Στο «Φως που σβήνει» του Βασίλη Ντούρου ο μικρός πρωταγωνιστής δε βλέπει τηλεόραση. Το περιβάλλον του, ο ουρανός κι η θάλασσα του νησιού, το χώμα της γης, τα πολύχρωμα σπίτια του τόπου του είναι για το θεατή της ταινίας σαν ζωγραφικός πίνακας. Μα ο ίδιος κινδυνεύει να πάψει να τον βλέπει. Η όραση του τον εγκαταλείπει. Τον αφήνει να ζει τριγυρισμένος από θολά χρώματα. Το υλικό τους περνά απ' την ψυχή του, μετασχηματίζεται στον ήχο του βιολιού του κι ο κόσμος του ανακτά ξανά τη διαύγεια.

«Αν όχι εμείς τότε ποιος;» ο τίτλος της ταινίας του ξαφνικά χαμένου Βαλερί Πριεμικόφ. Μια ιστορία απ' τη σημερινή Ρωσία. Οι ζωές ενός απογοητευμένου αστυνομικού κι ενός δωδεκάχρονου μουσικού του δρόμου συναντιόνται. Κι η συνεύρεσή τους περιέχει την πιθανότητα ενός δρόμου καινούριου και για τους δυο, στην ακροβασία τους πάνω στην κόψη της κανονικότητας και του περιθωρίου. Σχέσεις φιλίας και ανάγκης, πράξεις λογικής και πάθους κάτω από έναν ουρανό φορτωμένο από εκκρεμότητες.

Μυθιστορηματική η δραματική έκταση της ταινία «Αννα Βούντερ» της Ούλα Βάγκνερ, με συνεχή την εναλλαγή του ρυθμού της από την τρυφερότητα στη σκληρότητα κι αντίστροφα, σε μια ιστορία όπου τα πάντα εναποτίθενται στην τόλμη, την ψυχική δύναμη της μικρής ηρωίδας. Στο βάθος του φιλμ ελλοχεύει ο δραματικός κόσμος του Ντίκενς με υπόβαθρο την τόλμη του φακού. Ομως η γραμμή του φιλμ χαράσσεται σε διαφορετική συχνότητα στο ιστορικό πλαίσιο της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας, όπου η ηθελημένη αμνησία για το νωπό παρελθόν και η απαρχή μιας νέας ευημερίας προδίνονται από τραύματα χαραγμένα σε ψυχές και σχέσεις ανθρώπων.

Αυτά τα τελευταία νέα από το 3ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Ολυμπίας που τελειώνει σήμερα με την τελετή λήξης και την απονομή των βραβείων.

Χτες στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων, παρουσιάστηκε το βιβλίο του Ντίνου Δημόπουλου «Ο Βάνκα και τ' αδέλφια του» μαζί με ένα μικρό αφιέρωμα στο έργο του σκηνοθέτη και μια σύντομη συζήτησή του με το παιδικό κοινό της αίθουσας.