Το ελληνικό θέατρο, γενικά ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός, θρηνούν από χτες για μια μεγάλη απώλεια. Ο Λευτέρης Βογιατζής, ηθοποιός και σκηνοθέτης που άλλαξε την πορεία του ελληνικού θεάτρου, άνθρωπος και καλλιτέχνης, με έμφυτη ευγένεια, σεμνότητα, ήθος, «εργάτης» της Τέχνης, άφησε την τελευταία πνοή του, νικημένος από τον καρκίνο.

Στις 7 Απρίλη μια μέρα πριν την πρεμιέρα του «Θερμοκηπίου» του Χ. Πίντερ, η καταπονημένη υγεία του τον πρόδωσε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου μετά από 25, περίπου, ημέρες, «έσβησε» χτες το απόγευμα, παρότι ονειρευόταν να σκηνοθετήσει το καλοκαίρι «Οιδίποδα».

Ο Λευτέρης Βογιατζής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε θέατρο στη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη και μετά για δύο χρόνια διδάχθηκε από τον Μαξ Ράινχαρτ, στη Βιέννη. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1973, στο ρόλο της Γιαγιάς, στον «Κυριακάτικο Περίπατο», σε σκηνοθεσία Γ. Μιχαηλίδη. Ακολούθησαν συνεργασίες με τον Σπύρο Ευαγγελάτο, και αργότερα με την «Ελεύθερη Σκηνή», σε μια προσπάθεια ανανέωσης του επιθεωρησιακού κώδικα, καθώς και με την Ελλη Λαμπέτη. Τα χρόνια αυτά, έπαιξε πολλούς ρόλους του κλασικού κυρίως ρεπερτορίου, μεταξύ άλλων: τον Αλφρεντ, στις «ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης», πρωταγωνίστησε ως Λυσιστράτη στην ομώνυμη αριστοφανική κωμωδία, στους «Βατράχους», στον «Ταρτούφο» κ.ά.

Το 1981 δημιούργησε το θίασο «Η ΣΚΗΝΗ» με τη συνεργασία έξι ακόμα ηθοποιών. Από το 1982 ως το 1987 που λειτούργησε η «ΣΚΗΝΗ» ο Λ. Βογιατζής σκηνοθέτησε και έπαιξε στα έργα: «Η σπασμένη στάμνα», του Κλάιστ, «Οι αγροίκοι» του Γκολντόνι, «Συμφορά από το πολύ μυαλό» του Γκριμπογιέντοφ, «Σε φιλώ στη μούρη» του Γ. Διαλεγμένου, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας «Κάρολος Κουν» (1986-87).

Το 1988 μετονόμασε το θίασο σε «η νέα ΣΚΗΝΗ», όπου με νέους ηθοποιούς, παρουσίασε συστηματικά έργα που καλύπτουν το τρίπτυχο: κλασικό έργο, σύγχρονο έργο αιχμής και νεοελληνικό έργο. Σκηνοθέτησε και έπαιξε στις παραστάσεις: «Θείος Βάνιας» του Τσέχωφ (Βάνιας), 1989, «Ρίττερ, Ντένε, Φος» του Μπέρνχαρντ, 1991 (για πρώτη φορά στην Ελλάδα).

Παράλληλα, το 1989, ιδρύει το Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος, απ' όπου αποφοίτησαν (1991) δώδεκα ηθοποιοί ύστερα από τριετή εντατική φοίτηση. Αρχίζει η ενασχόλησή του με το αρχαίο ελληνικό δράμα. Ξεκινάει το 1992 σκηνοθετώντας την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Με τους μαθητές του εργαστηρίου, συνεχίζει τη διερεύνησή του στον ελληνικό ποιητικό λόγο ανεβάζοντας αυτή τη φορά την αναγεννησιακή κρητική κωμωδία «Κατσούρμπος», του Γ. Χορτάτζη.

Επαιξε επίσης στην «Ελένη», του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά, στην Επίδαυρο. Το 1999 σκηνοθέτησε τους «Πέρσες» του Αισχύλου για το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο. Το 2005 σκηνοθέτησε και έπαιξε το έργο του Γιώργου Διαλεγμένου «Bella Venezia» (έλαβε για δεύτερη φορά το βραβείο «Κάρολος Κουν»). Το 2006 έκλεισε το Φεστιβάλ Επιδαύρου με τη νέα του παράσταση της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή. Το καλοκαίρι του 2007 η παράσταση αυτή άνοιξε το Φεστιβάλ Επιδαύρου και προσκλήθηκε στα φεστιβάλ Festwochen της Βιέννης, Les nuits de la Fourviere, της Λυών και το Festival d' Automne στο Παρίσι. Πέρσι το χειμώνα σκηνοθέτησε και έπαιξε στο «Θερομοκήπιο» του Πίντερ. Η παράσταση έλαβε το Μεγάλο Βραβείο της Ενωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Η τελευταία του σκηνοθεσία ήταν το περασμένο καλοκαίρι με τον «Αμφιτρύωνα» του Μολιέρου.

Εχει παίξει σε αρκετές ταινίες Ελλήνων σκηνοθετών: Β. Βαφέα «Ανατολική Περιφέρεια», Π. Βούλγαρη «Ακροπόλ», Μ. Νικολακοπούλου, Ν. Παναγιωτόπουλου «Μελόδραμα», «Βαριετέ», «Ονειρεύομαι τους φίλους μου» (Α' βραβείο ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο 1994) , «Αθήνα-Κωνσταντινούπολη», Χ. Χριστοφή «Ρόζα», κ.ά.