«Παιδιά κι εμείς της προσφυγιάς πού θέλεις να πετάξεις; Τα σύννεφα είναι κτήματα της ανωτέρας τάξης. Παιδιά κι εμείς της προσφυγιάς με τον καημό στολίδι, όλη η περιουσία μας σκοποί του Καζαντζίδη».

Ο συνθέτης και ερμηνευτής Αντώνης Βαρδής έχασε στις 2 Σεπτέμβρη τη μάχη με τον καρκίνο. Μια μάχη σκληρή και πολύχρονη την οποία αντιμετώπισε παλικαρίσια. Δούλευε ασταμάτητα, δημιουργούσε και ονειρευόταν. 461 τραγούδια, σε 115 δίσκους, φέρνουν την υπογραφή του.

Γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου του 1948 στην Αθήνα. Σε ηλικία 17 ετών, στα τέλη του 1965 δημιούργησε μαζί με μια παρέα φίλων το συγκρότημα «Vikings». Αργότερα, δούλεψε στην Πλάκα σαν μουσικός σε διάφορες μπουάτ, δίπλα σε καταξιωμένους συνθέτες και τραγουδιστές. Οπως τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Δήμο Μούτση, την Χαρούλα Αλεξίου, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Γιάννη Πάριο, τον Μανώλη Μητσιά, την Δήμητρα Γαλάνη, την Βίκυ Μοσχολιού, τον Αντώνη Καλογιάννη, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου κ.ά. Παράλληλα, εκείνη τη δεκαετία, γράφει τραγούδια που δειλά - δειλά παρουσιάζει σε συναδέλφους.

Το 1973 παίρνει μέρος σ' ένα διαγωνισμό που είχαν προκηρύξει μια δισκογραφική εταιρεία και ένα μεγάλο περιοδικό ποικίλης ύλης και έψαχναν για νέο αίμα στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού. Στέλνει ένα τραγούδι του και παίρνει το δεύτερο βραβείο. Το ερμηνεύει ο Γιώργος Νταλάρας. Το 1978 αρχίζει να φαίνεται συχνότερα το όνομά του σε δίσκους και συνεργάζεται, σαν συνθέτης πλέον, με επώνυμους αλλά και με νέους καλλιτέχνες.

Ενα από τα ωραιότερα τραγούδια του σε στίχους Κώστα Τριπολίτη με τους Πάνο και Χάρη Κατσιμίχα και Λαυρέντη Μαχαιρίτσα το «Σχήμα λόγου»: «Ο λόγος δεν έχει λόγο να λέγεται, το λόγο αυτό εγώ τον σεβάστηκα και να που η Τροία ακόμη καίγεται και να ο Αδόλφος υψώνει τη σβάστικα Νίκη, νίκη, νίκη. Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα κι εγώ δεν έχω για νοίκι, φορούσε μαύρο νυφικό η περσινή μας η κοπέλα κι ο λόγος αυτός τής ανήκει»...

Αλλά και σε μια από τις σημαντικότερες δουλειές του «Στην Ελλάς του 2000» συνεργάστηκε με τον Στέλιο Καζαντζίδη (συμμετέχουν Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας και η Γλυκερία): «Νεοέλληνες με γεια σας, τα καινούρια σας τα στέκια χάρισμά σας. Δε μου κάνει αυτή η νύχτα στήνω γλέντι σ' άλλη πίστα, μαζί μας Στέλιο ρίχτα. Για τους φίλους π' αγαπάω δυο χαμόγελα χρωστάω κι απόψε τραγουδάω. Τ' άδικο που έχω ζήσει η αγάπη το 'χει σβήσει, τραγούδι έχει γεννήσει. Γλυκό νερό στην κόλαση θα πιούμε εδώ μαζί σου, εμείς που μεγαλώσαμε με την αναπνοή σου. Γλυκό νερό στην κόλαση κοντά σας παίρνω θέση, καρδιά μου μη γυρνάς εκεί που είχες πονέσει. Στην Ελλάς του 2000 γίναν όλοι βασιλιάδες, λαϊκοί τραγουδιστάδες. Στη δικιά μας κοινωνία ζούσαμε άλλη αγωνία, μην πας στη Γερμανία. Πες μου τι θα κάνεις τώρα έτσι που σε καταντήσαν πατρίδα σερβιτόρα. Στα σκυλάδικα χορεύεις μες στη νύχτα ταξιδεύεις ταυτότητα γυρεύεις».