Ο βουλγάρικος ποιητικός ρεαλισμός στον κινηματογράφο έφθασε στο ανώτατο σημείο του με το σκηνοθετικό ντεμπούτο του σπουδαγμένου στη Μόσχα διευθυντή φωτογραφίας Βούλο Ράντεφ (1923 - 2001) και την ασπρόμαυρη ταινία του «ΚΛΕΦΤΗΣ ΡΟΔΑΚΙΝΩΝ». Το σενάριο της ταινίας στηρίχθηκε στη διασκευή του αντιπολεμικού διηγήματος «Κλέφτης στις Ροδακινιές» του Βούλγαρου συγγραφέα Εμιλιάν Στάνεφ. Στο επίκεντρο βρίσκεται μια ρομαντική ιστορία, για ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε ένα Βούλγαρο αξιωματικό, τη σύζυγό του Ελιζαμπέτα και ένα Σέρβο λοχαγό, αιχμάλωτο πολέμου στο στρατόπεδο που στήθηκε μέσα στο μεσαιωνικό κάστρο της σκαρφαλωμένης στις πλαγιές πόλης Τούρνοβο. Κι η ιστορία της ταινίας αρχίζει και τελειώνει ενώ ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος διανύει το τελευταίο του καλοκαίρι...

Από το στρατόπεδο βγήκε ένας πεινασμένος Σέρβος λοχαγός και σκαρφάλωσε μέχρι τον κήπο του Βούλγαρου αξιωματικού με τις κατάφορτες ροδακινιές για να γεμίσει το δίκοχό του με φρούτα. Εκεί ο Σέρβος Ιβο έπεσε πάνω στη γυναίκα του αξιωματικού την νεαρή Ελιζαμπέτα κι ανάμεσα τους άρχισε να αναπτύσσεται ένας ζωογόνος και ζωοφόρος έρωτας, ασπίδα στη θηριωδία του πολέμου, αντίδοτο σε κάθε κοινωνικό «πρέπει» και φάρμακο δυναμωτικό στην ψυχή και το πνεύμα... Δεν περνά πολύς καιρός και οι αιχμάλωτοι αποφασίζεται να μεταφερθούν αλλού και ο Ιβο δεν μπορεί να φύγει χωρίς να αποχαιρετίσει την Ελιζαμπέτα...

Ο Ράντεφ προσεγγίζει το παραδοσιακό αυτό κινηματογραφικό είδος απ' όπου πηγάζουν ψυχολογικές και πολιτικές προεκτάσεις χωρίς ηθικολογική διάθεση, με λυρισμό στην ασπρόμαυρη φωτογραφία του που δημιουργεί υποβλητική, δραματική ατμόσφαιρα και χυμώδη οπτική απεικόνιση, κυρίως όμως με μια αναπάντεχη διακριτικότητα στο στυλ. Ο αρχικός αργός ρυθμός που δείχνει τη μισοκοιμισμένη πολιτεία, στο τέλος εκρήγνυται, φέρνει σε πρώτο πλάνο τον ανθρώπινο παράγοντα της πόλης, προϊδεάζοντας για τη ρήξη και προαγγέλλοντας τις πολιτικές και συνειδησιακές μεταβολές που θα αναταράξουν την Κεντρική Ευρώπη.

Ο Ιβο Ομπρένοβιτς του Ράντεφ - θυμίζει μακρινά τον Μαρτσέλο Μαστροιάνι της δεκαετίας του '60 όχι τόσο στη μορφή, όσο στο «είναι» - είναι άνθρωπος του άστεως, καλλιεργημένος, μιλά γαλλικά με τον επίσης αιχμάλωτο, ευγενή Γάλλο αξιωματικό. Οι συναντήσεις τους παραπέμπουν έντονα στο κλίμα και την αίσθηση παρόμοιων συνευρέσεων στη «ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ» (1937) του Ζαν Ρενουάρ, μια από τις κλασικότερες ταινίες για τον Μεγάλο Πόλεμο - με τον ίδιο τον πόλεμο απόντα, όπως ακριβώς κι εδώ.

Ο «ΚΛΕΦΤΗΣ ΡΟΔΑΚΙΝΩΝ» ξεχώρισε στο Φεστιβάλ της Βενετίας και στην πορεία διακρίθηκε με πολλά διεθνή βραβεία... Αυτή η βαθιά ανθρωπιστική και αντιπολεμική ταινία για έναν έρωτα που γεννήθηκε μέσα στον παραλογισμό του πολέμου είναι η πρώτη διεθνής επιτυχία του βουλγαρικού κινηματογράφου...

Παίζουν: Μιχαήλ Μιχαήλοφ, Νεβένα Κοκάνοβα, Ράντε Μάρκοβιτς κ.ά.

Παραγωγή: Βουλγαρία (1964).