Η απόφαση αυτή αφήνει χωρίς μεροκάματο πάνω από 100 οικογένειες. Η πρόταση να δουλεύουν 250 χιλιόμετρα μακριά απ' τα σπίτια τους ήταν πρόκληση, ενώ το «πριμ» στην αποζημίωση που χρησιμοποίησε ο μεγαλοβιομήχανος Μυλωνάς για να βαφτίσει τις απολύσεις «οικειοθελείς αποχωρήσεις», τίποτα δεν αλλάζει επί της ουσίας. Οσο κι αν η εργοδοσία δε διευκρινίζει τους «επιχειρησιακούς λόγους» για τους οποίους κλείνει το εργοστάσιο στην Ξάνθη, το νέο αυτό «λουκέτο» προσφέρεται για χρήσιμα συμπεράσματα.

Ο συγκεκριμένος Ομιλος αποτελεί μία από τις ισχυρότερες εταιρείες στον κλάδο του Μετάλλου. Το 2011 κατατάσσεται (www.icap.gr) στην πρώτη οκτάδα των 20 σημαντικότερων επιχειρήσεων Βασικών Μετάλλων, με συνολικό Ενεργητικό 292 εκατ. ευρώ και συνολικό κύκλο εργασιών 148 εκατ. ευρώ. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα επιχειρηματικού κολοσσού, από εκείνους που χτίστηκαν με τον ιδρώτα των μεταλλεργατών, που σήμερα βυθίζονται στην ανεργία, την απληρωσιά, τις μειώσεις μισθών κ.τ.λ.

- «Παράγει και διαθέτει μέσω του δικτύου διανομής της: Συστήματα αλουμινίου για όλες τις γνωστές αρχιτεκτονικές εφαρμογές (πόρτες, παράθυρα, προσόψεις, αίθρια, κ.λπ.). Βιομηχανικά προφίλ ειδικών προδιαγραφών (για την αυτοκινητοβιομηχανία, τη ναυπηγική και άλλες χρήσεις) και προσφέρει εξειδικευμένες λύσεις σε πολλούς τομείς. Εσωτερικές θύρες, θύρες ασφαλείας και πυρασφάλειας, εξαρτήματα για προφίλ αλουμινίου. Σύνθετα φύλλα αλουμινίου (composite panels). Πολυκαρβονικά φύλλα. Συστήματα αυτοματισμών (ασανσέρ, πόρτες, κ.λπ.). Συστήματα ηλιοπροστασίας».

- Διαθέτει «γραμμές παραγωγής Εξωτερικού. Σε αγορές όπου υπάρχει αυξημένη ζήτηση των προϊόντων, η Εταιρεία δημιουργεί μονάδες επεξεργασίας προφίλ για την πληρέστερη και ταχύτερη εξυπηρέτηση των πελατών της. Στόχος της Εταιρείας είναι η δημιουργία αυτόνομων μονάδων παραγωγής προφίλ (πρέσα, βαφείο και χυτήριο) στις χώρες εκείνες που η ζήτηση είναι επαρκής και μπορεί να απορροφηθεί. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής η Εταιρεία προχώρησε από το 2000 σε ανέγερση (ή εξαγορά) ολοκληρωμένων παραγωγικών εγκαταστάσεων στο εξωτερικό. Από το 2005 λειτουργεί: Ολοκληρωμένη γραμμή παραγωγής και βαφής προφίλ αλουμινίου στην Αλβανία. Ολοκληρωμένη γραμμή παραγωγής και βαφής προφίλ αλουμινίου στη Βοσνία. Ολοκληρωμένη γραμμή παραγωγής και βαφής προφίλ αλουμινίου στη Σερβία. Ολοκληρωμένες γραμμές βαφής προφίλ αλουμινίου και θερμομονωτικού προφίλ στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Σε εξέλιξη βρίσκονται επενδύσεις και δημιουργία θυγατρικών εταιρειών στην περιοχή του Κόλπου, καθώς επίσης και στην αγορά των ΗΠΑ».

- «Παραμένει σταθερά ηγέτης εκτός από την Ελληνική αγορά και στις αγορές της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, όπως στις αγορές της Ρουμανίας, Σερβίας, Μαυροβουνίου, FYROM, Αλβανίας, καλύπτοντας με τα προϊόντα της συνολικά 45 χώρες σε 4 ηπείρους».

- «Η ALUMIL έχει ήδη μια αυτόνομη εμπορική παρουσία σε πάνω από 25 χώρες με ιδιαίτερα εντυπωσιακά αποτελέσματα: Κατέχει ηγετική θέση στην αγορά των αρχιτεκτονικών συστημάτων αλουμινίου στη Ρουμανία, Σερβία, Αλβανία, Κύπρο, Βοσνία, Ουγγαρία, Πολωνία, Αίγυπτο, Τουρκία, Βαλτικές χώρες, Ρωσία, Ντουμπάι κ.λπ. Προωθεί επωνύμως τα προϊόντα της στις πιο δύσκολες και ανταγωνιστικές αγορές της Ιταλίας, Γερμανίας, Βελγίου /Ολλανδίας, Γαλλίας, Αγγλίας κ.λπ. Τα προϊόντα της στην αγορά της βιομηχανικής χρήσης του αλουμινίου αξιοποιούνται από μεγάλες μεταποιητικές επιχειρήσεις (σε απαιτητικούς κλάδους όπως της αυτοκινητοβιομηχανίας, ναυπηγικής, σιδηροδρόμων, κ.λπ.) στη Μ. Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία Ολλανδία κ.λπ. Σε συνεργασία με περισσότερες από 500 μεγάλες τεχνικές εταιρείες παγκοσμίως και διάσημα αρχιτεκτονικά και μελετητικά γραφεία εκτελεί υψηλού επιπέδου αρχιτεκτονικά έργα όπως: Το υπουργείο Οικονομικών της Πολωνίας, το Γερμανικό Πανεπιστήμιο της Αιγύπτου, το Σιδηροδρομικό Σταθμό στο Κίεβο της Ουκρανίας, το ξενοδοχείο Κεμπίνσκι στην Τανζανία, το ξενοδοχείο Κεμπίνσκι στη Νεκρά Θάλασσα της Ιορδανίας, το Zara Center στο Αμάν της Ιορδανίας, το Μουσείο της Ακρόπολης στην Αθήνα, το Rixos Hotel στην Τουρκία, το οποίο είναι το 2ο ξενοδοχείο 7 αστέρων ξενοδοχείο στον κόσμο, κ.λπ. Εχει πολυετή εμπειρία στην απαιτητική αγορά της Β. Αμερικής και στις αναδυόμενες αγορές της Μ. Ανατολής, της Κ. Ασίας και της Αφρικής. Εχει οργανωμένα Show Room για την ολοκληρωμένη παρουσίαση των προϊόντων της σε γνωστές πόλεις όπως Ν. Υόρκη, Λονδίνο, Αθήνα, Κωνσταντινούπολη, Λευκωσία, Φρανκφούρτη κ.λπ. Διαθέτει μια ομάδα 100 έμπειρων μηχανικών για τεχνική υποστήριξη σε 45 διαφορετικές χώρες».

Πριν από δύο χρόνια, ο Ομιλος είχε διακόψει τη λειτουργία της Alucom, στην Κομοτηνή, όπου φτιάχνονταν βιομηχανικά προφίλ αλουμινίου. Τότε, πληροφορίες ανέφεραν ότι τα μηχανήματα της Alucom μεταφέρθηκαν σε εργοστάσια που λειτουργεί η AΛΟΥΜΥΛ σε άλλες βαλκανικές χώρες, όπου το λεγόμενο «κόστος εργασίας» είναι χαμηλότερο σε σχέση με την Ελλάδα. Αλλες πηγές, συνέδεαν το κλείσιμο της Alukom με υποχρεώσεις του Ομίλου που έληγαν (δάνεια, «δεσμεύσεις» που είχε αναλάβει για να πάρει επιδοτήσεις κ.τ.λ.) ανοίγοντας το δρόμο σε «αναδιαρθρώσεις» που θα επέτρεπαν τη μεγιστοποίηση του κέρδους του.

Σε κάθε περίπτωση, το κλείσιμο του εργοστασίου της Ξάνθης δεν προκύπτει σαν αποτέλεσμα ενός «κακού» οικονομικού αποτελέσματος για την εταιρεία, ούτε σαν συνέπεια της αδυναμίας της εταιρείας να ανταποκριθεί στα δεδομένα της καπιταλιστικής κρίσης. Δείχνει να αποτελεί μέρος ενός συνολικότερου σχεδίου αναδιάρθρωσης του ομίλου, που σε συνθήκες κρίσης διατηρεί ισχυρή θέση στον κλάδο και ενισχύει τα εξαγωγικά του χαρακτηριστικά.

Τα οικονομικά μεγέθη της εταιρείας, το επιβεβαιώνουν. Η διοίκηση της εταιρείας, «ΑΛΟΥΜΥΛ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ ΑΕ» ανακοίνωσε για το 2012 μείωση των πωλήσεων για τον Ομιλο κατά 2,6%, στα 198,1 εκ. ευρώ, έναντι 203,4 εκ. ευρώ το 2011. Τα μεικτά κέρδη ανήλθαν στα 39,5 εκατ. ευρώ, έναντι 38,4 εκ. ευρώ το 2011, σημειώνοντας αύξηση 3%. Τα κέρδη προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων, ανήλθαν σε 9,6 εκ. ευρώ (10,3 εκατ. 2011), σημειώνοντας μείωση 7% και οι ζημίες προ φόρων έφτασαν στα 11,7 εκ. ευρώ (12,1 εκ. του 2011).

Αυτά τα οικονομικά μεγέθη και η αντοχή στην κρίση, προήλθαν και από την ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης. Οπως καταγγέλλει το ΠΑΜΕ σε ανακοίνωσή του, το τελευταίο διάστημα οι εργαζόμενοι δούλευαν με ατομικές συμβάσεις και μειωμένους μισθούς, χωρίς -όπως τους έλεγαν- να σωθούν τελικά οι θέσεις εργασίας.

Ανεξάρτητα από τις ανακατατάξεις που προκαλεί η κρίση και η όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους (και) στον κλάδο του Μετάλλου, είναι ολοφάνερο ότι η ΑΛΟΥΜΥΛ διαθέτει υποδομές, μηχανήματα και έμπειρο - ειδικευμένο επιστημονικό και εργατοτεχνικό προσωπικό, ικανά για ευρείας κλίμακας παραγωγή προϊόντων, απαραίτητων για άλλους κλάδους της οικονομίας, όπως οι Μεταφορές, η Ναυπηγική βιομηχανία κ.ά.

Με άλλα λόγια, η δουλειά των εργαζομένων στην ΑΛΟΥΜΥΛ όχι μόνο δεν είναι άχρηστη, αλλά είναι απαραίτητη για την ικανοποίηση βασικών λαϊκών αναγκών. Ομως, η ατομική - καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, εμποδίζει την αξιοποίησή τους για την ανάπτυξη και διάθεση της παραγωγής προϊόντων μετάλλου προς όφελος των λαϊκών αναγκών.

Στον καπιταλισμό, το τι παράγει ένα εργοστάσιο ή ένας κλάδος, με τι προτεραιότητες και σε τι ποσότητες, δεν καθορίζονται από τις λαϊκές ανάγκες. Για παράδειγμα, η ΑΛΟΥΜΥΛ δεν παράγει τα προϊόντα της για να γίνουν ασφαλέστερα τα σπίτια, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, οι χώροι εργασίας, για να αναβαθμιστεί η ζωή και οι συνθήκες δουλειάς του λαού, για να χρησιμοποιηθούν στην κατασκευή μέσων παραγωγής, που με τη σειρά τους θα παράξουν προϊόντα ζωτικής σημασίας για τις λαϊκές ανάγκες.

Κριτήριο του τι και πόσο παράγεται στην άναρχη καπιταλιστική οικονομία είναι το κέρδος του κεφαλαιοκράτη, του «επενδυτή» που λένε με ένα στόμα κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ. Με το ίδιο κριτήριο, ένας όμιλος αναδιαρθρώνεται, κλείνει μονάδες και εργοστάσια, τα μεταφέρει σε άλλες χώρες, επεκτείνεται ή συρρικνώνεται. 'Η ένας «επενδυτής» αποσύρει τα κεφάλαιά του από έναν κλάδο και τα μεταφέρει σε έναν άλλο, απ' όπου προσδοκά μεγαλύτερο κέρδος.

Για παράδειγμα: Γιατί οι μεταλλοβιομηχανίες στην Ελλάδα να είναι προσανατολισμένες κυρίως στην κατασκευή δομικών υλικών; Γιατί ο μεγαλύτερος όγκος παραγωγής που αφορά τη στήριξη βιομηχανικών κλάδων να εξάγεται; Γιατί σε μία χώρα, όπως είναι η Ελλάδα, με τεράστια αποθέματα βωξίτη (είναι το ορυκτό η επεξεργασία του οποίου δίνει την αλουμίνα και μετά το αλουμίνιο), με μονάδες καθετοποιημένης παραγωγής αλουμινίου από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη, οι μεταλλεργάτες να μένουν χωρίς δουλειά και να μην αξιοποιούνται σχεδιασμένα για την παραπέρα ανάπτυξη της παραγωγής;

Οσο τα μέσα παραγωγής είναι στα χέρια των καπιταλιστών, η αναρχία, η ανισομετρία και το κονταροχτύπημα των μονοπωλίων για την κυριαρχία στην αγορά θα παρασέρνουν και τους εργάτες. Οι καπιταλιστές θα ανοιγοκλείνουν τα εργοστάσια, αναζητώντας για τα κεφάλαιά τους διέξοδο που θα τους ενισχύσει έναντι των ανταγωνιστών. Ο καπιταλιστής δε νοιάζεται για την ανεργία, για το γεγονός ότι όταν κλείνει μια επιχείρηση αχρηστεύεται η γνώση/εμπειρία των εργαζομένων, ερημώνουν υποδομές, μηχανήματα κ.τ.λ. Το ζήτημα γι' αυτόν είναι το μέγιστο δυνατό κέρδος. Αυτή είναι η αφετηρία και ο στόχος κάθε του κίνησης. Σ' αυτήν τη βάση διαθέτει και συγκεντρώνει τα μέσα παραγωγής.

Ολα αυτά είναι ζητήματα που, όχι μόνο πρέπει να απασχολούν τους εργάτες και τα συνδικάτα τους, αλλά πρέπει να επιδράσουν αποφασιστικά στην κατεύθυνση της πάλης τους. Να στρέψουν τους αγώνες τους όχι ενάντια στον έναν ή τον άλλο εργοδότη, αλλά στην ίδια την οικονομία και την κοινωνία, η οποία έχει χτιστεί πάνω στη σχεδιασμένη κλοπή του μόχθου του.

Πρώτον: Η μεταρρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση με ενοποίηση των δημόσιων μονάδων Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ) δε συνιστά ενιαίο σύστημα, αλλά θα συνεχίσει να αποτελεί, όπως και σήμερα, μέρος ενός συνονθυλεύματος παροχής υπηρεσιών ΠΦΥ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, των επιχειρηματικών ομίλων στην Υγεία, των δήμων και των ΜΚΟ.

Δεύτερον: Στο σχέδιο της κυβέρνησης προβλέπεται η παροχή ενός «βασικού πακέτου» υπηρεσιών ΠΦΥ, το οποίο θα εξαρτάται κάθε φορά από τα έσοδα των συνεχώς υποχρηματοδοτούμενων και λεηλατημένων από το κράτος και το κεφάλαιο ασφαλιστικών ταμείων του ΕΟΠΥΥ. Οι λαϊκές οικογένειες θα εξαναγκαστούν να βάζουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη προκειμένου να αγοράζουν υπηρεσίες ΠΦΥ από το νέο δημόσιο φορέα, τους ιδιώτες και τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Σε αυτό το σύστημα, που ανταποκρίνεται στις λαϊκές ανάγκες, δεν περισσεύει καμία μονάδα Υγείας του ΕΟΠΥΥ, Κέντρο Υγείας, Περιφερειακό Ιατρείο και κανένας εργαζόμενος. Ολες αυτές οι δημόσιες μονάδες ΠΦΥ να αξιοποιηθούν, να αναπτυχθούν και να ενταχθούν στο ενιαίο δημόσιο σύστημα Υγείας, καθώς και όλοι οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων, με σχέση εργασίας πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης.

Επομένως, κ. υπουργέ, τι δουλειά έχει ο «φάντης με το ρετσινόλαδο»;

«Οι τράπεζες επιθυμούν να διαμορφωθεί θεσμικό πλαίσιο που θα επιτρέπει τους πλειστηριασμούς ως εργαλείο σε όσους έχουν την ικανότητα να αποπληρώσουν τα δάνειά τους και δεν το πράττουν» (η αναφορά στην «Ημερησία»).

«Δεν υποχωρούμε σε ένα ζήτημα που είναι κοινωνικά άδικο, διότι το τελευταίο πράγμα που θέλει ο Ελληνας είναι να χάσει το σπίτι του» (Ευαγ. Βενιζέλος, η καταγραφή στον «Ριζοσπάστη»).

«Η σημαντικότερη «κόκκινη γραμμή» είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ το θέμα των πλειστηριασμών στην πρώτη κατοικία, τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας» (η αναφορά στο ηλεκτρονικό «ΒΗΜΑ»).

Η φιλολογία που αναπτύσσεται τις τελευταίες μέρες γύρω από το θέμα των πλειστηριασμών κι όσο πλησιάζει η ώρα να χτυπήσει η καμπάνα, θέλει να πείσει ότι θα σωθούν τα σπίτια των ανθρώπων. Οτι μόνο κάτι μπαταχτσήδες θα πληρώσουν. Δεν είναι έτσι. Καθένας απ' όσους παίρνουν θέση στο θέμα, μόλις χρειαστεί να μπει σε λεπτομέρειες ψελλίζει τελικά αυτό που ήδη προωθεί η κυβέρνηση κατ' απαίτηση των ίδιων των τραπεζών: Οι πλειστηριασμοί θα απελευθερωθούν μεν, αλλά με ρυθμίσεις τέτοιες που να επιτρέπουν στις τράπεζες να συγκεντρώσουν όσο περισσότερο χρήμα μπορούν στη συγκεκριμένη συγκυρία.

Οι πλειστηριασμοί, όμως, δεν αφορούν μόνο την «πρώτη κατοικία», αλλά το σύνολο των «κόκκινων δανείων», δηλαδή και των επιχειρηματικών που έχουν υποθήκες ακίνητα. Σ' αυτά τα δάνεια φαίνεται να επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο αυτήν την περίοδο η συζήτηση, καθώς όπως προκύπτει από σχετικές αναλύσεις οι τράπεζες έχουν εκτιμήσει ότι μια σειρά δανεισμένες επιχειρήσεις δεν θα ανακάμψουν από την κρίση και άρα οι τράπεζες δεν θα εισπράξουν φράγκο και έτσι τα δάνειά τους ήδη μετά από υποδείξεις της «Black Rock» (εταιρεία που εξετάζει την "υγεία" των τραπεζικών χαρτοφυλακίων) προωθούνται στην παράλληλη αγορά των distress funds (εταιρείες που αγοράζουν σε μειωμένη τιμή «κόκκινα δάνεια»), ώστε οι τράπεζες να εισπράξουν έστω κι ένα μέρος των δανείων.

Οι «κόκκινες γραμμές» όσων ξιφουλκούν αναφέρονται μεν στην «πρώτη κατοικία», αφορούν, όμως «το έλα να δεις» που θα γίνει μόλις τμήματα της αστικής τάξης διαπιστώσουν πως περιουσιακά τους στοιχεία (υποθήκες δανείων) έχουν ήδη περάσει σε χέρια ξένων επενδυτών.

Μερικά δεδομένα:

Οι τράπεζες έχουν πρόβλημα με 120.000 δάνεια που είναι σε καθυστέρηση μεγαλύτερη των τριών μηνών. Από αυτά εκτιμούν ότι 15.000 είναι νοικιαζόμενα σπίτια και άρα μπορούν να βγουν σε πλειστηριασμό αφού δεν χρησιμοποιούνται σαν πρώτη κατοικία. Αλλα 35.000 δάνεια εκτιμούν ότι μπορούν να εισπραχτούν, καθώς οι κάτοχοί τους έχουν οικονομική δυνατότητα, αλλά δεν πληρώνουν.

Με αυτά τα δεδομένα πιέζουν για ρύθμιση που να επιτρέπει στην τράπεζα να απειλήσει με πλειστηριασμό τα σπίτια που είναι στο νοίκι και ρύθμιση που να επιτρέπει στην τράπεζα να χρησιμοποιήσει στοιχεία καταθέσεων για να εκβιάσει επίσης την πληρωμή των δανείων. Μένουν 70.000 δάνεια που αφορούν πράγματι πρώτη κατοικία κι εκεί επικεντρώνεται το πρόβλημα.

Οι τράπεζες δε θέλουν μαζικούς πλειστηριασμούς γιατί δεν ξέρουν τι να τα κάνουν τόσα σπίτια, καθώς οι τιμές τους έχουν πιάσει πάτο και μια τέτοια λύση θα βυθίσει ακόμα περισσότερο τις τιμές. Είναι όμως υποχρεωμένες να καθαρίσουν τα χαρτοφυλάκιά τους. Καταλήγουν στην ίδρυση «κακών τραπεζών» στο εσωτερικό τους που θα συγκεντρώνουν τα «κόκκινα δάνεια» και θα τα εξετάζουν ένα προς ένα αναζητώντας τρόπους πίεσης για να εισπράξουν ό,τι περισσότερο μπορούν να πάρουν.

Η λύση που προβλήθηκε για πούλημα των στεγαστικών δανείων σε επενδυτικές εταιρείες που αγοράζουν «κόκκινα δάνεια» προς το παρόν έχει ήδη απορριφθεί, καθώς θεωρείται μη συμφέρουσα (οι επενδυτές προσφέρουν πολύ λίγα).

Δεν ισχύει όμως το ίδιο με τα επιχειρηματικά δάνεια που έχουν υποθήκες ακίνητα για τα οποία τελικά απ' ό,τι φαίνεται γίνεται και ο καβγάς αυτές τις μέρες (σ' αυτήν την εκτίμηση μάλιστα εστιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ που σε πρόσφατη εκδήλωση σημείωσε ότι οι τράπεζες αξιοποιούν μία έκθεση της «Price Waterhouse Coopers» (PWC) για να διεκδικήσουν φοροαπαλλαγές για τις πωλήσεις τέτοιων «κόκκινων δανείων». Στη σχετική έκθεση πράγματι υπάρχει πρόβλεψη να νομοθετηθεί η φοροαπαλλαγή στο 26% της ζημίας που θα έχουν όταν πουλάνε εταιρικά δάνεια, έτσι που να μην έχουν ζημιά στα εποπτικά τους κεφάλαια).

Ως προς αυτό οι σχετικές πληροφορίες αναφέρουν ότι η Εθνική Τράπεζα συζητά ήδη με distress funds για να πουλήσει επιχειρηματικά δάνεια, ύψους περίπου 600 εκατομμυρίων ευρώ, προοπτική που έχει σημάνει ήδη συναγερμό σε επιχειρήσεις που είναι στο «κόκκινο». Από την πώληση η τράπεζα αναμένει να εισπράξει περί τα 350 εκατομμύρια στα οποία θα πρέπει να προστεθεί και το 26% της φοροαπαλλαγής στην περίπτωση που υπάρξει τέτοια νομοθετική ρύθμιση. Εκτός από την Εθνική, η Citigroup, φέρεται να έχει ήδη πουλήσει πακέτα δανείων αξίας 300 εκατομμυρίων ευρώ.

Σ' αυτό το χορό η πρώτη κατοικία ενδέχεται να πάρει μια αναστολή ως προς το πότε θα βγει στον πλειστηριασμό, αλλά μόνο μια αναστολή.

Από τα σενάρια που έχουν μέχρι τώρα διαρρεύσει επικρατέστερο είναι αυτό που προβλέπει ότι η κυβέρνηση θα ρίξει από τα 200.000 ευρώ που είναι σήμερα, στα 180.000 την αντικειμενική αξία του ακινήτου, πάνω από την οποία θα επιτρέπεται ο πλειστηριασμός. Οι πλειστηριασμοί θα επιτρέπονται σταδιακά ώστε να μην πέσουν απότομα οι τιμές των ακινήτων και δημιουργήσει νέο πρόβλημα στις τράπεζες. Θα θεσπιστούν «αντικειμενικά κριτήρια διαβίωσης» που θα παίρνονται υπόψη για τον πλειστηριασμό (δηλαδή το εισόδημα να είναι λίγο πάνω από το επίσημο όριο φτώχειας) και θα καθιερωθεί ο «συνεργάσιμος δανειολήπτης» (δηλαδή αυτός που έχει αποπληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του δανείου και στον οποίο θα μπορούν να κάνουν «ευκολίες πληρωμής»).

Ολα τα μέτρα συντείνουν σ' έναν εκβιασμό προς όσους αδυνατούν να πληρώσουν ώστε να κόψουν από παντού προκειμένου να μη χάσουν το σπίτι. Τόσο το κυβερνητικό σενάριο για υπό όρους παράταση του χρόνου που θα αρχίσουν οι πλειστηριασμοί, όσο και αυτό του ΣΥΡΙΖΑ που μιλά για ένα χρόνο παράταση, δεν λύνουν το πρόβλημα, μεταθέτουν τη θηλιά για αργότερα.

Η όλη εξέλιξη αναδεικνύει την ανάγκη που εξαρχής εντόπισε το ΚΚΕ: να σημάνει συναγερμός, προκειμένου να μη μείνει κανένας απροστάτευτος στα νύχια των τραπεζών και των δικαστηρίων. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα μπορούν, με την οργανωμένη πάλη τους, μέσα από τα ταξικά σωματεία και τις λαϊκές επιτροπές, να υψώσουν ασπίδα προστασίας για όσους απειλούνται, να διεκδικήσουν συνολικότερα μέτρα ανακούφισης των λαϊκών οικογενειών για οφειλές σε τράπεζες, τα οποία περιλαμβάνονται και στην πρόταση νόμου που έχει καταθέσει το ΚΚΕ στη Βουλή.

Και αυτή η εξέλιξη αποδεικνύει ότι τα λαϊκά συμφέροντα δε χωρούν στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Ο λαός χρειάζεται να παλέψει για ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, όπου η λαϊκή στέγη θα είναι δικαίωμα εξασφαλισμένο για όλες τις οικογένειες και όχι εμπόρευμα για να θησαυρίζουν οι καπιταλιστές σε βάρος του.