Κινηματογραφική εβδομάδα με τη διανομή να μη σέβεται ούτε το κοινό, ούτε τους κριτικούς. Πρώτον το κινηματογραφικό επίπεδο αυτής της εβδομάδας μετά βίας αγγίζει το πάτωμα. Δεύτερον γίνονται δεκάδες προβολές ανά κινηματογράφο, χωρίς να γνωστοποιούνται πουθενά, αφού οι κινηματογράφοι, εκτός εξαιρέσεων, απαξιούν να στείλουν δελτία Τύπου, ενώ πολλές προγραμματισμένες ταινίες ακυρώνονται ή μεταφέρονται για αργότερα χωρίς καμιά ειδοποίηση στους κριτικούς.

Για τις επανεκδόσεις ας μη μιλήσουμε καλύτερα, είναι μια πονεμένη ιστορία... Αντιλαμβάνεστε ότι το θερινό πρόγραμμα τουλάχιστον στην Αθήνα είναι χαώδες. Αυτή την εβδομάδα θα μιλήσουμε για δυο νέες ταινίες, αφού δεν βρήκαμε κάτι περισσότερο ενδιαφέρον. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν ταινίες από τις περασμένες εβδομάδες που ακόμα παίζονται στα θερινά, όπως και επανεκδόσεις από περασμένες εβδομάδες που συνεχίζουν. Η γνώμη μας είναι να ρίχνετε μια ματιά στους δημοτικούς κινηματογράφους (Καισαριανή και Πετρούπολη) που συνήθως έχουν αρκετά αξιόλογο πρόγραμμα, αλλά και στις κατά τόπους κινηματογραφικές λέσχες που σηκώνουν μεγάλο μέρος του θερινού σινεμά στις πλάτες τους. Αυτή την εβδομάδα ο κινητός κινηματογράφος της Πάτρας προβάλλει την ταινία «3000 Νύχτες» της Μάι Μάσρι και την επόμενη Τρίτη είναι η σειρά της ταινίας «Το Γεγονός» της Οντρέ Ντιουάν.

Η στοργική γιαγιά Μισέλ απολαμβάνει μια ήρεμη συνταξιοδότηση σε ένα χωριό της Βουργουνδίας, κοντά στην καλύτερή της φίλη, την Μαρί. Οταν όμως η κόρη της, Βάλερι, της αφήνει τον εγγονό της, τον Λούκας, για να περάσουν μαζί την εβδομάδα των φθινοπωρινών διακοπών, τίποτα δεν θα πάει σύμφωνα με το σχέδιο.

Κάτι έχει πάθει τα τελευταία χρόνια ο Φρανσουά Οζόν και πάει από το ένα φάουλ (έγκλημα) στο άλλο. Αυτήν τη φορά αφήνει υπόνοιες για κάτι πολύ δραματικό, το οποίο χτίζει πάνω στη σχέση της μάνας με την κόρη, η οποία δεν είναι καλή όπως φαίνεται, και κυρίως αφορά στο κατά πόσο η γιαγιά θα βλέπει τον εγγονό της ή όχι... Η μεγάλη απορία που έχουμε - βεβαίως, δεν θα αποκαλύψουμε παρά μόνο όσα είναι στο τρέιλερ της ταινίας - είναι στο πώς χτίζει ο Οζόν την υπόνοια μιας γηραιάς διαβολογυναίκας... Η αθώα γριούλα που δεν είναι και τόσο αθώα... Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να φοβόμαστε τις γριούλες; Μήπως ταυτίζει τον πρότερο βίο της γριούλας με τις εγκληματικές τάσεις της; Μήπως να μας πει ότι όταν είσαι «ελευθερίων ηθών» μπορεί να φτάσεις μέχρι και στο «έγκλημα»; Αυτό θα ήταν αληθινά ανήκουστο. Μήπως χτίζει σασπένς γύρω από το γνωμικό «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου» κι αφού η μάνα δεν τα βρήκε με την κόρη, κοιτάει να βρει τρόπο να τη «βγάλει από τη μέση», ώστε να μεγαλώσει τον εγγονό απερίσπαστη; Αλήθεια αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο σκοπός μιας τέτοιας ταινίας. Αγνωστοι αι βουλαί του Κυρίου. Μη χαραμίσετε σχεδόν δυο ώρες...

Η Μαρία είναι μια νεαρή, φιλόδοξη ηθοποιός. Οταν ένας ανερχόμενος Ιταλός σκηνοθέτης την επιλέγει για να πρωταγωνιστήσει σε μια νέα ταινία δίπλα σε έναν Αμερικανό σούπερ σταρ, νιώθει ότι επιτέλους τα όνειρά της γίνονται πραγματικότητα. Ομως, αυτό που μοιάζει με όνειρο αποδεικνύεται ότι είναι η αρχή ενός εφιάλτη. Αυτή η ταινία είναι «Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι». Η ηθοποιός είναι η Μαρία Σνάιντερ.

Η ταινία αφορά στο σκάνδαλο που βγήκε στη δημοσιότητα αρκετά χρόνια μετά το γύρισμα και την προβολή της ταινίας «Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι» και τη σχέση της Μαρία Σνάιντερ με τους Μάρλον Μπράντο και Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και την επίμαχη σκηνή. Αλήθεια είναι ότι ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι έχει ομολογήσει σε συνεντεύξεις του ότι το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας γυρίστηκε εκτός σεναρίου, ώστε να είναι πιο «πειστικό» και «αυθόρμητο» με τη σύμφωνη γνώμη της Σνάιντερ σε γενικές γραμμές. Ομως η Σνάιντερ λέει ότι αυτή η σκηνή είναι εκείνη που χαρακτήρισε την καριέρα της και διέλυσε όλη τη μετέπειτα ζωή της. Σε κάθε περίπτωση η ταινία έχει ενδιαφέρον, αλλά πάσχει σε μεγάλο βαθμό από ερμηνείες και ευκολίες στο σενάριο. Οσο δε για τα προσθετικά που έχει φορέσει ο Ματ Ντίλον για να μοιάζει με τον Μπράντο, τον κάνουν να μοιάζει με καρικατούρα...

Στη «Μαλένα» («Malena», 2000) του Τζουζέπε Τορνατόρε μεταφερόμαστε στη Σικελία του 1941. Ο μικρός Ρενάτο ανακαλύπτει τον κόσμο - και τον έρωτα - μέσα από τη μορφή της Μαλένα, μιας νέας γυναίκας της πόλης που γίνεται το επίκεντρο του πόθου, της φθοράς και της σκληρότητας της κοινωνίας. Η κοινωνική υποκρισία, η γυναικεία καταπίεση, ο μισογυνισμός και η απώλεια της αθωότητας ξεδιπλώνονται με φόντο τη φασιστική Ιταλία.

«The Commitments» (1991) του Αλαν Πάρκερ. Μια ιδέα που γεννήθηκε από την οικονομική απελπισία, την πλήξη, την αφέλεια και την αυθάδεια, παίρνει πνοή με ένα σετ ντραμς από ενεχυροδανειστήριο, ένα σκουριασμένο σαξόφωνο και ένα πιάνο που είναι λίγο - πολύ κλεμμένο: Γιατί να μην φτιάξουν μια μπάντα; Γιατί όχι, πράγματι; Μια ομάδα ατημέλητων εφήβων από το Δουβλίνο βρίσκει τον εαυτό της σε μια αίθουσα πρόβας γεμάτη με τα συντρίμμια μιας χρεοκοπημένης επιχείρησης και, παρά αυτό το δυσοίωνο προμήνυμα, προχωράει μπροστά. Τους στηρίζει απόλυτα η αγάπη τους για τη γλυκιά σόουλ μουσική των Otis Redding, Wilson Picket, Aretha Franklin και Jackie Wilson.

Στον «Επαναστάτη Χωρίς Αιτία»(«Rebel Without a Cause», 1955) του Νίκολας Ρέι μεταφερόμαστε στις ΗΠΑ του 1950. Ο Τζιμ, ένας έφηβος με προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον, μετακομίζει σε νέα πόλη και μπλέκεται σε μια ριψοκίνδυνη παρέα συνομηλίκων. Η ανάγκη του για αποδοχή και συναισθηματική επαφή τον οδηγεί στο επίκεντρο απρόβλεπτων αντιπαραθέσεων, σε μια πορεία σύγκρουσης, τρυφερότητας, απώλειας και ενηλικίωσης. Το «Επαναστάτης Χωρίς Αιτία» υπήρξε η πρώτη ταινία του κλασικού Χόλιγουντ που εστίασε τόσο ευθέως στις σχέσεις μεταξύ εφήβων και γονέων της μεσαίας τάξης με συναισθηματικό ρεαλισμό. Το φιλμ έφερε στο προσκήνιο ζητήματα όπως η οικογενειακή αποξένωση, η ανάγκη για αυθεντική επικοινωνία και η αγωνία του αυτοκαθορισμού, ενώ ο Ντιν άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίον αποδίδονταν οι ανδρικοί κινηματογραφικοί χαρακτήρες, με μια νέα, πιο ευάλωτη και συναισθηματικά περίπλοκη παρουσία.

«Η Ευτυχία» («Schastye», 1934) του Αλεξάντρ Μεντβέντκιν απεικονίζει τη ζωή ενός ζευγαριού στο πρώτο μέρος στην τσαρική Ρωσία και στο δεύτερο μέρος στη Ρωσία των πρώτων χρόνων μετά την Επανάσταση. Μέχρι το 1970 ήταν άγνωστη στην Ευρώπη, ώσπου να την ανακαλύψει ο Κρις Μαρκέρ σε μια προβολή της Ταινιοθήκης των Βρυξελλών και να την πάρει υπό την προστασία του. Η ιδέα της «Ευτυχίας» γεννήθηκε από τις προσωπικές εμπειρίες του Μεντβέντκιν στη ρώσικη επαρχία, όταν ο υπουργός Πολιτισμού Λουνατσάρσκι του εμπιστεύθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 1931 τη δημιουργία ενός σινέ - τρένου που θα γυρνούσε τη Σοβιετική Ενωση προβάλλοντας ταινίες. Το πείραμα αυτό είχε γίνει με επιτυχία στα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, η ουσιαστική όμως διαφορά τώρα ήταν ότι ο Μεντβέντκιν πρόβαλλε μικρές ταινίες, τις οποίες γύριζε επιτόπου με τους κατοίκους της περιοχής.

Ξεκινούν οι θερινές προβολές της Κινηματογραφικής Λέσχης Ν. Ιωνίας «ΜΠΛΟΚΟ» με καθημερινές προβολές από το Σάββατο 19 Ιουλίου έως και την Κυριακή 27 Ιουλίου και ώρα έναρξης 9.15 μ.μ. καθημερινά, στο Προαύλιο του 4ου Δημοτικού Σχολείου Ν. Ιωνίας (Πατριάρχου Ιωακείμ 2, Πλησίον σταθμού ΗΣΑΠ Ν. Ιωνίας). Οι πρώτες δύο προβολές θα είναι οι εξής: Σάββατο 19 Ιουλίου: «Επτά τραπέζια γαλλικού μπιλιάρδου» (Siete mesas de billar frances) της Γκράθια Κερεχέτα (2007) και Κυριακή 20 Ιουλίου: «Ανοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας... και Ανοιξη», του Κιμ Κι-Ντουκ (2003).