Εχουμε πόλεμο, λοιπόν. Απ' άκρη σ' άκρη της Γης και τηρουμένων των αναλογιών.

Είτε αυτός ο πόλεμος εκφράζεται σαν μάχη χαρακωμάτων που δίνει ένας χαφιεδάκος, ο οποίος φαντασιώνεται ότι θα αντιμετωπίσει για λογαριασμό των αφεντικών του τους κομμουνιστές.

Είτε αυτός ο πόλεμος υλοποιείται στο μεγάλο πεδίο της ανοιχτής στρατιωτικής αντιπαράθεσης των μονοπωλίων.

Η Αφρική ήταν θέμα χρόνου να γίνει το σύγχρονο μεγάλο θέρετρο της - και - πολεμικής σύγκρουσης των μονοπωλίων. Το γεγονός ότι εκεί ο πόλεμος εμφανίζεται ως αντίθεση, δήθεν, «θρησκευτική», δηλώνει μόνο ότι το κεφάλαιο δεν πετάει εύκολα στα σκουπίδια δοκιμασμένες μεθόδους που του έχουν ξανά και ξανά επιτρέψει να εδραιώνει την κυριαρχία του σε κρίσιμες περιοχές του πλανήτη (σιγά μην είναι θρησκευτική η διαφορά στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο Ιράν και τη Συρία).

Πόλεμος είναι κι αυτό που συμβαίνει με τα ντόπια ενεργειακά αποθέματα, όπου ένα σημαντικό μέρος τους δίνεται προίκα στους επίδοξους αγοραστές της ΔΕΗ.

Πόλεμος είναι και η πείνα όπως καταγράφεται πλέον μέσα στα ίδια τα σχολεία (χτες ήταν η σειρά της Καλαμάτας να καταγραφεί το ήδη δεδομένο για μια σειρά περιοχές της χώρας).

Μπροστά σ' αυτόν τον πραγματικό πόλεμο που ζητά κρέας εργατών για να υλοποιηθεί, οι πολιτικές δυνάμεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προωθούν την πολιτική του κεφαλαίου, εμφανίζονται και ως διώκτες του «μη νόμιμου κέρδους», όπως - για παράδειγμα - της φοροδιαφυγής - την ώρα που οι νόμιμες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου όχι μόνο οργιάζουν αλλά και λογίζονται ως κίνητρο για επενδύσεις στα διάφορα πολεμικά μέτωπα, είτε σ' αυτά ο πόλεμος αφορά στην εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, είτε αφορά στην εκμετάλλευση εργατικής δύναμης.

Στο περιθώριο του μεγάλου πολέμου, «αστυνομικού» τύπου ειδήσεις καταγράφουν την παράλληλη προετοιμασία των καπιταλιστών για να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό τους αντίπαλο, την εργατική τάξη και το κίνημά της.

Αυτοί που βγήκαν παγανιά για να σφάξουν αλλοδαπούς εργάτες κάνουν προπόνηση σε ζωντανούς στόχους ενόψει της μεγάλης αναμέτρησης που αναπόφευκτα θα έρθει.

Οπως, προπόνηση κάνουν και τα τσιράκια κάτι άλλων που προετοιμαζόμενοι να κυβερνήσουν ως καλύτεροι διαχειριστές για λογαριασμό του κεφαλαίου, φροντίζουν να ροκανίζουν καθημερινά τη συνείδηση της εργατικής τάξης, για να καλλιεργήσουν τη θέση ότι το μέλλον της δεν είναι ο κομμουνισμός.

Ο καιρός που οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ο καιρός που οξύνεται η καπιταλιστική κρίση, είναι ένας δύσκολος καιρός για την εργατική τάξη.

Είναι ταυτόχρονα όμως και ο καιρός που μέσα στη φωτιά του ταξικού πολέμου δένεται το ατσάλι του δικού της σπαθιού, που απαιτείται για να επιβάλει τη δική της εξουσία.