Το πρόσφατο τραγικό περιστατικό με το θάνατο ενός 8χρονου παιδιού σε ποδοσφαιρικό γήπεδο 5Χ5 και μάλιστα μπροστά στα μάτια του πατέρα του, όταν χτυπήθηκε από το δοκάρι του τέρματος, έφερε στην επιφάνεια για μια ακόμη φορά αυτό που όσο και να προσπαθούν οι εκάστοτε αρμόδιοι να κρύψουν δε γίνεται να κρυφτεί. Την επικινδυνότητα του μοντέλου του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, που δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά το μέσο για το κέρδος κάποιων. Αυτού του αθλητισμού που μπροστά στα κέρδη δεν υπολογίζει ούτε καν τις ανθρώπινες ζωές, αφού τα πάντα κινούνται μόνο γύρω από την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκμετάλλευση της ανάγκης για άθληση. Αυτού του αθλητισμού που λειτουργεί ως μέσο αφαίμαξης και των τελευταίων χρημάτων από τα έσοδα της λαϊκής οικογένειας προκειμένου τα μέλη της να μπορούν να αθληθούν. Του αθλητισμού που δεν μπορεί να παρέχει στους αθλούμενους ούτε την παραμικρή εγγύηση για τη σωματική τους ακεραιότητα.

Τα όσα ακολούθησαν της συγκεκριμένης τραγωδίας μαρτυρούν άλλωστε την προχειρότητα με την οποία στήνεται όλο το παιχνίδι του κέρδους. Αθλητικοί χώροι που μοιάζουν με παγίδες θανάτου για όσους τους χρησιμοποιούν, έλλειψη ακόμα και των στοιχειωδών μέσων ασφαλείας, ανυπαρξία γιατρού ή και σε κάποιες περιπτώσεις απουσία δυνατότητας για παροχή πρώτων βοηθειών. Κοντά σ' όλα αυτά και το δαιδαλώδες τοπίο για το ποιος έχει την ευθύνη των συγκεκριμένων χώρων κτλ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το συγκεκριμένο γήπεδο δεν υπήρχε καν στον κατάλογο του Δήμου Ηλιούπολης προκειμένου να ελέγχεται, αφού, μετά τη δημιουργία του, το 2006, παραχωρήθηκε στην ΠΑΕ της περιοχής η οποία το έδωσε πίσω στο Δήμο, ο οποίος όμως δεν μπορούσε να αντέξει το βάρος συντήρησης και το έδωσε για χρήση σε 4 σωματεία της περιοχής. Εκατοντάδες τέτοιοι χώροι υπάρχουν σε όλη τη χώρα...

Οι περικοπές στη χρηματοδότηση των δήμων και οι περικοπές σε προσωπικό, έχουν οδηγήσει σε τραγικά φαινόμενα, όπως αυτό στην Ηλιούπολη. Ετσι, οι δήμοι δεν μπορούν να τα λειτουργήσουν και είτε τα παραχωρούν σε ποδοσφαιρικές εταιρείες και σε επιχειρηματίες είτε βάζουν λουκέτο είτε λειτουργούν χωρίς τις απαραίτητες προδιαγραφές για την ασφάλεια των παιδιών και των αθλητών. Από την άλλη υπάρχουν τα ιδιωτικά γήπεδα που μετατρέπονται σε κερδοφόρες επιχειρήσεις. Αυτή η κατάσταση δεν αφορά μόνο τις αθλητικές υποδομές και δραστηριότητες. Αφορά όλο το φάσμα της ζωής της λαϊκής εργατικής οικογένειας. Πρόνοια, Υγεία, Αθλητισμός, Πολιτισμός, Αναψυχή, είναι δράσεις των δήμων που περιορίζονται ή διακόπτονται οριστικά εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής.

Μοιραία, φτάσαμε στο σημείο να θρηνήσουμε ένα ακόμα μικρό παιδί που έχασε τη ζωή του, μέσα σε τέτοιες συνθήκες. Σήμερα πλέον, γίνεται ξεκάθαρη η ανάγκη ενός κινήματος από τα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους, τη νεολαία προκειμένου να απαιτήσουν να γίνει πράξη το δικαίωμα στην άθληση με κρατική ευθύνη, που θα μεριμνά για μια σειρά σημαντικά ζητήματα όπως για την υγεία των αθλουμένων, την ποιότητα της υλικοτεχνικής υποδομής, την επιστημονική υποστήριξη από εξειδικευμένο προσωπικό κλπ.