Η «Εκθεση Αξιολόγησης» του ΔΝΤ, που δημοσιοποιήθηκε την περασμένη Τρίτη, ήρθε να πιστοποιήσει και αυτή ότι η αντιλαϊκή επίθεση, η παραπέρα συρρίκνωση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, είναι μια στρατηγική «μακράς πνοής», θα συνεχίσει να οξύνεται και να κλιμακώνεται τα επόμενα χρόνια.

Για άλλη μια φορά, το Ασφαλιστικό και οι εργασιακές σχέσεις μπαίνουν στη μέγγενη των νέων «αναδιαρθρώσεων» που απαιτούνται να γίνουν, για να εξυπηρετηθεί ο στόχος της ανταγωνιστικότητας και της «παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας», που ευαγγελίζονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις της διαχείρισης και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Ο ισχυρισμός - εκτίμηση του ΔΝΤ, ότι παρά τις ανατροπές που επιβλήθηκαν στην Κοινωνική Ασφάλιση, τουλάχιστον από το 2010, «βοήθησαν αλλά δεν έχουν αντιμετωπίσει τις προκλήσεις», προαναγγέλλει και νέα βάρβαρα μέτρα σε βάρος ασφαλισμένων και συνταξιούχων. Μάλιστα, επιχειρώντας να θεμελιώσει και ποσοτικά το φιρμάνι, η Εκθεση Αξιολόγησης υποστηρίζει ότι η δαπάνη για τις συντάξεις ανέρχεται στο 17% του ΑΕΠ, το οποίο θεωρεί πολύ υψηλό για τα δεδομένα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Βέβαια, το γεγονός ότι οι μισοί σχεδόν συνταξιούχοι φυτοζωούν με συντάξεις κάτω των 500 ευρώ μεικτά, ουδόλως απασχολεί την κυβέρνηση, το ΔΝΤ και την ΕΕ, αφού ακριβώς αυτή ήταν και η επιδίωξή τους με την εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων» που προώθησαν από κοινού την τελευταία πενταετία.

Για τους διεθνείς και εγχώριους εκπροσώπους των μονοπωλιακών ομίλων, η δαπάνη για τους 2,6 εκατομμύρια συνταξιούχους, που εργάστηκαν για χρόνια και πλήρωσαν με τον ιδρώτα και τις εισφορές τους πανάκριβα τις σημερινές συντάξεις τους, θεωρείται «υψηλή», ακριβώς γιατί στόχο έχουν ένα ακόμα μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ - δηλαδή του παραγόμενου πλούτου - να μεταφερθεί στις τσέπες των καπιταλιστών και να υποβοηθήσει την ανάπτυξη.

Η κυνική αυτή ομολογία, περί υψηλής συνταξιοδοτικής δαπάνης σε σχέση με το ΑΕΠ, που πρέπει να μειωθεί, δείχνει και το τι πρέπει να περιμένουν εργαζόμενοι και συνταξιούχοι. Αλλωστε οι «στόχοι» και οι νέες «παρεμβάσεις» στο Ασφαλιστικό περιγράφονται επαρκώς και με συγκεκριμένες ημερομηνίες.

Δίπλα στην «ωρίμανση» και εφαρμογή παλιότερων μέτρων που θα τεθούν σε πλήρη λειτουργία από 1/1/2015, με τις αναλογιστικές μελέτες που ετοιμάζονται και τις «ενοποιήσεις» Ταμείων, σχεδιάζονται και νέες αιματηρές περικοπές στις κύριες συντάξεις, αλλά και αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, πέραν των όσων έχουν νομοθετηθεί μέχρι σήμερα. Αυτό ακριβώς περιγράφει το «εύρημα» της Εκθεσης του ΔΝΤ για «αδύναμη σύνδεση των εισφορών με τις παροχές» στο ασφαλιστικό σύστημα.

Η αναφορά της μάλιστα συγκεκριμένα στον ΟΑΕΕ δείχνει ότι οι συνταξιούχοι και οι ασφαλισμένοι ελεύθεροι επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι μπαίνουν πρώτοι στη λίστα της επίθεσης που θα εκδηλωθεί από εδώ και πέρα. Αλλωστε - σύμφωνα με πληροφορίες - η κυβέρνηση δεν έχει εγκαταλείψει το σενάριο που προέβλεπε μείωση των συντάξεων του συγκεκριμένου ασφαλιστικού οργανισμού μέχρι και 35%, που προσωρινά ανακόπηκε, αλλά και «λύσεις» που προβλέπουν αύξηση των έτσι και αλλιώς δυσβάστακτων εισφορών των εν ενεργεία ασφαλισμένων.

Σε νέες μειώσεις στις συντάξεις οδηγούν και οι «ρήτρες μηδενικού ελλείμματος», που δεν θα περιοριστούν μόνο στα επικουρικά ταμεία, στις μειώσεις που ήδη έχουν επιβληθεί στις επικουρικές συντάξεις από τον Ιούλη και στην εκ νέου μείωση των εφάπαξ (Δημόσιο), αλλά αργά ή γρήγορα θα επιβληθούν και στα Ταμεία των κύριων συντάξεων, με δεδομένη και τη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης προς την Κοινωνική Ασφάλιση, τη μείωση των εσόδων τους και εξαιτίας της κρίσης, αλλά και τη νομοθέτηση νέων απαλλαγών για τις εισφορές των εργοδοτών προς το ΙΚΑ, για τις οποίες η Εκθεση κάνει εκτενή αναφορά.

Μόνο που οι απαλλαγές αυτές οδηγούν σε νέες περικοπές επιδομάτων προς τους εργαζόμενους (ΟΑΕΔ), αλλά και σε νέες «οικονομικές τρύπες» στο ΙΚΑ, οι οποίες προφανώς και θα φορτωθούν και πάλι στις πλάτες των ασφαλισμένων. Εξίσου σε νέες μειώσεις οδηγεί και η παραπέρα κατάργηση των «κοινωνικών πόρων» σε όσα Ταμεία (επικουρικά, πρόνοιας) στηρίζουν σε αυτούς τη λειτουργία τους και τις παροχές προς τους ασφαλισμένους.

Ταυτόχρονα με την επίθεση στο Ασφαλιστικό, η Εκθεση θέτει ψηλά στις προτεραιότητές της την απαλλαγή της «επιχειρηματικότητας από το υψηλό κόστος» που συνεπάγονται για το κεφάλαιο τα εργατικά δικαιώματα. Στα πλαίσια αυτά, επαναφέρουν και περιγράφουν συγκεκριμένες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν στο ζήτημα των ομαδικών απολύσεων, του κατώτερου μισθού, αλλά και στον εξοπλισμό των επιχειρήσεων με το όπλο της ανταπεργίας (λοκ-άουτ).

Για το πρώτο, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι της Εκθεσης, η κυβέρνηση με την απόφαση του ΑΣΕ για τη «Χαλυβουργία» του Μάνεση, άνοιξε πλατιά το δρόμο για την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, πάνω από τα υφιστάμενα όρια, κάνοντας πράξη μια πολύχρονη διακηρυγμένη απαίτηση των καπιταλιστικών ομίλων, επικαλούμενη μάλιστα τις οδηγίες της ΕΕ και τη συνήθη πρακτική της και σε αυτόν τον τομέα.

Γίνεται φανερό ότι η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, που δρομολογήθηκε και με τη βούλα της κυβέρνησης, θα πυροδοτήσει νέο κύμα αύξησης της ανεργίας, πληθύνοντας τις μεγάλες στρατιές των ανέργων. Θα εξασφαλίσει στους μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους πλέρια ελευθερία απαλλαγής από το εργατικό δυναμικό κατά το δοκούν, προς δόξαν της ανταγωνιστικότητας και θα δυσκολέψει στο έπακρο τους όρους οργάνωσης της πάλης των εργαζομένων.

Ακριβώς την παρεμπόδιση της πάλης της εργατικής τάξης έρχονται να υπηρετήσουν και τα σχέδια για ανατροπές στη νομοθεσία για τη συνδικαλιστική δράση, οι νέες «ιδέες» για υπονόμευση στην άσκηση του δικαιώματος στην απεργία, αλλά και η θεσμοθέτηση του μέτρου της «ανταπεργίας» που θα μπορούν πλέον να προκηρύσσουν οι εργοδότες. Με τον τρόπο αυτό, κυβέρνηση και τρόικα δεν νομοθετούν και δεν επιβάλλουν μόνο αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, αλλά παράλληλα επιδιώκουν να κλείσουν κάθε δρόμο αντίδρασης και αντίστασης της εργατικής τάξης και των συνδικάτων.

Η σπουδή και η επιμονή τους στην προώθηση τέτοιων μέτρων μαρτυρά και τον πραγματικό τους φόβο: Την οργανωμένη αντίσταση των εργαζομένων, τη δύναμη που έχουν οι ταξικοί αγώνες. Το φόβο αυτό των καπιταλιστών και των πολιτικών τους εκπροσώπων, η εργατική τάξη πρέπει και μπορεί να τον μετατρέψει σε εφιάλτη τους. Ξεπερνώντας αναστολές και αναμονές, να βγει μπροστά, να περάσει οργανωμένα στην αντεπίθεση, να παρεμποδίσει τα νέα μέτρα, πολεμώντας να ανατρέψει την αιτία που τα παράγει και τα ανακυκλώνει.