Διαβάζεις και κάνεις τη σύγκριση. Η μία πρόταση αφορά στην πραγματική ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών και κατατέθηκε από το ΚΚΕ. Η άλλη πρόταση αφορά στην προστασία των τραπεζών και κατατέθηκε από την συγκυβέρνηση.

Στο χέρι των λαϊκών στρωμάτων είναι να επιβάλουν τη λύση που τους συμφέρει, ή, να βάλουν πιο σφιχτά τη θηλιά στο λαιμό τους.

Θηλιά είναι η «λύση» που προωθείται από την κυβέρνηση, γιατί οδηγεί σε μεγαλύτερη υπερχρέωση τα νοικοκυριά. Κάθε δανειολήπτης γνωρίζει ότι αύξηση των δόσεων σημαίνει μεγαλύτερο χρέος.

Λύση για το λαό είναι μόνο τα μέτρα που πράγματι ανακουφίζουν, αλλά για να επιβληθούν χρειάζεται οργανωμένη πάλη. Κανένας μόνος του στο σφαγείο.

Η πείρα που έχει συγκεντρωθεί από τη δράση των Λαϊκών Επιτροπών στην περίπτωση των διακοπών ρεύματος είναι πολύτιμη. Κεντρικό της στοιχείο είναι ότι κανένας δεν πάει κλαμένος στη ΔΕΗ, όλοι μαζί επιβάλλουν αγωνιστικά τη λύση. Η κατά ένα χρόνο παράταση στους πλειστηριασμούς ακινήτων εξυπηρετεί μεν ειδικούς εκλογικούς σχεδιασμούς, δε λύνει όμως το πρόβλημα, καθώς οι τόκοι τρέχουν, το χρέος αυξάνεται, στο τέλος το σπίτι θα χαθεί. Οργανωμένα, λοιπόν, προστατεύουμε καθέναν που απειλείται από τις τράπεζες.

Τα στοιχεία για την Υγεία μαρτυρούν τις συνέπειες ενός άρρωστου συστήματος. Μια ιδιόμορφη γάγγραινα που απειλεί ό,τι υπάρχει γύρω της. Εδώ πια η λύση δε βρίσκεται στο κόψιμο ενός σάπιου μέλους, αλλά στο θάψιμο όλης της σαπίλας.

Ο εμπαιγμός με τις θέσεις εργασίας απογειώνεται. Δείχνουν το πρόβλημα που δημιούργησαν σε εκατομμύρια ανθρώπους και ξεχωρίζοντας ορισμένα από τα θύματα - μια μικρή ομάδα ανέργων - προβάλλουν ως λύση για την ανεργία την έμμισθη φιλανθρωπία. Οτι οι μισθωτοί «φιλάνθρωποι» θα δουλεύουν με τους νέους πετσοκομμένους μισθούς των 586 ευρώ μεικτών, είναι λεπτομέρεια.

Δεν είναι, όμως, λεπτομέρεια η πρόκληση: Ομολογούν ότι θα τσακιστεί κόσμος και κοσμάκης στη χρονιά που έρχεται - πάρουν δεν πάρουν τη δόση οι καπιταλιστές και η κυβέρνησή τους. Και ζητάνε από τα ίδια τα θύματα να επιστρατεύσουν «αποθέματα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς».

Ναι, λοιπόν, θα αναπτύξουμε δίκτυα αλληλεγγύης, ναι, δε θα αφήσουμε κανέναν να πέσει κάτω, ναι, θα δώσουμε το χέρι σ' όποιον σηκώνεται. Ναι, θα οργανωθούμε καλύτερα για να πολεμήσουμε.

Αλλά αυτά ακριβώς είναι εκείνα που δε θέλουν να κάνουμε όσοι μας καλούν να βάλουμε πλάτη για τη σωτηρία του συστήματος. Κάνουν πέρα μόλις τους πούμε ότι δεν μας αρκεί να βάλουμε πλάτη, ότι έχουμε σκοπό να «δικάσουμε» τον αίτιο που μας έφερε σ' αυτά τα χάλια κι ότι ακόμα καλύτερα έχουμε σκοπό να μην αφήσουμε να ξανασυμβεί, άρα έχουμε σκοπό να πολεμήσουμε.

Με θυσίες; ναι, με θυσίες. Σαφώς λιγότερες, μικρότερες, πιο ανώδυνες απ' αυτές που πληρώνουμε σήμερα.

Μέτρο της πραγματικής φιλανθρωπίας ο πόλεμος ενάντια στον εκμεταλλευτή. Αρα δεν πρόκειται για φιλανθρωπία, αλλά για ταξικό πόλεμο.

Την ώρα που οι «φιλάνθρωποι» μαζεύουν φράγκα για τον Ερυθρό Σταυρό, ξεμπερδεύουν με τη συνείδησή τους, δεν αναρωτιούνται καν για το ελάχιστο: αν τα φράγκα πάνε στους έχοντες ανάγκη, ή, γίνονται επένδυση για την πολυεθνική που ελέγχει το «Ερρίκος Ντυνάν».

Εμείς ζητάμε το περισσότερο. Την προσωπική συμμετοχή του καθενός στη μάχη για να ξεμπερδεύουμε με τους εκμεταλλευτές - την αιτία όλου του προβλήματος. Για να ανοίξει ο δρόμος για πραγματικές λύσεις.

«Φιλανθρωπία» τέλος, ταξική αλληλεγγύη ναι!