Η κατάσταση που έχουν διαμορφώσει οι βάρβαρες πολιτικές των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΕΕ έχουν ανοίξει - εκτός όλων των άλλων - και ένα πεδίο για εταιρείες που, προσπαθώντας να βελτιώσουν το προφίλ τους, εμφανίζονται σαν ευεργέτες. «Εταιρική κοινωνική ευθύνη» ονομάζεται μάλιστα αυτή η προσπάθεια, να καταχωρηθούν στις συνειδήσεις σαν «σωτήρες» εκείνοι που ληστεύουν τον πλούτο. Σε αυτήν τη λογική εντάσσεται και η πανηγυρική ανακοίνωση εκπαιδευτικού ομίλου ότι παρέχει έκπτωση 20% σε ανέργους κατόχους κάρτας ΟΑΕΔ, για να παρακολουθήσουν στα μαγαζιά του, προγράμματα κατάρτισης.

Στην πραγματικότητα, ο άνεργος έχει ανάγκη από δουλειά και όχι αυτού του είδους την κατάρτιση. Αλλωστε έχει αποδειχτεί στην πράξη, ότι δεν είναι λύση αλλά ανακύκλωση του προβλήματος της ανεργίας και αυτό το επιβεβαιώνουν οι χιλιάδες απόφοιτοι σχολών κατάρτισης και άλλων σχολών ανώτατης εκπαίδευσης που εργάζονται (αν εργάζονται) σε άσχετα με τις σπουδές τους αντικείμενα.

Πρόκειται λοιπόν για κινήσεις που αποτελούν πρόκληση απέναντι στους χιλιάδες νέους που πνίγονται από την αγανάκτηση, όπως άλλωστε η παρόμοιας λογικής καθιέρωση από ΕΕ και κυβέρνηση της «κάρτας νέων» που προσφέρει εκπτώσεις για κομμωτήρια, διακοπές, σεμινάρια κατάρτισης σε ανέργους, σε ανθρώπους δηλαδή που δεν έχουν καν εισόδημα...

Γύρισε ο «τροχός» για το μεγάλο κεφάλαιο στον τομέα των ξενοδοχείων, που βλέπει την κυβέρνηση να του δίνει το ένα προνόμιο μετά το άλλο.

Το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδας χαιρετίζει ένα ακόμη μέτρο, αυτό της μείωσης των ενοικίων για τα ξενοδοχεία που στεγάζονται σε ακίνητα του δημοσίου.

Με τη ρύθμιση που εξήγγειλε το υπουργείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, «μειώνει τον συντελεστή υπολογισμού του ετήσιου μισθώματος των ακινήτων που ανήκουν σε ακίνητα του Δημοσίου και χρησιμοποιούνται ως ξενοδοχεία, από το 6% στο 4,8% επί της αντικειμενικής τους αξίας».

Μάλιστα προβλέπεται και η παράταση των ξενοδοχειακών μισθώσεων.

Ετσι, με τις πλάτες του κράτους και τα λεφτά του δημοσίου, οι μεγαλοεπιχειρηματίες - που κατά τα άλλα ξορκίζουν την «κρατικοδίαιτη» ανάπτυξη - τραβούν για νέα μεγάλα κέρδη.

Να θυμίσουμε μόνο τα όσα είπε πρόσφατα ο νέος πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) Α. Ανδρεάδης, μιλώντας στη γενική συνέλευση που τον ανέδειξε. Κατηγόρησε το κράτος της μεταπολίτευσης που «χρεοκόπησε οριστικά»: «ένα κράτος πελατειακό, διεφθαρμένο και αναχρονιστικό που εξέθρεψε δύο γενιές άτολμων και ελάχιστα ικανών στην πλειοψηφία τους πολιτικών, τοπικών αρχόντων, γραφειοκρατών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και πολυάριθμων, μέτριων δημοσίων υπαλλήλων».

Προφανώς οι μεγαλοξενοδόχοι θέλουν το κράτος ολοένα και πιο τολμηρό στην εξυπηρέτηση της κερδοφορίας τους, με την πολύμορφη χρηματική ενίσχυσή τους απ' αυτό και το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων για τους εργαζομένους τους.

Οσο περισσότερο ζορίζουν τα πράγματα τόσο αγριεύει ο τσακωμός μεταξύ διαφόρων μερίδων του κεφαλαίου για το ποιος θα υποστεί τις λιγότερες ζημιές. Από αυτή τη σκοπιά πρέπει να ερμηνευτεί η χτεσινή δήλωση του προέδρου του ΕΒΕΑ με την οποία κηρύσσει ...αντίσταση στα νέα μέτρα «κατοχικής» λιτότητας, όπως αποκαλεί τη νέα βάρβαρη επίθεση κατά του λαού. «Σ' αυτήν την πολιτική, οι υγιείς επιχειρηματίες θα αντισταθούν και θα ορθώσουν φωνή διαμαρτυρίας. Και θα έχουν συμμάχους και τους εργαζομένους τους», διακηρύσσει ο Κ. Μίχαλος, ζητώντας αλλαγή του μείγματος πολιτικής. «Ηρθε η ώρα των μεγάλων ανατροπών», είναι το διά ταύτα της χτεσινής του δήλωσης. Αν και αποφεύγει, σκόπιμα, να προσδιορίσει σε ποιες ανατροπές αναφέρεται, ωστόσο είναι γνωστό ποιες αντιλαϊκές και αντιδραστικές ανατροπές επιδιώκουν να προωθήσουν οι εμποροβιομήχανοι. Θέλουν εκ περιτροπής εργασία και ευέλικτες εργασιακές σχέσεις για να μπορούν να συμπιέζουν διαρκώς την τιμή της εργατικής δύναμης, θέλουν φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, θέλουν να «τελειώνουν» με τις κοινωνικές δαπάνες, σαρωτικές αποκρατικοποιήσεις και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, θέλουν αυτά που κάνει πράξη ήδη η κυβέρνηση, αλλά θέλουν ακόμα περισσότερα προκειμένου να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων. Οι διαμαρτυρίες της ηγεσίας του ΕΒΕΑ είναι ψεύτικες και υποκριτικές, καθώς θέλει να ρίξει στάχτη στα μάτια χιλιάδων αυτοαπασχολούμενων και μικρών επιχειρήσεων που οδηγούνται μαζικά στα «λουκέτα» και στη βίαιη προλεταριοποίηση. Αυτό για το οποίο πράγματι έχει έρθει η ώρα είναι οι εργαζόμενοι και οι αυτοαπασχολούμενοι να πάψουν να κάνουν θυσίες για την πλουτοκρατία.

Τα στοιχεία που καταφθάνουν διαρκώς από τη Γερμανία επιβεβαιώνουν πανηγυρικά ότι πίσω από το «οικονομικό θαύμα» κρύβεται η άγρια υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων και η μαζική φτώχεια και εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Δεν έχουν περάσει λίγες μέρες από τότε που έγινε γνωστό ότι στην μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ που προβάλλεται μάλιστα ως «πρότυπο» για τις χώρες της ευρωζώνης, οι εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης που αμείβονται με 400 ευρώ το μήνα αυξάνονται αλματωδώς και πλέον ξεπερνούν τα 7 εκατομμύρια ανθρώπους και τώρα γίνεται γνωστό ότι οι συνταξιούχοι έχουν βουλιάξει στην εξαθλίωση. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ηλεκτρονική έκδοση της «Ντόιτσε Βέλε»: «για εκατομμύρια συνταξιούχους στη Γερμανία έχει επιστρέψει προ πολλού η μεταπολεμική εποχή: το διαιτολόγιό τους αποτελείται από πατάτες και καρότα τουλάχιστον για μία βδομάδα, διότι η σύνταξη φθάνει για τρεις και όχι για τέσσερις βδομάδες». Σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ «δύο είναι οι βασικές αιτίες αυτής της αύξησης: πρώτον, η μείωση των μισθών και των εισφορών στα ταμεία στην επόμενη γενιά εργαζομένων και δεύτερον η διεύρυνση της περιορισμένης απασχόλησης με χαμηλό ωρομίσθιο και χαμηλές ή καθόλου εισφορές στα ταμεία αρωγής γήρατος». Η κατάσταση θα επιδεινωθεί ραγδαία τα επόμενα χρόνια καθώς προωθείται από την κυβέρνηση πρόταση για σύνταξη στα 70, ρύθμιση που εκτιμάται ότι θα οδηγήσει στην ανέχεια 11 εκατομμύρια συνταξιούχους. Είναι ολοφάνερο ότι η διέξοδος για τον εργαζόμενο δε βρίσκεται σε ένα «αναπτυξιακό θαύμα» τύπου Γερμανίας, όπως υποστηρίζουν τα φερέφωνα της πλουτοκρατίας, αλλά στην ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων και στην λαϊκή εξουσία, που θα εφαρμόσει έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης με γνώμονα τις ανάγκες του λαού.