Στο προσκήνιο στα Βαλκάνια, με εθνικιστική χροιά, επανήλθε και πάλι η αλβανική αστική τάξη στις αρχές της βδομάδας, με αφορμή τη διήμερη επίσκεψη του Αλβανού «σοσιαλιστή» πρωθυπουργού, Εντι Ράμα, στη Σερβία. Την πρώτη Αλβανού πρωθυπουργού από το 1946...

Ωστόσο, οι αναμενόμενες αλλά άκομψες και εκτός πρωτοκόλλου προτροπές του Αλβανού πρωθυπουργού προς το Σέρβο ομόλογό του, Αλεξάνταρ Βούτσιτς, να αναγνωρίσει το συντομότερο την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου γιατί τάχα έτσι «θα απελευθερωθεί ένα... βάρος» προκάλεσαν στην άλλη πλευρά οργή. Ο Βούτσιτς μίλησε για προβοκάτσια, για «Κοσσυφοπέδιο που δεν είναι τμήμα της Αλβανίας και ποτέ δε θα γίνει», γιατί «είναι τμήμα της Σερβίας».

Ο Ράμα αντιπαρήλθε με προσποιητή «έκπληξη», λέγοντας αργότερα, στον τηλεοπτικό σταθμό «Β92», ότι βρίσκει «εκπληκτικό» το γεγονός ότι η δήλωσή του «προκάλεσε», παρατηρώντας (εύστοχα) ότι «πολλές χώρες, με τις οποίες και η Σερβία συνεργάζεται, αναγνώρισαν το Κοσσυφοπέδιο ως ανεξάρτητο κράτος»...

Ο Αλβανός πρωθυπουργός σε αυτό το τελευταίο είχε παραπάνω από δίκιο: Οι δυνάμεις που διέλυσαν την πρώην Γιουγκοσλαβία, αιματοκυλώντας τα Βαλκάνια τη δεκαετία του '90 και βομβαρδίζοντας ακόμη και αυτήν την ίδια τη Σερβία με πρόσχημα τα «δικαιώματα» των Αλβανών στο Κοσσυφοπέδιο, δηλαδή οι ΗΠΑ, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, είναι συνομιλητές και «εταίροι» όλων των σερβικών κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας (μετά την ανατροπή του προέδρου Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς). Συνομιλητές και του νυν Σέρβου πρωθυπουργού, Α. Βούτσιτς, και, βεβαίως, του ίδιου του Εντι Ράμα, που χρησιμοποιούν κατά το δοκούν εργαλεία όπως αυτό του «εθνικισμού» για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους...

Δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει ότι, παρά τους θεατρινισμούς των Βούτσις και Ράμα μπροστά στις κάμερες, αμφότεροι παραμένουν αυστηρά εκφραστές των συμφερόντων της αστικής τάξης των χωρών τους. Αλβανική και σερβική αστική τάξη δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα μίας μεταξύ τους συνεργασίας, εφόσον οι τρέχουσες συγκυρίες και ο παρών συσχετισμός δυνάμεων ευνοούν τις μπίζνες και τα κέρδη, εντείνοντας ακόμη περισσότερο την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.

Γι' αυτό και οι δύο, όταν έσβησαν τα φώτα και οι κάμερες από την πολυσυζητημένη συνέντευξη Τύπου τη Δευτέρα στο Βελιγράδι, υπέγραψαν, χωρίς πρόβλημα, σειρά συμφωνιών και μνημόνια συνεργασίας, εισπράττοντας παράλληλα τα εύσημα και τα συγχαρητήρια από τους εκπροσώπους της κυβέρνησης των ΗΠΑ και της ΕΕ για την «ιστορική τους συνάντηση» και τη θέλησή τους να «τα βρουν» στο πλαίσιο της ΕΕ, διανύοντας τη διαδρομή της μακράς ενταξιακής τους πορείας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αυτό εξηγεί γιατί ο Βούτσιτς δεν είχε πρόβλημα όταν, την επόμενη της συνάντησής τους στο Βελιγράδι, ο Αλβανός ομόλογός του μετέβη στο Πρέσεβο της Νότιας Σερβίας (όπου υπάρχει αλβανική μειονότητα) δίνοντας ένα ακόμη μεγαλύτερο ρεσιτάλ αλβανικού εθνικισμού. Ο Βούτσις «κατάπιε», δίχως δυσκολία, την εκεί προκλητική υποδοχή του Ράμα από χιλιάδες άτομα που τον επευφημούσαν με τις αλβανικές σημαίες στα χέρια, σαν τον «πρωθυπουργό τους». Ζητωκραυγάζοντας παράλληλα και συνθήματα υπέρ της λεγόμενης «Μεγάλης» ή «Φυσικής» Αλβανίας, ακόμη και τη στιγμή που τους έλεγεότι «δεν ονειρευόμαστε μία Μεγάλη Αλβανία αλλά μία μεγαλύτερη Ευρώπη που θα συμπεριλαμβάνει όλα τα αλβανικά εδάφη».

Οπως φαίνεται, σε αυτήν τη φάση, η επιλογή των αστών σε Σερβία και Αλβανία είναι η συνεργασία με τα μονοπώλια της ΕΕ, με τις προτροπές, βεβαίως, και της Γερμανίδας καγκελαρίου, Α. Μέρκελ, που είχε βάλει το «νερό στο αυλάκι» μίας πιο εντατικής σερβο-αλβανικής προσέγγισης στα τέλη Αυγούστου, στο πλαίσιο της τότε Συνόδου Κορυφής Γερμανίας - Δυτικών Βαλκανίων. Στο πλαίσιο της ΕΕ, Σέρβοι και Αλβανοί αστοί θέλουν «να τα βρουν». Σε βάρος, εντούτοις, της σερβικής και αλβανικής εργατικής τάξης, που θα πρέπει, από την πλευρά της, ακόμη περισσότερο σήμερα, να ξεσηκωθεί και να παλέψει για να προστατεύσει τα δικά της, ταξικά, συμφέροντα.