Πίνουν καφέ και παίζουν τάβλι στο καφενείο, κατά τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, Ν. Δένδια, οι πολίτες αυτής της χώρας περιμένοντας τον επαγγελματία πυροσβέστη να σβήσει την πυρκαγιά. Αυτά δήλωσε χτες κατά τη διάρκεια της παρουσίασης των αποτελεσμάτων της φετινής αντιπυρικής περιόδου. Ετσι, ανέλαβε να τους «οργανώσει» σε εθελοντική βάση επιδιώκοντας να αλλάξει το δόγμα πυρόσβεσης από επαγγελματικό σε... ερασιτεχνικό.

Από το καλοκαίρι έχει προαναγγείλει πως έχουν συγκροτηθεί έντεκα εθελοντικά κλιμάκια και στόχος της κυβέρνησης είναι να «τρέξει» το λεγόμενο εθελοντισμό, που θα είναι το δόγμα πυρόσβεσης από εδώ και πέρα. Πρόθεσή της είναι η προώθηση του εθελοντισμού όχι σε επικουρική βάση με τη συμμετοχή πολιτών, αλλά η μεταφορά της κύριας και αποκλειστικής ευθύνης στους ίδιους τους πολίτες της λειτουργίας του δικτύου πυρασφάλειας της χώρας. Στο νέο δόγμα πυρόσβεσης η κυβέρνηση θέλει να εντάξει και την Τοπική Διοίκηση.

Ο υπουργός ανήγγειλε το πώς θα είναι η πυρόσβεση, αφού τα μεθοδικά βήματα για την αποσάθρωση και την υποβάθμιση της Πυροσβεστικής (τεράστια οργανικά κενά, περικοπές κονδυλίων, γερασμένα οχήματα και αεροπλάνα, έλλειψη Ενιαίου Φορέα Δασοπροστασίας, υπερεργασία, απουσία υγιεινής και ασφάλειας) γίνονται εδώ και χρόνια. Σύντομα, αναφέρουν οι ίδιοι οι πυροσβέστες, οι πολίτες θα καλούνται να πληρώνουν πανάκριβα - που ήδη έχουν πληρώσει μέσω φορολογίας - τις παροχές του Σώματος. Επιπλέον θα «επιστρατεύονται» με μικρή εκπαίδευση για να κάνουν δουλειά επαγγελματιών. Εθελοντές για... κάψιμο. Αλλά δεν είναι μόνο ή κυρίως αυτό. Στην «εθελοντική οργάνωση της πυρόσβεσης», με τη συμμετοχή και της Τοπικής Διοίκησης, συμμετέχουν και μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι στα πλαίσια των «δωρεών» ή της λεγόμενης Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης. Και οργανώνουν ουσιαστικά «ιδιωτικές μονάδες» σ' αυτόν τον τομέα. Μήπως λοιπόν ανοίγεται δρόμος και για ιδιωτικοποίηση της πυρόσβεσης (όπως πχ στις ΗΠΑ), ή μήπως μέσω του εθελοντισμού ανοίγει ο δρόμος συγκρότησης και ιδιωτικών κατασταλτικών μηχανισμών πολλαπλών χρήσεων;

Το εγκώμιο του ...επενδυτή Τζον Πόλσον, μεγαλομετόχου της ομώνυμης εταιρείας επενδύσεων, πλέκουν διάφορες εφημερίδες στη χώρα μας, οι οποίες διατείνονται ότι «ξαναβρίσκει τη φόρμα του και επιστρέφει στις υψηλές αποδόσεις».

Ο συγκεκριμένος τύπος, σύμφωνα με την εφημερίδα «ΗΜΕΡΗΣΙΑ», το 2007, κέρδισε 15 δισ. δολάρια μόλις κατέρρευσε η αμερικανική αγορά στεγαστικών δανείων, επειδή είχε ποντάρει ότι η αγορά αυτή θα χρεοκοπήσει. Αργότερα, όμως, λέει, «έχασε λεφτά», επειδή είχε ποντάρει στην έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και τώρα, «με μια εντυπωσιακή στροφή 180 μοιρών, επενδύει στις ελληνικές τράπεζες, θεωρώντας ότι η χώρα αλλάζει σελίδα».

Μπορεί ο Πόλσον, μαζί με άλλους Πόλσον και τις εταιρείες τους, να συναλλάσσονται με δισεκατομμύρια σα να πρόκειται για στραγάλια, στην ουσία όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο από προϊόντα του παρασιτισμού και της σαπίλας του συστήματος. Είναι ένα τυπικό κατασκεύασμα του καπιταλισμού που συσσωρεύει κεφάλαιο. Που παράγεται από την εργατική δύναμη των εργαζομένων πότε της μιας, πότε κάποιας άλλης καπιταλιστικής κοινωνίας. Οι ανά τον κόσμο Πόλσον είναι συστατικό κομμάτι των σχέσεων παραγωγής που στηρίζονται στην ιδιοποίηση της υπεραξίας του εργαζόμενου, που γίνεται κεφάλαιο υπό συνεχή συσσώρευση, αναζητώντας την πλέον κερδοφόρα κάθε φορά μορφή επένδυσης - τοποθέτησης των κεφαλαίων τους.

Σε τέτοιους επενδυτές, που γυροφέρνουν τα κεφάλαιά τους για να διευρύνουν τον κύκλο των κερδών τους και των εκμεταλλευομένων, ποντάρουν και οι ...κυνηγοί κεφαλαίων. Είτε προέρχονται από τη συγκυβέρνηση, είτε από κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους χωρίζοντας τους λεγόμενους επενδυτές σε αξιόπιστους και μη. Αποσιωπώντας ότι αποκλειστικό και μη διαπραγματεύσιμο κριτήριο για την οποιαδήποτε επένδυση είναι το κέρδος, του οποίου μοναδική πηγή είναι η κλοπή της εργατικής δύναμης και η λεηλασία του κοινωνικού πλούτου.

Χαρακτηριστική περίπτωση του πώς αντιλαμβάνεται το αστικό κράτος τη «στήριξη» του πολιτισμού, την ώρα που τον τσακίζει με κάθε τρόπο, αποτελεί η «πρωτοβουλία» της λεγόμενης «Συμμαχίας για την Ελλάδα» να οργανώσει εικαστική έκθεση με έργα Ελλήνων ζωγράφων στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, με μέρος των πωλήσεων να πηγαίνει για τις ανάγκες του μουσείου, που βέβαια δεν έχει τα κονδύλια που απαιτούνται για να λειτουργεί στοιχειωδώς.

Η «Συμμαχία για την Ελλάδα» είναι ένας φορέας που δημιουργήθηκε το 2010 από καπιταλιστές και πολυεθνικές («Ιδρυμα Λάτση», Ελληνική Ενωση Τραπεζών - ΕΕΤ, «Sony Hellas», «Wind Hellas», «Ομιλος Vivartia», «Vodafone», «Nestle Ηellas», «Coca-Cola 3E», «Αθηναϊκή Ζυθοποιία» κ.ά.) για να «εκφράσουν», όπως λένε οι ίδιοι, «την αποφασιστικότητα του ιδιωτικού τομέα να προσφέρει τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς στο ελληνικό κράτος».

Ετσι, το κεφάλαιο, που θησαυρίζει από τον ιδρώτα και την εκμετάλλευση των εργαζομένων, θέλει να φανεί και... «ευαίσθητο» μέσω τέτοιων φορέων, ενώ, ταυτόχρονα, «ζυμώνει» το «αναπόφευκτο» της παρέμβασής του στον πολιτισμό και φυσικά παρεμβαίνει ποικιλότροπα στη διαμόρφωση της συνείδησης των εργαζομένων.

Το γεγονός ότι η περιουσία των Ταμείων λεηλατήθηκε με σχέδιο και έγινε φθηνή χρηματοδότηση για τους επιχειρηματίες, προφανώς δεν απασχολεί τον υπουργό. Το «κούρεμα» της περιουσίας των Ταμείων με το οποίο τους αφαίρεσαν 12 περίπου δισ. ευρώ, δεν έχει καμία σημασία. Αυτοί που φταίνε είναι οι μητέρες ανηλίκων που συνταξιοδοτήθηκαν πριν τα 65 ή κάποιες άλλες κατηγορίες εργαζομένων που μετά 35 χρόνια σκληρής δουλειάς βγήκαν στη σύνταξη, την οποία μάλιστα τους περιέκοψαν, χωρίς αιδώ, επικαλούμενοι μεταξύ άλλων και τη μικρή τους ηλικία. Και αντί ο κ. Γεωργιάδης να απολογηθεί για το τσεκούρι στις συντάξεις ζητάει και τα ρέστα.

Με το ψέμα και τη συκοφαντία οι κυβερνώντες επιχειρούν να διαιρέσουν τους εργαζόμενους και να αφήσουν στο απυρόβλητο την ταξική πολιτική τους υπέρ μιας χούφτας μονοπωλίων και μιας ελάχιστης μειοψηφίας που νέμεται τον λαϊκό κόπο με τη στήριξη των κυβερνήσεων. Τους έχοντες και κατέχοντες υπερασπίζει ο υπουργός των περικοπών και της εμπορευματοποίησης της Υγείας και δείχνει τα δόντια του στους αδύνατους. Αξιος ο μισθός του! Από την αφεντιά του δεν περιμέναμε ν' ακούσουμε και τίποτα διαφορετικό...

Ο αστικός Τύπος στην Ελλάδα παρουσιάζει τη νίκη του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου της Λεπέν, στις δημοτικές εκλογές στην πόλη Μπρινιόλ της νότιας Γαλλίας με φοβικά σχόλια για την άνοδο των «ακροδεξιών» κομμάτων στην Ευρώπη. Εχει προηγηθεί η άνοδός τους σε Φινλανδία και Αυστρία, ενώ ταυτόχρονα δε λείπουν και οι συνειρμοί παραλληλισμών με τη Χρυσή Αυγή. Ενίοτε ανάλογα σχόλια συνοδεύονται και από την ενίσχυση του λεγόμενου ευρωσκεπτικισμού, δηλαδή ενισχύεται ψυχολογία αντίθεσης στην ΕΕ, επομένως ενισχύεται και ο εθνικισμός. Υπαρκτές τάσεις που βρίσκουν τέτοια έκφραση σε φασιστικά, εθνικιστικά, ακροδεξιά κόμματα, που έχουν σημαία τους την εναντίωση στο ευρώ, όπως η Λεπέν. Αλλά συγκαλύπτει η αστική προπαγάνδα δύο ζητήματα ως προς την άνοδο της «ακροδεξιάς». Το πρώτο, ότι υπάρχουν τμήματα του κεφαλαίου, τα συμφέροντα των οποίων βρίσκονται σε αντίθεση με την πολιτική της Ευρωζώνης, της ΕΕ. Και ενισχύουν το λεγόμενο ευρωσκεπτικισμό, είτε με κόμματα σαν της Λεπέν, είτε σαν την Εναλλακτική για τη Γερμανία, που θέλει επιστροφή στο μάρκο, κόμμα επιχειρηματιών της Γερμανίας. Το δεύτερο ότι το Εθνικό Μέτωπο του Λεπέν το ενίσχυε η γαλλική σοσιαλδημοκρατία για να εμποδίσει την άνοδο της γαλλικής «δεξιάς».

Ο Μιτεράν είχε διαπιστώσει ότι ο Λεπέν μπορούσε να «τραβάει» ψήφους από το κόμμα του Σιράκ. Και τον στήριξε με... πατρική στοργή, όπως πολύ εύστοχα ειπώθηκε. Και στις 500 υπογραφές που χρειαζόταν να συγκεντρώσει κανείς, για να είναι υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας (έγινε στις εκλογές του '90), βρέθηκαν και υπογραφές σοσιαλιστών ανάμεσα στις 500 που συγκέντρωσε ο Λεπέν! Υπήρχε καταγγελία του Λαζουανί, υποψήφιου Προέδρου Γαλλίας το 1990, στελέχους του ΓΚΚ, ο οποίος κατάγγειλε ότι το κόμμα του Λεπέν το δημιούργησε και το ενίσχυσε ποικιλοτρόπως (οικονομικά πρωτίστως) ο Φρανσουά Μιτεράν! Χρήσιμα στο κεφάλαιο και στα αστικά κόμματα, τα «ακροδεξιά», σαρξ εκ της σαρκός τους...

Η μεγάλη ανάγκη να μπει ένα μεροκάματο στο σπίτι έστω και για λίγους μήνες οδήγησε περισσότερους από 100.000 άνεργους να κάνουν αίτηση στον ΟΑΕΔ για 10.000 θέσεις 5μηνης απασχόλησης «κοινωφελούς εργασίας» σε δήμους και περιφέρειες. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει προκλητικά για την... επιτυχία του προγράμματος, που αφορά τελειόφοιτους υποχρεωτικής εκπαίδευσης με μισθό 427 ευρώ για ανέργους κάτω των 25 ετών, και 490 ευρώ για ανέργους άνω των 25 ετών. Πανηγυρίζει για την ανακύκλωση της ανεργίας σε ελάχιστους από τους 1,5 εκατομμύρια ανέργους.

Θα ήθελε, μάλιστα, η κυβέρνηση οι άνεργοι να νιώσουν «ευγνωμοσύνη» για την ευκαιρία που τους δίνεται. Μα είναι αυτοί που έχουν σοβαρούς λόγους να συμμετέχουν στην πρώτη γραμμή στην απεργία στις 6 Νοέμβρη και να μην παραιτηθούν από τα δικαιώματα και τα όνειρά τους. Αυτή τη ζωή φαντάζονται από δω και στο εξής; Δουλειά στη χάση και στη φέξη και να λένε κι «ευχαριστώ»; Μισθοί που δε φτάνουν ούτε για το ενοίκιο; Να κινδυνεύουν καθημερινά να μείνουν χωρίς σπίτι, χωρίς ρεύμα, θέρμανση και νερό; Να είναι τον περισσότερο καιρό ανασφάλιστοι χωρίς βιβλιάριο Υγείας;

Η απεργία μπορεί να είναι μια καλή ευκαιρία να σκύψουν άνεργοι κι εργαζόμενοι πάνω από τις ανάγκες τους, να κουβεντιάσουν μεταξύ τους και να προβληματιστούν γιατί όλο και περισσότερες από αυτές τείνουν να γίνουν «πολυτέλεια».