Το ίδιο βράδυ των ευρωεκλογών, όταν έβγαιναν τα αποτελέσματα και μια - δυο μέρες μετά, από τα αστικά ΜΜΕ, υπήρχε το εξής γενικό κλίμα: Μπράβο στο ΚΚΕ, τα κατάφερε, άντεξε, κράτησε τις δυνάμεις του, για το ΚΚΕ ήταν σημαντικό το αποτέλεσμα κλπ., με αποχρώσεις. Υστερα από τρεις - τέσσερις μέρες άρχισε άλλη τοποθέτηση: Εχασε το ΚΚΕ, έχασε 150.000 ψήφους κλπ. και άρχισαν να λένε ότι ο μεγάλος κερδισμένος είναι ο ΛΑ.Ο.Σ., ο Καρατζαφέρης, όλοι έχασαν κλπ. και οι Οικολόγοι κατάφεραν να πιάσουν το 3%.

Και δικαιολογημένα θα πει κάποιος: Πού είναι η αλήθεια; Το πρώτο βράδυ ή μετά την τρίτη - τέταρτη μέρα; Καταρχήν, είναι προφανές ότι το πρώτο βράδυ τοποθετήθηκαν με διθυράμβους για το Κόμμα, δεν πρόσεξαν ότι υπήρχε και μια απώλεια ψήφων, διότι πίστευαν ότι το ΚΚΕ δε θα ήταν στην τρίτη θέση, θα ήταν πολύ κάτω, έκριναν τα πράγματα με βάση το στόχο τους και είδαν ότι ο στόχος τους δεν πέρασε. Επομένως, αυθορμήτως έλεγαν αυτό που σκέφτονταν μέσα τους, ότι τα κατάφερε. Δηλαδή, έκριναν τα πράγματα με βάση τον πραγματικό στόχο που είχαν: Το Κόμμα να φύγει από την τρίτη θέση και να είναι τέταρτο, πέμπτο, ακόμα, αν είναι δυνατόν, και τελευταίο. Μετά βέβαια από δυο - τρεις μέρες, συνήλθαν και κατάλαβαν ότι το να λένε ότι το ΚΚΕ κατάφερε να αντέξει δεν ήταν προς όφελός τους, άρα πρέπει να πουν ότι το ΚΚΕ απέτυχε.

Η αλήθεια, κατά τη γνώμη μας, βρίσκεται σε αυτό που και ολοκληρωμένα λέει η ΚΕ στην τελική της Απόφαση ότι το αποτέλεσμα σε σχέση με τις συνθήκες και τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της μάχης ήταν ένα αποτέλεσμα θετικό. Ομως, ταυτόχρονα, η ΚΕ εκφράζει και την ανησυχία της όχι ειδικά για το αποτέλεσμα του Κόμματος, αλλά συνολικά για ορισμένα καινούρια φαινόμενα που εμφανίστηκαν - τα οποία βεβαίως έπληξαν και το Κόμμα - χωρίς να αναιρούμε τη θέση ότι δώσαμε μια μάχη σκληρή, την αντέξαμε, απαντήσαμε παλικαρίσια και καταλήγοντας ότι κάθε εκλογική μάχη έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και εμείς έπρεπε πιο έγκαιρα να το πάρουμε υπόψη.

Προσπαθούμε να συνδυάσουμε αυτό που λέμε τους αντικειμενικούς παράγοντες με την υποκειμενική ικανότητα. Αν μπαίνουμε στους αντικειμενικούς παράγοντες, είναι ακριβώς γιατί πρέπει να ανεβάσουμε την απαιτητικότητα από τον εαυτό μας, από το Κόμμα. Να σταθούμε ακόμα πιο αποφασιστικά στο ύψος των περιστάσεων. Να ανεβάσουμε τις απαιτήσεις από τον εαυτό μας με κριτήρια κομμουνιστικά. Και είναι πολύ φυσιολογικό να μην μπορεί να συμπέσει η κριτική που μας κάνει ο αντίπαλος με την κριτική και την απαιτητικότητα που πρέπει να έχουμε εμείς από τον εαυτό μας.

Ο αντίπαλος συνήθως μεταθέτει την κριτική. Λέει, για παράδειγμα, το ΚΚΕ έχει λάθος πολιτική και δεν την εγκρίνει ο λαός. Και εμείς λέμε το εξής πράγμα: Αυτήν την πολιτική που «εγκρίνει» ο λαός, αυτή είναι η σωστή και η φιλολαϊκή; Στην πολιτική, λοιπόν, δεν είναι αυτό το αποκλειστικό κριτήριο της ψήφου, ούτε μπορεί να συγκριθεί το Κόμμα με τα αστικά κόμματα.

Ο αντίπαλος κάνει κριτική ότι το ΚΚΕ δεν έχει επικοινωνιακή πολιτική. Τι θα πει επικοινωνιακή πολιτική; Είναι άλλο πράγμα να λέμε ότι ακριβώς επειδή εμείς προβάλλουμε μια στρατηγική η οποία απαιτεί συσπείρωση εργατικών λαϊκών μαζών, απόφαση και θέληση να καταβληθούν θυσίες, και προσωπικές και συλλογικές, σε αυτόν τον αγώνα και ακριβώς σε αυτό το έδαφος πρέπει να έχεις και ικανότητες προπαγάνδας και πειθούς. Αλλά ικανότητα προπαγάνδας και πειθούς σε γραμμή ρήξης και ανατροπής. Οχι ικανότητα προπαγάνδας και πειθούς στη συναίνεση, στο συμβιβασμό ή στην απλούστευση της ρήξης και της σύγκρουσης με τον αντίπαλο, που πρέπει να έχεις.

Ποια ήταν αυτά τα στοιχεία, τα οποία φαινομενικά ήταν και αντιφατικά. Ενα στοιχείο, αυτό φάνηκε στις ευρωεκλογές και το λέγαμε και πριν, είναι ότι τα δυο αστικά κόμματα της δικομματικής εναλλαγής έχουν χάσει τη δυνατότητα να πείθουν όπως έπειθαν τους ψηφοφόρους τους, αλλά ταυτόχρονα έχουν πετύχει το εξής: Να περάσουν την αντίληψη ότι η πολιτική τους είναι μονόδρομος και να διατηρούν ακόμα υψηλά σε ένα βαθμό μέσα στο λαό την αντίληψη ότι υπάρχει τρόπος ή ελπίδες αυτά τα κόμματα να διορθωθούν ή να «βάλουν μυαλό».

Παραδείγματος χάριν, το μεγάλο ρεύμα της αποχής - το οποίο έχει σχέση με το χαρακτήρα των ευρωεκλογών, ότι δεν έβγαζαν κυβέρνηση - για πρώτη φορά εκφράστηκε με ένα πολιτικό υπόβαθρο, να τιμωρήσω τα δυο κόμματα, να παρέμβω, να τα πιέσω και να αλλάξουν. Επομένως, έχεις δυσαρέσκεια και για τα δυο κόμματα που δεν την είχες πριν χρόνια, αλλά και την αυταπάτη ότι με κάποια συνηθισμένα μέσα - όχι με όρους συνολικής εναντίωσης και ρήξης - μπορώ να εκβιάσω τα κόμματα να αλλάξουν, να βελτιωθούν, να διορθωθούν. Από τη μια μεριά θετικό - η δυσαρέσκεια - από την άλλη ότι αυτή η δυσαρέσκεια δεν έχει μετατραπεί σε πολιτική συνείδηση, και, να το πω καθαρά, πάλης για την αλλαγή εξουσίας και όχι για την εναλλαγή των δυο κομμάτων.

Βεβαίως, δεν έχουμε αυταπάτες ότι μέσα στον καπιταλισμό μπορεί να διαμορφωθεί συνείδηση πλειοψηφική ή ακόμα πολύ ισχυρή - και μάλιστα κάτω από κανονικές συνθήκες, χωρίς να έχεις μια επαναστατική κατάσταση - μια συνείδηση πάλης, αλλαγής για την εξουσία. Ωστόσο, προς αυτήν την κατεύθυνση το ΚΚΕ πρέπει να δουλέψει πιο αποφασιστικά, τουλάχιστον να διαμορφωθεί μια τέτοια συνείδηση σε εργατικά και φτωχά λαϊκά στρώματα, τα οποία στον έναν ή στον άλλο βαθμό διαμορφώνουν μια θετική πολιτική συνείδηση, έστω αβαθή, παίρνουν μέρος στις κινητοποιήσεις είτε μια φορά είτε δυο - τρεις φορές, μας έχουν ψηφίσει σε πρόσφατες μάχες, αποτελούν ένα σχετικά νέο εκλογικό σώμα για το ΚΚΕ, είναι νέοι ψηφοφόροι που δεν μας είχαν ψηφίσει πριν από το 1990, μας ψήφισαν για πρώτη φορά το '96, το 2000, το 2004, το 2007, μέσα σε συνθήκες, που όπως ξέρετε - να πω τη λαϊκή φράση - είναι η περίοδος των ισχνών αγελάδων, είναι η περίοδος της νίκης της αντεπανάστασης και παρ' όλα αυτά έχεις νέους ψηφοφόρους, και έχεις και σε αυτή τη μάχη.

Κάποιοι δε μας ψήφισαν, που αν πήγαιναν στην κάλπη θα μας ψήφιζαν, ήρθαν όμως και καινούριοι που δε μας είχαν ψηφίσει. Αυτό το «αλισβερίσι» έχει πολιτικό υπόβαθρο, δείχνει ότι ακόμα δεν έχει βαθύνει, δεν έχει στερεωθεί η συνείδηση, που λέει ψηφίζω το ΚΚΕ γιατί υποστηρίζει έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης. Ψηφίζω το ΚΚΕ ξέροντας ότι δε θα πάρει μέρος σε διακυβέρνηση, ακόμα κι αν του προτείνουν δε θα δεχτεί, ούτε έχει τη δυνατότητα να βγει πρώτο κόμμα, αλλά ψηφίζω το ΚΚΕ γιατί ως δύναμη πίεσης και αντίστασης είναι πιο μαχητική και συνεπής, αλλά και ψηφίζω το ΚΚΕ γιατί θέλω να συγκεντρώσω προϋποθέσεις για το αύριο αν δεν μπορώ στο σήμερα να φέρω τα πάνω - κάτω.

Αυτό το ζήτημα παραπέμπει και σε αντικειμενικές δυσκολίες που υπάρχουν και δεν ξεπερνιούνται σε ένα και δυο χρόνια, αλλά παραπέμπει και στα βασικά συμπεράσματα και τα καθήκοντα που βάζει το 18ο Συνέδριο, ότι μπορούμε σήμερα να ανεβάσουμε την ικανότητα και τη μαχητικότητα του Κόμματος, όχι μόνο μια μαχητικότητα συνέπειας, αλλά και μια μαχητικότητα στο αντιπάλεμα αδυναμιών, πρέπει να φέρουμε το Κόμμα στο ύψος των περιστάσεων, πιο μπροστά από αυτό που είναι.

Και εδώ σηκώνει συζήτηση για τον υποκειμενικό παράγοντα και δε θέλουμε να την αποφύγουμε, αλλά συζήτηση όχι με μικροαστικά κριτήρια, με κριτήρια των άλλων κομμάτων. Αλλωστε, έχουν αποκαλυφθεί πάρα πολλά πράγματα. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν, δηλαδή όποιες παραχωρήσεις έκαναν κάπου, κάποτε, κάτω από την πίεση του κινήματος. Η ΝΔ χάνει στις εκλογές σαφώς και το ΠΑΣΟΚ δεν κερδίζει, 800.000 έφυγαν, μπορούσαν να το ψηφίσουν σαν πρόκριμα για τις εκλογές και δεν το έκαναν για να το προειδοποιήσουν. Παρ' όλα αυτά, μετά τις εκλογές, η ΝΔ ακάθεκτη προχωράει σε αντιλαϊκά μέτρα: Απελευθέρωση αγοράς υπηρεσιών, κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων, διαχωρισμός Υγείας και Ασφάλειας, να μη λέω λεπτομέρειες. Που θα έλεγε κανείς ότι θα έκανε λίγο «κράτει» μπροστά στις εθνικές εκλογές. Σκέφτεται ταξικά. Σου λέει, αν επειδή χάνω τις εκλογές ρίξω πίσω τα συμφέροντα του κεφαλαίου στην Ελλάδα και στην ΕΕ, θα χάσω και την αυριανή επιρροή της αστικής τάξης. Και πάει ταξικά. Αφήστε τι λέει το ΠΑΣΟΚ, ότι έχουμε κυβέρνηση σε διακοπές. Δε βρίσκεται σε διακοπές, είναι μια κυβέρνηση που προχωρά ακάθεκτα. Το ΠΑΣΟΚ έχει το πλεονέκτημα της δημαγωγίας στην αντιπολίτευση.

Επομένως, αυτά τα δυο κόμματα, στη συνείδηση όσο γίνεται μεγαλύτερου μέρους της εργατικής τάξης ή αυτών που είναι αγανακτισμένοι, πρέπει να ξεκαθαριστεί: Δεν διορθώνονται. Η αποχή ήταν ένα όπλο που χρησιμοποιήθηκε για να διορθωθούν. Τι άλλαξε σ' αυτά; Αλλαξε το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, άλλαξε η ΝΔ με την αποχή; Τους έπιασε ο πόνος για την αποχή; Για να μη σας πω ότι και μέρος των επιτελείων τους και τμήμα του συστήματος, αφού είδε ότι δεν μπορούν να πάρουν την ψήφο υπέρ των δυο κομμάτων καλλιεργούσαν την αποχή, καλύτερα αποχή διότι η αποχή είναι ένα πρώτο βήμα στην αποστράτευση. Σκεφτείτε τώρα αν αρχίσει πάλι το ίδιο βιολί στο όνομα των εθνικών εκλογών, ότι θα τους τιμωρήσουμε με την αποχή. Δεν βγαίνει τίποτα, δεν τους νοιάζει, εδώ κατάργησαν στην ουσία την υποχρεωτική ψήφο.

Εχει δοκιμαστεί σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα το πείραμα του ανανεωτισμού, όπως λέγεται, με φορέα τον ΣΥΡΙΖΑ και αντίστοιχα κόμματα στην Ευρώπη. Με εξαίρεση την Πορτογαλία, σε όλες τις άλλες χώρες, είτε έχασαν, είτε έμειναν στάσιμοι, είτε σχετικά έχασαν γιατί κατέβηκαν σε συμμαχικά σχήματα και δεν μπόρεσαν να ανέβουν τα ποσοστά.

Εμείς δε λέμε ότι η ψήφος είναι κριτήριο σωστής πολιτικής. Μπορείς να έχεις σωστή πολιτική και να μειωθείς σε μια μάχη. Λέμε όμως σε σχέση με το δρόμο που υποδείκνυαν, να ρίξεις λίγο νερό στο κρασί, να κάνεις κριτική στη Σοβιετική Ενωση από τη σκοπιά την αστική, ότι όλα αυτά βοηθάνε να επικοινωνείς με το λαό. Ούτε σώθηκαν, αλλά, το κυριότερο, δε σώθηκε το κίνημα. Γιατί εμάς μας ενδιαφέρει αν προχωράει ή όχι το κίνημα .

Επομένως, το μείζον πολιτικό ζήτημα που βάζει η μάχη των ευρωεκλογών είναι το εξής: Δεν αρκεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, δεν αρκεί η αγανάκτηση, δεν αρκεί η καταδίκη των δυο κομμάτων του δικομματισμού. Πριν απ' όλα χρειάζεται να καταδικαστεί η στρατηγική τους. Η δυσαρέσκεια προς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δε σημαίνει καταδίκη και της στρατηγικής τους. Ποια είναι αυτή η στρατηγική τους; Ανάπτυξη υπέρ των μονοπωλίων. Ανάπτυξη υπέρ του κεφαλαίου.

Ενα μέρος των αγανακτισμένων προς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ λέει το εξής: Ο πρωθυπουργός δε μας πρόσεξε, κάνουν ρουσφέτια, υπηρετούν τους δικούς τους, τα σκάνδαλα φταίνε για τη φτώχεια. Τα σκάνδαλα φταίνε; Τα σκάνδαλα και οι μίζες αντιπροσωπεύουν ένα μικρό μέρος των κερδών. Οι επιχειρηματίες ένα μικρό μέρος το χρησιμοποιούν για να εξαγοράζουν πολιτικούς για να προτιμήσουν τη μια εταιρεία ή την άλλη.

Να καταργηθεί η μίζα και η εξαγορά και το πολιτικό χρήμα, ούτε συζήτηση. Αλλά αυτό δε θα καταργηθεί στον ιδιωτικό τομέα, στην εξαγορά ιδιωτών. Να καταργηθεί στους πολιτικούς. Αυτό τι σημαίνει, ότι θα αλλάξει η πολιτική; Οχι. Απλώς, θα γίνονται πιο καλοί διαγωνισμοί για το ποια πολυεθνική θα πάρει το έργο, από πού θα πάρουμε όπλα. Δε θα καταργηθεί η μίζα ούτε το πολιτικό χρήμα, απλώς θα πονοκεφαλιάσουν για ένα διάστημα πώς θα φτιάξουν τα λογιστικά να μη φαίνονται.

Οταν, λοιπόν, η αντίδραση είναι στο πώς διαχειρίζεται, στο ύφος, στο ήθος, στον τρόπο που κυβερνά ένα κόμμα, χάνεται το στοιχείο ποια τάξη αντιπροσωπεύει και εκφράζει αυτό το κόμμα. ΝΔ πάντα, ΠΑΣΟΚ από ένα σημείο και μετά αντιπροσωπεύουν την αστική τάξη. Δεν αλλάζουν. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί, αν το κίνημα ανέβει, κάτι να αποσπάσουμε, κάτι να ματαιώσουμε, αλλά δεν πρόκειται να τα αλλάξουμε αυτά τα κόμματα. Και μάλιστα προ πολλού έχουμε αφήσει την περίοδο που με την πίεση έπαιρνες. Τώρα, σου παίρνουν. Είναι άλλη φάση που περνάει το καπιταλιστικό σύστημα και δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω στην περίοδο των κάποιων ελιγμών και παραχωρήσεων.

Υπάρχει και ένα άλλο θέμα: Πώς αλλάζει η συνείδηση; Δε λέω γενικά του λαού, αλλά στους ήδη προοδευτικούς ανθρώπους πώς θα γίνει πιο ριζοσπαστική η συνείδηση, και η ετοιμότητα, και η διάθεση για θυσίες. Γιατί ο αγώνας θέλει θυσίες. Η συναίνεση και ο συμβιβασμός θέλει ακόμα περισσότερες θυσίες, και, μάλιστα, θυσίες και ηθικού τύπου. Ενώ ο αγώνας απαιτεί θυσίες, αλλά όχι ηθικού τύπου.

Πώς αλλάζει η συνείδηση; Με τα συνθήματα; Οχι. Και τα πιο επαναστατικά συνθήματα από μόνα τους δεν μπορούν να αλλάξουν τη συνείδηση. Προβληματίζουν τα επαναστατικά. Μέσα στην άμεση συμμετοχή, στην οργάνωση της πάλης, της ταξικής πάλης, της πάλης στο εργατικό κίνημα, στην αγροτιά, στους μικρομεσαίους, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία. Γιατί ένα είναι το γνωστικό μέρος - και αυτό χρειάζεται - η πάλη των ιδεών. Και μάλιστα έχει ανέβει ακόμα περισσότερο η απαίτηση στην πάλη των ιδεών. Για να μη σας πω, το ιδεολογικό πεδίο μπορεί να γίνει και η κινητήριος δύναμη, αλλά η αλλαγή θα έρθει με τη συμμετοχή στην πάλη. Ο,τι και να πούμε στο λαό, όταν είναι θεατής και απλώς πάμε εμείς μπροστά, δε γίνεται.

Πόσοι ψηφοφόροι μας, που δεν έχουν και υπαρξιακά προβλήματα με το Κόμμα, είναι οργανωμένοι στα συνδικάτα; Σκεφτείτε, έχουμε 600.000 ψηφοφόρους, αν πάρουμε και αυτούς στο «πήγαινε - έλα», είναι και παραπάνω που μας έχουν ψηφίσει, και μια, και δυο φορές. Πόσοι είναι οργανωμένοι στα συνδικάτα, στους φορείς της γειτονιάς; Ε, αυτό ότι δεν είναι όλοι οργανωμένοι στους φορείς του κινήματος, σε κάποιους δημιούργησε την τάση, έλα μωρέ, σάμπως κυβέρνηση βγάζεις, θα κάνω αποχή. `Η η απογοήτευση, δε γίνεται τίποτα, ψηφίζω και το ΚΚΕ, και τι έγινε, τι καινούριο ήρθε;

Η συμμετοχή στην πάλη είναι το ζήτημα, όχι μόνο γιατί όσο περισσότεροι τόσο πιο αποτελεσματική η πάλη, αλλά γιατί μέσα στην πάλη θα μπει και το αυθόρμητο στοιχείο και θα γίνει συνειδητό, είναι διαφορετικά. Εκεί εμείς θέλουμε να συγκεντρώσουμε την προσοχή.

Δεν είναι επίσης σωστό αυτό που ακούγεται, ότι κέρδισε ο Καρατζαφέρης γιατί έπιασε το μεταναστευτικό, ή ότι το ΠΑΣΟΚ ήρθε πρώτο γιατί έπιασε το μεταναστευτικό. Βεβαίως, ο αντίπαλος έπαιξε με το μεταναστευτικό και την ασφάλεια. Αλλά καταλαβαίνετε τι μάχη πρέπει να δώσεις στο επίπεδο των ιδεών και της συνείδησης. Γιατί μπορεί οι μετανάστες να γίνουν δύναμη πάλης στο εργατικό κίνημα και όχι θέμα ενίσχυσης ρατσισμού και εθνικισμού ή ενίσχυσης του συντηρητισμού. Εδώ λοιπόν είναι καθαρό, εμείς λέμε στο λαό ότι: Τα δυο κόμματα πρέπει να καταδικαστούν. Υπάρχουν και τα άλλα κόμματα. Εμείς τα λέμε αναχώματα. Και ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι ανάχωμα και των δυο αστικών κομμάτων. Θα είναι ο μπαλαντέρ, ανάλογα με ποιο κόμμα έχει ανάγκη. Σήμερα παίζει καθαρά το ρόλο του ΠΑΣΟΚ, γιατί ο Καραμανλής, η ΝΔ, αρνείται τη σύμπραξη. Αμα του έλεγε ναι, θα χτύπαγε το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα θέλει να πάρει όσο γίνεται περισσότερο από τη ΝΔ, να έρθει τρίτο κόμμα για να μπορεί να προσφέρει στο σχηματισμό κυβέρνησης.

Ο αντίπαλος ούτε καν μπορεί να διανοηθεί ας πούμε τρίτο κόμμα το ΚΚΕ. Οχι ότι εμείς δίνουμε σημασία μόνο στη θέση, μπορεί να έχεις πιο μεγάλο ποσοστό και να πας στην τέταρτη θέση. Με την έννοια - τώρα θα πουν οι δημοσιογράφοι κάνεις τέτοια πρόγνωση, δεν κάνω τέτοια πρόγνωση - ότι αν διασπαστεί ένα αστικό κόμμα, μπορεί να φτάσει και το 20% και το 18%... Αλλά δεν αντέχουν ταξικά μετά τα δυο αστικά κόμματα να υπάρχει το ΚΚΕ, που δεν έβαλε και νερό στο κρασί του, και που είναι και κομμουνιστικό και ως όνομα και ως ουσία. Να είναι τρίτο κόμμα ο Καρατζαφέρης.

Η δύναμη, λοιπόν, η οποία αντέχει, είναι σταθερή και κυρίως προτείνει τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, ο οποίος άλλος δρόμος ανάπτυξης περνάει από παντού, και από την ανεργία, και τα γυναικεία προβλήματα, και τα περιβαλλοντικά, δεν είναι μόνο μια γενική μόνο πολιτική θέση, δυο λύσεις και δυο επιλογές υπάρχουν σε όλα τα προβλήματα.

Επομένως, μπροστά μας έχουμε το εξής: Η ΝΔ θα προχωρήσει και θα πέσει ηρωικά μαχόμενη, με αυξημένα αντιλαϊκά ταξικά μέτρα. Το ΠΑΣΟΚ δε θα τα παλέψει επί της ουσίας, εύχεται να τα πάρει η ΝΔ για να τα βρει έτοιμα και να λέει μετά τα παρέλαβα και θα δημαγωγεί. Ο ΛΑ.Ο.Σ. το παιχνίδι, ποιος θα τον πάρει στην κυβέρνηση. Παίζει και το δικό του προσωπικό παιχνίδι ο Καρατζαφέρης, αλλά, κατά τη γνώμη μας, εκφράζει και ένα γενικότερο παίγνιο ας πούμε μέσα στο πολιτικό σύστημα. Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που θα κάνει είναι να φθείρει συνέχεια αριστερές ιδέες, αριστερά συνθήματα, πότε με τη συναίνεση και πότε με τον ψευτοεπαναστατισμό. Και θα φθείρει συνειδήσεις, αυτή είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία που προσφέρει στο αστικό πολιτικό σύστημα, φθείρει το ριζοσπαστισμό. Εμείς είμαστε αποφασισμένοι να πάμε μέχρι τις εκλογές με αγώνες, όχι εξωραΐζοντας τους αγώνες, αλλά αγώνες που μέσα εκεί αναδεικνύεται ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, αντιμονοπωλιακός αντιιμπεριαλιστικός, άλλος αγώνας σήμερα δε φέρνει, δε δημιουργεί προϋποθέσεις για αποτελέσματα. Και ισχυρό ΚΚΕ.

Η αποχή είναι ένα καμπανάκι που πρέπει να το προσέξουμε, δεν το υποτιμάμε καθόλου, δεν μπορεί κανείς να ξέρει ότι δε θα επαναληφθεί σε ένα μέρος και στις εθνικές εκλογές. Οσο, δε, οι δυο «σκοτώνονται» με τον τρόπο που «σκοτώνονται», τόσο δημιουργούν στον κόσμο απέχθεια και αηδία και ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους. Η επίθεση στο Κόμμα θα ενταθεί και με τα οικονομικά, τον δήθεν πλουτισμό του Κόμματος, και θα μας χτυπήσουν και με τις θέσεις μας για το σοσιαλισμό.

Και εμείς θεωρούμε ότι το Κόμμα μετά το 18ο Συνέδριο πέρασε σε αντεπίθεση και σε πλεονεκτική θέση. Γιατί σήμερα μπορούμε να τεκμηριώσουμε τον άλλο δρόμο ανάπτυξης και με τα αποτελέσματα - αυτά είναι τα καινούρια στοιχεία που έχουμε, κρίση, φθορά του δικομματισμού, αλλά ανεπαρκής πολιτική συνείδηση - και εμείς τώρα ακριβώς μπορούμε να τεκμηριώσουμε καλύτερα τον άλλο δρόμο ανάπτυξης και μπορούμε να ασκήσουμε κριτική στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και αυτοκριτική, αλλά από ταξικές, επιστημονικές θέσεις.

Δεν έχουμε κανένα κόμπλεξ να κάνουμε κριτική στο σοσιαλισμό και αυτοκριτική στον εαυτό μας, σαν μέρος και εμείς του προβλήματος που δεν είδαμε πράγματα ή δεν προσπαθήσαμε να δούμε, προχωράμε, μελετάμε, βγάζουμε συμπεράσματα και σήμερα ακριβώς η θέση μας για το σοσιαλισμό είναι πλεονέκτημα. Δε θα λύσουν οι εκλογές το σοσιαλισμό σε καμία περίπτωση, ούτε τη Λαϊκή Εξουσία, ούτε τίποτα. Αλλά τεκμηριώνουν αυτό που λέμε ακόμα καλύτερα τον αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, που είναι ένας αγώνας που καλούμε ευρύτερες λαϊκές μάζες να συσπειρωθούν. Και θα το πω καθαρά: Πρέπει να πεισματώσουν. Εμείς δεν είμαστε το Κόμμα που θα πούμε τρίτη θέση, δεύτερη θέση, πέμπτη θέση κλπ. Ωστόσο, αυτό που θέλει σήμερα ο αντίπαλος, να μειωθεί το ΚΚΕ, να φύγει από την τρίτη θέση, πρέπει να γίνει υπόθεση ευρύτερα του λαού, να μην περάσει. Και το πεισμάτωμα δεν είναι συναισθηματικό, ούτε φραστικό. Είναι επί της ουσίας. Πανστρατιά για κινητοποιήσεις, πανστρατιά για δράση, οργάνωση του λαού - χωρίς οργάνωση θα το τσακίσουν το κίνημα σε συνθήκες αντεπίθεσης και κρίσης - και ενίσχυση και εκλογική πολιτική του ΚΚΕ. Και μεγάλη απαίτηση από όλους μας, ο καθένας ως άτομο και όλοι ως σύνολο να ανταποκρινόμαστε στις σημερινές συνθήκες, όχι με τα κριτήρια ούτε καν της δεκαετίας του '90. Και εάν το κίνημα, εάν έρθουν απότομες εξελίξεις είτε προς το χειρότερο είτε προς το καλύτερο, το Κόμμα πρέπει να είναι πιο μπροστά από αυτές. Αυτή είναι η αγωνία μας σήμερα και αυτή είναι και η υποχρέωσή μας. Με αισιοδοξία αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα, αλλά χωρίς ούτε να πετάμε στα σύννεφα, αλλά ούτε και να υποκλινόμαστε και να συμβιβαζόμαστε με τις δυσκολίες.