Το βάθεμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και η αδυναμία αντιμετώπισής της έτσι ώστε η οικονομία να περάσει στην ανάκαμψη ανησυχούν ολοένα και περισσότερο τα διάφορα αστικά επιτελεία. Ετσι προκύπτουν και τα πυρά που ανταλλάσσουν μεταξύ τους όσοι εκπροσωπούν διαφορετικά ...μείγματα πολιτικής για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Που όμως είναι άσφαιρα. Οχι επειδή δεν υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά επειδή οι παραλλαγές των μέτρων που προβάλλονται και από τους μεν και από τους δε έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Το ξεπέρασμα της κρίσης με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Και εκείνοι που προτείνουν την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, με μέτρα σοκ για μεγάλη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, αλλά και μαζικό κλείσιμο επιχειρήσεων, αλλά και όσοι τάσσονται υπέρ των μέτρων που θα διευκόλυναν την ανάπτυξη, με τη σταδιακή μείωση του κόστους εργασίας και τη χρηματοδότηση κάποιων επιχειρηματικών σχημάτων μήπως και τελικά σωθούν, το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι η εξασφάλιση των νέων κοινωνικοοικονομικών ισορροπιών, αυτών που θα επιτρέψουν την επιστροφή στις καπιταλιστικές επενδύσεις και την ανάκαμψη της οικονομίας. Αυτό σημαίνει ότι και με τις δύο εκδοχές θα πρέπει να επέλθει οπωσδήποτε καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, σε τέτοιο βαθμό που οι εναπομείναντες επιχειρηματίες να μπορούν, εκμεταλλευόμενοι την εργατική δύναμη, να κερδίζουν μέσα από την παραγωγική διαδικασία. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και οι δυνάμεις που επί δεκαετίες έχουν αναλάβει το «μπούκωμα» των καπιταλιστών με νέα κέρδη και κεφάλαια, το αντιλαμβάνονται και εκείνοι που σχεδιάζουν να πρωταγωνιστήσουν για την από δω και πέρα κυριαρχία του κεφαλαίου.

Αποδεχόμενοι πλήρως τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του συστήματος και υποκλινόμενοι στο επιχειρηματικό κέρδος ως κινητήρια δύναμη της κοινωνίας, οι διάφορες δυνάμεις διατείνονται ότι ο καθένας κατέχει τη σωστή συνταγή, ώστε να εξασφαλιστεί το ζητούμενο σήμερα: Η ακόμη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα των κεφαλαίων. Δηλαδή, η ικανότητα των κεφαλαιοκρατών να κερδίζουν περισσότερα από τους ανταγωνιστές τους, μια διαδικασία που είναι απόλυτα ταυτισμένη με το ξερίζωμα κάθε λαϊκού δικαιώματος και κατάκτησης των εργαζομένων. Αυτός είναι ο δρόμος που μας καλούν να πορευτούμε.

Ολα αυτά δείχνουν αφενός τις τεράστιες δυσκολίες διαχείρισης της κρίσης, αφετέρου ότι ο καπιταλισμός έχει παρασαπίσει, τίποτα δεν μπορεί να περιμένει ο λαός από την όποια διαχείρισή του. Διέξοδος για το λαό υπάρχει μόνο στον άλλο δρόμο ανάπτυξης, εκείνο που προτείνει το ΚΚΕ. Οπου κύριος μοχλός για την ανάπτυξη της κοινωνίας δεν είναι το κέρδος του όποιου επιχειρηματία, αλλά οι λαϊκές ανάγκες. Οι προσπάθειες για την κάλυψή τους θα είναι ο αποκλειστικός γνώμονας για τη στήριξη και ανάπτυξη κάθε κλάδου της παραγωγής και της οικονομίας συνολικά. Χρειάζονται ρούχα, άρα οι κλωστοϋφαντουργίες θα δουλεύουν στο φουλ. Υπάρχει ανάγκη για λαϊκές κατοικίες, σχολεία, νοσοκομεία, υποδομές, άρα όλοι οι κλάδοι που συνδέονται με τις κατασκευές θα λειτουργούν κανονικά. Απαιτούνται διάφορα μέσα παραγωγής, εργαλεία, ρομποτικά συστήματα για παραγωγικές γραμμές, χρειαζόμαστε διάφορα είδη νοικοκυριού και πλατιάς κατανάλωσης, όλα αυτά μπορούν να γίνουν και να γίνουν άμεσα. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι το λαϊκό συμφέρον είναι στην απέναντι όχθη. Εκεί που ο λαός, λυτρωμένος από τα δεσμά της ΕΕ και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, με λαϊκή εξουσία και κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, θα δίνει τη μάχη για την οικοδόμηση της νέας ζωής.