Συμβαίνει και στις καλύτερες των οικογενειών, όπως στην «China Rongsheng Industries», το αγαπημένο ναυπηγείο των Ελλήνων εφοπλιστών. Που αφού εκτέλεσε όσες παραγγελίες είχε, τώρα πετά στο δρόμο 8.000 εργάτες.

Το θέμα είναι να κυκλοφορεί το χρήμα. Το βεβαιώνουν 16.734 Γερμανοί πολυεκατομμυριούχοι, που είδαν την περιουσία τους να ξεπερνά το αμύθητο ποσό των δύο τρισ. δολαρίων. Επιβεβαιώνοντας ότι στην καπιταλιστική κρίση όχι μόνο δεν χάνουν όλοι, αλλά ορισμένοι βλέπουν και τα κέρδη τους να εκτινάσσονται.

Σε αντίθεση με τους εργαζόμενους, που - για να ξεπεράσουν την κρίση οι καπιταλιστές - πληρώνουν πολύ ακριβά το μάρμαρο. Οι απολύσεις είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη, ενώ και όσοι έχουν ακόμα μεροκάματο βλέπουν το επίπεδο διαβίωσης να ακουμπά πια τα όρια της επιβίωσης. Η σχετική ανησυχία που καταγράφεται σε άρθρα στον αστικό Τύπο δεν αφορά την ανθρώπινη διάσταση του πράγματος, αλλά την ορατή πιθανότητα μεγάλες μάζες εργαζομένων να γυρίσουν οριστικά την πλάτη στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Η αγωνία για την «κοινωνική συνοχή» που χάνεται είναι υποκριτική. Αυτή δεν υπήρξε ποτέ. Πότε ήταν μαζί αφεντικά κι εργάτες; Αν κάτι χάνεται μέσα στην κρίση είναι οι αυταπάτες. Οσο κι αν ακόμα δεν γίνεται το βήμα ριζοσπαστικοποίησης των συνειδήσεων που απαιτείται, είναι ορατά τα σημάδια μιας νέας συνείδησης που διαμορφώνεται μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης (το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποσιωπά πως η κύρια αντίθεση είναι ταξική και μιλά για «εθνική σωτηρία», που μεταφράζεται σε «βάλτε πλάτη εργάτες να σωθούν τ' αφεντικά», δε σημαίνει πως και έτσι πρέπει να γίνει...).

Ο ορατός - για την αστική τάξη - κίνδυνος ριζοσπαστικοποίησης συνειδήσεων μέσα από την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων δεν οδηγεί, βέβαια, και σε αναστολή των αντεργατικών μέτρων που για τους καπιταλιστές θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ. Ετσι, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι δεν θα παρθούν άλλα μέτρα, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι απολύσεις και στο δημόσιο τομέα θα συνεχιστούν ακάθεκτα. Εκεί, εξάλλου, η κυβέρνηση εμφανίζεται να έχει δεμένο το γάιδαρό της καθώς οι συμβιβασμένες ηγεσίες έχουν οδηγήσει σε απόλυτο εκφυλισμό μια σειρά συνδικαλιστικές οργανώσεις (το «γεια σας, θα τα ξαναπούμε το φθινόπωρο» που ακούστηκε από αυτές τις δυνάμεις στο συνέδριο της ΟΛΜΕ, αφού πρώτα είχαν πετάξει τις κορόνες τους περί «διαρκούς συνεδρίου όλο το καλοκαίρι», είναι το τελευταίο παράδειγμα). Είναι η ώρα που για τον κάθε εργαζόμενο προβάλλει έντονα η ανάγκη να αναλάβει και τη δική του ευθύνη να καθαρίσει την κοπριά που ζέχνει πλέον.

Καθώς η καπιταλιστική κρίση δεν ξεχωρίζει θύματα, ένα σημαντικό τμήμα εμπόρων ήδη καταγράφει ζημιές που δύσκολα θα τους επιτρέψουν να επιστρέψουν σε «ευτυχισμένες μέρες». Για πολλούς απ' όσους έχουν άμεσα συνδέσει το μέλλον τους με την τύχη του καπιταλισμού προσβλέποντας σε ανάταξη της κερδοφορίας μέσα από το ξεζούμισμα των εργατών, το τέλος είναι αναπόφευκτο. Για τους αυτοαπασχολούμενους είναι μπροστά τους η επιλογή της κοινωνικής συμμαχίας με τους αγωνιζόμενους εργάτες ώστε να ενισχυθεί το μέτωπο πάλης με τα μονοπώλια.

Περισσεύουν αυτόν τον καιρό οι κουβέντες για την ενημέρωση και μάλιστα τη «δημοκρατική ενημέρωση».

Από προχτές το ΠΑΜΕ έχει καλέσει σε μεγάλα συλλαλητήρια με αφορμή το πολυνομοσχέδιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση και καλεί αυτές οι συγκεντρώσεις να γίνουν εφαλτήριο για τους αγώνες που ακολουθούν με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Μούγκα παντού, σε όλα τα πεδία της «δημοκρατικής ενημέρωσης». Γιατί το ΠΑΜΕ καλεί σε αγώνα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και όχι να αλλάξει ο χαλίφης.

Γιατί οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν απευθύνουν ένα κάλεσμα στον αέρα, αλλά οργανώνουν συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς, οργανώνουν με κάθε τρόπο την πάλη των εργατών ώστε έμπρακτα να μην αφήσουν σε χλωρό κλαρί την κυβέρνηση, την τρόικα και τα μονοπώλια, αλλά και κάθε τους πολιτική έκφραση.

Δεν περιμένει, βέβαια, το ταξικό κίνημα να δει τις προκηρύξεις του στον αστικό Τύπο. Η μούγκα καταγράφεται μόνο σαν μια ακόμα απόδειξη ότι η ενημέρωση δεν είναι «δημοκρατική» ή όχι, αλλά ταξική, ταξικότατη.

Καθείς εφ' ω ετάχθη: Ο «Ριζοσπάστης» και τ' άλλα μέσα ενημέρωσης του ΚΚΕ, με το εργατικό κίνημα και μάλιστα σαν συστατικό στοιχείο αυτού του κινήματος. Οι άλλοι απέναντι (κι ας ενοχλούνται διάφοροι που τους βάζουμε σ' ένα τσουβάλι, εκεί ακριβώς είναι η θέση τους, το δηλώνουν εξάλλου καθημερινά στην πράξη).