Στη Δυτική Αττική επαναλήφθηκε και τότε η ίδια τραγωδία, την οποία έχουν ζήσει οι κάτοικοι της Αττικής διαχρονικά με όλες τις κυβερνήσεις και με όλες τις περιφερειακές αρχές. Δηλαδή με την πρώτη ισχυρή νεροποντή να θρηνούν ανθρώπινα θύματα και να καταστρέφονται υποδομές. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος, με την ευθύνη να βαραίνει τις κυβερνήσεις, σήμερα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και την Τοπική Διοίκηση, καθώς υλοποιώντας τη στρατηγική του κεφαλαίου εξακολουθούν να αρνούνται τα αναγκαία μέτρα αντιπλημμυρικής προστασίας. Εργα που μπορούν να προστατεύσουν την ανθρώπινη ζωή στις λαϊκές γειτονιές και δεν υλοποιούνται, επειδή δεν είναι επιλέξιμα στους προϋπολογισμούς της κυβέρνησης και της ΕΕ, επειδή δεν αποδίδουν ικανοποιητικά κέρδη για τους μεγαλοεργολάβους και τους άλλους μονοπωλιακούς ομίλους.

Με αφορμή αυτή την τραγωδία, αποκαλύφθηκε με τον πλέον κυνικό τρόπο πως η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση επιλέγει τα έργα που θα γίνουν με κριτήριο τη λεγόμενη «οικονομική αποδοτικότητα». Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μελέτη που χρηματοδοτεί η ΕΕ και την οποία αποκάλυψε ο «Ριζοσπάστης», ανέφερε πως είναι «οικονομικά αποδοτικότερο» να προστατευθούν οι εύπορες οικογένειες ή εργοστάσια από το να προστατευθούν οι φτωχοί, αφού η δικαιοσύνη - λέει - δεν περιλαμβάνεται στην ανάλυση «κόστους - οφέλους».

Τεράστιες ευθύνες έχει, βέβαια, και η περιφερειακή αρχή Αττικής, που καθησύχαζε και διαβεβαίωνε ότι τα έργα προχωρούν και ότι η Αττική είναι θωρακισμένη. Παράλληλα, οι όποιες παρεμβάσεις γίνονταν και γίνονται είναι αποσπασματικές και πολλές φορές επιδεινώνουν, αντί να λύνουν το πρόβλημα. Ενα πρόσθετο στοιχείο - άλλοθι, για να κρύψουν τις εγκληματικές τους πολιτικές ευθύνες, ήταν αυτό της κλιματικής αλλαγής. Ενα υπαρκτό φαινόμενο, που όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι ικανό να εξηγήσει το μέγεθος των καταστροφών, όπως άλλωστε επισημαίνουν επιστήμονες.

Η καταστροφή, αλλά και η πλημμύρα της Μάνδρας, έδειξαν πως εδώ και τώρα πρέπει να γίνει πράξη ο ολοκληρωμένος σχεδιασμός αντιπλημμυρικής προστασίας για τη Δυτική Αττική, όπως και για ολόκληρο το Λεκανοπέδιο (στην Αττική, σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, τα ανοιχτά ρέματα το 1945 είχαν μήκος 1.280 χιλιόμετρα και σήμερα μόλις 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν, δηλαδή, σε ποσοστό 66,4%). Είναι αναγκαίο να διατεθούν όλα τα απαραίτητα κονδύλια για αυτήν τη ζωτική λαϊκή ανάγκη, στον αντίποδα της σημερινής πολιτικής που κατευθύνει πακτωλό χρημάτων για έργα «βιτρίνας» των επιχειρηματικών ομίλων.