Συγκινητικό το ενδιαφέρον που επιδεικνύουν οι ηγεσίες του δικομματισμού, άλλη μια φορά, για την Αριστερά και τους αριστερούς. Ο ένας (Σημίτης) αίφνης τη θεωρεί «φυσικό σύμμαχο» και της κλείνει πονηρά το μάτι υποσχόμενος και κυβερνητική συνεργασία μετά τις 21 Οκτώβρη. Ο άλλος (Καραμανλής) ανησυχεί για το μέλλον της και καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι στοχεύει στον «αφανισμό» της! Ο πρώτος την καλεί στο «αντιδεξιό προοδευτικό μέτωπο» και ο δεύτερος της φυλάει θέση στο «αντικυβερνητικό μέτωπο»!

Προφανώς θέλουν να κάνουν την Αριστερά σαν τα μούτρα τους και θεωρούν τους αριστερούς άβουλους και ταλαντευόμενους μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ! Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ την επικαλείται προεκλογικά ως εξαγνιστικό άλλοθι για τη δεξιά πολιτική που εφαρμόζει όλο τον υπόλοιπο καιρό και ως δεξαμενή άντλησης ψηφοφόρων. Η Ρηγίλλης τη χρειάζεται για να «κόβει» από το ΠΑΣΟΚ ένα «κρίσιμο ποσοστό», ενώ αξιώνει ψήφους στο β' γύρο στο όνομα του «αντικυβερνητικού μετώπου»! Και μόνο γι' αυτά τα άθλια και εξαιρετικά προσβλητικά παιχνίδια τους στις πλάτες των αριστερών, τους αξίζει το «μαύρο της οργής».

Περισσεύουν οι επιθέσεις αγάπης προς την Αριστερά, ενώ με τους αριστερούς «δεν έχουν διαφορές», γιατί - το παλιό παραμύθι - «τα προβλήματα δεν έχουν χρώμα». «Ξεχνούν» ότι όλο τον υπόλοιπο καιρό την ανυπότακτη και ασυμβίβαστη Αριστερά έχουν στο στόχαστρο και τους αριστερούς που επιμένουν να αντιστέκονται και να μην εξαγοράζονται, τους θεωρούν περίπου ως «τρομοκράτες».

Τα αντιδεξιά και αντικυβερνητικά μέτωπα είναι σαθρές προεκλογικές κατασκευές και φανερές παγίδες, κούφια λόγια που εξαφανίζονται ως διά μαγείας μετά την απομάκρυνση από την κάλπη. Το Μέτωπο που μένει είναι το Λαϊκό και αυτό έχει σημασία να βγει ενισχυμένο το βράδυ της Κυριακής. Αυτό είναι το πραγματικό αντίπαλο δέος.