Τρίτη 9 Απρίλη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Εφιάλτης αυτός ο ... Μπρεχτ!

Γρηγοριάδης Κώστας

Εξανίσταται ο Γιώργος Ι. Αλλαμανής, συντάκτης της εφημερίδας «το Ποντίκι», από τη στήλη «Ποντίκι art» της 4/4/2013 για τη μονομερή προσήλωση του ΚΚΕ στον Μπρεχτ και την «ιδεοληπτική αρτηριοσκλήρωση» με την οποία τον αντιμετώπισε στο συνέδριο «που διοργάνωσε πρόσφατα» για να τον τιμήσει. «Μπρεχτ (στα μέτρα μας) και ξερό ψωμί» είναι ο εύγλωττος τίτλος του άρθρου του. Αφήνουμε στην άκρη ότι ο συντάκτης δε γνωρίζει και πολλά πράγματα για τον Μπρεχτ, όπως για παράδειγμα ότι ο Μπρεχτ όχι μόνο δεν επέδειξε «εκκωφαντική σιωπή για τις δίκες της Μόσχας» -όπως ισχυρίζεται στο άρθρο του- αλλά για το θέμα αυτό έγραψε ένα εκτεταμένο κείμενο υπεράσπισης της σοβιετικής κυβέρνησης απέναντι στους σοσιαλδημοκράτες διανοούμενους της Σκανδιναβίας. Αφού όμως δεν ξέρει, τουλάχιστον ας μην ορμηνεύει, ξεθάβοντας τα παλαιολιθικά και χυδαία επινοήματα της αστικής πολεμικής ενάντια στο μεγάλο αυτό μαρξιστή δραματουργό, όπως ότι διατηρούσε καταθέσεις στις ελβετικές τράπεζες!

Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα που μας απασχολεί είναι το παρακάτω: Δεν γνωρίζει άραγε ο Γ. Αλλαμανής ότι το επιστημονικό συνέδριο της ΚΕ του ΚΚΕ για τον Μπρεχτ έχει εξαγγελθεί για τις 27-28 Απρίλη και επομένως δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί; Είναι αλήθεια τόσο ξέχειλη η εμπάθειά του για το ΚΚΕ και τον Μπρεχτ, που δεν μπορεί να περιμένει τουλάχιστον να πραγματοποιηθεί πρώτα το συνέδριο και μετά να δημοσιεύσει το προκατασκευασμένο άρθρο του; 'Η μήπως η ακράτητη βιασύνη του να καθυβρίσει προκαταβολικά το ΚΚΕ, δε σχετίζεται μόνο με το συνέδριο για τον Μπρεχτ, αλλά πρώτα απ' όλα με το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, που ξεκινά τις εργασίες του μεθαύριο Πέμπτη; Οποια κι αν είναι η αιτία, το θλιβερό αυτό δημοσίευμα δείχνει ότι ο αχαλίνωτος αντικομουνισμός είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς τα πιο άθλια και σκοτεινά καταγώγια της δημοσιογραφίας. Και καλά ο ίδιος. Η εφημερίδα του;

Με όποιο «σχέδιο» και νόμισμα...

Το «σχέδιο Β» φαίνεται να απασχολεί πολύ και πολλούς. Μετά τον Αλ. Αλαβάνο, ο οποίος ανακοίνωσε και δημιουργία κόμματος με το όνομα αυτό και προγραμματικό περιεχόμενο την έξοδο απ' την Ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ήρθε η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τη διακηρυγμένη προσήλωσή του στην ΕΕ και το ευρώ, δεν έπαψε ποτέ να διαβεβαιώνει ταυτοχρόνως την αστική τάξη ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί και κάθε άλλο ενδεχόμενο, είτε προκύψει αναγκαστικά είτε επιλεγεί ως το καταλληλότερο για τα συμφέροντά της.

Φαίνεται όμως πως δε μένει στα λόγια αλλά επεξεργάζεται και συγκεκριμένα σενάρια. Δήλωσε χτες ο βουλευτής του Δ. Παπαδημούλης στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ: «...Τη στιγμή μάλιστα που οι ειδικοί δεν αποκλείουν πλέον τη διάλυση της Ευρωζώνης, θα έπρεπε κανονικά η κυβέρνηση να επιστρατεύσει τα καλύτερα μυαλά, χωρίς κανέναν πολιτικό ή ιδεολογικό αποκλεισμό και να εξετάσει με σχέδιο πώς θα αντιμετωπιστεί μία ενδεχόμενη διαλυτική κρίση της Ευρωζώνης. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν γίνεται. Αντιθέτως, εμείς από τη μεριά μας, χωρίς τυμπανοκρουσίες και με σοβαρότητα το προσπαθούμε, διότι η πολιτική, πέραν όλων των άλλων, είναι και η τέχνη του προβλέπειν».

... στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Βεβαίως, ούτε ο Αλ. Αλαβάνος ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας «σχέδιο Β» αναφέρονται σε κάποια εναλλακτική πολιτική πρόταση προς όφελος του λαού. Αναφέρονται στη διαχείριση μιας πραγματικότητας που είναι πιθανόν να διαμορφωθεί, με δεδομένους τους οξύτατους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ΕΕ, τις φυγόκεντρες τάσεις που καταγράφονται, τη δυσκολία διαχείρισης της κρίσης. Μιας πραγματικότητας, όμως, εντός και επί τα αυτά του πλαισίου που γέννησε τον εφιάλτη τον οποίο ζουν σήμερα οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Εντός της ΕΕ και με ακλόνητη, κυρίαρχη, την εξουσία των μονοπωλίων. Τους απασχολεί η «μετάβαση» σε ένα άλλο νόμισμα, εάν προκύψει, να γίνει με τους καλύτερους δυνατούς όρους για την ντόπια αστική τάξη και ταυτόχρονα με όρους χειραγώγησης του λαού, με την αυταπάτη ότι κάτι τέτοιο θα αποδώσει οφέλη για τον ίδιο, έστω μακροπρόθεσμα, όπως λέει ο Αλαβάνος. Το γεγονός ότι χώρες με εθνικά νομίσματα δεν υστερούν, απεναντίας, στην επίθεση σε βάρος των λαών τους, καταρρίπτει τους ισχυρισμούς τους. Γιατί είτε με ευρώ, είτε με δολάριο, είτε με δραχμή τα κέρδη των μονοπωλίων θα απαιτούν ένταση της σημερινής βαρβαρότητας που ζουν οι λαοί.

Επικίνδυνες εξελίξεις

Ραγδαίες είναι οι εξελίξεις στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου, όπου κατοικοεδρεύει μετά το διορισμό του ο νέος ΥΠΕΞ των ΗΠΑ. Οι συχνές επισκέψεις του Αμερικανού αξιωματούχου σε Τουρκία και Ισραήλ, με ατζέντα σχετική με τη Συρία και τους υδρογονάνθρακες, η αναθέρμανση των σχέσεων Ισραήλ - Τουρκίας, η όξυνση της τούρκικης επιθετικότητας με όχημα το ψευδοκράτος, τα ζόρια στην Κύπρο λόγω της βαθιάς οικονομικής κρίσης και της εμπλοκής της ΕΕ, που επιδιώκει να διασφαλίσει τα συμφέροντά της, μαζί και ο ρόλος της Ρωσίας, είναι παράγοντες που δυναμώνουν την ένταση και προμηνύουν αρνητικές εξελίξεις για τον κυπριακό και τους άλλους λαούς της περιοχής.

Η Τουρκία δε χάνει ευκαιρία να υπενθυμίζει τις αξιώσεις της πάνω στην κυπριακή ΑΟΖ και να απειλεί με διχοτόμηση στην περίπτωση που η Κυπριακή Δημοκρατία δε δεχτεί συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων ή έστω εμπλοκή της Τουρκίας στη μεταφορά και διανομή του φυσικού αερίου. Ταυτόχρονα, εντείνει τις πιέσεις για την επαναφορά ενός διχοτομικού σχεδίου τύπου Ανάν, με το επιχείρημα ότι η δεινή οικονομική θέση της Κύπρου αποτελεί ευκαιρία για διευθέτηση του Κυπριακού, που θα είναι βεβαίως σε βάρος Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, αφού η Τουρκία, με τις πλάτες των ΗΠΑ και της ΕΕ, επιδιώκει τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης. Η αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων Τουρκίας - Ισραήλ αυξάνει τις πιέσεις προς την Κύπρο, με δεδομένο ότι εδώ και καρό διεξάγονταν παρασκηνιακές διαβουλεύσεις ανάμεσα στις δυο χώρες για συνεργασία στη μεταφορά του φυσικού αερίου που παράγεται στην περιοχή και τη διοχέτευσή του στην Ευρώπη. Ενώ πρόσφατα βγήκε στο φως της δημοσιότητας ότι το Ισραήλ επανεξετάζει τις διακρατικές συνεργασίες του στον ενεργειακό τομέα, με προσανατολισμό μεταφοράς αερίου όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην Ασία. Μην ξεχνάμε και την ενεργειακή συμφωνία Ρωσίας - Ισραήλ.

Η στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, με την οποία η Κυπριακή Δημοκρατία έλεγε ότι διασφαλίζει την απρόσκοπτη εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων που βρίσκονται στη δική της ΑΟΖ, φυλλορροεί. Η Τουρκία επιμένει στην εγκατάλειψη των σχεδίων για μεταφορά του αερίου μέσω της Ελλάδας στην Ευρώπη και ζητάει να γίνει η ίδια κόμβος. Η πίεση προς την Κύπρο μεγαλώνει από το νότο, καθώς η Αίγυπτος αμφισβητεί τη μεταξύ τους συμφωνία για την ΑΟΖ και ζητάει επαναδιαπραγμάτευση με συμμετοχή και της Τουρκίας. Οι αναταράξεις φτάνουν μέχρι την Ελλάδα, όπου η Τουρκία δεν παύει με το παραμικρό να δημιουργεί ζητήματα και να αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο.

Οι συμμαχίες ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη διαμορφώνονται και σπάνε ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα της αστικής τάξης σε κάθε χώρα. Καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα, τα οποία χτυπιούνται από τις αστικές κυβερνήσεις σε όλα τα κράτη, για λογαριασμό των μονοπωλίων. Τα σύννεφα πυκνώνουν στην περιοχή, με δεδομένη και την ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία. Ο λαός πρέπει να ανησυχεί. Ηδη, με τα ζόρια στη διαχείριση της κρίσης, δυναμώνουν οι φωνές που τον καλούν να στοιχηθεί πίσω από μερίδες της ντόπιας αστικής τάξης και να σηκώσει ξένες γι' αυτόν σημαίες. Συμφέρον του είναι να αντιπαλέψει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, οργανώνοντας πρώτα απ' όλα την πάλη του ενάντια στην αστική τάξη και τα κόμματά της στην Ελλάδα.


Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Πώς να καλύψουν τη διαχείριση του καπιταλισμού;

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι «κραυγές» του ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυβέρνηση είναι «υποταγμένη, όμηρος των μνημονιακών της δεσμεύσεων, ανήμπορη και άβουλη να διεκδικήσει το παραμικρό, παγιδευμένη σε μια εγκληματική πολιτική (...) αδύναμη να διαχειριστεί την κατάρρευση και την αποτυχία του μνημονιακού προγράμματος» (σ.σ. αλήθεια για ποιον ακριβώς απέτυχε το πρόγραμμα;), δεν μπορούν να καλύψουν τις ηχηρές διαβεβαιώσεις που παρέχει στην αστική τάξη της χώρας και την ευρωενωσιακή της συμμαχία, για το είδος της διαχείρισης που θα ασκήσει αν αναρριχηθεί στον κυβερνητικό θώκο.

«Είναι η στιγμή των ρήξεων και της ανατροπής», αποφαίνεται σε ανακοίνωσή του σχετικά με την έλευση της τρόικας και τις συναντήσεις της με την κυβέρνηση και προσθέτει «η επιβίωση της κοινωνίας καθιστά ανυπέρβλητη ανάγκη τη χάραξη μιας νέας στρατηγικής». Από πού ως πού όμως συνιστά ρήξη και ανατροπή, χάραξη νέας στρατηγικής η δέσμευση για ...διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ, δίχως να πειραχτεί ούτε τρίχα απ' την κώμη της τάξης που εξουσιάζει και για τα συμφέροντά της εκπονούνται και υλοποιούνται «μνημόνια»; Τι είδους ρήξη και με ποιον συνιστά η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για συμμαχία του Νότου; Του γνωστού Νότου, του Ολάντ, του Ραχόι, του Μόντι, του Κοέλιο, που υλοποιούν την ίδια εξοντωτική για τους λαούς πολιτική με αυτή της κυβέρνησης Σαμαρά; Τι είδους ανατροπή μπορεί να σηματοδοτήσουν τα διαπιστευτήρια που αφειδώς παρέχει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εξυμνώντας την πολιτική του Ομπάμα, διαβεβαιώνοντας τα μονοπώλια ότι δεν είναι στις προθέσεις τους να σκίσουν δανειακές συμβάσεις και μνημόνιο, ούτε να αποχωρήσουν απ' το ΝΑΤΟ και πολλά πολλά ακόμα;

Και από πότε νοείται σαν χάραξη νέας στρατηγικής η εφαρμογή ενός άλλου μείγματος διαχείρισης, που τούτη την ώρα εφαρμόζεται σε άλλες καπιταλιστικές χώρες και επιβεβαιώνει ότι δεν αποσκοπεί παρά στο να σπρώξει τα μονοπώλια στην έξοδο απ' την κρίση. Μέσω ενός δρόμου που κατασκευάζεται με τα ερείπια όλων, χωρίς εξαίρεση, των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων;


Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο λιβελογράφος της «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» ξαναχτυπά...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αν δεν επρόκειτο για το γνωστό ΚΚΕδολόγο Φώτη Παπούλια, θα λέγαμε ότι οι χυδαιότητες που γράφτηκαν στην «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» σχετικά με το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ και τα στελέχη του Κόμματος, Δημήτρη Γόντικα και Μάκη Μαΐλη, είναι προϊόν της νοσηρής φαντασίας κάποιων ατόμων που χρήζουν κλινικής αντιμετώπισης.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως, το πρόβλημα δεν είναι παθολογικό. Αλλά παθολογικού αντιΚΚΕ μένους και προσπάθειας να χτυπηθεί και να συκοφαντηθεί το ΚΚΕ και τα στελέχη του, με κάθε τρόπο.

Ο λιβελογράφος της «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ», αφού εξάντλησε αυτό το διάστημα όλο το αντιΚΚΕ οπλοστάσιο και τα γνωστά επιχειρήματα σχετικά με το Συνέδριο του ΚΚΕ, καταφεύγει τώρα σε οχετό από ψεύδη για τα παραπάνω στελέχη του Κόμματος, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να επικαλείται και τσακωμούς του Δ. Γόντικα με το Χ. Φλωράκη. Και όλα αυτά, με το γνωστό ύφος των ανωνύμων πηγών «που ξέρουν πρόσωπα και πράγματα στον Περισσό».

Ο λαός ας βγάλει τα συμπεράσματά του, για τις μεθόδους που χρησιμοποιούν ορισμένοι «αντικειμενικοί» δημοσιογράφοι για να χτυπήσουν το ΚΚΕ και τη στρατηγική του. Και αντί να το κάνουν με πολιτικά επιχειρήματα κάνοντας και κριτική, αν επιθυμούν, στις Θέσεις της ΚΕ -και να πάρουν και την αντίστοιχη απάντηση- καταφεύγουν σε αισχρότητες και χυδαιότητες.

Το ξέρουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά και σίγουρα δε θα είναι και η τελευταία. Ετσι χτυπούν χρόνια και χρόνια το ΚΚΕ. Ο λαός και οι καλοπροαίρετοι αγωνιστές πρέπει να τους πάρουν χαμπάρι. Και να τους γυρίσουν την πλάτη. Και αυτούς και τα συμφέροντα που υπηρετούν.

Αποκαλύπτουν κόντρες της πλουτοκρατίας

Σημάδι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που μεγαλώνουν είναι το δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας «Frankfurter Zeitung» για το ρόλο του ΔΝΤ και ευρύτερα της τρόικας στη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη. Σύμφωνα με την εφημερίδα, το ΔΝΤ συμβάλει στην αμερικανοποίηση της οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη, ενώ ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα της Ευρωζώνης κυβερνιέται ή συγκυβερνιέται από ένα τρίο, το οποίο αποκαλείται τρόικα και είναι παιδί της κρίσης χρέους στην Ελλάδα.

Οπως γράφει η «Frankfurter Zeitung», τρία χρόνια μετά την αρχή της κρίσης η τρόικα έχει εισβάλει και σε άλλες χώρες, όπως Πορτογαλία, Ιρλανδία και Κύπρος, ενώ το ΔΝΤ αναμειγνύεται και στην Ισπανία... Κατά τα πρώτα χρόνια της κρίσης υπήρξαν προβλήματα στους κόλπους της τρόικας, δεδομένου ότι το ΔΝΤ πέρασε τη δική του γραμμή, δηλαδή το κεϋνσιανό μοντέλο σκέψης, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τον προσανατολισμό της Γερμανίας για σταθεροποίηση της οικονομίας. Ετσι το ΔΝΤ συμβάλλει στην αμερικανοποίηση της οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη (...)». Η γερμανική εφημερίδα αναπαράγει πλευρές από τις κόντρες που μαίνονται στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αναφορικά με τη διαχείριση της κρίσης στα κράτη μέλη του ευρώ.

Επιβεβαιώνεται ότι το μείγμα της διαχείρισης έχει να κάνει με τις μερίδες της πλουτοκρατίας που ζητάνε να ζημιωθούν λιγότερο έναντι άλλων από την αναπόφευκτη καταστροφή κεφαλαίου, ενώ επιβεβαιώνεται και ο ρόλος των ΗΠΑ σε ό,τι αφορά την ανάμειξή τους μέσω του ΔΝΤ στη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη. Η αμφισβήτηση του ρόλου της τρόικας από μια καραμπινάτη εφημερίδα της γερμανικής αστικής τάξης σχετίζεται άμεσα με τα σενάρια που θέλουν ισχυρές μερίδες της πλουτοκρατίας στη Γερμανία να αναζητούν διέξοδο από την κρίση σε μια πιο μικρή και πιο ευέλικτη Ευρωζώνη - ΕΕ, και κόντρα ίσως και στην ευρωατλαντική σχέση, καθώς οι φυγόκεντρες τάσεις μεγαλώνουν στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα. Το επόμενο διάστημα θα είναι πυκνό από εξελίξεις και οι λαοί πρέπει να προετοιμάζονται για κάθε ενδεχόμενο, αφού η κρίση βαθαίνει και μαζί της τα ζόρια των αστών να τη διαχειριστούν.

Ασφαιρα πυρά

Ατέρμονες συζητήσεις με τους τραπεζίτες, αποσπασματική προβολή αιτημάτων και καλλιέργεια αντιλήψεων που διαχωρίζουν τους τραπεζίτες σε «καλούς» και «κακούς», ανάλογα με την εθνικότητα και το χώρο που υπηρετούν. Με αυτούς κι άλλους τρόπους η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ βάζει εμπόδια στην οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων του κλάδου, και του συντονισμού της δράσης τους με άλλους κλάδους.

Ενδεικτικά η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ αποφάσισε να κάνει ενημερωτικές συγκεντρώσεις όπου θα μιλούν οι επικεφαλής και θα ακούν οι εργαζόμενοι, υπονομεύοντας την ανάγκη να γίνουν γενικές συνελεύσεις και να αποφασίσουν οι ίδιοι εργαζόμενοι. Προβάλλει αποσπασματικά αιτήματα, υπονομεύοντας τη δυναμική που μπορεί να έχει μόνο η διεκδίκηση ενός συνολικού πλαισίου αιτημάτων μέσα από ένα ενιαίο πρόγραμμα δράσης. Μιλά για αφελληνισμό του τραπεζικού συστήματος ή για δημόσιο έλεγχο των τραπεζών δημιουργώντας την αυταπάτη ότι ένας ντόπιος τραπεζίτης ή μια δημόσια τράπεζα δε θα εκμεταλλεύονται τάχα τους εργαζόμενους και δε θα ληστεύουν τα λαϊκά εισοδήματα.

Αυτή είναι η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένα μεγάλο κομμάτι της (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και άλλες ποικιλώνυμες παρατάξεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού) στη χθεσινή συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου δεν υπερψήφισε την πρόταση των ταξικών δυνάμεων να υιοθετηθεί η πρόταση νόμου του ΚΚΕ η οποία προβλέπει άμεσα μέτρα ανακούφισης για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη

«

Εναλλακτικές» πολιτικές διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, τέτοιες που συνθλίβουν το λαό σε «επιλογές» ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη των μονοπωλίων, αναδείχνονται ολοένα και περισσότερο το τελευταίο διάστημα από τμήματα του κεφαλαίου, του πολιτικού προσωπικού και άλλες ορντινάντσες του εκμεταλλευτικού συστήματος. Τα διάφορα «Plan B» εκπορεύονται με φόντο το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, τους ανταγωνισμούς και τις κόντρες ανάμεσα στα μονοπώλια για τον επιμερισμό της χασούρας, ταυτόχρονα και για την απόσπαση της πίτας που απομένει στην επιχειρηματική πιάτσα. Πρώτη διδάξασα είναι η ίδια η ΕΕ και μάλιστα ο λεγόμενος σκληρός πυρήνας της. Στην περίπτωση της Κύπρου και από κοινού με το ΔΝΤ δε δίστασαν να «κουρέψουν» μεγαλοκαταθέτες, να προβάλουν «αιτιάσεις» για τους διάφορους φορολογικούς παραδείσους και τις οφσόρ εταιρείες της πλουτοκρατίας, που οι ίδιοι διαμόρφωσαν στον περίγυρο και το ζωτικό τους χώρο, όπως έκανε πολύ πρόσφατα ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Β. Σόιμπλε. Οι ανασχεδιασμοί ήδη ξεκίνησαν, θα είναι αλλεπάλληλοι, θα εξελίσσονται με φόντο τις εκάστοτε ανάγκες και τους οξυμένους πολεμικού χαρακτήρα ανταγωνισμούς. Τα πάντα υποτάσσονται στον έναν και βασικό κανόνα, τη διάσωση του εκμεταλλευτικού συστήματος, για την επάνοδο των μονοπωλίων σε φάση διευρυμένης κερδοφορίας και με το λαό οριστικά πτωχευμένο.

Είναι απόλυτα φανερό ότι η καταστροφή μέρους από τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια έχει ακόμη μπόλικο δρόμο να διανύσει. Θέσεις μάχης παίρνουν και τμήματα της ντόπιας αστικής τάξης. Οξύνονται οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί ως προς τη συνέχιση ή όχι της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Για παράδειγμα, από το Σίτι του Λονδίνου, από την περιοχή της αγγλικής στερλίνας και φουσκωμένοι με δολάρια ΗΠΑ οι ντόπιοι εφοπλιστές της ποντοπόρου ναυτιλίας δε θα είχαν πρόβλημα από την έξοδο από την Ευρωζώνη. Αλλά φαίνεται πως και οι δυσκολίες στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η κόντρα της τρόικας στη συγχώνευση Εθνικής - Γιούρομπανκ, δημιουργούν δεύτερες σκέψεις στους τραπεζίτες για το ίδιο ζήτημα. Που σημαίνει και αναζήτηση συμμαχιών σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη.

Γι' αυτό και η αστική προπαγάνδα προβάλλει με μεγαλύτερη ένταση την υπόθεση «Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης». Ταυτόχρονα «όχι πάση θυσία στο ευρώ» εξαγγέλλει ο Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ, που εκτός από την αντιμερκελική ρητορική δείχνει και προετοιμασία του για διαχείριση της κρίσης εκτός Ευρωζώνης. Σύμφωνα δε με το... Plan B του Αλαβάνου «η έκδοση εθνικού νομίσματος είναι μια μεγάλη τομή» (για ποιον;), λες και τα μονοπώλια και οι μεγαλοδανειστές του κράτους θα πονοκεφάλιαζαν από την έκφραση της λεηλασίας του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, δηλαδή από το αν θα συντελείται σε όρους ευρώ ή «εθνικού νομίσματος». Σκόπιμα χαυνώνουν λαϊκές συνειδήσεις και αποπροσανατολίζουν. Βάζουν το «κάρο μπροστά από το άλογο», αποκρύβουν την τάξη που έχει την εξουσία, την πολιτική που εφαρμόζει είτε με το ένα είτε με το άλλο νόμισμα, παντελώς στο απυρόβλητο αφήνουν την ίδια τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.

Η μοναδική διέξοδος και λύση για τα λαϊκά συμφέροντα είναι η πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, σε ρότα συνολικής ρήξης με τα μονοπώλια και την πολιτική τους, είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους, η έξοδος από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με εργατική - λαϊκή εξουσία, με κεντρικό σχεδιασμό, για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας και το λαό αποκλειστικό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ