Οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την τρόικα καλά κρατούν. Μόνο που στην ατζέντα έχουν μπει ζητήματα που δεν αφορούν κυρίως τη, λεγόμενη, «δημοσιονομική σταθερότητα». Για παράδειγμα, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών και οι ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα δε θα «ενισχύσουν» τα κρατικά ταμεία αλλά την απελευθέρωση της αγοράς, με βάση τη μελέτη του ΟΟΣΑ. Ούτε οι αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, ώστε να δυσκολέψει τα μέγιστα τις εργατικές, απεργιακές κινητοποιήσεις, θα φέρουν χρήμα. Από τις στήλες του «Ριζοσπάστη» το έχουμε γράψει και ξαναγράψει πολλές φορές. Τα μνημόνια ήταν και είναι μοχλός για αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης, αυξάνοντας την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ο στόχος της «ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου» απαιτεί ευνοϊκότερες συνθήκες για καπιταλιστικές επενδύσεις και συνθήκες υποταγής των εργαζομένων, γι' αυτό μπαίνει η απεργία στο στόχαστρο. Να γιατί λέμε ότι χρειάζεται εργατική-λαϊκή αντιπολίτευση, ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και Λαϊκή Συμμαχία, με ισχυρό ΚΚΕ.