ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πανηγύρια...

«Η ανάπτυξη στην Ευρωζώνη παραμένει αδύναμη και αυτό ενέχει τον κίνδυνο μιας παρατεταμένης στασιμότητας, εάν δεν ληφθούν περαιτέρω μέτρα για την ενίσχυση της ζήτησης (...) Με δεδομένη την αδυναμία της ζήτησης, οι ευρωπαϊκές χώρες πρέπει επίσης να χρησιμοποιήσουν στον πλήρη βαθμό την ελαστικότητα που προβλέπεται από τους δημοσιονομικούς κανόνες στην ΕΕ»(από την «Ενδιάμεση Εκθεση» του ΟΟΣΑ που δημοσιοποιήθηκε τη Δευτέρα).

«Η πρότασή μας για άμεσο τερματισμό της λιτότητας και συντονισμένες ενέργειες με στόχο την ενίσχυση της ζήτησης (...) δεν αποτελεί πια φωνή βοώντος στην έρημο. Αλλά τη μόνη ρεαλιστική πρόταση για τη βιώσιμη έξοδο από την κρίση και τη δημοκρατική ανασύνταξη της Ευρώπης. Και ως εκ τούτου, αποκτά ολοένα και μαζικότερο ακροατήριο. (...) Οταν εμείς προτείναμε απευθείας αγορά κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ και επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, οι πολιτικοί μας αντίπαλοι εδώ μας χλεύαζαν (...) Σήμερα οι προτάσεις αυτές είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της ΕΚΤ»(από την σαββατιάτικη ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ).

Κόμμα που διεκδικεί την αστική διακυβέρνηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, με το δίκιο του λοιπόν πανηγυρίζει γιατί το μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης που υποστηρίζει αποκτά πλέον «μαζικότερο ακροατήριο» στα αστικά επιτελεία. Με το δίκιο του πανηγυρίζει που η ομιλία του Αλ. Τσίπρα είναι... «καρμπόν» με τις υποδείξεις και τις αποφάσεις διακρατικών οργανισμών του κεφαλαίου, όπως ο ΟΟΣΑ και η ΕΚΤ.

Δε μας είπε μονάχα γιατί πρέπει να πανηγυρίζει και ο λαός...

Είναι άραγε για πανηγύρια το γεγονός ότι οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ περί «ενίσχυσης της ζήτησης» και «δημοσιονομικής ευελιξίας» ταυτίζονται πλήρως με τις σχετικές υποδείξεις του ΟΟΣΑ, του οργανισμού δηλαδή που έχει πρωτοστατήσει στις αντιλαϊκές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις όλων των τελευταίων χρόνων (από το ρόλο που έπαιξε στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στο λιανεμπόριο και τη συνολικότερη προώθηση της «ευελιξίας» στις εργασιακές σχέσεις, μέχρι τις μαζικές απελευθερώσεις επαγγελμάτων και τις περιβόητες «εργαλειοθήκες» για απελευθερώσεις κλάδων και τομέων της παραγωγής);

'Η μήπως είναι για «ζήτω» η ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με την επεκτατική δημοσιονομική πολιτική της ΕΚΤ, η οποία με τη σειρά της σπεύδει να υπογραμμίσει ότι χωρίς αυτές τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, τα μέτρα νομισματικής πολιτικής που λαμβάνει θα είναι μια τρύπα στο νερό;

Το «ακροατήριο» που επικαλείται ο Αλ. Τσίπρας αποτελεί μια ακόμα επιβεβαίωση ότι μέσα στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τα ψίχουλα που τάζει ο ΣΥΡΙΖΑ (κατ' αναλογία του «φωτός στην άκρη του τούνελ» που τάζει η συγκυβέρνηση) δεν πρόκειται να ανακόψουν τη συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Γ.

Η δουλειά από τα κάτω θα κρίνει το αποτέλεσμα

Η δίμηνη δράση του ΠΑΜΕ είναι πραγματικά απαραίτητη τόσο για τη φάση που προερχόμαστε, όσο και για τη φάση που μπαίνουμε. Από τη μια πλευρά, είχαμε μια περίοδο αγωνιστικής «κοιλιάς», σε συνδυασμό με ένταση των εκλογικών αυταπατών και από την άλλη μπαίνουμε σε μια περίοδο έντασης της επίθεσης. Είναι σημαντικό να αξιοποιήσουμε όλη την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει, όπως επίσης είναι σημαντικό να ξεπεράσουμε αδυναμίες που διαπιστώσαμε. Πιο σημαντικό από όλα, πάντως, είναι να αποφύγουμε τη ρουτίνα. Θέλει ταξικό ενθουσιασμό και καλή θεωρητική και οργανωτική προετοιμασία.

Καταρχήν, ξεκινώντας την προπαγάνδα στους χώρους δουλειάς, το πρώτο που θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε είναι στην απαισιοδοξία και στην επίδραση της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, ή όπως λέει ο απλός εργαζόμενος «και τι θα βγει, δώσαμε αγώνες αλλά τα μέτρα περνάνε, δεν βγαίνει τίποτα». Αυτόν τον προβληματισμό δεν μπορούμε, αλλά και δεν πρέπει να τον προσπεράσουμε. Το αντίθετο, έχει σημασία να σταθούμε και να εξηγήσουμε τις αιτίες της αναποτελεσματικότητας των αγώνων.

Να εξηγήσουμε για τη στάση και τη γραμμή των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών πλειοψηφιών, που με το πλαίσιό τους πάλευαν όχι για να ανατραπεί αυτή η λαίλαπα, αλλά για να αλλάξει το μείγμα, όπως έλεγαν. Που αποφάσιζαν στο πόδι απεργίες, μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν αγωνιστικό άλλοθι και στην ουσία να εξαντλήσουν τον εργαζόμενο κόσμο. Να εξηγήσουμε την ανάγκη να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να απομονωθούν αυτές οι ηγεσίες.

Ταυτόχρονα, όμως, στα προβλήματα της αποτελεσματικότητας των αγώνων πρέπει να προσθέσουμε και τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η κρίση στην ίδια την εργατική τάξη. Και αυτά είναι καταρχήν ο μεγάλος αριθμός των ανέργων, είναι οι πολλαπλές εργασιακές σχέσεις, είναι η μισθολογική ανισότητα ανάμεσα σε παλιά και νέα κομμάτια εργαζομένων, παλιές και νέες ηλικίες. Είναι, επίσης, ο μεγάλος αριθμός εργαζομένων (πάνω από 80%) που βρίσκονται εκτός της οργανωμένης ζωής των συνδικάτων ή δεν είναι καν μέλη.

Αυτήν τη συζήτηση πρέπει να την επιδιώξουμε τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο, γιατί επί της ουσίας περιγράφουμε την υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος, όρο απαραίτητο και αναγκαίο, για να είναι οι αγώνες νικηφόροι. Και αυτήν την υπόθεση, θέλουμε με μπροστάρηδες τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, να πάρει επάνω του ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι πρωτοπόρων εργατών.

Αυτή η δουλειά πρέπει να γίνει με σχέδιο, με μολύβι και χαρτί από όλα τα σωματεία, τα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες, με συγκεκριμένους στόχους για νέες εγγραφές κυρίως νέων ηλικιακά εργαζομένων, για συσπείρωση και οργάνωση ανέργων, για νέα σωματεία όπου δεν υπάρχουν, για πιο μαζικές γενικές συνελεύσεις, για άνοδο του ποσοστού συμμετοχής στις κινητοποιήσεις.

Η αποφυγή της ρουτίνας, οι πρωτοβουλίες και η φαντασία πρέπει να ισχύσουν και στην οργανωτική πλευρά της δράσης. Λέμε τα σωματεία να βγουν μπροστά, να συνεδριάσουν τα ΔΣ κ.λπ. Πρέπει να έχουμε όμως καθαρό ότι δεν είναι το ίδιο όλα τα σωματεία. Αλλού οι ταξικές δυνάμεις είναι πλειοψηφία, αλλού όμως μειοψηφούν, αλλού τα σωματεία είναι εργοδοτικά, αλλού σφραγίδες. Ομως, επειδή γενικά οι αριθμοί λένε ότι τα σωματεία σήμερα συσπειρώνουν ένα μικρό ποσοστό και επειδή ο στόχος μας είναι η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, πρέπει να βλέπουμε το κάθε σωματείο και τη θέση μας μέσα σε αυτό ως προς το πώς μπορεί να μας φανεί χρήσιμο εργαλείο ή αν στέκεται εμπόδιο για να πάμε στις πλατιές μάζες.

Σε ό,τι αφορά τους ανέργους, σίγουρα σε δύο μήνες δε θα μιλήσουμε με όλο το 1,5 εκ. που είναι σήμερα. Αυτό που χρειαζόμαστε σε πρώτη φάση, είναι να συσπειρώσουμε σε πανελλαδικό επίπεδο μια αγωνιστική μαγιά, να μπορέσουμε να συντονίσουμε μια πρώτη πανεθνική συσπείρωση μερικών χιλιάδων ανέργων. Σημαντικό ρόλο σε μια τέτοια προσπάθεια μπορούν να παίξουν τα Εργατικά Κέντρα στην περιφέρεια, που έχουν μια πιο τοπική, ας πούμε, εικόνα των ανέργων σε σχέση με το χάος της Αττικής.

Στα σωματεία, μπορούμε επίσης να ανοίξουμε το ζήτημα ότι μπορεί κάποιος να είναι μέλος μέχρι 6 μήνες από την απόλυσή του ή ακόμα να βάλουμε θέμα σε συνελεύσεις να παρατείνεται αυτό το διάστημα στους 12 μήνες. Στο κομμάτι των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, επειδή κυρίως αφορούν νέους σε ηλικία εργαζόμενους που δεν έχουν εμπειρία συνδικαλιστική, που χρησιμοποιούν πάρα πολύ την τεχνολογία στην επικοινωνία τους, να μιλήσουμε τη γλώσσα τους, να αφήσουμε να εξελίξουν πρωτοβουλίες και να σταθούμε στο πλάι τους.

Τέλος, αυτή η σημαντική δίμηνη δράση καταλήγει σε ένα συλλαλητήριο. Αντικειμενικά, είναι διαδικασία προετοιμασίας για μια πιο οργανωμένη ταξική αντιπαράθεση. Ομως, η επιτυχία αυτής της δουλειάς από τα κάτω, θα κρίνει και την εξέλιξη της ταξικής πάλης, αλλά και τη μάχη με τις δυνάμεις των αυταπατών του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Βασίλης ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ

Λαθροχειρίες του ΣΥΡΙΖΑ και της «Αυγής»

Η χτεσινή «Αυγή» κάνει μια ακόμα λαθροχειρία σε βάρος του ΚΚΕ. Σε ρεπορτάζ για την κριτική που άσκησε ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ σε ραδιοφωνική συνέντευξη για το «πακέτο» μέτρων που εξήγγειλε ο Αλ. Τσίπρας από τη ΔΕΘ, η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ έβαλε τίτλο: «Δεν χρειάζεται να επανέλθει ο κατώτατος μισθός». Μάλιστα, συνόδευσε το σχετικό θέμα με μια φωτογραφία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα. Παρουσιάζοντας αποσπασματικά τη συνέντευξη του Ν. Σοφιανού, η «Αυγή» καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: «Σε σχέση με την επαναφορά του κατώτατου μισθού, ο Ν. Σοφιανός ισχυρίστηκε ότι, ούτε λίγο, ούτε πολύ, η μνημονιακή ρύθμιση που τον οδήγησε στα 586 ευρώ δεν αποτελεί σημαντικό πρόβλημα». Το ρεπορτάζ, βέβαια, σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογεί ούτε τον τίτλο, ούτε τις διαπιστώσεις της «Αυγής». Αλλωστε, το ΚΚΕ έχει πολεμήσει το συγκεκριμένο νόμο (Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου 6/2012) μέσα κι έξω από τη Βουλή, ζητώντας την κατάργησή του.

Αυτό που λέει το ΚΚΕ και ανέδειξε ο Ν. Σοφιανός στην παρέμβασή του, είναι ότι δεν αρκεί ένας νόμος για να αυξηθεί το εισόδημα των εργαζομένων. Και στο ζήτημα του κατώτατου μισθού, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει σκόπιμα θολός στις εξαγγελίες του. Μιλάει γενικά για επαναφορά στα 751 ευρώ, χωρίς όμως να λέει πώς θα το κάνει. Ούτε βέβαια λέει πώς θα διασφαλίσει ότι όσοι αμείβονται με το κατώτατο μισθό, θα παίρνουν όντως 751 ευρώ, όταν στην αγορά οργιάζουν οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης, η απλήρωτη δουλειά, οι απλήρωτες υπερωρίες, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δεσμεύεται να καταργήσει το αντεργατικό πλαίσιο που ρίχνει τους μισθούς στα Τάρταρα και το οποίο προκύπτει από στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ περί «ευελφάλειας». Οπως δεν λέει κουβέντα για το τι θα γίνει με τις κλαδικές συμβάσεις. Θα επανέλθουν στα προ κρίσης επίπεδα, ή θα ισχύει το σημερινό καθεστώς των περικοπών και της γενικευμένης χρήσης από την εργοδοσία των ατομικών συμβάσεων; Αυτά είναι ερωτήματα που καίνε τους εργαζόμενους και ο ΣΥΡΙΖΑ σφυρίζει αδιάφορα, νομίζοντας ότι θα ξεφύγει με αόριστες εξαγγελίες και ντουφεκιές στον αέρα...

Π.