Η Μάγκνασον δούλεψε να μπει στο πετσί του ρόλου που ερμηνεύει. Προσάρμοσε τη μιμητική της, τη γλώσσα του σώματος, υιοθέτησε την εμπάθεια, το πικρόχολο χιούμορ, το σωστό τόνο, όχι μόνο στα τραγούδια, αλλά στην εκφορά και επιλογή των λέξεων, των φράσεων που χρησιμοποιούσε η Μόνικα Ζ. όταν μιλούσε... Τα στοιχεία αυτά συνιστούν άξονες ερμηνευτικής ισορροπίας μεταξύ της πραγματικής και μυθοπλαστικής Μόνικα Ζ. και η δεύτερη είναι αυθεντική, όχι μασκαρεμένη. Ωστόσο, πολύ κοντά στο μασκάρεμα βρίσκονται οι εκπρόσωποι της καλλιτεχνικής ελίτ της εποχής. Σώζονται όσοι κάνουν εμφανίσεις καμέο αλλά ο Βίλγκοτ Σιέμαν ο σκηνοθέτης των γνωστών «Είμαι περίεργη κίτρινη» και «Είμαι περίεργη μπλε», ως σύζυγος της Μόνικα Ζ. παρουσιάζεται αρκετά γελοίος. Η ταινία οπτικοποιεί τη ζωή της Μόνικα Ζ. το τόξο από τη θλιβερή σουηδική κωμόπολη στην πρωτεύουσα και το διεθνές στερέωμα. Την επιτυχία της, η ίδια επιδείκνυε με περηφάνια, μέσα από ένα λαμπερό στιλ ζωής, όμως η ίδια συνθλιβόταν κάτω από το κόστος της. Η αγέρωχη πρόσοψη έκρυβε μια ανικανοποίητη, δυστυχή ανύπαντρη μητέρα γεμάτη τύψεις για την κόρη της που μεγαλώνουν οι γονείς της, μια γυναίκα που δεν μπορεί να βρει ευτυχία στον έρωτα. Είναι περίεργο πώς, ενώ η Μόνικα Ζ. βγάζει δίσκους, εμφανίζεται σε σόου, ταξιδεύει στην Αμερική, προλαβαίνει να πετύχει και να γίνει αλκοολική η κόρη της παραμένει στην ίδια ηλικία. Τέλος πάντων... Τα άγρια πάρτι, η κατάχρηση αλκοόλ θα την οδηγήσουν αργά ή γρήγορα στην πτώση.