάτες, λόγω ακριβώς της μεγαλύτερης σωματικής φθοράς που υφίστανται, να βγαίνουν στη σύνταξη 7 με 10 χρόνια νωρίτερα απ' ό,τι οι υπάλληλοι (...) πρόσφατη μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδας έδειξε ότι οι τιμές των προϊόντων των σουπερμάρκετ που βρίσκονται στο καροτσάκι των "φτωχών" πελατών αυξάνονται με μεγαλύτερη ταχύτητα απ' ό,τι οι τιμές των υπολοίπων προϊόντων των ίδιων σουπερμάρκετ. Με άλλα λόγια ο πληθωρισμός είναι μεγαλύτερος στο καλάθι της φτωχής νοικοκυράς απ' ό,τι στα καλάθια των υπολοίπων» (η καταγραφή στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

...από την καλή κυβέρνηση που κατανοεί

«Δεν χρειάζονται φυσικά αναλύσεις και ερμηνείες για να γίνει σαφές ότι οι ρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση τόσο στο Ασφαλιστικό όσο και στις εργασιακές σχέσεις ανατρέπουν διαμορφωμένες καταστάσεις δεκαετιών και δημιουργούν ένα νέο θεσμικό πλαίσιο το οποίο εύλογα προκαλεί γενικευμένες διαμαρτυρίες και αντιδράσεις (...) ότι είναι σκληρά και άδικα τα περισσότερα από τα μέτρα το ομολογεί και η ίδια η κυβέρνηση (...) οφείλει να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να τις καταστήσει κατά τι έστω ηπιότερες» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

Μαθήματα σύνεσης

«Στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων υπάρχει πάντα μια λεπτή ισορροπία μεταξύ της διεκδίκησης και του κοινωνικού κόστους» (από το κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ).

...και άμεση ανταπόκριση

«Η ΓΣΕΕ απορρίπτει το διάταγμα και προαναγγέλλει την προσφυγή στα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια» (η είδηση, επίσης, στο ΒΗΜΑ).