Η παρέμβαση που ξεδιπλώνουν οι Οργανώσεις δεν είναι έργο μιας πράξης. Οπως εξηγεί ο Γ. Δαφνής, στόχος είναι «να ανέβει η συσπείρωση δυνάμεων γύρω από την πολιτική του Κόμματος, να γίνουν ουσιαστικά βήματα στην κομματική οικοδόμηση στη βιομηχανία, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος». Δεν πρόκειται για μια προσπάθεια που ξεκινά από το μηδέν, αφού υπάρχει ήδη το έδαφος από την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών στους χώρους δουλειάς, στα συνδικάτα, στους αγώνες που μέχρι σήμερα αναπτύχθηκαν.

Ο τρόπος με τον οποίο δούλεψαν και η πείρα που αποκόμισαν οι Οργανώσεις αποτελεί οδηγό για τη συνέχεια. Ο Γ. Δαφνής ξεκινά από τις συνελεύσεις των ΚΟΒ που συζήτησαν, αποφάσισαν και ανέλαβαν να εξειδικεύσουν το σχέδιο: «Σχέδιο που να περιλαμβάνει την ένταξη όλων των κομματικών μελών, την ένταξη με οργανωμένο τρόπο των οπαδών μας στη δράση στο πλάι των Κομματικών Οργανώσεων», έτσι ώστε «να μην υπάρχουν κομματικές δυνάμεις που να μην έχουν χρεωθεί συγκεκριμένα καθήκοντα, βάζοντας ταυτόχρονα ατομικούς στόχους, ενταγμένους στους στόχους της αντίστοιχης ΚΟΒ».

Η δραστηριότητα δεν περιορίστηκε στις κλαδικές συσκέψεις, αλλά έχει να κάνει με τον τρόπο που αυτές προετοιμάστηκαν: «Πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις σε δεκάδες χώρους δουλειάς σε όλους τους κλάδους, μιλήσαμε με χιλιάδες εργάτες μέσα από τη μορφή της εξόρμησης. Διακινήσαμε το κομματικό υλικό, αξιοποιήσαμε το κάλεσμα της ΚΕ και τον "Ριζοσπάστη". Μιλήσαμε με εκατοντάδες εργάτες με σχεδιασμένο οργανωμένο τρόπο, με ατομικές συζητήσεις, με συσκέψεις είτε κατά χώρο δουλειάς, είτε κατά κλάδο, είτε στις περιοχές που μένουν. Για παράδειγμα, η Οργάνωση της Χημικής Βιομηχανίας πραγματοποίησε κομματικές συσκέψεις στον Πειραιά, στη Χαλκίδα, στο Λαύριο, και σχεδιάζει άλλες δυο, μια στην περιοχή του Ασπρόπυργου και μια στο Μενίδι», αναφέρει ο Γ. Δαφνής. Υπογραμμίζει πως το σχέδιο των Οργανώσεων «δεν περιορίζεται μόνο την ώρα που δουλεύει το εργοστάσιο ή στην εξόρμηση απ' έξω, αλλά συνδέεται με την προσπάθεια να οικοδομήσουμε πιο σταθερούς δεσμούς των εργαζόμενων με την πολιτική μας», παίρνοντας υπόψη ότι οι δυσκολίες που συναντά μια τέτοια προσπάθεια έχουν σήμερα μεγαλώσει. Παράλληλα με την υλοποίηση του σχεδίου της κομματικής παρέμβασης, οι δυνάμεις της Τομεακής Οργάνωσης συνέχισαν τη δράση τους για την οργάνωση της πάλης, μπροστά και σε μια σειρά αρνητικές εξελίξεις στη ναυπηγική βιομηχανία, σε εργοστάσια τροφίμων (ΚΑΤΣΕΛΗΣ, ΜΕΒΓΑΛ, ΦΑΓΕ), στον κλάδο του Τύπου (ΦΗΜΗ ΠΑΚ), της κλωστοϋφαντουργίας. «Η συνδυασμένη αυτή δουλειά», σημειώνει ο Γ. Δαφνής, «βοηθάει στην ανάπτυξη της πάλης, συμβάλλει ώστε να βγαίνουν συμπεράσματα, ώστε νέοι εργαζόμενοι να συσπειρώνονται στα ταξικά συνδικάτα».

Αντίστοιχη είναι η εικόνα από τις Οργανώσεις του Μετάλλου την οποία συνοψίζει ο Δ. Κυπραίος: «Οργανώθηκαν συσκέψεις στο Μέταλλο στην Αθήνα και τον Πειραιά, κομματικές συσκέψεις σε ορισμένα εργοστάσια (ΠΙΤΣΟΣ, ΖΗΜΕΝΣ, ΠΥΡΚΑΛ). Ακόμα, στη Σαλαμίνα με ανέργους, με πρωτοβουλία της Κομματικής Οργάνωσης της Ζώνης. Εγινε σύσκεψη στην επιχείρηση "ΣΝΑΪΝΤΕΡ", η οποία βοήθησε να συγκροτηθεί για πρώτη φορά ταξικό ψηφοδέλτιο και να σημειώσουμε καλό αποτέλεσμα στις αρχαιρεσίες, αφού εκλέξαμε δύο εργαζόμενους στη διοίκηση και βγάλαμε αντιπροσώπους στην Ομοσπονδία και στο Εργατικό Κέντρο». Οργανώθηκε κομματική συγκέντρωση με τους εργάτες που δουλεύουν σε εργολάβους στα ναυπηγεία Ελευσίνας: «Τους καλέσαμε να συμβάλουν στην οργάνωση του ταξικού αγώνα. Και από το χώρο αυτό, την επόμενη μέρα, στη συνέλευση του συνδικάτου στον Πειραιά, ήταν μαζική η συμμετοχή».

«Χρειάζεται να κατανοηθεί ότι δίπλα στις ΚΟΒ υπάρχει ένας αριθμός εργατών που αν καθοδηγηθεί και μπει στη δράση με συγκεκριμένο σχέδιο, πολλαπλασιάζει τη δύναμή μας, μας φέρνει σε επαφή με νέους εργάτες, μπαίνουμε σε περισσότερους χώρους δουλειάς και ταυτόχρονα "εκπαιδεύουμε" και νέες δυνάμεις να δουλεύουν με αυτόν τον τρόπο», αναφέρει ο Γ. Δαφνής και συνεχίζει: «Εχουμε θετικά παραδείγματα οπαδών μας που μπήκαν στη δράση, ορισμένοι για πρώτη φορά, συμμετέχοντας στις εξορμήσεις, οργανώνοντας στο χώρο που δουλεύουν συγκεντρώσεις, διοργανώνοντας και καλώντας κόσμο σε συσκέψεις. Υπάρχουν όμως ακόμα πολλές αναξιοποίητες δυνατότητες, μιας και δεν έχουμε καταφέρει να δουλεύουμε με αυτόν τον τρόπο με την πλειοψηφία των οπαδών μας».

Παράλληλα με τις δυνατότητες, ο Θ. Κοτρώνης σημειώνει πως αναδεικνύονται και «οι πολύ μεγάλες δυσκολίες που υπάρχουν και τα εμπόδια που μπαίνουν σε αυτή τη δουλειά. Για παράδειγμα, ενώ φαίνεται από μια περιοδεία, από μια εξόρμηση, η διάθεση των εργαζομένων να έρθουν σε επαφή μαζί μας, από την άλλη μεριά, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δείχνουν και το φόβο τους, που εμποδίζει να αναπτυχθεί αυτή η επαφή». Οσον αφορά αδυναμίες που χρειάζεται να ξεπεραστούν, ο Γ. Δαφνής υπογραμμίζει: «Προκύπτει η ανάγκη καθημερινά να εξοπλίζουμε τις δυνάμεις μας, να οργανώνουμε και να διεξάγουμε καλύτερα την ιδεολογική και πολιτική διαπάλη, την αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις, με τον οπορτουνισμό». «Μια τέτοια προσπάθεια, που δε γίνεται χωρίς εμπόδια, χρειάζεται να συνεχιστεί», τονίζει ο Δ. Κυπραίος, έτσι ώστε να δίνεται απάντηση και στην παρέμβαση του αντιπάλου που αδυνατίζει την ταξική συνείδηση, σπρώχνει στην απογοήτευση και καλλιεργεί την άποψη για την αναποτελεσματικότητα των αγώνων.

Δυσκολίες δημιουργεί η παρέμβαση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού αλλά και των δυνάμεων του οπορτουνισμού. Ο Σ. Σταθουλάκος φέρνει ένα παράδειγμα από τέτοιες αντιλήψεις που καλλιεργούνται και στους εργαζόμενους στον κλάδο του Φαρμάκου: «Αν πάει καλά η επιχείρηση, αν έχει κέρδη παίρνουμε κι εμείς ένα κομμάτι τους», είναι ένα χαρακτηριστικό επιχείρημα που συναντά η Οργάνωση. Αντίστοιχα στον κλάδο του Τύπου και του Χαρτιού, η Φ. Λυκουρέση σημειώνει πως πολλοί εργαζόμενοι σκέφτονται πως πρέπει «να κοιτάζουν το εργοστάσιο το δικό "τους"», πως «αν κλείσει ο άλλος ίσως εμείς να έχουμε περισσότερη δουλειά». Οπως σχολιάζει, οι εργαζόμενοι «έχουν μπει στη διαδικασία να σκέφτονται όπως ο εργοδότης τους», ο οποίος περιμένει να επωφεληθεί από το κλείσιμο του ανταγωνιστή του. «Υπάρχει δυσκολία να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να οργανωθούν, γιατί υπάρχει φοβερή τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς», προσθέτει: «Ο άλλος φοβάται στις σημερινές συνθήκες ότι θα μείνει άνεργος, σκέφτεται ότι "δεν πειράζει ας πάρω λιγότερα αρκεί να τα πάρω". Υπάρχουν χώροι στον κλάδο μας, όπως στη "ΦΗΜΗ ΠΑΚ", όπου οι εργαζόμενοι μένανε απλήρωτοι για 8 μήνες προσδοκώντας ότι κάποια στιγμή θα πάρουν τα χρήματά τους, ώσπου πήγαν ένα πρωί και βρήκαν το λουκέτο», αναφέρει. «Γίνεται μια προσπάθεια που πραγματικά είναι επίπονη», λέει και εξηγεί πως τα βήματα προς τα μπρος δεν είναι αυτονόητα: «Εχουμε παραδείγματα σε χώρους όπου είχαμε σωματειακές επιτροπές ή πρωτοπόρους εργαζόμενους, οι οποίοι ή απολύθηκαν ή το εργοστάσιο έκλεισε, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή».

Παρά τις δυσκολίες, ο Σ. Σταθουλάκος μεταφέρει τη θετική πείρα από την επίμονη και σταθερή παρέμβαση των Οργανώσεων του Φαρμάκου, ακόμα και εκεί που οι θέσεις και η δράση του ΚΚΕ συναντούσαν εχθρικό κλίμα από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Για παράδειγμα, σε συγκεκριμένο χώρο δουλειάς, ενώ «ένα χρόνο που κάναμε προσπάθεια με εξορμήσεις σπάγαμε τα μούτρα μας», υπήρξαν εργαζόμενοι που στράφηκαν στο Κόμμα και στο Συνδικάτο όταν η εργοδοσία έθεσε ζήτημα για μειώσεις μισθών, που συμμετείχαν σε συνελεύσεις, συγκρότησαν επιτροπή και έχουν τη διάθεση να μπουν σε δράση. «Δεν μπορούμε να πούμε σήμερα ότι μας "αγκαλιάζουν" όλοι οι εργαζόμενοι», καταλήγει, «αλλά η προσπάθεια αρχίζει να αποδίδει».

Η απουσία δυνάμεων μέσα σε μεγάλους και στρατηγικής σημασίας χώρους είναι η κύρια δυσκολία, στο ξεπέρασμα της οποίας χρειάζεται να κατευθυνθούν όλες οι προσπάθειες και να αξιοποιηθεί κάθε δυνατότητα. «Είναι πολύ οργανωμένη τελευταία η προσπάθεια το ΚΚΕ να μην μπαίνει μέσα στα εργοστάσια», σημειώνει ο Δ. Κυπραίος και αναφέρεται στα εμπόδια και τις απαγορεύσεις που θέτει η εργοδοσία. «Παρ' όλα αυτά», συνεχίζει, «φαίνεται ότι η επιμονή μας να σχεδιάζουμε με έναν πυρήνα εργατών, που τελευταία όλο και διευρύνεται μέσα σε χώρους δουλειάς, φέρνει αποτελέσματα. Δηλαδή, η "δουλειά μυρμηγκιού", με εργαζόμενους σε προσωπική βάση, η δουλειά αυτή που δεν είναι φαντασμαγορική, που δεν κάνει μεγάλο ντόρο, που όμως μπορεί να μας φέρει αποτελέσματα. Καλύτερα οργανώνεται η δουλειά σε ατομική βάση, με τον "Ριζοσπάστη", με επισκέψεις σε σπίτια. Πήγαμε δηλαδή αυτό το διάστημα σε εργαζόμενους από μεγάλα εργοστάσια, με τους οποίους δεν είχαμε μεγάλη επαφή. Κάναμε ιδιαίτερη κουβέντα για την αναγκαιότητα να δυναμώσει το ΚΚΕ με δυνάμεις οργανωμένες, στρατευμένες στους αντίστοιχους συγκεκριμένους χώρους. Κι αυτή η συζήτηση που ανοίγουμε, φαίνεται ότι αποδίδει και θα αποδώσει το επόμενο διάστημα. Υπάρχουν σήμερα καλύτερες προϋποθέσεις πρωτοπόροι εργάτες που συμφωνούν με τη στρατηγική του ΚΚΕ να ενταχθούν στις γραμμές του Κόμματος και σε αυτό πρέπει να επιμείνουμε όλοι».

Στην ημερήσια διάταξη έχουν πλέον μπει οι πρωτοβουλίες που θα δώσουν συνέχεια στην κομματική παρέμβαση, προγραμματίζονται νέες συσκέψεις που θα οργανωθούν με τη συμβολή των εργαζομένων που έχουν μπει στη δράση. «Με τον τρόπο αυτό», αναφέρει ο Γ. Δαφνής, «μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με εργαζόμενους που δε γνωρίζουμε, στους οποίους δε φτάνει η φωνή μας, μας δίνεται η δυνατότητα να μπούμε μέσα σε χώρους δουλειάς που δεν έχουμε καθόλου δυνάμεις».

«Υπάρχει ανάγκη να εντείνουμε την προσπάθεια», συμπεραίνει ο Θ. Κοτρώνης, «να πυκνώσουμε την επαφή μας σε περισσότερους χώρους δουλειάς, με περισσότερους εργάτες, χρησιμοποιώντας όλες τις μορφές, να αναπτύξουμε πολύ περισσότερο, πολύ πιο αποτελεσματικά την προσωπική επαφή με τους εργαζόμενους, να καταλάβει ο εργάτης γιατί πρέπει να παλεύει καθημερινά στο πλάι του Κόμματος με στόχο τη συσπείρωση πιο πλατιών δυνάμεων, τη συμπόρευσή τους με το ΚΚΕ, την οργάνωση της πάλης, την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Σε αυτό θα κριθεί η δουλειά μας το επόμενο διάστημα, σε αυτό θα μετρήσουμε τα αποτελέσματα που θα έχουμε».