Κουβέντα δε λέει η κυβέρνηση για τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Γάζα από το κράτος του Ισραήλ με τις πλάτες του ευρωατλαντικού άξονα, πίσω από τον οποίο στοιχίζεται και η Αθήνα, επιδιώκοντας γεωστρατηγική αναβάθμιση της ντόπιας αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή, μεγαλύτερα μερίδια από την ιμπεριαλιστική λεία. Εξ ου και συντάσσεται με την κυβέρνηση του Κιέβου που ματοκυλά το λαό της Ανατολικής Ουκρανίας και κυνηγά τους κομμουνιστές. Εξ ου και η ...αφωνία για τα τεκταινόμενα στη Γάζα.

Πολύ περισσότερο που οι αστικές τάξεις Ελλάδας και Ισραήλ σχεδιάζουν ακόμα στενότερη συνεργασία με στόχο τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, τους διαδρόμους και τις λοιπές υποδομές ενεργειακού ανεφοδιασμού. Συμμετέχοντας στο βρώμικο παιχνίδι των ενδοαστικών - ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων, δείχνοντας, και με τη δική της στάση, ότι από τέτοιους μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς τίποτε το καλό δε βγαίνει για τους λαούς. Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι τεράστιες και κάθε στιγμή που περνάει γίνονται ακόμα μεγαλύτερες.

«Το τραπεζικό σύστημα της Βουλγαρίας βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί. Η κρίση που ξέσπασε με την κατάρρευση της Corpbank και τη φυγή καταθέσεων στην τρίτη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας FIBank, τέθηκε υπό έλεγχο βοηθούσης και της πιστωτικής γραμμής των 3,3 δισ. λέβα που ενέκρινε η ΕΕ. Η τραπεζική κρίση επανέφερε στο προσκήνιο τα προβλήματα της γειτονικής χώρας, η οποία κατά τους New York Times έμοιαζε "πολλά υποσχόμενη" όταν εισήλθε στην ΕΕ το 2007. Επτά χρόνια αργότερα, παραμένει η φτωχότερη χώρα του μπλοκ με κατά κεφαλήν ΑΕΠ κάτω από τον μέσο κοινοτικό όρο. Οι τελευταίες εξελίξεις αναμένεται να εντείνουν τον προβληματισμό των ξένων επενδυτών για τις προοπτικές της Βουλγαρίας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ξένες επενδύσεις που ξεπέρασαν τα 9 δισ. δολ. το 2009 περιορίστηκαν σε 1,4 δισ. δολ. πέρυσι». Το ρεπορτάζ από το «Εθνος», 25/7/2014. Τι δείχνουν αυτά τα σημάδια; Πιθανή εκδήλωση καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης; Η Βουλγαρία, με τη μεγάλη ανταγωνιστικότητα και τους μικρότερους μισθούς στα Βαλκάνια, περνά κρίση; Αυτό το γεγονός δείχνει ότι δεν υπάρχει συνταγή διαχείρισης του καπιταλισμού που να αποτρέπει την εκδήλωση των κρίσεων όσες θυσίες και αν κάνουν οι εργαζόμενοι...

Η χτεσινή δήλωση της Προέδρου της Αργεντινής, Κριστίνα Φερνάντες Κίρσνερ, ότι η χώρα της «θέλει να πληρώσει τους πιστωτές της και οι διαφορές να λυθούν μέσω διαπραγματεύσεων» δεν αφήνει κανένα περιθώριο για το τι σημαίνει αστική διαχείριση που οδηγεί το λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Τι λέει η αστός πολιτικός στους δανειστές και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια - «γύπες», που είναι μέρος του συστήματος που υπηρετεί; Εντάξει θα συνεχίσω να ξεζουμίζω το λαό για να σας δώσω πίσω τα δανεικά αλλά και εσείς μη ζητάτε ...εξωφρενικά ποσά.

Και πράγματι, η κυβέρνηση της Αργεντινής παζαρεύει και δεν το κρύβει, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, πρόσφερε αντί για 1.600% κέρδος που διεκδικούν οι «γύπες» 300%, ενώ η Κίρσνερ ανακήρυξε τη σημερινή περίοδο ως την απαρχή του «ανένδοτου», ώστε «ο κόσμος να προχωρήσει στη χαλιναγώγηση των ληστρικών κεφαλαίων και των αδηφάγων τραπεζών». Σα να λέμε ο καπιταλισμός να ...ανθρωπίσει λίγο, βρε αδελφέ. Αυτή είναι η αλήθεια που επιχειρείται να κρυφτεί πίσω από την «αργεντινολογία», που ξέσπασε και στη χώρα μας, και την κοκορομαχία που εξελίσσεται στον Τύπο και τα κανάλια ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Με τέτοια φληναφήματα προσπαθούν οι αστοί στην Αργεντινή και διάφοροι φερέλπιδες διαχειριστές στη χώρα μας, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να εγκλωβίσουν και τη λαϊκή σκέψη στη λογική του συμβιβασμού με το σύστημα. Τα πράγματα όμως είναι πολύ απλά: Oι λαοί πληρώνουν και θα πληρώνουν τον αιώνα τον ...άπαντα όσο θα κυριαρχεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία και αυτό ισχύει στην Αργεντινή και σε κάθε καπιταλιστική χώρα. Προοπτική βελτίωσης της ζωής τους οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν μπορούν να προσδοκούν από τα κατά καιρούς παζάρια και τους συμβιβασμούς των αστών στα πλαίσια του καπιταλισμού και των μηχανισμών τους. όπως, π.χ., η ΕΕ, το ΔΝΤ, ο ΠΟΕ κ.ά. Τέτοια πραγματική προοπτική υπάρχει μόνο συνδεδεμένη με την πάλη για την κατάργηση της εξουσίας των μονοπωλίων, για την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.