Στο γκρίζο σαν την ψυχρότητα των χαρακτήρων φιλμ του Τορνατόρε, πέραν της γραμμικότητας, η αυστηρότητα και η ακρίβεια της αφήγησης παίρνουν το πάνω χέρι, αποκλείοντας τον κίνδυνο της έμφασης και του πλεονασμού που πάντα ελλοχεύει. Το νήμα της αφήγησης, υφασμένο τέλεια, ξεκινά από νουάρ υψηλότατου επιπέδου, αποσυνδέεται κάπως στην αρχή του δεύτερου μέρους, αλλά κλείνει με ένα φινάλε θαυμάσιο! Η ταινία είναι κατασκευή σε επίπεδα, σύνθετης συναρμολόγησης, σαν τα κομμάτια του παλιού μηχανισμού, που συνιστούν το σκελετό της ταινίας, της πιο «θεωρητικής» από όλες τις δουλειές του σκηνοθέτη. Στο παιχνίδι, μεταξύ αλήθειας και «κατασκευής», αυτού που φαίνεται και αυτού που όντως είναι, δομείται η ιστορία και σε αυτήν την αφηγηματική βάση ο Τορνατόρε εμπλέκει μια ενδιαφέρουσα θεωρητική παρέμβαση. Ετσι όπως, κομμάτι το κομμάτι, βρίσκει τη θέση του στον παλιό μηχανισμό, με αντίστοιχο τρόπο, o σκηνοθέτης αρθρώνει το φιλμικό του θέμα (discours), καθαρίζοντάς το από τυχόν «σκουριές» που έχουν ήδη υπάρξει αντικείμενο πειραματισμού από προηγούμενους δημιουργούς.

Κι ο έρωτας σαν τεντωμένη χορδή ανάμεσα σ' αυτό που ζει η ψυχή και την αναπαράσταση ενός παιγνιδιού που ξεπερνά τις προθέσεις των παικτών... ανάμεσα στην αλήθεια των παικτών και την προσομοίωση, που υπαγορεύουν ρόλοι και καταστάσεις. Η ταινία αναπτύσσει το θέμα με τρόπο λεπτομερή και με άψογη φόρμα.

Το ουσιώδες είναι να ξέρεις να αξιολογείς, να ζυγιάζεις και να αναβάλλεις την «αποκάλυψη» όπως κάνει η Κλερ. Το να κάνεις σινεμά - κατά βάθος - λέει ο Τορνατόρε μοιάζει με τη σχέση με μια γυναίκα: «Το να ζεις με μια γυναίκα είναι σαν να παίρνεις μέρος σε μια δημοπρασία. Ποτέ δεν γνωρίζεις αν η δική σου προσφορά είναι η καλύτερη»... Μην τη χάσετε!

Παίζουν: Τζιμ Στάρτζες, Σίλβια Χοκς, Τζέφρι Ρας, Ντόναλντ Σάδερλαντ, κ.ά.

Παραγωγή: Ιταλία (2013).