Ενα αντικείμενο που έμοιαζε με γιγαντιαίο μανιτάρι στρίγκλισε μέσα από τη γήινη ατμόσφαιρα τον περασμένο Ιούλη σε μια πορεία που κατέληξε στα ανοιχτά της Βόρειας Καρολίνας, έχοντας αντέξει επιβραδύνσεις 1.000 g (επιτάχυνση της βαρύτητας) και θερμοκρασίες 1.000 βαθμών Κελσίου. Ηταν η πρώτη δοκιμή μιας φουσκωτής ασπίδας προστασίας από την υψηλή θερμότητα, που αναπτύσσεται κατά την επάνοδο διαστημικών σκαφών στην επιφάνεια του πλανήτη.

Μέχρι τώρα, οι ασπίδες αυτές κατασκευάζονταν από άκαμπτα υλικά, αλλά στις διαστημικές πτήσεις το βάρος κοστίζει και τα βαριά υλικά των συμβατικών ασπίδων περιορίζουν τη δυνατότητα των πυραύλων να ανυψώσουν χρήσιμο φορτίο. Ετσι, ήδη από το 1960 υπήρχε στα συρτάρια της NASA η πρόταση για την κατασκευή φουσκωτών αεροασπίδων, που θα ήταν πολύ πιο ελαφριές, αλλά και θα μπορούσαν να είναι διπλωμένες και να αναπτύσσονται (φουσκώνουν) την κατάλληλη στιγμή. Η ιδέα αυτή ήταν μπροστά από την εποχή της και έτσι μόλις πριν από μια δεκαετία άρχισε να παίρνει «σάρκα και οστά».

Στη δοκιμή του περασμένου Ιούλη, ένα φορτίο σε τροχιά ύψους 450 χιλιομέτρων, επανήλθε στη Γη με τη βοήθεια φουσκωτής αεροασπίδας διαμέτρου 3 μέτρων, που φούσκωσε μέσα σε 3 λεπτά, με τη διοχέτευση αζώτου σε 7 ομόκεντρους λαστιχένιους δακτύλιους. Την προστασία από τη θερμότητα και τις υψηλές πιέσεις πρόσφεραν ένα πυρίμαχο κεραμικό ύφασμα, ειδική θερμική μόνωση και ένα στρώμα του πολύ ανθεκτικού υλικού κέβλαρ, που κάλυπταν τους δακτυλίους. Η ασπίδα έφτασε ως τη θάλασσα χωρίς καμιά ζημιά.

Η NASA ελπίζει να κατασκευάσει ένα μεγαλύτερο αντίγραφο της ασπίδας αυτής, που θα επιτρέπει την επιστροφή φορτίων από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό στη Γη. Ομως, τέτοιες ασπίδες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και για αυτόματες ή επανδρωμένες αποστολές στον Αρη, αξιοποιώντας την αραιή του ατμόσφαιρα για το φρενάρισμα του σκάφους.