Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο ότι ενόσω οι ΗΠΑ είχαν θέσει σε εφαρμογή τα σχέδια ανατροπής και εξόντωσης της κουβανικής επανάστασης, είτε με ενέργειες που εκδηλώνονταν στο εσωτερικό της νησιού, είτε σε διπλωματικό επίπεδο, όπως π.χ. στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, η ΕΕ φαινόταν να σιωπά. Τουλάχιστον δημοσίως...

Αν και στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, η ΕΕ συντάχθηκε απόλυτα με τις ΗΠΑ στην επίθεση και στην προσπάθεια καταδίκης, που έπεσε όμως στο κενό, δεν είχαν δημοσιοποιηθεί άλλες ενέργειες εκ μέρους της ΕΕ. Εντούτοις, μία προσεκτική εξέταση των περιστατικών των τελευταίων μηνών φανερώνει μια διαφορετική πραγματικότητα.

Ουσιαστικά κάθε φορά που η Κούβα δεχόταν κάποιου είδους επίθεση εκ μέρους των ΗΠΑ, η ΕΕ κατόπιν κλιμάκωνε, αν και σε πιο ήπιους τόνους ομολογουμένως, τις ενέργειές της τους τελευταίους μήνες όπως:

• Στις 25 Μαρτίου, διάβημα διαμαρτυρίας της προεδρεύουσας -δηλαδή της Ελλάδας - της ΕΕ, για τις ποινές που αποδόθηκαν απ' τα κουβανικά δικαστήρια στους «μισθοφόρους» των Ηνωμένες Πολιτειών, όπως τους χαρακτηρίζει το υπουργείο Εξωτερικών της Κούβας.
• Στις 14 Απριλίου, νέο διάβημα διαμαρτυρίας εκ μέρους της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, όπως ακριβώς προτάθηκε εκ μέρους της Ισπανίδας υπουργού Εξωτερικών Λογιόλα ντε Παλάθιο. Στο κείμενο οι «μισθοφόροι» αναφέρονται ως πολιτικοί κρατούμενοι, ενώ η Κούβα απειλείται ωμά, με τη λήψη μέτρων που που θα έχουν επιπτώσεις στα «σχέδια σύσφιξης της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών».
• Ενα ακόμη διάβημα διαμαρτυρίας, στις 18 Απριλίου, εκ μέρους και πάλι της προεδρεύουσας της ΕΕ, που επαναλαμβάνονται οι απειλές.
• Κατ' απαίτηση της Ισπανίδας Επιτρόπου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στις 30 Απριλίου, αποφασίζεται το πάγωμα της αίτησης της Κούβας για την ένταξή της στη Συμφωνία του Κοτονού. Κατά την ανακοίνωση - απάντηση του υπουργείου Εξωτερικών της Κούβας, «η δόλια συμπεριφορά της ΕΕ, καθιστά αναγκαία την απόσυρση της αίτησης της Κούβας. Μία αίτηση που υποβλήθηκε εξαιτίας της ομόφωνης πρότασης και παράκλησης των χωρών του Ειρηνικού, της Αφρικής και της Καραϊβικής.
• Στις 27 Μάη υπήρξε μία ακόμη απόπειρα παράδοσης διαβήματος διαμαρτυρίας, αλλά ο υπουργός Εξωτερικών της Κούβας, Φελίπε Πέρες Ρόκες, αρνήθηκε να την παραλάβει, υπό το σκεπτικό ότι συνιστούσε ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της Κούβας.
• Στις 5 Ιουνίου, υπήρξε η επαίσχυντη ανακοίνωση της Ελληνικής Προεδρίας εκ μέρους των 15 μελών ως απάντηση στις «κατακριτέες ενέργειες ενάντια στους διαφωνούντες πολίτες και ανεξάρτητους δημοσιογράφους καθώς και την επιστροφή του μέτρου της θανατικής ποινής». Με ανακοίνωση δηλώνεται η πρόθεση της ΕΕ για συνολική επανεξέταση των σχέσεων με την Κούβα και λήψη μέτρων, όπερ διπλωματικών κυρώσεων. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει: «Δεδομένης της σημερινής κατάστασης στην Κούβα, η ΕΕ αποφασίζει ομόφωνα: να περιορίσει τις διμερείς κυβερνητικές επισκέψεις υψηλού επιπέδου - να περιορίσει την προβολή της συμμετοχής των κρατών μελών σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, να καλεί Κουβανούς αντιφρονούντες σε εορτασμούς εθνικών επετείων - να προβεί σε επαναξιολόγηση της κοινής θέσης της ΕΕ».

Η ανακοίνωση της ΕΕ πάντως στάθηκε αφορμή για την προσπάθεια οικοδόμησης ενιαίου μετώπου, κυρίως στο χώρο της αμερικανικής ηπείρου. Δράττοντας την ευκαιρία ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας, Κόλιν Πάουελ, προλειαίνοντας το έδαφος για τη Σύνοδο του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΣ), δήλωσε ότι οι ΗΠΑ πιθανώς θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με την ΕΕ, υιοθετώντας κοινή στρατηγική και πολιτική έναντι της Κούβας, «σε μία προσπάθεια να αντιδράσουν στις πρόσφατες ενέργειες της κυβέρνησης Κάστρο». Προσπάθησε να θέσει το ζήτημα και κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Χιλή, αλλά και πάλι η προσπάθεια αυτή των ΗΠΑ, προσέκρουσε σε βράχο, δηλαδή τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

«Η ΕΕ συνθηκολόγησε με τις ΗΠΑ», αναφέρεται στην απάντηση του υπουργείου Εξωτερικών της Κούβας, που καταδικάζει και απορρίπτει τον παρεμβατικό χαρακτήρα και την επονείδιστη διατύπωση της ανακοίνωση της Ελληνικής Προεδρίας. Ενώ ο υπουργός Εξωτερικών της Κούβας κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του τόνισε ότι πρόκειται για μία «θλιβερή, αλλά αναμφισβήτητη αλήθεια: η ΕΕ υπήρξε ανίκανη να διαμορφώσει τη δική της πολιτική απέναντι στην Κούβα και υποτάχθηκε στην πίεση και στις επιθέσεις της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στην Κούβα».