Η χειρότερη εβδομάδα της φετινής διανομής! Κινηματογραφική εβδομάδα της τρέλας! Ολες οι ταινίες έχουν την «ιδιαιτερότητά» τους, δηλαδή με καμία σχεδόν δεν βγάζεις άκρη. Πώς ξεκινάει μια ιστορία, σε ποιες συνθήκες διαδραματίζεται, ποια είναι η πραγματικότητα και ποια η φαντασία, δίνεται κάποια λύση έστω στο «μυστήριο» ή απλά παρακολουθείς τα ψήγματα μιας απροσδιόριστης κατάστασης; Αποσπασματικές εικόνες και ιστορίες, διαρκής διαστρέβλωση της αληθινής ζωής σε σημείο που να οδηγεί σε αποστασιοποίηση από αυτήν. Αφού δεν μπορώ να ξεχωρίσω το αληθινό από το φανταστικό, αφού δεν μπορώ να κάνω τη σύνδεση με την πραγματικότητα πώς θα την κατανοήσω, πώς θα συνειδητοποιήσω ποιος είμαι και τη θέση μου μέσα σε αυτήν, πώς θα την αλλάξω; Ενας αχταρμάς ιδεολογικός σε πολλές συνέχειες, τον οποίο παρακολουθούμε όλη τη χρονιά, αλλά αυτή την εβδομάδα τον συναντάμε δυστυχώς καθολικά. Ούτε ένα καλογυρισμένο θρίλερ δεν απολαύσαμε φέτος, να φάμε μεν (δικαίως) το μεταφυσικό με το κουτάλι αλλά να αξίζει τον κόπο!

Ευτυχώς υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις σε επανεκδόσεις και φυσικά μέχρι τις 18/12 συνεχίζεται το 14ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, με πολλά αφιερώματα, ανάμεσά τους κι εκείνο στον Θανάση Ρεντζή (Βιο-γραφία, Μαύρο+Ασπρο, Fiction), ταινίες που έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, που πολύ δύσκολα θα τις συναντήσετε στη μεγάλη οθόνη και την ταινία ορόσημο του ελληνικού κινηματογράφου «Πικρό ψωμί» (1951) σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου, ψηφιακά αποκατεστημένη σε 4Κ σε παγκόσμια πρεμιέρα να παίζεται εκ νέου στις 17/12.

Να μην ξεχάσουμε ότι μόλις την περασμένη εβδομάδα βγήκε η συγκλονιστική ιστορία «Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» της Κάουτερ Μπεν Χάνια, ίσως η σημαντικότερη ταινία της χρονιάς, όποιος δεν την έχει δει να σπεύσει.

Θα μιλήσουμε συνοπτικά για τις ταινίες της εβδομάδας, με μια μικρή αναφορά στην υπόθεση της επανέκδοσης που δεν χρειάζεται συστάσεις, γιατί φέτος κλείνουν 40 έτη από τη δημιουργία της κι ακόμα αντέχει στον χρόνο. «Το Δέντρο που Πληγώναμε» του Δήμου Αβδελιώδη διαδραματίζεται στη Χίο το 1960. Δύο μικρά αγόρια και πολύ καλοί φίλοι έρχονται σε σύγκρουση λίγο πριν από το κλείσιμο του σχολείου για τις καλοκαιρινές διακοπές με αφορμή ένα άτυχο συμβάν. Το ένα παιδί βοηθά τη μητέρα του στη συγκομιδή της μαστίχας, ενώ το άλλο αποφεύγει τη δική του, που τον κυνηγά να τον τιμωρήσει με τον πλάστη. Αργότερα, στα μέσα του καλοκαιριού, οι δυο φίλοι ξαναβρίσκονται τυχαία. Το υπέροχο καλοκαίρι που θα περάσουν διακόπτεται σύντομα από την έλευση του φθινοπώρου.

Με τη ζωή της κυριολεκτικά να καταρρέει γύρω της, η Λίντα προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τη μυστηριώδη ασθένεια του παιδιού της, τον απόντα σύζυγό της, μία αγνοούμενη θεραπευόμενή της και μια ολοένα και πιο εχθρική σχέση με τον δικό της θεραπευτή.

Φτάνει πια η ιστορία με τη μητρότητα και τις παραισθήσεις! Φτάνει πια η ιστορία που εμπλέκει ένα τόσο σύνθετο ζήτημα ψυχικής υγείας με τη μεταφυσική και τη ματαιοδοξία του κάθε σκηνοθέτη, που θεωρεί ότι «κομίζει γλαύκα εις Αθήνας», ιδίως όταν έχουμε δει την ίδια ιστορία τόσες φορές σε μια χρονιά! Φτάνει πια να μην αντιμετωπίζουμε τόσο σοβαρά ζητήματα με τη δέουσα σοβαρότητα, τον δέοντα σεβασμό, τη δέουσα κριτική απέναντι στο ανεπαρκέστατο σύστημα Υγείας της κάθε χώρας, ιδίως των ΗΠΑ! Φτάνει πια να ρίχνουν όλα τα βάρη και τις ευθύνες στις γυναίκες που νοσούν και χρειάζονται στήριξη και περίθαλψη, το ίδιο και οι οικογένειές τους! Φτάνει πια να βλέπουμε καλύτερες ερμηνείες τις ερμηνείες της τρέλας, οι οποίες μάλιστα κονταροχτυπιούνται και στις διάφορες Χρυσές Σφαίρες κ.λπ. Θα βρεθεί ένας άνθρωπος να πιάσει το ζήτημα κοινωνικά και όπως του αξίζει επιτέλους;

Το 1987 στο Τόκιο, ένα ξεχωριστό και ευαίσθητο εντεκάχρονο κορίτσι προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη σοβαρότητα της κατάστασης της υγείας του πατέρα της, ενώ η μητέρα της ασχολείται πολλές ώρες με τη δουλειά της και οι ενήλικες γύρω της αποτελούν ένα μυστήριο που θέλει να εξερευνήσει.

Η πρώτη ταινία της Τσι Χαγιακάoυα ήταν το αριστουργηματικό «Πλάνο 75». Πραγματικά μπήκαμε στην αίθουσα με πολύ μεγάλες προσδοκίες, που διαψευστήκαν! Ιδιαίτερα επειδή πιάνει ένα τόσο σημαντικό θέμα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Ομως η σκηνοθέτιδα όχι μόνο έχει αλλεπάλληλα μπρος - πίσω στην ιστορία της, σε σημείο που να μην καταλαβαίνεις τι γίνεται, όχι μόνο εμπλέκει και πολλές διαφορετικές μικροϊστορίες άσχετες με την κεντρική πλοκή, αλλά μας δείχνει ένα παιδί απολύτως παραμελημένο και ασύδοτα ελεύθερο για την ηλικία του, που δεν το ελέγχει κανείς, που εξερευνά δύσκολες «ατραπούς» ακόμα και για ενήλικες! Ελα όμως που δεν μας δικαιολογεί ούτε αυτή τη στάση των γονέων, ούτε μας δείχνει τι αποκομίζει η μικρή από όλα τούτα. Αρα μείναμε να αναρωτιόμαστε τι τελικά θέλει να μας δείξει η Χαγιακάoυα, χωρίς να μπορούμε να απαντήσουμε. Από την άποψη της πλανοθεσίας, της φωτογραφίας κ.λπ. έχει πολύ καλές πλευρές, αλλά τι να το κάνεις; Μη δουν τα φεστιβάλ έναν ταλαντούχο σκηνοθέτη με κοφτερή κοινωνική ματιά, αμέσως να τον κάνουν σαν τα μούτρα τους με ιστορίες που δεν καταλαβαίνει κανείς, δήθεν ποιητικές! Κρίμα.

Η επιστροφή του Ζερεμί στη γενέτειρά του για την κηδεία του πρώην αφεντικού του εξελίσσεται σταδιακά σε μια λαγουδότρυπα παραδοξότητας, αιματηρών μυστηρίων και απρόσμενων σεξουαλικών εξελίξεων. Οσο η προσωρινή παραμονή του νεαρού στο σπίτι της χήρας του εκλιπόντος παρατείνεται, τόσο περισσότερο αρχίζει να επισκιάζεται από μια εξαφάνιση, τις απειλητικές διαθέσεις ενός γείτονα και τις (τουλάχιστον) παρεξηγήσιμες προθέσεις ενός ιερέα.

Αρρώστια, αρρώστια, αρρώστια! Η ιστορία ενός δολοφόνου την οποία δικαιολογούν και εν πολλοίς καλύπτουν οι γύρω του, χωρίς κάποια προφανή δικαιολογία, εκτός ίσως από τις σεξουαλικές ορμές που «προκαλεί» ο δολοφόνος χωρίς να το «επιδιώκει» κιόλας, σε γυναίκες και άντρες. Μεταξύ μας, δεν είναι και κανένας ζεν πρεμιέ! Εμείς δεν περιγράφουμε άλλο, όποιος θέλει ας πάει με δική του ευθύνη!

Ο Μάλκομ και η Λιζ δραπετεύουν από την καθημερινότητα σε μία απομακρυσμένη καλύβα, για να γιορτάσουν απομονωμένα και ρομαντικά την επέτειο του γάμου τους. Μόνο που μία σκοτεινή παρουσία στοιχειώνει τον χώρο και το ζευγάρι ξυπνά στον χειρότερο εφιάλτη του.

Δυστυχώς, αν και ο Πέρκινς γνωρίζει πολύ καλά πώς να στήνει ατμόσφαιρα και μυστήριο, εδώ δεν έχει καν ιστορία και σενάριο. Χωρίς ιστορία και σενάριο τι ατμόσφαιρα να χτίσει; Δεν φτάνει που δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται, βαριέσαι και να μάθεις τι γίνεται στο τέλος! Εχεις αντέξει 90 ολόκληρα λεπτά για ένα γελοιωδέστατο σκηνοθετικό εύρημα! Οσγκουντ Πέρκινς γύρνα πίσω!

Η ζωή του Κυρίου του Κάρολου Ντίκενς γράφτηκε το 1849 για τα παιδιά του ίδιου του Ντίκενς. Περιγράφει με απλούς όρους την ιστορία του Ιησού της Ναζαρέτ, από τη γέννηση σε μια φάτνη της Βηθλεέμ ως τη σταύρωσή του. Το χειρόγραφο παρέμεινε αδημοσίευτο στα χέρια της οικογένειας Ντίκενς επί 64 χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα.

Οπως καταλαβαίνετε, δεν αφήσαμε την ηθικοπλαστική περιγραφή της διανομής! Η ταινία πράγματι εξιστορεί το πώς ο Ντίκενς έγραψε αυτό το έργο και παρακολουθούμε την εξιστόρηση της ζωής του Ιησού, από τη γέννηση μέχρι και τη σταύρωσή του. Η παραγωγή είναι ΗΠΑ και Νότιας Κορέας και απευθύνεται κυρίως σε μαθητές κατηχητικού... Δεν έχουμε διαβάσει το βιβλίο, ούτε καν γνωρίζαμε την ύπαρξή του μέχρι προχτές, αλλά πραγματικά αναρωτιόμαστε, από τόσα αριστουργήματα που έχει γράψει ο Ντίκενς, γιατί κάποιος να διαλέξει να οπτικοποιήσει τούτο εδώ; Φυσικά και το είδαμε μέχρι τέλους! Αυτό που καταλάβαμε είναι ότι πρέπει να στρέψουμε τα παιδιά στη δύναμη της πίστης που «κινεί βουνά», γιατί το να τα κάνουμε να πιστέψουν στη δική τους δύναμη που αλλάζει τον κόσμο, είναι πράγματα που τα λένε οι κομμουνιστές και δεν ξέρουμε εάν θα συμφωνούσε ο Ντίκενς!