Ο «Ρ» παρουσιάζει σήμερα εκτενή αποσπάσματα από την εισήγηση στο συνέδριο:

«Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, όλα τα λαϊκά στρώματα στερούμαστε όλο και περισσότερο τα βασικά αγαθά της Υγείας και του Φαρμάκου. Αναγκαζόμαστε να αγοράζουμε το υγειονομικό υλικό που λείπει από τα νοσοκομεία. Πληρώνουμε από την τσέπη μας φάρμακα και εξετάσεις που έχουν περικοπεί από τον ΕΟΠΥΥ. Ακόμα και τα φάρμακα που συνταγογραφούνται, πολλές φορές αναγκαστήκαμε να τα πληρώνουμε τοις μετρητοίς, αφού ο ΕΟΠΥΥ δεν τα αποζημίωνε στους φαρμακοποιούς. Ακόμα και όταν εκτελούνται οι συνταγές μας, πληρώνουμε αυξημένα ποσοστά συμμετοχής. Δε βρίσκουμε, εξαιτίας των ελλείψεων, φάρμακα απαραίτητα για τις θεραπείες μας».

Στο μεταξύ, «ο ανταγωνισμός των φαρμακοβιομήχανων για το μικρότερο κόστος παραγωγής καθιστά επισφαλή την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα των φαρμάκων, δημιουργούνται κίνδυνοι για την υγεία του λαού μας.

Tο Μάη του 2010, χιλιάδες διαβητικοί στην Ελλάδα παραμένουν "όμηροι" της εταιρίας "Novo Nordisk", λόγω της απόσυρσης 17 σκευασμάτων της από τα ράφια, με τους εκπροσώπους της να επικαλούνται τη "δραματική μείωση" των τιμών. Πριν μερικούς μήνες, πολυεθνικές εταιρείες του φαρμάκου δεν έδιναν αντικαρκινικά φάρμακα στα νοσοκομεία, μέχρι να εξοφληθούν μετρητοίς. Η "Roche Hellas A.E." ανέστειλε την προμήθεια των νοσοκομείων με φαρμακευτικά προϊόντα που παρασκευάζει και εισάγει στην Ελλάδα αποκλειστικά αυτή και που είναι αναγκαία για την καταπολέμηση και αντιμετώπιση σοβαρών ασθενειών όπως ο καρκίνος, προβάλλοντας ως αιτία τη μη τήρηση των όρων πληρωμής και της έγκαιρης εξόφλησης των σχετικών οφειλών από τα νοσοκομεία και τα Ταμεία».

Οι εργαζόμενοι στον κλάδο του φαρμάκου έχουμε ιδιαίτερη ευθύνη. Η οργάνωση και η δράση μας στους χώρους δουλειάς πρέπει να είναι αντίστοιχη των απαιτήσεων και των αναγκών της πάλης, τέτοια που να μπορέσει να συμβάλει καθοριστικά στην εξασφάλιση του φαρμάκου σε όσους το χρειάζονται. Σε κάθε χώρο δουλειάς πρέπει να γίνει συζήτηση, με συνελεύσεις, συσκέψεις. Τα σωματεία, οι επιτροπές και όλοι οι εργαζόμενοι να πάρουν πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση αυτή, να μη μείνει αμέτοχος κανένας εργαζόμενος σε ό,τι αφορά το κρίσιμο ζήτημα του Φαρμάκου και της Υγείας.

Στο ίδιο μέτωπο πάλης με τους εργαζόμενους πρέπει να βρίσκονται και οι φαρμακοποιοί, που στην πλειοψηφία τους είναι αυτοαπασχολούμενοι, αλλά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τους τους γεμίζουν με αυταπάτες και τους στρέφουν κατά των λαϊκών στρωμάτων».

Η αλληλεγγύη δεν παρέχει μόνο βοήθεια, αλλά διαμορφώνει σχέδιο πάλης, οργανώνει και κινητοποιεί κόσμο, διεκδικεί από τον κρατικό μηχανισμό, στέγη για τους άστεγους, φάρμακα, περίθαλψη, τρόφιμα, εμποδίζει το κόψιμο των παροχών νερού, ενέργειας, εμποδίζει και αποτρέπει πλειστηριασμούς κ.ά.

Οι Λαϊκές επιτροπές δεν υποκαθιστούν τα σωματεία, αντίθετα στηρίζουν και στηρίζονται από αυτά. Αλλωστε το σωματείο πρέπει να έχει στο κέντρο της προσοχής του αυτό το ζήτημα.

Στις Λαϊκές επιτροπές συμμετέχουν εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι, φοιτητές, γυναίκες, αγρότες. Αυτό, σε συνδυασμό με τη δράση τους, προσδίδει το χαρακτήρα της Λαϊκής Επιτροπής και αντικειμενικά γίνεται ποδάρι της Λαϊκής συμμαχίας.

Οι Λαϊκές επιτροπές ασχολούνται με όλα τα ζητήματα, όχι μόνο με την επανασύνδεση του ρεύματος, αλλά και γιατί είναι ακριβό, γιατί από τη μια με τη χρήση των αιολικών πάρκων και της ηλιακής ενέργειας το ρεύμα είναι φθηνότερο και οι λαϊκές οικογένειες καλούνται να το πληρώσουν 35 - 40% ακριβότερα. Ασχολούνται με τον άνεργο, που δεν μπορεί να πάρει φάρμακα, να πάει στο νοσοκομείο, συγχρόνως, όμως, ανοίγουν το ζήτημα της δωρεάν Υγείας και συσπειρώνουν δυνάμεις. Ενδιαφέρονται για τα παιδιά που υποσιτίζονται, που δεν μπορούν οι γονείς να τα πάνε στον παιδικό σταθμό, συγχρόνως, όμως, ανοίγουν, κουβεντιάζουν και συσπειρώνουν δυνάμεις γύρω από τη δημόσια δωρεάν Παιδεία. Εμποδίζουν να βγάλει η τράπεζα στο σφυρί το σπίτι του μεροκαματιάρη, συγχρόνως, όμως, ανοίγουν το ζήτημα της λαϊκής κατοικίας, γιατί η κατοικία είναι δικαίωμα και όχι εμπόρευμα.

Τέτοια δράση θέλουμε, που από τη μια θα συσπειρώνει και θα κινητοποιεί δυνάμεις, θα αποκαλύπτει τις τεράστιες ευθύνες των πολιτικών του κεφαλαίου και συγχρόνως θα ξεδοντιάζει την προπαγάνδα των ΜΚΟ, των εκκλησιών, των εφοπλιστών, των βιομηχάνων και άλλων ερπετών του κεφαλαίου, που αφού έλιωσαν τους εργάτες, τώρα το έχουν ρίξει στη φιλανθρωπία.

Οσο οξύνεται η φτώχεια και η εξαθλίωση, τόσο θα ανθίζουν οι δομές, τύπου κοινωνικά παντοπωλεία, συσσίτια, κοινωνικά υπνωτήρια, κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φαρμακεία, κοινωνικά φροντιστήρια κ.ά.

Ολα αυτά ένα στόχο έχουν να βγάλουν λάδι το σύστημα, να απενοχοποιήσουν την καπιταλιστική ανάπτυξη, να αποκρύψουν τις ευθύνες και τις επιλογές των κυβερνήσεων. Να αποκρύψουν ότι τα βάρβαρα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα που όλοι μαζί συμφώνησαν, σπρώχνουν μαζικά λαϊκό κόσμο στην εξαθλίωση και αρκετές χιλιάδες στην αυτοκτονία.

Τέλος, στοχεύουν να αποκρύψουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, που θα εξαφανίσει τη φτώχεια, την ανεργία. Αυτός ο δρόμος προϋποθέτει κατάργηση του κέρδους, δηλαδή τη κατάργηση ενός συστήματος που ζει και θρέφεται από το αίμα του λαού.

Τα σωματεία πρέπει να παίξουν πιο αποφασιστικό ρόλο στην οργάνωση αυτής της δουλειάς. Η διαπάλη θα οξυνθεί όχι μόνο στο πολιτικό, ιδεολογικό επίπεδο, αλλά και στη δράση».

Σε κάθε περίπτωση, οι δείκτες της αποτελεσματικότητας της δουλειάς μας δοκιμάζονται στο σωματείο, όταν μπαίνουν στη διαδικασία εφαρμογής. Οταν η γραμμή μας έρχεται σε επαφή με τους συναδέλφους, όταν γίνεται ζύμωση, όταν δημιουργείται δημιουργική και όχι στείρα αντιπαράθεση.

Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε:

Πρώτα από όλα, να βελτιώσουμε ακόμα περισσότερο τη βοήθεια της διοίκησης στα σωματεία. Εχουν γίνει βήματα. Χρειάζεται να επιμείνουμε στη συχνότερη επαφή, τη δημιουργική και συγκεκριμένη βοήθεια, να ενημερώνουμε έγκαιρα σε κεντρικά ζητήματα, σε ζητήματα αιχμής, ζητήματα επικαιρότητας, για να μπορούν τα διοικητικά συμβούλια να ενημερώνουν πιο συγκεκριμένα και υπεύθυνα τον κλάδο.

Τα Διοικητικά Συμβούλια πρέπει να προετοιμάζονται καλά από τον Πρόεδρο με συγκεκριμένα θέματα, που το ΔΣ πρέπει να τα γνωρίζει νωρίτερα.

Το κάθε σωματείο, πέρα από τα τρέχοντα, να έχει σχεδιασμό σε κεντρικά ζητήματα που θα τον ελέγχει, θα προσαρμόζει και θα βελτιώνει τα κενά που παρουσιάστηκαν, την επιχειρηματολογία, θα κουβεντιάζει τη στάση και την τακτική του αντιπάλου, θα παίρνει μέτρα. Για παράδειγμα, ζητήματα όπως της ανεργίας, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, της κοινωνικής ασφάλισης, της Υγείας, των Λαϊκών Επιτροπών, πρέπει να είναι στο μόνιμο σχεδιασμό των σωματείων μας. Θα εξετάζει τα προβλήματα των εργαζομένων και θα σχεδιάζει τη δουλειά του, την παρέμβασή του.

Να κουβεντιάζει τα οικονομικά του συνδικάτου, πώς θα μαζέψει συνδρομές, πώς θα τα βελτιώσει. Δεν είναι τυχαίο, που η πλειοψηφία των σωματείων μας έχει οικονομική ανεπάρκεια ακόμα και για τα βασικά.

Το ΔΣ πρέπει να το απασχολεί, πόσοι συνάδελφοι δραστηριοποιούνται γύρω του. Να μάθουμε να δουλεύουμε με όλους τους εργαζόμενους - μέλη. Να μαζικοποιήσουμε τα σωματεία με εγγραφές νέων μελών.

Το ΔΣ του σωματείου πρέπει να συνεδριάζει μετά από την απεργία, το συλλαλητήριο ή όποια μάχη δίνει και να βγάζει συμπεράσματα από αδυναμίες, κενά που παρουσιάστηκαν, να βελτιώσει πλευρές της δουλειάς του, για να γίνονται πιο αποτελεσματικές οι επόμενες μάχες. Δεν μπορεί το κριτήριο για την επιτυχία της απεργίας να είναι μόνο αριθμητικό. Το ΔΣ πρέπει να εκτιμά τη δουλειά που έκανε, την αποτελεσματικότητα της προπαγάνδας, την περιφρούρηση της απεργίας, πώς παρεμβαίνει ο αντίπαλος, τα επιχειρήματά του, πώς επιδρά ο ρεφορμισμός στον κλάδο, τη μαζικότητα, τη μαχητικότητα, την αντοχή των απεργών.

Αν δε λύσουμε αυτό το σοβαρό ζήτημα, δε θα προχωρήσουμε, δε θα βάλει το κίνημά μας τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, δε θα διαπαιδαγωγήσει τον κλάδο στην προσφορά, στην ανιδιοτέλεια, στην αντοχή στις δυσκολίες, στην αποφασιστικότητα στην αναμέτρηση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Θα μας τρώει το καθημερινό, η διεκπεραιωτική δουλειά, κατά συνέπεια, η εσωστρέφεια, η γκρίνια που θα καταλήγει στην εκτίμηση "δε γίνεται τίποτα, δεν καταλαβαίνει κανένας" και το επόμενο βήμα θα είναι η παραίτηση και η αποστράτευση.

Το κριτήριό μας είναι, πώς θα διευκολύνουμε τον αγώνα μας, πώς θα συνενώσουμε και θα αξιοποιήσουμε τη δύναμή μας, μακριά από τη στενή λογική του συντεχνιασμού.

Να δημιουργηθούν σωματεία σε περιοχές που δεν έχουμε καμιά μορφή οργάνωσης ως κλάδος και αυτές είναι αρκετές».