ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Συμβαίνει και χωρίς μνημόνιο

Στη Γερμανία, η ασφάλιση για την περίπτωση αδυναμίας αυτοεξυπηρέτησης, υποτίθεται ότι είναι υποχρεωτική από το 1995. Η μέριμνα αυτή χρηματοδοτείται ισόποσα από τους εργαζόμενους και τους εργοδότες αλλά ποτέ δεν καλύφτηκαν οι ανάγκες αυτού του ασφαλιστικού δικαιώματος.

Σήμερα, οι απόμαχοι της δουλειάς με αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης φτάνουν τα 2,5 εκατομμύρια, με πρόβλεψη να διπλασιαστούν το 2050.

Η πλέον έντονη έλλειψη παρατηρείται στον τομέα της «βοήθειας στο σπίτι», όπου η παροχή υπηρεσιών πληρώνεται με την ώρα!

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Ομοσπονδίας Παροχής Ιδιωτικών Κοινωνικών Υπηρεσιών, στα γηροκομεία λείπουν 30.000 νοσοκόμες, ενώ το 2020 το έλλειμμα προσωπικού μπορεί να φτάσει τις 220.000. Σκληρές συνθήκες εργασίας εκτός από την έλλειψη προσωπικού.

Ανάλογα με τον τύπο του γηροκομείου οι τρόφιμοι οφείλουν να πληρώνουν από 1.000 έως 3.000 ευρώ το μήνα, αφού τα ποσά που χορηγεί η Κοινωνική Ασφάλιση είναι ανεπαρκή. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Στατιστικής Υπηρεσίας, στη Γερμανία 400.000 ηλικιωμένοι αδυνατούν να πληρώσουν, οπότε παρεμβαίνει το κράτος, κατά περίπτωση. Οι αρμόδιες υπηρεσίες μπορεί να εκτιμήσουν ότι πρέπει να πουληθεί ακόμη και το σπίτι, που έχει ο γέροντας ή η γερόντισσα, για να καλυφθεί το κόστος του γηροκομείου.

Ετσι, οι οικογένειες αναζητούν φθηνότερες λύσεις, με αποτέλεσμα την επιλογή της μεταφοράς των παππούδων και των γιαγιάδων σε χώρες με εξαιρετικά χαμηλό κόστος περίθαλψης, μακριά από παιδιά, εγγόνια και συγγενείς, μακριά από τη χώρα στην οποία κατέθεσαν τον ιδρώτα της δουλειάς τους, γεμίζοντας τα σεντούκια των καπιταλιστών. 7.000 Γερμανοί ηλικιωμένοι ζουν σε γηροκομεία της Ουγγαρίας, 3.000 στην Τσεχία και 600 στη Σλοβακία.

Η είδηση αυτή από μόνη της αποτελεί απάντηση σε όλους όσοι αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους με τις αντιμνημονιακές τους κορόνες.

Στη Γερμανία, την ισχυρή οικονομία της ΕΕ, που δεν έχει μνημόνια και τρόικες, η κοινωνική πολιτική ακολουθεί πιστά το στρατηγικό στόχο της ΕΕ. Να τσακιστούν όλα τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζομένων σε όλα τα κράτη - μέλη αυτής της λυκοσυμμαχίας προκειμένου να εξασφαλιστεί η κερδοφορία των μονοπωλίων όχι μόνο στην κρίση, αλλά και στην ανάκαμψη των οικονομιών τους.

Παιχνίδια στην πλάτη των εργαζομένων

Την ώρα που ο κόσμος καίγεται, οι «σφραγίδες» παριστάνουν το κίνημα. Μια σειρά συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ και μαζί τους ορισμένοι από τους μετανοημένους του ΠΑΣΟΚ, που νομίζουν ότι μπορούν να ξεπλυθούν για τη μέχρι τώρα εργατοπατερική στάση τους, επανήλθαν χτες ανακοινώνοντας με ηλεκτρονικό μήνυμα ότι σήμερα το βράδυ θα συγκεντρωθούν στην ΕΡΤ και στις 18 Ιούλη στο Σύνταγμα για να υποδεχτούν τον Σόιμπλε. Τις «κινητοποιήσεις», για τις οποίες δεν έχει πάρει χαμπάρι κανένας στους τόπους δουλειάς, φέρεται να προκηρύσσουν 17 Ομοσπονδίες που συγκροτούν μάλιστα και «συντονιστικό». Πρόκειται για τη γνωστή κίνηση για τη συγκρότηση του νέου εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού από εκείνους που κόπτονται για τη δημοκρατία αλλά έχουν γραμμένους στα παλιά τους παπούτσια τους εργαζόμενους. Χαρακτηριστικό: Στα Πετρέλαια, η ομοσπονδία των οποίων φέρεται να καλεί στις κινητοποιήσεις, οι εργαζόμενοι δουλεύουν 12ωρα για να μπει μπροστά η νέα μονάδα των ΕΛΠΕ και πέφτουν σαν τα κοτόπουλα. Αχνα από την Ομοσπονδία. Στους Ιδιωτικούς έχουν γίνει κουρέλι τα δικαιώματα και η Ομοσπονδία υπογράφει νέες μειώσεις στους μισθούς. Στους Ιατρικούς Επισκέπτες τίναξαν στον αέρα το Επικουρικό και τρέχουν για το Επαγγελματικό Ταμείο, και πάει λέγοντας για μία προς μία τις υπογράφουσες. Σ' όλες αυτές τις Οργανώσεις πλειοψηφούν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.

Κατανοούμε ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη να εμφανιστεί στο συνέδριό της σαν εντολοδόχος του κινήματος, αλλά τι φταίνε οι εργάτες γι' αυτό; Οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα από το τι και ποιους εξυπηρετούν τέτοιες κινήσεις και πρακτικές. Γιατί σίγουρα δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Αντίθετα, όλοι αυτοί επιδιώκουν να στήσουν ένα νέο μόρφωμα στο συνδικαλιστικό κίνημα που θα συνεχίσει να βάζει εμπόδια στους εργάτες και το στόχο τους για ανατροπή αυτής της πολιτικής. Η απάντηση πρέπει να δοθεί και την Πέμπτη 11 Ιούλη στα συλλαλητήρια που οργανώνει το ΠΑΜΕ σ' όλη τη χώρα. Συλλαλητήρια που για την επιτυχία τους έχει απλωθεί ήδη μια πλούσια δραστηριότητα μέσα στους χώρους δουλειάς.

Για την «παραγωγική ανασυγκρότηση» του ΣΥΡΙΖΑ

Στις προτάσεις για το «κυβερνητικό πρόγραμμα της αριστεράς», που δημοσιοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ, περίοπτη θέση κρατά η «παραγωγική ανασυγκρότηση», για την επίτευξη της οποίας δηλώνεται πως απαιτείται μεταξύ άλλων «η ισχυρή παρέμβαση του δημόσιου τομέα της οικονομίας» και «η ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων». Ο Αλ. Τσίπρας, σε συνέντευξή του, με δεδομένο ότι η «παραγωγική ανασυγκρότηση» δεν είναι παρά δέσμη μέτρων για τόνωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλώνει ότι η «κοινωνία (...) περιμένει από εμάς (...) να δεσμευτούμε πάνω σε έναν οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση».

Για τον ΣΥΡΙΖΑ η έξοδος απ' την κρίση θα γίνει με τους όρους της εξουσίας των μονοπωλίων, την οποία ορέγεται να διαχειριστεί. Και ταυτόχρονα εντός του δεσμευτικού πλαισίου της ευρωενωσιακής στρατηγικής, που αποσκοπεί επίσης στην έξοδο απ' την κρίση προς όφελος των μονοπωλίων. Συνεπώς τα περιθώρια κινήσεων της οποιασδήποτε κυβέρνησης είναι προκαθορισμένα. Ακόμα κι αν μπορούσε να σταματήσει την περαιτέρω απελευθέρωση τομέων όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, το νερό, τα καύσιμα και να ανακτήσει επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που έχουν ήδη πουληθεί, για το λαό δε θα έκανε καμία διαφορά στο βαθμό που ομολογεί εκ των προτέρων ότι κάθε τέτοια κίνηση εντάσσεται στην προσπάθεια για ξελάσπωμα των καπιταλιστών απ' την κρίση.

Αλλωστε, την περίοδο που τέτοιες επιχειρήσεις ήταν υπό τον έλεγχο του αστικού κράτους, αυτό, ως συλλογικός εκφραστής των συμφερόντων της αστικής τάξης, τις χρησιμοποιούσε για τα συμφέροντά της και όχι για την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών.

Προτείνει, ακόμα, ο ΣΥΡΙΖΑ τη στήριξη των «τοπικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων». Ακόμα κι αν μπορούσε ο κρατικός κορβανάς να τις στηρίζει όλες στο διηνεκές, θα ήταν δώρον - άδωρον, ανίκανο να τις προστατεύσει απ' τον αφανισμό. Η γιγάντωση των μονοπωλίων είναι διαδικασία αναπόδραστη στον καπιταλισμό. Η πρόταση αυτή, που περιφέρεται απ' τα στελέχη του σαν πανάκεια, προσπερνά συνειδητά ότι καμία επιχείρηση δεν μπορεί να αποσπαστεί απ' τον κλάδο όπου δραστηριοποιούνται κι άλλες, απ' τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, απ' τους όρους και τους κανόνες που διαμορφώνει η αγορά. Προσπερνά ότι ακόμα κι αν ενισχυθεί σήμερα η τάδε εταιρεία τροφίμων, θα την ισοπεδώσει αύριο το μονοπώλιο του κλάδου. Οτι όσο κι αν ενισχυθεί η ντόπια φαρμακοβιομηχανία, η παραγωγή όπως και οι απαιτούμενες - έστω για ένα διάστημα - εισαγωγές θα εξαρτώνται απ' τους βιομηχάνους και τους εμπόρους του κλάδου, που θα τις σχεδιάζουν με μόνο γνώμονα το κέρδος.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται σε μια ανάπτυξη όμοια με αυτή προ κρίσης, με τα κλειδιά της στα χέρια των μονοπωλίων να «ξεκλειδώνουν» τις μηχανές παραγωγής αναλόγως των κερδών που τους αποφέρει, να ορίζουν τι, με ποιους όρους και αν θα παραχθεί. Ανάπτυξη, δηλαδή, που κυοφορεί την επόμενη μεγάλη κρίση, που πατάει στα συντρίμμια των δικαιωμάτων του λαού.

Να γιατί λέμε ότι μόνο μια άλλη εξουσία, όπου τα κλειδιά της οικονομίας θα βρίσκονται στα χέρια του λαού, μπορεί να εγγυηθεί τη λαϊκή ευημερία. Γιατί θα αποδεσμεύσει τη χώρα απ' την ΕΕ, θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος, θα αξιοποιήσει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και το αναντικατάστατο εργαλείο του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού, π.χ. για την παραγωγή τροφίμων απ' το χωράφι ως το ράφι, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Κρατική χρηματοδότηση για δωρεάν υπηρεσίες Υγείας

Το αποκαλυπτικό δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» (29.1.2013)

Το σχέδιο της Task Force για τον ακρωτηριασμό των πολυιατρείων (πρώην ΙΚΑ) του Οργανισμού και την εκχώρηση της διοίκησης σε ξένους μάνατζερς, που αποκάλυψε ο «Ρ» στις 29.1.2013, επανήλθε τις τελευταίες μέρες στην επικαιρότητα, με αφορμή τις καταγγελίες γι' αυτό, του απερχόμενου Διοικητή του ΕΟΠΥΥ Λευτέρη Παπαγεωργόπουλου.

Μάλιστα, απαντώντας και σε σχετική ερώτηση ο υπουργός Υγείας Αδωνις Γεωργιάδης είπε ότι ο τρόπος που λειτουργεί ο ΕΟΠΥΥ δεν είναι σωστός, για να υπογραμμίσει: «Δεν έχουμε ιδεολογικές αγκυλώσεις και αν χρειαστεί και αυτό το μέτρο, γιατί όχι;».

Τα λαϊκά στρώματα πρέπει να πουν με κάθε τρόπο ένα «κατηγορηματικό όχι» στην κατάργηση των δημόσιων υγειονομικών μονάδων -και μάλιστα εκείνων του ΙΚΑ που χτίστηκαν με το δικό τους ιδρώτα. Κι ενώ θα 'πρεπε να 'χουν δωρεάν, σύγχρονες, δημόσιες ιατροφαρμακευτικές υπηρεσίες Υγείας χαρατσώνονται άγρια στην ώρα της ανάγκης. Μόνο τα δύο τελευταία χρόνια, οι χρονίως πάσχοντες μείωσαν -λόγω της οικονομικής κρίσης- κατά 30% τις επισκέψεις τους στους γιατρούς της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν και γιατί βρίσκουν ατέλειωτες ουρές όπου ακόμα λειτουργούν δημόσιες υπηρεσίες Υγείας.

Ο λαός πρέπει να σταματήσει κάθε εκχώρηση σε μάνατζερς και να απαιτήσει οι υπηρεσίες Υγείας να χρηματοδοτηθούν πλήρως από το κράτος και όχι από τα ασφαλιστικά Ταμεία και να παρέχονται δωρεάν και χωρίς καμιά συμμετοχή σε όλους. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που οι συνολικές αναδιαρθρώσεις, που προωθούν κυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ενωση έχουν γενικευμένες αρνητικές επιπτώσεις στην Υγεία, οι ανασφάλιστοι αυξάνονται αλματωδώς και μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν μπορεί να πληρώσει ούτε την επίσκεψη στο γιατρό, ούτε τη συμμετοχή στα φάρμακα.

Κακός σύμβουλος η εμπάθεια

Οποία σύμπτωσις! Να συναντιούνται στην αντιΚΚΕ προβοκάτσια ο ΛΑ.Ο.Σ., η Χρυσή Αυγή, η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ «Αυγή» και το alter ego της στο χώρο του Τύπου η «Εφημερίδα των Συντακτών». Να αναμηρυκάζουν - μόνο αυτές οι συγκεκριμένες φυλλάδες- την αθλιότητα των «Financial Times», που ισχυρίστηκαν ότι οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ ψήφισαν τροπολογία υπέρ των περιβόητων γκόλντεν μπόις...

Πανομοιότυπα «ρεπορτάζ» στην ιστοσελίδα των φασιστοειδών και στην εφημερίδα του Καρατζαφέρη, που προσπερνούν για να γίνει η δουλειά τους την κατηγορηματική διάψευση του δημοσιεύματος, ήδη απ' την περασμένη Παρασκευή, που έκανε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ.

Βέβαια, από κόρακα κρα θα ακούσεις. Αλλά για όσους παρουσιάζονται σαν «αθώες περιστερές», αφοσιωμένες τάχα στην ανεξάρτητη κι αντικειμενική παρουσίαση των γεγονότων, η προβοκάτσια βαραίνει διπλά. Η «Εφημερίδα των Συντακτών» αναμασά ευχαρίστως τα ψέματα και καταλήγει με τη φράση «για προβοκάτσια και συκοφαντία μιλάει ο Περισσός». Λες και δεν μπορούσαν οι συντάκτες της να αναζητήσουν τα πρακτικά της συγκεκριμένης ψηφοφορίας στο Ευρωκοινοβούλιο για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι τι πραγματικά ψήφισαν οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ.

Για τον ίδιο λόγο δεν ξεπλένεται ούτε η «Αυγή», που υιοθέτησε την αθλιότητα των «Financial Times» στο φύλλο της του Σαββάτου, ενώ ήδη υπήρχε διάψευση απ' το ΚΚΕ, την οποία και αγνόησε, κι αφού έκανε τη βρώμικη δουλειά, ανάρτησε τη διάψευση του Κόμματος στην ηλεκτρονική της έκδοση.

Η αντιΚΚΕ εμπάθεια δεν τους επιτρέπει αυτοσυγκράτηση ούτε μπροστά στον κίνδυνο να εκτεθούν. Ο,τι κυκλοφορεί στα πέριξ ικανό να πλήξει το ΚΚΕ βρίσκει φιλοξενία στα αστικά και οπορτουνιστικά έντυπα, εννοείται στις ηλεκτρονικές κι άλλες φυλλάδες των φασιστοειδών.

Κίνημα με κορμό την εργατική τάξη

Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τις λαϊκές κινητοποιήσεις σε διάφορες χώρες στην Τουρκία, στη Βραζιλία, στην Αίγυπτο αναπτύσσεται στο διεθνή και τον εγχώριο αστικό Τύπο η θεωρία των «νέων κινημάτων», των «εξεγέρσεων από το ίντερνετ», ότι «δεν οργανώνονται από συνδικάτα και κόμματα». Βεβαίως, το κοινό στοιχείο και στις τρεις αυτές χώρες είναι η όξυνση των ενδοαστικών αντιθέσεων. Σε όλες αυτές τις χώρες, ανεξάρτητα από τη μορφή διαχείρισης από το αστικό πολιτικό σύστημα, η πραγματικότητα για τους λαούς είναι αυτή της καταπάτησης δικαιωμάτων, της φτώχειας, της ανέχειας, της έντασης της εκμετάλλευσης, που είναι το κοινωνικό υπόβαθρο που οδηγεί σε λαϊκά ξεσπάσματα. Η έκφρασή τους, οι κοινωνικές δυνάμεις που ηγούνται σ' αυτά τα κινήματα, που είναι μεσαία στρώματα, είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων και έχουν επίσης άμεση σχέση με το επίπεδο ανάπτυξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, του ίδιου του επαναστατικού κινήματος.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια χρησιμοποιείται από μερίδες της αστικής τάξης στη διαπάλη για την εξουσία. Το παράδειγμα της λεγόμενης Αραβικής Ανοιξης είναι ενδεικτικό. Το κίνημα της πλατείας Ταχρίρ της Αιγύπτου το 2011, που ανέτρεψε τον Μουμπάρακ, έφερε στην κυβέρνηση άλλο μπλοκ αστικών δυνάμεων, που σήμερα ανατρέπεται από άλλο μπλοκ πάλι αστικών δυνάμεων. Σήμερα, στην Αίγυπτο βλέπουμε την τυφλή σύγκρουση πολιτικών δυνάμεων, υπέρμαχων του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Από την αιματοχυσία λαϊκών ανθρώπων που χειραγωγούνται κάτω από τις σημαίες αστικών πολιτικών δυνάμεων, είτε με θρησκευτικό μανδύα είτε χωρίς, άθικτη μένει η πραγματική εξουσία των μονοπωλίων. Οι αστοί αναλυτές των τελευταίων εξελίξεων στις χώρες που προαναφέραμε, αλλά και σε άλλες κινητοποιήσεις που αναπτύσσονται σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, «έχουν ένα δίκιο», ότι στα κινήματα αυτά είναι αδύνατος ο ρόλος της εργατικής τάξης και βέβαια αυτό είναι κάτι που το θέλουν, το επιδιώκουν και το καλλιεργούν και τα μέσα ενημέρωσης που ανήκουν στους καπιταλιστές.

Για τους εργάτες, αυτή η πραγματικότητα, που σχετίζεται με τη δική τους οργάνωση, το περιεχόμενο του δικού τους οργανωμένου κινήματος, σε συνθήκες βεβαίως υποχώρησης του επαναστατικού κινήματος διεθνώς μετά την αντεπανάσταση, πρέπει να προβληματίσει αλλά σε άλλη κατεύθυνση. Το ερώτημα που πρέπει να μπει είναι τι κίνημα χρειάζεται για να είναι πραγματικά υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Χρειάζεται κίνημα που δεν ψάχνει καλύτερο διαχειριστή, ή σωτήρα στη ζωή των εργατών, αλλά συγκρούεται με τον πραγματικό αντίπαλο, το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Αλλά ένα τέτοιο κίνημα μόνο αν έχει ως κορμό του την εργατική τάξη, οργανωμένη στα συνδικάτα, στους χώρους δουλειάς, σε γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο, μπορεί να δώσει προοπτική. Αρα δεν αρκούν ούτε οι λαϊκές κινητοποιήσεις, όσο μαζικές και αν είναι, αν τη σφραγίδα της δεν τη βάζει η εργατική τάξη, δεν βρίσκεται η ίδια στην πρώτη γραμμή του κινήματος ως ηγέτης του. Διαφορετικά, η λαϊκή συμμετοχή με ηγέτη τα μεσαία στρώματα, ακόμη και ένα μαζικό κίνημα σαν αυτό στην Αίγυπτο και μάλιστα δύο φορές μέσα σε δύο χρόνια, θα του προσδίδει φαινομενικά ανατρεπτικά χαρακτηριστικά, αλλά στην πράξη θα είναι ένα κίνημα καταδικασμένο στην εξυπηρέτηση των σκοπών και των συμφερόντων δυνάμεων του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει εργατικό λαϊκό κίνημα με προσανατολισμό την αμφισβήτηση της εξουσίας του κεφαλαίου και την πάλη για ανατροπή της και όχι μόνο μιας μορφής διακυβέρνησης των αστών.

Τα περί «ηγεμονίας της Αριστεράς»...

«Η δημοσιονομική κρίση οφείλεται στην ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς (...) Η πολιτική έκφραση αυτής της ηγεμονίας υπήρξε το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80». Αυτό επανέλαβε ο Μ. Βορίδης με συνέντευξή του στο «Βήμα», επιδιώκοντας να πείσει ότι το μοντέλο της διαχείρισης που κυριάρχησε στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά, κύρια από το ΠΑΣΟΚ, οδήγησε σε στρεβλώσεις την καπιταλιστική ανάπτυξη και προκάλεσε τη σημερινή κρίση. Σ' αυτή την κατεύθυνση, μάλιστα, ο Μ. Βορίδης αναφέρει ότι «πρέπει να γίνει μια συζήτηση για την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, για τη στάση τους απέναντι στην επιχειρηματικότητα, τη φορολογία, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις μεταρρυθμίσεις». Αφού, λοιπόν, ο βουλευτής της ΝΔ τσουβαλιάζει στην «αριστερά» όλα τα άλλα κόμματα, από το ΠΑΣΟΚ μέχρι το ΚΚΕ, τα οποία αυθαίρετα ταυτίζει με την υπεράσπιση γενικά του κράτους σε βάρος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, σπεύδει να ξεκαθαρίσει στην ίδια συνέντευξη ότι η παρέμβασή του δεν αφορούσε στο σημερινό ΠΑΣΟΚ, «το οποίο έχει τηρήσει σε πάρα πολλά θέματα μια συγκροτημένη και υπεύθυνη στάση»! Εδώ ακριβώς είναι και το «ζουμί» της παρέμβασης Βορίδη, ο οποίος εκφράζει συνολικά τη στρατηγική της άρχουσας τάξης. Με το κεφάλαιο να απαιτεί σήμερα, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, ακόμα φτηνότερα εργατικά χέρια και χαμηλότερους φόρους στα κέρδη του, ο Μ. Βορίδης ζητάει να ανοίξει η συζήτηση για την καθυστέρηση στην επιβολή των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων και της φορολογίας. Αντιπαραβάλλει την «επιχειρηματικότητα» στον «κρατισμό», για να ισχυριστεί ότι η ύπαρξη κρατικών επιχειρήσεων προκάλεσε στρεβλώσεις στην καπιταλιστική ανάπτυξη και τη σημερινή κρίση, προκειμένου να εξασφαλίσει τη λαϊκή συναίνεση για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ώστε να δοθεί νέος ζωτικός χώρος στο κεφάλαιο, συγκαλύπτοντας ότι οι κρατικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεις σε κάποιες περιόδους εξέλιξης του καπιταλισμού, πάλι στην κερδοφορία των μεγαλοεπιχειρηματιών συνέβαλαν και μάλιστα αποφασιστικά.

... και ο φόβος για την πραγματική εργατική εξουσία

Ο Μ. Βορίδης αλλά και οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι όλες οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, πριν και μετά τη μεταπολίτευση, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές ιστορικές καταβολές τους, υπηρέτησαν και υπηρετούν διαχρονικά την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική, προασπίζοντας τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Σήμερα, ο Μ. Βορίδης, σε ρόλο λαγού του συστήματος, ζητά να ανοίξει μια «ιδεολογική μάχη» για την «ανατροπή της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» που στοχεύει στη χειραγώγηση του λαού και του κινήματος στη λογική του μονόδρομου, σε ό,τι αφορά στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Δεν είναι τυχαίο ότι στη συνέντευξή του ο Μ. Βορίδης αναφέρει: «Μετά τη νίκη επί του κομμουνισμού είδαμε ότι η Αριστερά ταχύτατα επανασυγκροτήθηκε με ιδεολογικούς όρους (...) Αυτή η ηγεμονία πρέπει να ανατραπεί και η μάχη αυτή δεν είναι στενά πολιτική: δεν αρκεί η νίκη στις εκλογές: χρειαζόμαστε ένα μεγάλο ρεύμα σκέψης, που θα ανατρέψει αυτές τις κρατούσες αντιλήψεις». Φυσικά, πρόκειται για γνωστό ιδεολόγημα της αστικής πολιτικής, αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι ιδεολογική κυριαρχία είχε όλα αυτά τα χρόνια η αστική τάξη και τα κόμματα - υπηρέτες της. Μόνιμη επιδίωξή τους ήταν να ξεριζώσουν από τις λαϊκές συνειδήσεις τις παρακαταθήκες των αγώνων του λαού, που με βασικό αιμοδότη το ΚΚΕ δημιούργησε την αθάνατη εποποιία της Εθνικής Αντίστασης και του ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, τις ιδέες και τις αξίες του εργατικού κινήματος. Οτι αξιοποίησαν και ενσωμάτωσαν στην πολιτική τους μόνο κάποια επιμέρους και ανώδυνα προκειμένου να ενσωματώσουν το κίνημα, την εργατική τάξη στις επιδιώξεις τους, για εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος, προκειμένου να εξυπηρετήσει πιο αποτελεσματικά την κερδοφορία του κεφαλαίου και τις στρατηγικές του επιδιώξεις...