ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τα κέρδη τους και οι φόροι τους

Ενα ακόμα στοιχείο, που δείχνει ότι οι Ελληνες εφοπλιστές που συνεχώς αξιώνουν νέα προνόμια και επιτίθενται με μανία στα ναυτεργατικά δικαιώματα, «δεν ξέρουν τι έχουν», ήρθε χτες στη δημοσιότητα από το ναυτιλιακό Τύπο. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ο ναυλομεσιτικός οίκος Allied Shipbroking διαπίστωσε ότι οι Ελληνες εφοπλιστές «έσπασαν όλα τα ρεκόρ στις αγορές πλοίων κατά τη διάρκεια του οκταμήνου Ιανουαρίου - Αυγούστου του τρέχοντος έτους». «Απέκτησαν 209 πλοία διαφόρων τύπων σε ένα σύνολο 867 πλοίων που άλλαξαν χέρια παγκοσμίως»! Που σημαίνει ότι «ένα στα τέσσερα πλοία που άλλαξε χέρια φέτος», ανήκει σε ελληνική εταιρεία. Το ποσό που επένδυσαν οι Ελληνες εφοπλιστές ανέρχεται σε 2,98 δισ. δολάρια όταν το 2012, απέκτησαν 125 πλοία επενδύοντας 2,28 δισ. δολ. Σε αυτά τα στοιχεία δε συμπεριλαμβάνονται τα 6,5 δισ. δολάρια που επένδυσαν μόνο το πρώτο 6μηνο του 2013 για τη ναυπήγηση 110 πλοίων κυρίως σε ναυπηγεία της Ασίας - στα ναυπηγεία της Ελλάδας βέβαια δεν κατασκευάζουν ούτε κουπί - αυξάνοντας τις παραγγελίες τους κατά 160% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2012. Κέρδη που είναι ποτισμένα από τον ιδρώτα ακόμα και το αίμα των ναυτεργατών, αλλά και συνολικά των εργαζομένων, που προέρχονται από την εκμετάλλευση των υποδομών που έχουν φτιαχτεί από τον κόπο του λαού, τις επιδοτήσεις και τις απίστευτες φοροαπαλλαγές που επίσης χρυσοπληρώνει ο εργαζόμενος λαός και πάει λέγοντας. Αυτά τα παράσιτα που υπάρχουν και ζουν στη χλιδή από την άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων, προσπαθούν να «το παίξουν» από πάνω και εθνικοί ευεργέτες. Με τυμπανοκρουσίες ανακοινώθηκε από τον πρωθυπουργό ότι οι εφοπλιστές θα πληρώνουν για τα επόμενα τρία χρόνια φόρο ...ύψους 130 εκατ. ευρώ για να ενισχύσουν την ελληνική οικονομία! Ποσό που, σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία, αντιστοιχεί σε ...20 δολάρια (κάπου 17 ευρώ) την ημέρα ανά μονάδα πλοίου!

Πάσα στην κυβέρνηση

Ακόμα και τώρα, που η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται να «σπρώξει» τη ΛΑΡΚΟ στην τελευταία φάση του ξεπουλήματος ή του κλεισίματος, εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγουν τη φιλολογία για τα διαχειριστικά της επιχείρησης και αναζητούν, μαζί με άλλα λαγωνικά, τύπου ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, τους... δαίμονες που με την πολιτική και την τακτική τους στην εταιρεία, την έβλαψαν και προέκυψαν τα μπερδέματα.

Μη σας φαίνεται περίεργο. Μόνο έτσι μπορεί να σταθεί ως ο άλλος -νέος- πόλος στο σύστημα διαχείρισης του συστήματος. Πώς; Να μη λένε πλέον, ούτε καν στα λόγια, ότι πολιτικά είναι ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ και των άλλων περιουσιακών στοιχείων που ανήκουν στο Δημόσιο.

Ετσι, την ώρα που το κίνημα ενάντια στις κυβερνητικές επιλογές πρέπει να είναι ένα βροντερό και ξεκάθαρο «ΟΧΙ», πέντε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με Ερώτησή τους προς τον υπουργό Οικονομικών ρωτούν (αυτολεξεί):

«Από πού προκύπτει ότι η εταιρεία "ΛΑΡΚΟ ΑΕ" έχει λάβει επιδότηση ύψους 130 εκατ. ευρώ από το ελληνικό Δημόσιο;
Σε ποιες ενέργειες έχει προβεί το υπουργείο ώστε να επιστραφεί το ΦΠΑ ύψους άνω των 65 εκατ. ευρώ;
Σε ποιες ενέργειες έχει προβεί το υπουργείο για τον έλεγχο της χρηστής Διοίκησης της "ΛΑΡΚΟ ΑΕ" κατά την περίοδο 2004-2009 μετά την καταγγελία των εργαζομένων για διαφυγόντα κέρδη ύψους 500 εκατ. ευρώ κατά την ανωτέρω χρονική περίοδο;
Σε ποιες ενέργειες έχει προβεί το υπουργείο σε συνεργασία με το ΣΔΟΕ, ώστε να ελέγξει εάν υπάρχει φοροδιαφυγή εις βάρος του ελληνικού Δημοσίου από τις αποφάσεις και τους χειρισμούς της Διοίκησης της "ΛΑΡΚΟ ΑΕ" κατά την περίοδο 1998-2009;».

Οπως μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας, μιλάμε για τόσο... βαρβάτες ερωτήσεις, που θα μπορούσαν να τις υποβάλουν ακόμα και κυβερνητικοί βουλευτές, θέλοντας να δώσουν πάσα στον υπουργό της κυβέρνησης που στηρίζουν.

«Δεν ξέρω»

Για το τι σημαίνει να κλείνει ένα δημόσιο νοσοκομείο είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος χτες έξω απ' το νοσοκομείο Πατησίων. Ωρα 10.38 π.μ. Στη σιδεροφραγμένη είσοδο του νοσοκομείου -που τη φρουρούσαν δύο σεκιουριτάδες- έφτασε μια ηλικιωμένη κυρία.

- Θέλω το γιατρό (ανέφερε το όνομά του), είπε η κυρία.

- Δεν είναι εδώ, απάντησε ο σεκιουριτάς.

- Πού είναι;

- Δεν ξέρω.

- Μήπως ξέρετε το τηλέφωνό του;

- Δεν ξέρω.

-Και τι θα κάνω τώρα;

- Δεν ξέρω.

Η κυρία έδειξε πλήρως απογοητευμένη. Εδειχνε να μην μπορεί να ξεκολλήσει απ' τα κάγκελα όπου είχε κρεμαστεί.

- Πού θα πάτε τώρα για νοσηλεία; ρώτησε ο δημοσιογράφος που βρέθηκε εκεί.

- Δεν ξέρω! απάντησε αποκαμωμένη η κυρία.

Πέντε «δεν ξέρω» στη σειρά. `Η, όπως λένε στα μαθηματικά, αυτός είναι ο «λόγος της γεωμετρικής προόδου», που στο αποτέλεσμά του απογειώνει την απόγνωση στα λαϊκά στρώματα, όταν οι άνθρωποι ψάχνουν να καλύψουν τις εκρηκτικές ανάγκες τους για παροχές Υγείας.

Ομως, για τη συγκυβέρνηση, η μέγιστη αξία είναι οι προσθαφαιρέσεις στις περικοπές των κοινωνικών δαπανών, η απαλλαγή του κράτους απ' αυτές τις ελάχιστες παροχές για τα λαϊκά στρώματα, η ένταση της εμπορευματοποίησης. Γιατρεύεται -και ζει- όποιος έχει να πληρώσει, πια. Για τους άλλους ισχύει το «Δεν ξέρω».

Κουρνιαχτός με τις γερμανικές εκλογές

Καθώς κορυφώνεται η προεκλογική διαμάχη στη Γερμανία, πυκνώνουν τα δημοσιεύματα και οι παρεμβάσεις, των αστικών ΜΜΕ και των κομμάτων της διαχείρισης στην Ελλάδα, που προσπαθούν να συνδέσουν τη διαχείριση της κρίσης με το εκλογικό αποτέλεσμα και να καλλιεργήσουν προσδοκίες ότι μια ενδεχόμενη επικράτηση των σοσιαλδημοκρατών έναντι της Μέρκελ, θα σημάνει χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας για το λαό. Ανεξάρτητα από τη σκοπιά που επιχειρηματολογεί ο καθένας, όσοι αναλύουν την προεκλογική διαμάχη στη Γερμανία κρύβουν ότι οι αναφορές στην Ελλάδα, από τους χριστιανοδημοκράτες και τους σοσιαλδημοκράτες, απευθύνονται πρώτα και κύρια στην αστική τάξη της Γερμανίας και ότι οι όποιες αποχρώσεις στη διαχείριση αντανακλούν διαφορετικά συμφέροντα ανάμεσα σε τμήματά της.

Τι θα αλλάξει για το λαό στην Ελλάδα, αν οι σοσιαλδημοκράτες κερδίσουν τις εκλογές στη Γερμανία; Ο,τι άλλαξε από τότε που τις εκλογές στη Γαλλία τις κέρδισε ο σοσιαλδημοκράτης Ολάντ, τον οποίο λιβάνιζε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «αδελφές» πολιτικές δυνάμεις στη Γαλλία. Κανένα χαΐρι δεν είδε ο λαός από την εκλογή του, παρά το γεγονός ότι προεκλογικά φούντωσε η προπαγάνδα για τέλος στη λιτότητα αν φύγει ο Σαρκοζί, για πλήγμα στο κυρίαρχο μείγμα της διαχείρισης, που προβλέπει αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία και άλλα παρόμοια. Αυτά αναμασούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, σηκώνοντας αντιγερμανική ρητορική για να αποπροσανατολίσει το λαό. Την ίδια εικόνα πάνε να φτιάξουν τώρα και με τον Γερμανό σοσιαλδημοκράτη Στάινμπρουκ, ιδιαίτερα μετά την τηλεμαχία με την Μέρκελ.

Η Γερμανίδα καγκελάριος είπε στην τηλεμαχία ότι θα μπορούσε να υπάρξει και νέο δανειακό πακέτο στην Ελλάδα και ότι θα συνεχίσει να πιέζει για μεταρρυθμίσεις. Από την πλευρά του, ο Στάινμπρουκ ζήτησε να εφαρμοστεί ένα «σχέδιο Μάρσαλ 2» για την Ελλάδα και τις άλλες χώρες που είναι σε κρίση. Είπε ακόμα ότι στην περίπτωση της Ελλάδας θα έπρεπε να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός, «αλλά η λιτότητα δε θα έπρεπε να φτάσει σε θανατηφόρα δόση». Στην πραγματικότητα, ζήτησε την άμεση παροχή χρήματος στο κράτος, στις τράπεζες και κυρίως στο κεφάλαιο, για να γίνουν επενδύσεις στα αποκαΐδια των λαϊκών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, υπεραμύνθηκε της δημοσιονομικής προσαρμογής, που εξοντώνει μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες, αλλά με βραδύτερους ρυθμούς.

Αυτό είναι το άλλο μείγμα διαχείρισης, που θα σώσει τάχα τους λαούς στην ΕΕ και στην Ελλάδα, αν οι σοσιαλδημοκράτες επικρατήσουν της Μέρκελ. Οσοι προπαγανδίζουν τέτοια πράγματα στην Ελλάδα υπονομεύουν ανοιχτά το λαϊκό συμφέρον, το οποίο προσπαθούν να συνδέσουν με τον έναν ή τον άλλο διαχειριστή των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και τους έξωθεν συμμάχους της στην ΕΕ ή στις ΗΠΑ, ή και αλλού. Τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός από τις εκλογές στη Γερμανία, όπως τίποτα δεν έχει να περιμένει αν εγκλωβιστεί στην επιλογή του ενός ή του άλλου κόμματος της διαχείρισης στην Ελλάδα, ή να περιμένει από το ένα ή το άλλο κόμμα στη Γερμανία. Να περιμένει δηλαδή χαΐρι και προκοπή από τους εχθρούς του. Διέξοδος προς όφελός του θα δώσει ο ίδιος, με τη συμμαχία και την ένταση των ταξικών αγώνων, που θα χαράσσουν γραμμή απόκρουσης των μέτρων και θα δημιουργούν προϋποθέσεις συνολικής ανατροπής, με στόχο την αποδέσμευση από την ΕΕ με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και μονομερή διαγραφή του χρέους, με εργατική, λαϊκή εξουσία.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Κάτω τα χέρια απ' τις συντάξεις

Από την τεχνική ομάδα του υπουργείου Εργασίας που επεξεργάζεται την έκθεση που θα παρουσιαστεί στην τρόικα για την εκτέλεση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος διαρρέεται σε μερίδα του Τύπου ότι, τελικά, οι περικοπές στο σύνολο των συντάξεων που προβλέπεται από το Μνημόνιο να γίνουν το 2015, τελικά θα ισχύσουν από το 2014. Σαν αιτία, αναφέρουν την υστέρηση των εσόδων στα ασφαλιστικά ταμεία.

Ρίχνουν, δηλαδή, και πάλι στην πλάτη εργαζομένων και συνταξιούχων το βάρος από την εισφοροδιαφυγή των καπιταλιστών, αλλά και την απόφαση της κυβέρνησης να περικόψει δραστικά την κρατική επιχορήγηση των Ταμείων (που κι αυτή χρήμα εργατών είναι), τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, την τεράστια ανεργία.

Η απάντηση προς την κυβέρνηση, από τη σκοπιά των εργατών μπορεί να 'ναι μόνο μία: Κόψτε το λαιμό σας να δώσετε κανονικά τις συντάξεις. Κόψτε το λαιμό σας να εισπράξετε τις εισφορές. Κόψτε με το μαχαίρι τις εισφοροαπαλλαγές στους καπιταλιστές.

Κι επειδή κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το κάνει μια κυβέρνηση του κεφαλαίου είναι στο χέρι των εργατών να το επιβάλουν με την πάλη τους. Τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων είναι και από τις τρεις πηγές χρηματοδότησης (εργάτες, εργοδότες, κράτος) χρήματα που βγαίνουν από τη δουλειά και μόνο των εργατών. Τα Ταμεία χτίστηκαν βήμα βήμα για να καλύψουν τις ανάγκες των εργατών. Τα αποθεματικά και οι εισφορές των εργατών αρπάχτηκαν ξανά και ξανά από κράτος και εργοδότες. Είναι ώρα να μπει ένα τέρμα σ' αυτήν την αφαίμαξη.

Οι πλειστηριασμοί και η αγωνία για τις τράπεζες

Σε οικονομικές ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, καταγράφονται όλο και πιο πυκνά αναλύσεις το τελευταίο διάστημα, σχετικά με τους πλειστηριασμούς των σπιτιών των λαϊκών οικογενειών που δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια προς τις τράπεζες. Οχι, ότι τους έπιασε ο πόνος για τα σπιτάκια του λαού. Οι αναλύσεις τους περιγράφουν με το νι και με το σίγμα το τι θέλουν οι τράπεζες, ποιο είναι το συμφέρον των τραπεζών, τι ανησυχεί τους τραπεζίτες και άλλα τέτοια.

Ετσι, για παράδειγμα, διαβάζουμε:

«... Οι τράπεζες τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να αναγκαστούν να φορτωθούν χιλιάδες ακίνητα σε μια αγορά που υποτιμάται διαρκώς και πλέον, από εκεί που στην αρχή... ψιθύριζαν, τώρα "φωνάζουν" προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν θέλουν μαζικούς πλειστηριασμούς.»

«...οι τράπεζες δεν θέλουν τα σπίτια των ανθρώπων, γιατί δε θα έχουν τι να τα κάνουν, αλλά τα λεφτά τους πίσω».

«... Με περίπου 200.000 ακίνητα να θεωρούνται υποψήφια για πλειστηριασμό σε όλη την Ελλάδα και άλλα 180.000 να παραμένουν απούλητα παρά την κατά 30% υποχώρηση των τιμών από το 2008, ο μεγάλος φόβος όλων (σ.σ. των τραπεζών, των επιχειρηματιών, των μεγαλοϊδιοκτητών εννοεί) έχει να κάνει με τον κίνδυνο κατάρρευσης των εμπορικών αξιών στην αγορά».

«...σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας η υποχώρηση στις τιμές των διαμερισμάτων κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2013 έφτανε το 11,6% σε σχέση με πέρυσι, ενώ στο πρώτο τρίμηνο οι τιμές υποχωρούσαν με 11,3%. Οι αγοραπωλησίες ακινήτων έχουν επίσης παγώσει. Οι συναλλαγές, στις οποίες μεσολάβησαν τράπεζες, ήταν μόλις 10,1 χιλιάδες στο πρώτο 6μηνο του 2013 έναντι 30,4 χιλιάδων όλο το 2012 και 42,8 χιλιάδων το 2011».

Αυτό τους νοιάζει. Εάν θα χάσουν ή θα κερδίσουν οι τράπεζες. Τίποτε άλλο. Οι εργαζόμενοι που απειλούνται ότι θα χάσουν τα σπίτια τους και εκβιάζονται για να πληρώσουν καμιά δόση στις τράπεζες, είναι γι' αυτούς λεπτομέρεια...

Οι αριθμοί δε λένε όλη την αλήθεια

Οι αριθμοί ευημερούν. Το βεβαιώνουν οι επικαιροποιημένοι παγκόσμιοι πίνακες Penn, ένα εργαλείο του πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, που θεωρείται από τους ανά τον κόσμο αναλυτές η πλέον αξιόπιστη πηγή για τα παγκόσμια στοιχεία που αφορούν το μέγεθος των οικονομιών του κόσμου. Οι πίνακες βεβαιώνουν ότι η εξέταση των στοιχείων όλων των χωρών σε βάθος 50 χρόνων προς τα πίσω δείχνει ότι 4,9 δισ. άνθρωποι ζουν σε χώρες όπου το ΑΕΠ έχει αυξηθεί περισσότερο από πέντε φορές μέσα σ' αυτά τα τελευταία 50 χρόνια. Ενα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν σε χώρες που το ΑΕΠ αυξήθηκε από 2 μέχρι 5 φορές. Και μόλις 80 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε χώρες, όπου το ΑΕΠ δεν υπερδιπλασιάστηκε στα τελευταία 50 χρόνια.

Οπως συμβαίνει συχνά με τη στατιστική, είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα. Σκοπός της σχετικής έρευνας ήταν να αποδείξει ότι υπάρχει μαζική αύξηση πλούτου. Οτι, παρά την καπιταλιστική κρίση, ο κόσμος ευημερεί. Κι αυτό απέδειξε συγκρίνοντας την αξία αγαθών που η κάθε χώρα κατανάλωνε, επένδυε και εμπορευόταν.

Η μόνη αλήθεια που περιέχει η έρευνα είναι ότι ο παγκόσμιος πλούτος αυξήθηκε στα τελευταία πενήντα χρόνια. Για μια τέτοια διαπίστωση, όμως, δε χρειάζεται ειδική γνώση. Οι αποδείξεις υπάρχουν γύρω μας. Από μόνη της η τεχνολογική εξέλιξη μαρτυρά όχι μόνο τις τεράστιες δυνατότητες αλλά και το αποτέλεσμα. Οι ίδιοι οι καπιταλιστές, εξάλλου, δεν κρύβουν ότι ο παραγόμενος πλούτος αυξάνεται. Αυτό που κρύβουν τόσο οι καπιταλιστές όσο και οι αναλυτές τους είναι ότι όλο και περισσότερος πλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια. Στα χέρια των παράσιτων - των καπιταλιστών και δη του μονοπωλιακού κεφαλαίου, χωρίς τους οποίους ο πληθυσμός της Γης θα μπορούσε να ζει τόσο καλύτερα, όσο μαρτυρά ακριβώς η αύξηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.

Για τη συμμετοχή στα συνδικάτα

Το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, η όξυνση της εργοδοτικής επίθεσης, τα νέα αντεργατικά μέτρα που βρίσκονται επί θύραις, κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Ανασύνταξη που έχει όμως μια βασική προϋπόθεση, τη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων. Δεν είναι άλλωστε μυστικό, ότι ένα από τα αγκάθια του συνδικαλιστικού κινήματος, μια από τις διαχρονικές και σοβαρές αδυναμίες του, ήταν το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης έμενε και μένει μακριά από τα συνδικάτα, μακριά από την οργανωμένη ταξική πάλη. Απόλυτη ευθύνη γι' αυτό έχουν οι παρατάξεις όλων των κομμάτων της διαχείρισης και η στρατηγική της συνδιαλλαγής με κεφάλαιο και κυβερνήσεις από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Στο έδαφος αυτής της πραγματικότητας, - τουλάχιστον την τελευταία 20ετία - έγινε πιο εύκολη η εφαρμογή της αντεργατικής πολιτικής και η αφαίρεση εργατικών δικαιωμάτων.

Αν όμως αυτή η αποχή από τη συμμετοχή και τη δράση πλατιών εργατικών στρωμάτων, η λογική της «ανάθεσης» σε κάποιους άλλους να κάνουν αυτό που έπρεπε να κάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αποδείχτηκε μια φορά επικίνδυνη, σήμερα μπορεί ν' αποδειχτεί καταστροφική. Η αντίληψη «κάποιοι άλλοι» να δώσουν τη λύση, κάποιος άλλος (κόμμα, κυβέρνηση, συνδικαλιστής) θα βρει τη διέξοδο και θα φέρει τη «σωτηρία», θα μεγαλώσει τα βάσανα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Δεν υπήρξε ποτέ και ούτε μπορεί να υπάρξει βελτίωση της ζωής του λαού χωρίς τη δική του συμμετοχή, χωρίς ο ίδιος με τη δράση του να καθορίσει τις εξελίξεις. Γιατί, μόνο αυτός με τη δική του πλάτη, μπορεί να υπερασπίσει τα συμφέροντά του. Και οι μεγάλες ιστορικές ανατροπές, οι μεγάλες κατακτήσεις των λαών έγιναν όταν αυτοί βγήκαν στο προσκήνιο, έβαλαν τη σφραγίδα τους, διεκδίκησαν μαζικά και αποφασιστικά τα δικαιώματά τους.

Σε αυτόν το δρόμο καλεί σήμερα την εργατική τάξη το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Αυτό το προσκλητήριο σαλπίζει. Συμμετοχή και δράση στη Λαϊκή Επιτροπή της γειτονιάς, στο Συνδικάτο, στην Επιτροπή Αγώνα, στον επαγγελματικό ή αγροτικό Σύλλογο, στο Κίνημα. Απέναντι σ' αυτούς που και σήμερα - σε ρόλο «σωτήρα» - υπόσχονται να δώσουν λύσεις με το λαό στη γωνία, θεατή και χειροκροτητή, σε όλους αυτούς που διαθέτουν για κάθε πρόβλημα και από μια εύκολη απάντηση, το ΠΑΜΕ αντιπαραβάλει τη λύση του κοινού αγώνα, της δράσης και της οργάνωσης, με τους ίδιους τους εργαζόμενους στο τιμόνι. Τη λαϊκή πάλη και αυτενέργεια. Παλεύει και επιδιώκει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να γίνουν οι «πλαστουργοί» της νέας ζωής.

Το ΠΑΜΕ, δεν έκρυψε ποτέ τις δυσκολίες αυτής της στράτευσης, το κόστος και τις θυσίες που συνεπάγεται ο ταξικός αγώνας. Είναι όμως μονόδρομος. Γιατί, μόνο μέσα στο σχολείο της ταξικής πάλης, στο δρόμο της προσφοράς και της αλληλεγγύης, της κοινής δράσης, μόνο εκεί θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις όχι μόνο για να θεριέψουν οι αγώνες, αλλά και να αποκτηθούν εκείνα τα χαρακτηριστικά, ατομικά και συλλογικά, που θα μετατρέψουν το λαό πραγματικό αφέντη στον τόπο του. Θα τον κάνουν ικανό να παρεμβαίνει, να διευθύνει και να λύνει από το πιο μικρό πρόβλημα της γειτονιάς του και της πόλης του, μέχρι τη συνολική διακυβέρνηση της χώρας. Ικανό να φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια και το μυαλό, τη δική του εξουσία.