Οι προτάσεις για την οικονομική διακυβέρνηση, που παρουσίασε προχτές η Κομισιόν, ανεξάρτητα από τη μορφή που θα πάρουν ύστερα από τις διαβουλεύσεις και τους συμβιβασμούς στα ευρωενωσιακά όργανα, συνιστούν ποιοτικό βήμα στην επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στο λαό. Η οικονομική διακυβέρνηση στόχο έχει να δεσμεύσει τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της Ευρωζώνης και της ΕΕ να προωθήσουν με μεγαλύτερη ταχύτητα και αποτελεσματικότητα τις προαποφασισμένες ανατροπές που περιέχονται στη Στρατηγική ΕΕ 2020 και στο Σύμφωνο για το Ευρώ. Δηλαδή, να προχωρήσουν μέτρα και περικοπές στα κράτη - μέλη, που ισχυροποιούν τα μονοπώλια στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, ρίχνοντας ακόμα πιο κάτω την τιμή της εργατικής δύναμης.

Μπορεί οι προτάσεις της Κομισιόν να αφορούν τους ελέγχους των κρατικών προϋπολογισμών, πριν αυτοί κατατεθούν προς έγκριση από τα εθνικά κοινοβούλια, ωστόσο η πρόνοια της οικονομικής διακυβέρνησης δεν εξαντλείται στα δημοσιονομικά. Οι προϋπολογισμοί των κυβερνήσεων του κεφαλαίου σε κάθε κράτος - μέλος αποτελούν τον «οδικό χάρτη» των αντεργατικών, αντιασφαλιστικών και αντιλαϊκών ανατροπών, στο όνομα της δημοσιονομικής σταθερότητας, της μείωσης των ελλειμμάτων και του χρέους στα επίπεδα που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στο όνομα του περιορισμού του χρέους, η εργατική τάξη στην Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη μιας κλιμακούμενης επίθεσης σε μισθολογικά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ενώ ο προϋπολογισμός του 2012 αποτυπώνει το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων που περιέχονται στα μνημόνια κυβέρνησης - τρόικας.

Από αυτή την άποψη, η σκοτούρα της Κομισιόν και κατ' επέκταση των μονοπωλίων της ΕΕ δεν είναι μόνο να επιβάλουν δημοσιονομική σταθερότητα, προκειμένου να περισσεύουν λεφτά από τον κρατικό κορβανά για επιδοτήσεις και προνόμια στην πλουτοκρατία. Αλλά να αποτελέσουν τα δημοσιονομικά το όχημα για να περάσουν μέτρα και ανατροπές που συμπιέζουν κι άλλο την τιμή της εργατικής δύναμης και ανοίγουν νέα κερδοφόρα πεδία δράσης για το κεφάλαιο. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, όπως η Γερμανία, ζητάνε πιο ολοκληρωμένο πλαίσιο διακυβέρνησης, με κριτήρια που θα ξεπερνούν τα δημοσιονομικά και θα αφορούν απευθείας στις ανατροπές που σχετίζονται άμεσα με την ανταγωνιστικότητα. Ταυτόχρονα, η οικονομική διακυβέρνηση δημιουργεί ένα πρώτο πλαίσιο για την αποπομπή χωρών από την Ευρωζώνη, σε περίπτωση μη συμμόρφωσης με τα δημοσιονομικά και άλλα όρια.

Από αυτή την άποψη, η σχετική συζήτηση καθόλου τυχαία δεν είναι, αφού συμπίπτει με την κορύφωση των σεναρίων για αναμόρφωση της ΕΕ, ενδεχόμενα και με συρρίκνωση της Ευρωζώνης. Σε κάθε περίπτωση, καμιά σύγκλιση δεν πρόκειται να επιτευχθεί με την οικονομική διακυβέρνηση, όπως δεν έγινε και με την υιοθέτηση του ευρώ. Οι ανισότητες και οι αντιθέσεις ανάμεσα στις διαφορετικές καπιταλιστικές οικονομίες θα συνεχίσουν να υπάρχουν και θα οξύνονται, στο πλαίσιο της ανισομετρίας που είναι αγιάτρευτη στον καπιταλισμό. Ο λαός δεν έχει τίποτα καλό να περιμένει από την «πολιτική ενοποίηση» της ΕΕ, πλευρά της οποίας είναι η οικονομική διακυβέρνηση, που στηρίζουν τα αστικά κόμματα και ο οπορτουνισμός. Αντικειμενικό του συμφέρον είναι να παλέψει με ισχυρό ΚΚΕ για αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία, με λαϊκή εξουσία, για μονομερή διαγραφή του χρέους.