«Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποστηρίζει το αυτονόητο, ότι η εγχώρια φαρμακοβιομηχανία, η οποία και μέσα στην κρίση δείχνει δυναμισμό και πραγματοποιεί εξαγωγές, μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την αντιμετώπιση των τεράστιων υγειονομικών κενών που προκαλεί η μνημονιακή πολιτική».

Από τη σκοπιά λοιπόν της «εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας» (καπιταλιστικής) σε αντίθεση με τις πολυεθνικές του φαρμάκου. Με τον εγχώριο δηλαδή καπιταλιστή ενάντια στον πολυεθνικό. Αλλά αυτών τα συμφέροντα προάγει και η κυβέρνηση.

Ομως η αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας για την παραγωγή φθηνού φαρμάκου με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες προϋποθέτει ότι στη φαρμακοβιομηχανία δε θα κάνουν κουμάντο ούτε οι «πολυεθνικοί» ούτε οι «εγχώριοι» καπιταλιστές, θα είναι λαϊκή εργατική ιδιοκτησία ενταγμένη στον Κεντρικό Σχεδιασμό της κοινωνικοποιημένης παραγωγής.

Στη συνάντηση που είχαν με τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ οι εκπρόσωποι του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου, στάθηκαν μεταξύ άλλων στις επιπτώσεις που έχει για το λαό η αντιλαϊκή πολιτική στην Υγεία, στο φόντο της γενικότερης επιδείνωσης των συνθηκών ζωής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όπως ανέφεραν, είναι η μείωση του προσδόκιμου επιβίωσης κατά 3 έτη, από τα 81 στα 78 χρόνια, αλλά και η επανεμφάνιση ασθενειών, όπως η πολιομυελίτιδα, που είχαν εκλείψει. Τόνισαν ακόμα τις συνέπειες που θα έχει για τους ασθενείς και τις οικογένειές τους το κλείσιμο των ψυχιατρείων, που θα ολοκληρωθεί μέχρι το 2015. Η κατάσταση δεν είναι «ανίατη», αν ο λαός πιστέψει στη δύναμή του και παλέψει να την ανατρέψει.

«Τρία ψυχιατρικά νοσοκομεία στην πραγματικότητα κλείνουν διότι οι εργαζόμενοι, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, βγαίνουν στη διαθεσιμότητα», είπε στις δηλώσεις του μετά από συνάντηση με τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας. Γιατί κρύβει αυτό που όλοι οι υγειονομικοί, οι πάσχοντες και οι συγγενείς τους ξέρουν από τις αρχές του 2000; Οτι δηλαδή σύμφωνα με ευρωπαϊκές κατευθύνσεις μέχρι το 2014 θα πρέπει να έχουν κλείσει όλα τα ψυχιατρικά νοσοκομεία στην Ελλάδα στα πλαίσια της λεγόμενης «αποασυλοποίησης». Με το σύμφωνο Andor - Λυκουρέντζου δόθηκε υποτίθεται παράταση μέχρι το 2015. Στον προϋπολογισμό του 2014 αναφέρεται ρητά το κλείσιμο, και η διαθεσιμότητα των εργαζομένων είναι συνεπακόλουθο. Γιατί το συγκαλύπτει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως γιατί ήταν από αυτούς που πρωτοστάτησαν στη λεγόμενη «αποασυλοποίηση» και στη λειτουργία δομών Ψυχικής Υγείας από ιδιωτικούς φορείς, ΜΚΟ κλπ.; Ο καιροσκοπισμός του δεν έχει όρια...

Η συμβολή του υπουργείου στη συζήτηση, ήταν το πώς μέσα από τις αναδιαρθρώσεις στην τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση θα κάνει την κατάρτιση πιο μαζική ώστε να παράγει ευέλικτο παραγωγικό εργατικό δυναμικό. Στο οποίο θα πρέπει - σύμφωνα με την πολιτική που ακολουθεί - να μπορεί να «ξεμάθει» κάποιος για να την αντικαταστήσει με την επόμενη απαιτούμενη από την «αγορά» δεξιότητα. Να προσαρμόζεται η εκπαίδευση σε εφήμερες δεξιότητες - που βέβαια δεν αποτελούν ολοκληρωμένη επαγγελματική εκπαίδευση - οι οποίες επιλέγονται ευκαιριακά, με τον επιχειρηματικό κόσμο να αποκτά και θεσμικό ρόλο στον καθορισμό τους. Να χρησιμοποιείται δηλαδή το σχολείο και οι μαθητές του για τα κέρδη των καπιταλιστών. Γιατί από εκεί ξεκινά και εκεί καταλήγει σήμερα η ιστορία «τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση».

Οι δεξιότητες στις οποίες είναι ολοκληρωτικά στραμμένη η τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση δεν είναι παρά «κομμάτια» γνώσης, που απαξιώνονται γρήγορα, απαξιώνοντας με τη σειρά τους και τους αποφοίτους της, τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας. Στα οποία - και αυτό είναι πιο φανερό πια μετά το νόμο για το νέο Λύκειο - επιβάλλεται η αντίληψη ότι «δεν παίρνουν τα γράμματα» και για τα οποία ετοιμάζεται μία κατάρτιση φτηνή, υποβαθμισμένη, δεμένη με τις επιχειρήσεις. Σε αυτή τη λογική, οι αλλαγές στην τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση εστιάζουν στη «μαθητεία στις επιχειρήσεις». Σε αυτή επίσης τη λογική προκαλεί οργή, όχι όμως και εντύπωση η κατάργηση τομέων και ειδικοτήτων, οι μεγάλες ελλείψεις και υποβάθμιση που πάντα ήταν χαρακτηριστικό της τεχνικοεπαγγελματικής εκπαίδευσης ωστόσο φέτος ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

Αυτό που δίνει σήμερα το σύστημα στα παιδιά των λαϊκών οικογενειών έρχεται σε αντίθεση με την πραγματική έννοια της εκπαίδευσης που είναι η συνολική διαπαιδαγώγηση σε όλες τις πλευρές της προσωπικότητας, η οποία πρέπει να παρέχεται σε ένα σχολείο για όλους μέχρι τα 18 χρόνια, οπότε και ενηλικιώνεται ο άνθρωπος. Η τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση θα πρέπει να ακολουθεί, σε αναβαθμισμένες δημόσιες δωρεάν σχολές. Για τα παιδιά που φοιτούν στα ΕΠΑΛ, στις ΕΠΑΣ, τις ΣΕΚ, τα ΙΕΚ, για όλους τους μαθητές και τις οικογένειές τους είναι αναγκαίο η πάλη για κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών να συνδέεται με τη διεκδίκηση μιας τέτοιας Παιδείας, χωρίς αποκλεισμούς, που θα παρέχει πραγματικά επαγγελματικά εφόδια και εφόδια ζωής.