«Ν' ακούσει και όχι να προτείνει» είχε ως στόχο, όπως ο ίδιος τόνισε, η επίσκεψη του Αμερικανού Προέδρου σε Ισραήλ και Παλαιστίνη. Η πρώτη του στο Ισραήλ ως Πρόεδρος και η πρώτη Αμερικανού Προέδρου στα Παλαιστινιακά εδάφη. Ο Ομπάμα ξεκαθάρισε ότι δεν κομίζει «καμία νέα διαπραγματευτική πρόταση».

Το Παλαιστινιακό ήταν εκείνο που κυριάρχησε, τουλάχιστον, στις δημόσιες τοποθετήσεις του Αμερικανού Προέδρου. Ο Ομπάμα επανέλαβε πολλάκις την αναγκαιότητα επίτευξης «ειρήνης με τους Παλαιστινίους» ως μοναδικό τρόπο προστασίας της ισραηλινής ασφάλειας. Χρησιμοποίησε τον όρο «κατοχή» και στην ομιλία του προς Ισραηλινούς φοιτητές έδειξε δήθεν ευαίσθητος για τα προβλήματα που προκαλεί στην καθημερινή ζωή των Παλαιστινίων η ισραηλινή κατοχή. Επίσης, αναφέρθηκε και στο δημογραφικό, προειδοποιώντας ότι όπως αυξάνεται ο πληθυσμός της Δυτικής Οχθης, αν δεν υπάρξει σαφής οριοθέτηση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, τότε οι Παλαιστίνιοι θα καταλήξουν να είναι περισσότεροι.

Επισήμανε ότι η ακολουθούμενη πολιτική προκαλεί διπλωματική απομόνωση του Ισραήλ και δήλωσε ότι οι εποικισμοί «βλάπτουν το δρόμο της ειρήνευσης», ενώ υποστήριξε ότι θα πρέπει να αναγνωριστεί το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση, καθώς και ότι θα πρέπει να υπάρξει «βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος με πραγματικά σύνορα».

Υπάρχουν, όμως, δύο σημεία που δίνουν ένα πρώτο στίγμα για την τακτική που ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα τηρήσει απέναντι στο Παλαιστινιακό. Ο Αμερικανός Πρόεδρος απέφυγε προσεκτικά να επαναλάβει αυτό που παλαιότερα είχε «αποδεχτεί», δηλαδή το παλαιστινιακό επιχείρημα ότι «δεν μπορεί να γίνει κανένας διάλογος, αν δεν παγώσει ο εποικισμός». Αντίθετα, είπε χαρακτηριστικά ότι «υπάρχουν μεγάλες διαφορές και διαφωνίες, αλλά αυτές ακριβώς γίνεται προσπάθεια να λυθούν μέσα από ένα διάλογο, και δεν μπορεί καμία να λειτουργεί ως δικαιολογία» για να μη γίνει προσπάθεια συνεννόησης.

Ενα δεύτερο σημείο είναι το ότι αναφερόμενος στο δημογραφικό πρόβλημα, που αντικειμενικά θα αντιμετωπίσει το Ισραήλ όσο συνεχίζει να έχει υπό την κατοχή του τη Δ. Οχθη και δεν υπάρχει σαφής συνοριογραμμή, μίλησε για «εβραϊκό κράτος», το οποίο οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει ν' αποδεχτούν ως τέτοιο. Πρόκειται για σημαντική «λεπτομέρεια».

Εκτός του ότι ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός αποδίδει θρησκευτική χροιά στο ισραηλινό κράτος, η οποία ενοχλεί ιδιαίτερα μεγάλη μερίδα του ίδιου του ισραηλινού λαού, που αναρωτιέται αν η ισραηλινή υπηκοότητα περιλαμβάνει και δηλώσεις «θρησκευτικής πίστης», εμπεριέχει και μια άλλη σημαντική παράμετρο. Αν το Ισραήλ είναι «εβραϊκό κράτος» και αναγνωριστεί ως τέτοιο από την παλαιστινιακή πλευρά, τότε εκπίπτει σχεδόν αυτόματα το δικαίωμα επιστροφής των χιλιάδων Παλαιστινίων (μουσουλμάνων ή χριστιανών) προσφύγων που εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους είτε το 1948 είτε το 1967.

Το θέμα δεν είναι αν όντως οι πρόσφυγες αυτοί ή οι απόγονοί τους θα επιστρέψουν στο ισραηλινό έδαφος. Το θέμα είναι ότι εφόσον έχουν αυτό το δικαίωμα, δικαιούνται αποζημίωση για την εκδίωξή τους, θέμα στο οποίο το Ισραήλ μεθοδικά και επιμελώς κωφεύει.

Τα δύο αυτά σημεία δίνουν μια πρώτη γεύση για το πλαίσιο στο οποίο αναμένεται, τις επόμενες μέρες και βδομάδες, να κινηθεί η αμερικανική διπλωματία υπό τον υπουργό Εξωτερικών, Τζον Κέρι, με στόχο να καταλήξει σε ένα «πλαίσιο αναθέρμανσης» των ισραηλινο-παλαιστινιακών συνομιλιών. Φαίνεται ότι οι ΗΠΑ θα πιέσουν τους Παλαιστινίους να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων εγκαταλείποντας την προϋπόθεση του «παγώματος του εποικισμού» και να υποβαθμίσουν το ζήτημα του δικαιώματος επιστροφής των προσφύγων, ενώ παράλληλα θα πιέσουν και την ισραηλινή πλευρά, αν όχι να σταματήσει, τουλάχιστον να μετριάσει την εποικιστική δραστηριότητα, χωρίς να αποκλείονται και περαιτέρω παρεμβάσεις για τους εποικισμούς.

Η επίσκεψη Ομπάμα επιβεβαίωσε ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι αποφασισμένος να διατηρήσει και να επιδιώξει να διευρύνει τα συμφέροντα και την επιρροή του στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, που έχει αποκτήσει τρομακτικό ενδιαφέρον μετά τον εντοπισμό τόσο πλούσιων ενεργειακών αποθεμάτων. Για να το καταφέρει αυτό χρειάζεται οπωσδήποτε κάποια «πρόοδο» στο Παλαιστινιακό, που μπορεί ν' απέχει από μια πραγματικά δίκαιη και βιώσιμη ειρήνη, αλλά σίγουρα θα δημιουργεί την αίσθηση της διευθέτησης, αφήνοντας πάντα περιθώρια αμερικανικής παρέμβασης.

Αυτό θα επιτρέψει στις ΗΠΑ να εδραιώσουν περαιτέρω την παρουσία τους στην Ανατολική Μεσόγειο και την ανάμειξή τους, διά των επιχειρήσεών τους, στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, και θα διευκολύνει την προώθηση των σχεδιασμών τους και για τις γειτονικές αραβικές χώρες, δίνοντάς τους προβάδισμα σε σχέση με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Μένει ν' αποδειχθεί κατά πόσο θα ευοδωθούν οι σχεδιασμοί αυτοί, στη βάση ποιων νέων ισορροπιών θα προωθηθούν αλλά και ως ποιο βαθμό θα συνδυαστούν με τους σχεδιασμούς του Τελ Αβίβ και της ισραηλινής κατοχής.

Πάντως, σε ό,τι αφορά στο Ιράν, στις συζητήσεις των δύο αντιπροσωπειών, η ισραηλινή πλευρά φαίνεται ότι προχωράει σε μια αναδίπλωση. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, τουλάχιστον σε επίπεδο δημόσιων τοποθετήσεων, εγκατέλειψε τις απειλές περί μονομερούς πλήγματος κατά του Ιράν αλλά και τις ανοιχτές αμφισβητήσεις των εκτιμήσεων των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και των τακτικών επιλογών της αμερικανικής διπλωματίας, και δήλωσε «πεπεισμένος» ότι η Προεδρία Ομπάμα χειρίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ζήτημα.

Οσο για την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, ήταν το θέμα εκείνο που και οι δύο πλευρές έθιξαν λιγότερο, τουλάχιστον δημόσια. Πέρα από την «ανάγκη της γρήγορης αποχώρησης του Προέδρου Ασαντ» εκφράστηκε ανησυχία για τον κίνδυνο γενικότερης ανάφλεξης θρησκευτικού χαρακτήρα και μια διάχυση όπλων και ακραίων ισλαμιστών στην ευρύτερη περιοχή. Και για τις δύο πλευρές, η όποια επόμενη μέρα μετά το καθεστώς Ασαντ θα πρέπει να βρει τη Συρία με μια ηγεσία και φίλα προσκείμενη προς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και μη εχθρική απέναντι στο Ισραήλ, που συνεχίζει να κατέχει τα μισά υψώματα Γκολάν.