Από την πρωτότυπη ιδέα στο χαρτί, ως το τελικό αποτέλεσμα στην οθόνη ε, είναι «κάποια» διαφορά! Ο ελληνικός κινηματογράφος σήμερα (αυτο)περιορίζεται αποκλειστικά στο σκέλος των «πρωτότυπων» ιδεών, με μοναδική, απ' όσο ενθυμούμαι εξαίρεση την ταινία «MISS VIOLENCE» του Αβρανά, ο οποίος κατάφερε, με το δικό του τρόπο, να της δώσει χαρακτήρα «πολυσήμαντο», συνδέοντας περίτεχνα, χωρίς αναστολές, το ατομικό με το κοινωνικό. Η Ελίνα Ψύκου στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, στήνει ένα μονοσήμαντο φιλμ για τη μυστηριώδη (αυτο)εξαφάνιση γνωστού τηλεπαρουσιαστή μόνο για να ανέβουν τα νούμερα τηλεθέασης της πρωινής του εκπομπής.

Στο πρώτο μέρος του φιλμ κυριαρχεί σατιρικά κριτική διάθεση του τηλεοπτικού κιτς και μόνο. Οχι της ουσίας, της εικονικής πραγματικότητας που χτίζεται και διακινείται από το μέσο - στο πλαίσιο συντονισμένης εκστρατείας διαμόρφωσης συνείδησης - από το συμπαγές, ανά την οικουμένη, τηλεοπτικό σύστημα. Πώς θα μπορούσε, εξάλλου, να είναι διαφορετικά, αφού «η τηλεόραση» βρίσκεται στα χέρια συμφερόντων, ολίγων, τεράστιων κεφαλαιοκρατικών ομίλων... Το φιλμ αποφεύγει να αγγίξει κριτικά το στοιχείο που θα συνιστούσε δίαυλο επικοινωνίας του κοινού με το έργο: Τι κρύβεται πίσω από το ρόλο των εργαζομένων στο μέσο... Ακουμπώντας, βέβαια, διεξοδικά τα παραπάνω, η ταινία μάλλον θα βρισκόταν χωρίς λεφτά και προώθηση...

Η Ψύκου επιχειρεί κριτική στις σαθρές εκπομπές, με όρους όμως που αυτές επιβάλλουν. Μας ταλαιπωρεί με την ανούσια καθημερινότητα ενός αποβλακωμένου και εγκλωβισμένου στο σύστημα ατόμου, που όταν πληρώνει στο πετσί του την «εφήμερη» φύση του μέσου, αντί να αντιδράσει ως, σκεπτόμενο, έλλογο ον, ανάγει τη βλακεία του σε ψυχική διαταραχή που καταλήγει στην ανώδυνη κινηματογραφικά λύση της αδιέξοδης τρέλας. Η ταινία σε όλη της τη διάρκεια περιχαρακώνεται στην εσωστρέφεια του «εικονικού» που όλο παγιώνεται. Ούτε στιγμή δεν βγαίνει έξω, στην πραγματική πραγματικότητα... Και ρωτάμε, για ποιο λόγο πρέπει να απασχολεί και το σινεμά η στείρα περιγραφή σκέψεων και πράξεων ενός βλακός; Σε ποια καταγεγραμμένη στο σελουλόιντ θέση της δημιουργού (που απορρέει από την κοσμοθεωρία που ασπάζεται κ.λπ.) να στηριχθεί κανείς για να ερμηνεύσει το τι θέλει εν τέλει να μας πει η διακεκριμένη αυτή ταινία;

Παίζουν: Χρήστος Στέργιογλου, Μαρία Καλλιμάνη, Γιώργος Σουξέ, κ.ά.

Παραγωγή: ΕΛΛΑΔΑ (2013)