Στην ταινία, που ταλαντεύεται αναποφάσιστη σε διάφορα θέματα, που εμφανίζει ευρήματα λειτουργικά, ωστόσο δεν διαχειρίζεται με ευκολία αφηγηματικούς χρόνους και ισορροπίες, κατατίθενται ήδη οι περισσότερες ιδέες που σχετίζονται με την πολεμική σύγκρουση αλλά και την υπαρξιακή ατμόσφαιρα που, εκείνη την εποχή, δέσποζε στα πολεμικά φιλμ. Κι ας μη ρέει το μοντάζ, κι ας παραπέμπει το καδράρισμα σε φωτογραφίες (με τα υποκείμενα συχνά ακίνητα). Η ταινία καταφέρνει να εστιάσει το ενδιαφέρον στην ικανότητα του Κιούμπρικ να συλλαμβάνει εικόνες που «μιλάνε», χωρίς ιδιαίτερη επιτήδευση και με ξεκάθαρο όραμα. Παράδειγμα, η τολμηρή σεκάνς με την αιχμάλωτη κοπέλα και τον τρελό στρατιώτη, σκηνές απύθμενης έντασης που κολυμπούν στην αναποφασιστικότητα μέχρι που έρχεται η οπτική ιδέα της απόλυτης λύσης. Υπάρχουν σκηνοθετικές κινήσεις και φιλμικές ιδέες πολύπλοκες, εφευρετικές και καθόλου κοινότοπες όχι όμως επαρκείς για να στηρίξουν μια ταινία αδύνατη σε δομή και αφήγηση.