Eurokinissi

Το προηγούμενο ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, αξιοποιήθηκε από την κυβέρνηση στην προπαγάνδα για αναβάθμιση της «γεωπολιτικής ισχύος» της χώρας

• Την Τρίτη (17/9), θα πάει αυθημερόν στις Βρυξέλλες, για διαδοχικές συναντήσεις με τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν βαν Ρομπάι και τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς. Αντικείμενο της συζήτησης θα είναι η εξέλιξη των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα και οι δημοσιονομικοί στόχοι.
• Στα τέλη Σεπτέμβρη, θα πάει ξανά στις ΗΠΑ, προσκεκλημένος στο «forum Concordia» στη Νέα Υόρκη (26 και 27/9). Βασικός ομιλητής θα είναι ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, με τον οποίο θα συναντηθεί ο Αντ. Σαμαράς. Στο ταξίδι θα συμμετέχει και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλος, για να πάρει μέρος στην 68η ετήσια γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, που ξεκινάει επίσημα στις 24/9.
• Αυτός ο κύκλος των ταξιδιών, κλείνει στις 8/10, με την επίσκεψη του Αντ. Σαμαρά, συνοδεία 100 επιχειρηματιών, στο Ισραήλ, για επίσημες επαφές με θέμα τις ιδιωτικοποιήσεις, το νερό, την Ενέργεια και τις γενικότερες εξελίξεις στην περιοχή.

Σε ποιες συνθήκες γίνονται και τι περιεχόμενο έχουν τα ταξίδια του πρωθυπουργού;

Οι λύσεις που συζητιούνται, πέρα από το να δοθεί στην Ελλάδα νέο δάνειο, για να συνεχίσει να εξυπηρετεί το χρέος της την περίοδο 2014 - 2016, είναι είτε ένα νέο κούρεμα, είτε η επέκταση της προθεσμίας αποπληρωμής των δανεικών από την τρόικα, με μείωση (έως μηδενισμό) των επιτοκίων. Ανεξάρτητα από το συμβιβασμό που θα επιλεγεί, η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους συνεπάγεται την παραπέρα καταστροφή κεφαλαίου, στο πλαίσιο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ανταγωνίστριες μεταξύ τους δυνάμεις, κύρια οι ΗΠΑ (μέσω και του ΔΝΤ) και η Γερμανία, τσακώνονται για τον τρόπο που θα μειωθεί κι άλλο το ελληνικό χρέος. Ο καβγάς τους είναι για το ποιος θα επωμιστεί μεγαλύτερο μέρος της ζημιάς από την καταστροφή κεφαλαίου, αντανακλά όμως τη συνολικότερη αντιπαράθεση ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα (και στο εσωτερικό τους) για το μείγμα διαχείρισης της κρίσης.

Το ΔΝΤ και οι ΗΠΑ πιέζουν τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης να παραιτηθούν από μέρος των απαιτήσεών τους για τα δάνεια που έδωσαν στην Ελλάδα. Ζητάνε επίσης αυτή η επιλογή να συνοδευτεί με περισσότερα επεκτατικά μέτρα στη διαχείριση της κρίσης. Στον αντίποδα, η Γερμανία είναι υπέρ της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ευρωζώνη, για να σταθεροποιηθεί η οικονομία και να αποκατασταθεί ο δανεισμός των υπερχρεωμένων χωρών από τις καπιταλιστικές αγορές του χρήματος, χωρίς να χρειαστεί η ίδια να χάσει κεφάλαιο από τη συμμετοχή της στην ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας και άλλων κρατών - μελών.

Η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει ένα νέο «κούρεμα» του χρέους. Προς το παρόν, όμως, βολεύεται και με μια αναδιάρθρωση, με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και μείωση των επιτοκίων. Σε κάθε περίπτωση, επιλέγει να συσφίξει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, έναντι της Γερμανίας και της Ευρωζώνης. Με τέτοιες συμμαχίες, που εμπλέκουν βαθύτερα το λαό στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις, επιδιώκει την καλύτερη δυνατή διαχείριση για την ντόπια πλουτοκρατία.

Κι αυτή όμως, δεν έχει ενιαίο προσανατολισμό. Τα ιδιαίτερα συμφέροντα κλάδων και επιχειρηματικών ομίλων, έχουν και διαφορετικό προσανατολισμό στις διακρατικές συμμαχίες που συνάπτει η κυβέρνηση, υπηρετώντας το γενικό συμφέρον της αστικής τάξης. Αυτά συζήτησε ο Αντ. Σαμαράς με τον Μπ. Ομπάμα, όταν τον Αύγουστο είχε επισκεφτεί ξανά τις ΗΠΑ. Αυτά θα συζητήσει και με την επικεφαλής του ΔΝΤ Κρ. Λαγκάρντ, την οποία προβλέπεται να συναντήσει στο τωρινό του ταξίδι.

Ανάλογα, οι επαφές με τους αξιωματούχους της ΕΕ στις Βρυξέλλες, στόχο έχουν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται «σε υψηλό θεσμικό επίπεδο με τους δανειστές», όπως λέει ότι θα κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ αν κυβερνήσει. Φορτώνουν και οι δύο το λαό με αυταπάτες ότι κάτι καλό τον περιμένει από τα παζάρια με τους δανειστές και εταίρους και πως η λύση για τα προβλήματά του βρίσκεται εντός της Ευρωζώνης/ΕΕ, και όχι σε ρήξη μ' αυτή και τα μονοπώλια.

Για παράδειγμα, οι Ισραηλινοί έχουν δηλώσει το ενδιαφέρον τους για την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ, όπως επιβεβαίωσε και ο πρέσβης της χώρας, μιλώντας τη βδομάδα που πέρασε σε εκδήλωση του υπουργείου Περιβάλλοντος για τους υδάτινους πόρους. Η κυβέρνηση ετοιμάζει το έδαφος για την πλήρη ιδιωτικοποίηση - εμπορευματοποίηση του νερού, βάζοντας σαν προαπαιτούμενο για την επόμενη δόση του δανείου την εξόφληση των οφειλών του Δημοσίου προς ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, για να παραδοθούν «καθαρές» από χρέη στους επενδυτές.

Στην κοινοπραξία που ήδη έχει εκφράσει ενδιαφέρον για την απόκτηση της ΕΥΑΘ, μετέχει η κρατική εταιρεία ύδρευσης του Ισραήλ «Mekorot Development». Το επενδυτικό ενδιαφέρον των Ισραηλινών εστιάζεται ακόμα σε έργα αφαλάτωσης, στην ενέργεια, τον Τουρισμό, τις υπηρεσίες και την ανάπτυξη ακινήτων. Ανάλογες θα είναι οι συζητήσεις και με τους 100 επιχειρηματίες από την Ελλάδα, που θα πάνε στο Ισραήλ μαζί με τον πρωθυπουργό.

Συναντήσεις με επενδυτικά «funds» θα (ξανα)έχει ο πρωθυπουργός και στις ΗΠΑ. Το ενδιαφέρον τους εστιάζεται κυρίως στον τομέα των ακινήτων και των τουριστικών επενδύσεων. Ισχυροί όμιλοι συμμετέχουν στους διαγωνισμούς εκποίησης τουριστικών, κυρίως, ακινήτων, που κάνει το ΤΑΙΠΕΔ. Αμερικανικές εταιρείες ενδιαφέρονται επίσης για επενδύσεις στις τράπεζες, τις τηλεπικοινωνίες και την Ενέργεια, ανταγωνιστικά προς τα γερμανικά κυρίως μονοπώλια, που ήδη έχουν μπει στην ελληνική αγορά (π.χ. «Ντόιτσε Τέλεκομ» στον ΟΤΕ).

Αυτό που προσδοκά η κυβέρνηση, είναι να αναβαθμιστεί η αστική τάξη στην Ελλάδα έναντι άλλων κρατών της περιφέρειας, όπως η Τουρκία. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται η στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ και συμπληρωματικά με την Κύπρο, που γίνεται με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ. Τα πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην ελληνική ΑΟΖ, οι βεβαιωμένες ποσότητες φυσικού αερίου σε Κύπρο και Ισραήλ, βάζουν φωτιά στο τόπι των ανταγωνισμών ανάμεσα στα μονοπώλια.

Το πράγμα γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκο από την προσπάθεια της κυβέρνησης να χαρακτηριστεί «ευρωπαϊκή» η ελληνική ΑΟΖ και το προσκλητήριο στα ευρωενωσιακά μονοπώλια να πρωταγωνιστήσουν στην αφαίμαξη του ορυκτού πλούτου. Για παράδειγμα, η γαλλική «Total» έχει ήδη αγοράσει τα αποτελέσματα των ερευνών για υδρογονάνθρακες σε Ιόνιο και Νότια της Κρήτης, ενώ δραστηριοποιείται και σε οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ. Για τα πετρέλαια όμως και το φυσικό αέριο της Ελλάδας, ενδιαφέρονται και αμερικάνικες εταιρείες.

Επίσης, στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου, το Ισραήλ παζαρεύει με την Κύπρο να εξάγει το φυσικό αέριο που παράγει μέσω του σταθμού υγροποιημένου αερίου που θα φτιαχτεί στο νησί και την ίδια ώρα συζητάει με την Τουρκία για μεταφέρει το αέριο στην Ευρώπη μέσω αγωγού που θα διασχίζει τουρκικά εδάφη. Ολες αυτές οι αντιθέσεις οξύνονται και δεν αμβλύνονται από την προσπάθεια της κυβέρνησης να αναβαθμίσει τη «γεωπολιτική ισχύ» της χώρας, για λογαριασμό της αστικής τάξης και όχι του λαού.

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η επιθετικότητα της αστικής τάξης στο εσωτερικό, πάει χέρι χέρι με τη βαθύτερη εμπλοκή στους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις, περιφερειακά και παγκόσμια. Είτε επιλεγεί το «κούρεμα» του χρέους, είτε η αναδιάρθρωση, είτε ο ορυκτός πλούτος πάει στα αμερικανικά, είτε στα ευρωπαϊκά μονοπώλια, είτε στις ιδιωτικοποιήσεις κυριαρχήσουν οι Κινέζοι, είτε οι Γερμανοί, ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει. Αντίθετα, θα βρίσκεται ολοένα και περισσότερο με την πλάτη στον τοίχο, αν δεν οργανωθεί και δεν παλέψει για το δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί τα συμφέροντά του και διακρατικές συνεργασίες στη βάση του αμοιβαίου οφέλους.