Την ώρα που ο υπουργός Εργασίας διαπιστώνει ανακοπή της ανεργίας και υπογραφή πλήθους συμβάσεων πλήρους απασχόλησης, ομοϊδεάτες του αναλυτές διαπιστώνουν ότι η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Προπαγάνδα κάνει και ο υπουργός και οι αναλυτές. «Αλήθεια» λένε όλοι. Ο καθένας χρησιμοποιεί εκείνα τα στοιχεία που τον βολεύουν για το προκαθορισμένο αποτέλεσμα. Ο υπουργός θέλει να πείσει ότι οι θυσίες φέρνουν αποτέλεσμα και οι αναλυτές να πιέσουν για νέες θυσίες. Ολοι μαζί δουλεύουν για το σεντούκι των καπιταλιστών.

Καθώς, μέτρο πάντων είναι η πράξη, ό,τι ζούμε γύρω μας είναι το μέτρο για την κατάσταση της εργατικής τάξης, ό,τι κι αν αναφέρουν οι στατιστικές της σκοπιμότητας.

Στην πλέον, ίσως, μακρόχρονη καπιταλιστική κρίση, όχι μόνο δεν εμφανίζονται σοβαρά σημάδια ανάκαμψης, αλλά και τα όποια τέτοια ψήγματα εμφανίζονται, κρίνονται από τους κατεξοχήν ενδιαφερόμενους, τους καπιταλιστές, ανεπαρκή για να τροφοδοτήσουν μια κάποια αισιοδοξία.

Για να μπουν, όμως, τα πράγματα στη θέση τους πρέπει να 'ναι καθαρό ότι και τώρα μέσα στην κρίση οι καπιταλιστές κερδίζουν. Από τα δισεκατομμύρια των εργατών που δουλεύουν καθημερινά για το μονοπωλιακό κεφάλαιο αποσπώνται τεράστια ποσά υπεραξίας, δηλαδή απλήρωτης εργασίας. Το πρόβλημα όμως παραμένει. Κι αυτό είναι το περίφημο ποσοστό κέρδους που νομοτελειακά μέσα από την υπερπαραγωγή και την όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ κεφαλαιοκρατών πέφτει, προκαλώντας έτσι ένα μποτιλιάρισμα (υπερσυσσώρευση) κεφαλαίων τα οποία δεν μπορούν να βρουν διέξοδο να επενδυθούν για να συμβάλουν σε έναν νέο κύκλο κερδοφορίας κι έτσι το φίδι είναι υποχρεωμένο να τρώει την ουρά του.

Παρά τα διάφορα ονόματα που της έδωσαν, η καπιταλιστική κρίση νέτη σκέτη προβάλλει σε όλο της το μεγαλείο απειλητική και για τους ίδιους τους καπιταλιστές.

Το γεγονός, όμως, ότι είναι υποχρεωμένοι ορισμένοι εξ αυτών να καταστραφούν δε σημαίνει ότι αμβλύνεται συνολικά η επιθετικότητα του κεφαλαίου. Το αντίθετο: Αυξάνεται η πίεση για την ακόμα μεγαλύτερη μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης. Σ' αυτό το ράλι καθένας χρησιμοποιεί τα όπλα του.

Κλασικό όπλο για την άρχουσα τάξη της χώρας μας τα διάφορα «εθνικά σύμφωνα».

Το σημερινό τυρί στη φάκα προβάλλει ήδη ως «εθνικό σύμφωνο για την απασχόληση».

Για την αποδοχή του προηγείται μια ξερή παράθεση στοιχείων για την ανεργία, παράθεση που τρομοκρατεί και παραλύει.

Τότε εμφανίζεται το «εθνικό σύμφωνο για την απασχόληση» που στην απλή μετάφρασή του σημαίνει ακόμα πιο λάστιχο εργάτες, ακόμα πιο φτηνούς εργάτες.

Πόσο πιο λάστιχο; Τόσο όσο να εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο ο όρος «ημερήσιος σταθερός χρόνος εργασίας».

Πόσο πιο φτηνοί; Τόσο όσο να σέρνονται από μέρα σε νύχτα κι από νύχτα σε μέρα στα σύγχρονα κάτεργα που ονομάζονται «θέσεις απασχόλησης»: 10.000 ξενοδοχοϋπάλληλοι σ' όλη τη χώρα έχουν προσφερθεί από την κυβέρνηση στους ξενοδόχους που δεν πληρώνουν δεκάρα γι' αυτούς τους 10.000 μισθούς, για να στηριχτεί το «θαύμα του τουρισμού». 500 λιγότεροι από πέρσι ξενοδοχοϋπάλληλοι στην Κέρκυρα εξυπηρετούν κάμποσες χιλιάδες περισσότερους από πέρσι τουρίστες.

Ενα εκατομμύριο νοικοκυριά, αυτοαπασχολούμενοι, μικροεπαγγελματίες δεν μπορούν καν να πληρώσουν το ρεύμα. Και από μία μόνο εφορία στα ανατολικά του κέντρου της Αθήνας έχουν έτοιμα προς αποστολή 34.000 κατασχετήρια σπιτιών για χρέη προς την εφορία.

Διά ταύτα; Η κυβέρνηση πατώντας πάνω στο χαλί που της κρατάνε στρωμένο οι εργατοπατέρες, παλιοί και νέοι εργοδοτικοί και κυβερνητικοί συνδικαλιστές δρέπει προς το παρόν δάφνες γιατί πέρασε το πολυνομοσχέδιο από τη Βουλή, και ήδη σπεύδει να περάσει την επόμενη Τρίτη και την κατάργηση της Κυριακής αργίας.

Για το εργατικό κίνημα δεν υπάρχει χρόνος ανάπαυλας. Επείγει η ανασύνταξη.