Το θέμα «του μείγματος της δημοσιονομικής προσαρμογής», αν το βάρος θα πρέπει να πέσει στην αύξηση της φορολογίας, στην περικοπή των δαπανών, ή σε ένα συνδυασμό και των δύο, αποτελεί ένα από τα προσφιλή θέματα της αστικής προβληματικής, δεκαετίες τώρα. Και οι υποστηρικτές της μίας ή της άλλης άποψης, προβάλλουν επιχειρήματα, με κριτήριο την άμεση και δραστική λύση (θεραπεία σοκ), ή αν επιδιώκουν την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων σε μακρύτερο χρονικό ορίζοντα ( «ήπια» λιτότητα). Αλλοι προσμετρούν τις επιπτώσεις στον οικονομικό κύκλο, και άλλοι συνεκτιμούν το επίπεδο της ταξικής πάλης και τις αναμενόμενες αντιδράσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Ολα αυτά, μέχρι τις αρχές του 2010, ίσως και να είχαν θεωρητικό ενδιαφέρον, αλλά όταν, ως απάντηση στις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, και με μοχλό το πρώτο μνημόνιο, συστηματοποιήθηκε η επίθεση της αστικής τάξης σε βάρος του λαϊκού εισοδήματος, η προβληματική αυτή έχασε κάθε ενδιαφέρον. Στην περίοδο της πιο βίαιης και φονικής επίθεσης που έχει εκδηλωθεί μεταπολεμικά σε βάρος των λαϊκών κατακτήσεων, όταν τίθεται το ερώτημα του «μείγματος της δημοσιονομικής προσαρμογής», η απάντηση πλέον είναι ωμή. Και με αύξηση της φορολογίας και με περικοπή δαπανών. Ετσι, τη στιγμή κατά την οποία η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ -ΔΗΜΑΡ - ετοιμάζεται να ανακοινώσει ένα από τα πιο βάρβαρα μέτρα των τελευταίων ετών, τις περικοπές δαπανών 11,8 δισ. ευρώ για την επόμενη διετία, το υπουργείο Οικονομικών της συγκυβέρνησης, έχει επεξεργαστεί τις βασικές κατευθύνσεις του φορολογικού νομοσχεδίου, το οποίο αποτελεί μία ακόμα «μνημονιακή υποχρέωση» και μέσω του οποίου προτίθενται να ισοπεδώσουν εντελώς κάθε λαϊκή οικογένεια.

Ενα από τα σενάρια που επεξεργάζονται, είναι η περαιτέρω αντιδραστικοποίηση της φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων, μέσω της θέσπισης φορολογικού συστήματος, που θα μοιάζει με εκείνο των ΗΠΑ. Το σύστημα αυτό στηρίζεται στη φορολόγηση του ποσού που μένει στον φορολογούμενο, αφού από τα έσοδά του αφαιρεθούν οι δαπάνες που έκανε, με συντελεστές που ξεκινούν από το 20%. Στην πραγματικότητα, με το σύστημα αυτό, φορολογούνται τα ποσά που επειδή δεν έχουν καταναλωθεί θα τα εμφανίζουν ως αποταμιεύσεις των φορολογουμένων, ενώ παράλληλα «σπρώχνει» τους εργαζόμενους να δαπανούν το μεγαλύτερο μέρος του διαθέσιμου εισοδήματος, όταν βέβαια αυτό υπάρχει. Προτίθενται μάλιστα να καταργήσουν την αυτοτελή φορολόγηση των συζύγων, με αποτέλεσμα για το οικογενειακό εισόδημα, που είναι μεγαλύτερο από το ατομικό, να πληρώνεται μεγαλύτερος φόρος.

Για το 2013, σχεδιάζουν να καταργήσουν ακόμα και το αφορολόγητο των 5.000 ευρώ, κάτι που αν γίνει, θα έχει σαν συνέπεια να επιβαρυνθεί κάθε φορολογούμενος με επιπλέον 500 ευρώ! Παράληλλα, εξετάζουν την κατάργηση όλων των φορολογικών εκπτώσεων που ισχύουν για μισθωτούς και συνταξιούχους, όπως είναι οι δαπάνες για υγεία, εκπαίδευση, ενοίκιο, στεγαστικά δάνεια κ.ο.κ. Το μεγάλο «κόλπο γκρόσο», πάντως, επιχειρούν να το κάνουν με το νέο τρόπο φορολόγησης της γης και των ακινήτων, που εκτιμάται ότι θα εξαναγκάσει χιλιάδες μικροϊδιοκτήτες να ...απαλλαγούν από τις ιδιοκτησίες τους, πουλώντας κοψοχρονιά γη και ακίνητα, αφού δεν θα έχουν να πληρώσουν το φόρο. Ετσι θα επιταχυνθεί η καταστροφή της μικρής αγροτικής ιδιοκτησίας και της μικρής ακίνητης περιουσίας, ενώ θα ευνοηθούν οι διαδικασίες συγκέντρωσης γης και ακινήτων στα χέρια λίγων επιχειρήσεων.

Πρόκειται για πολιτική βαθιά αντιλαϊκή, από όποια σκοπιά και να την κοιτάξεις. Αυτή η πολιτική δε μεταρρυθμίζεται. Μόνο ανατρέπεται!!!