Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, περισσεύουν οι αναφορές και οι καταγγελίες για την εγκληματική δράση μελών της Χρυσής Αυγής από αστικά κόμματα και ΜΜΕ. Ολοι αυτοί όμως σκόπιμα προσπερνούν τους βαθιούς δεσμούς του ναζισμού με το αστικό πολιτικό σύστημα, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Εκτός βεβαίως από την ιστορική πείρα που έχει αποδείξει αυτό το γεγονός, το επιβεβαιώνει και η πρόσφατη πείρα, και ιδιαίτερα όλου αυτού του χρόνου που μεσολάβησε. Ξεκινώντας από τις κυβερνήσεις που όλα τα προηγούμενα χρόνια ανέχτηκαν τη ΧΑ και τη δράση της, τις σχέσεις με κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς και τμήματα του κεφαλαίου, φτάνοντας στην υπόθεση Μπαλτάκου που έφερε στην επιφάνεια επαφές, συζητήσεις που είχαν οι φασίστες με στελέχη απ' όλα τα αστικά κόμματα και της συγκυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, τους φανερούς ή κρυφούς χρυσαυγίτες, φορείς των αντιλήψεων και των απόψεών τους που φιγουράριζαν στα ψηφοδέλτια υποψήφιων δημάρχων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, τα «χαϊδέματα» πριν από το β' γύρο των εκλογών κ.ά.

Οποιος είχε αμφιβολίες για το πώς σχεδιάζει να αξιοποιήσει το σύστημα τέτοιες δυνάμεις στις ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ενάντια στους λαούς και το εργατικό - λαϊκό κίνημα, δεν έχει παρά να δει την Ουκρανία...

Βεβαίως, χρειαζόταν να βγουν στον αέρα τα ρουσφέτια, οι διορισμοί, η χρήση βουλευτικών προνομίων, τα γεύματα με κρατικό χρήμα, οι εσωτερικές κόντρες κ.λπ. για να αποκαλυφθεί η φασιστική δημαγωγία που εμφάνιζε τη ΧΑ ως «αντισυστημική» δύναμη. Ομως, το ότι η ΧΑ είναι παιδί του συστήματος προκύπτει από πολύ περισσότερα και πιο ουσιαστικά. Πρώτα απ' όλα από το μαχητικό αντικομμουνισμό τους, την έχθρα προς το ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα, τον εθνικισμό και ρατσισμό τους. Τη συγκρότησή τους ως δύναμης που αντιστρατεύεται μαχητικά την πάλη για την ανατροπή του σημερινού σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, που προετοιμάζει τους εργαζόμενους να γίνουν κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστικών πολέμων, που αντιπαλεύει την ταξική ενότητα των εργαζομένων, την οργάνωσή τους. Ομως, αυτά δεν αποτελούν στόχους μόνο ή κυρίως της ΧΑ αλλά συνολικά της αστικής πολιτικής, είτε αυτή προωθείται με την τρομοκρατία και το μαστίγιο είτε με την ενσωμάτωση και το καρότο. Αλλωστε, η εμετική αντικομμουνιστική επιχειρηματολογία της ΧΑ δεν είναι «δικιά της», την έχει δανειστεί από όσα εδώ και χρόνια έλεγαν στελέχη, συνδικαλιστές των αστικών πολιτικών δυνάμεων, επιτελεία του κεφαλαίου.

Ο στόχος διαμόρφωσης μιας ΧΑ «σοβαρής», εντός «συνταγματικού πλαισίου», «εκλογικευμένης» κ.λπ., όπως έλεγαν χαρακτηριστικά αστοί δημοσιογράφοι, δεν έχει εγκαταλειφθεί. Αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο στα διάφορα σενάρια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Δε χρειάζεται, λοιπόν, καμιά επανάπαυση και κανένας εφησυχασμός. Οπως αλλωστε σημειώνει και η Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου: «Σήμερα, χρειάζεται να ενισχυθεί η πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, της νεολαίας για την απομόνωση της ΧΑ σε κάθε τόπο δουλειάς και λαϊκή γειτονιά, να δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, που γεννούν και θρέφουν τα ναζιστικά μορφώματα».