Η παρουσίαση του «Ζαππείου 3» επιβεβαίωσε ότι η ανάπτυξη που υπηρετεί είναι καταστροφική για τους εργαζόμενους και το λαό
Ταυτόχρονα, έκανε επίδειξη της αποφασιστικότητάς του να προχωρήσει στην υλοποίηση του συνόλου των βάρβαρων μέτρων που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο διαρκείας, αλλά και των συμπληρωματικών φιλομονοπωλιακών μέτρων που είχε προτείνει πριν από έναν περίπου χρόνο, το «Ζάππειο 2», και επανέλαβε προχτές, εξαπολύοντας νέα σφοδρή επίθεση κατά των ταξικών λαϊκών αγώνων, κάνοντας λόγο για «συντεχνίες που αναστατώνουν τις πόλεις κάθε μέρα και συντρίβουν τους επαγγελματίες που προσπαθούν να ζήσουν στην αγορά».
Συγκεκριμένα, ο Αντ. Σαμαράς:
-- Επαναβεβαίωσε τη στοχοπροσήλωσή του στους σκοπούς και στα προαποφασισμένα μέτρα του μνημονίου, στέλνοντας μήνυμα στην πλουτοκρατία και στους ξένους συμμάχους της ότι τιμά τις έγγραφες δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. «Πρώτα πρώτα να το πω απερίφραστα: Αποδεχόμαστε πλήρως το στόχο μείωσης του ελλείμματος. Αν είναι δυνατό και πιο γρήγορα (...) Οχι γιατί το επέβαλε η τρόικα. Ηταν δική μας πολιτική, πριν ακόμα πάμε στο μνημόνιο (...) Αποδεχόμαστε το στόχο μείωσης του χρέους. Γι' αυτό και πρώτοι μιλήσαμε για αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας. Αποδεχόμαστε τις βασικές πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων. Από την αρχή τις υποστηρίξαμε κι είμαστε αποφασισμένοι να τις σπρώξουμε πιο γρήγορα», τόνισε χαρακτηριστικά, καταθέτοντας διαπιστευτήρια στην άρχουσα τάξη.
-- Απειλώντας ότι η οικονομία θα καταρρεύσει, κατέστησε σαφές ότι η μείωση των μισθών θα συνεχιστεί, επιβεβαιώνοντας την πλήρη σύμπλευσή του με το στρατηγικό στόχο της ντόπιας πλουτοκρατίας και του μνημονίου για νέα μείωση του λεγόμενου «εργατικού κόστους» κατά 15% την επόμενη διετία, μέσα από τις ατομικές συμβάσεις και την κατάργηση του κατώτατου μισθού. «Αν υπάρξει ανάκαμψη, τότε δεν θα μειωθούν άλλο οι μισθοί», τόνισε με νόημα και συμπλήρωσε στο ίδιο πνεύμα: «Αν δεν υπάρξει ανάκαμψη, τότε - ό,τι κι αν υπογράψουμε ό,τι κι αν αρνηθούμε να υπογράψουμε - η οικονομία θα καταρρεύσει και τα εισοδήματα θα μηδενιστούν». Ταυτόχρονα, δε δίστασε να προχωρήσει σε ξεδιάντροπες υποσχέσεις και δεσμεύσεις, όπως ότι «δεν υπάρχει θέμα για τον 13ο και 14ο μισθό». Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι χάνουν 3 μηνιάτικα το χρόνο από τη μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22% που έχει υπερψηφίσει (πρόσθετα στην αφαίμαξη που έχουν υποστεί έως τώρα), ενώ θα χάσουν επιπλέον δύο μισθούς, αν υλοποιηθεί ο στόχος για μείωση του «εργατικού κόστους» κατά 15%. Εξίσου ξεδιάντροπη και κάλπικη είναι η δέσμευση ότι τάχα με τις περικοπές στη σπατάλη του κράτους «θα προστατέψει μισθούς και συντάξεις».
-- Εμφανίστηκε πανέτοιμος να προχωρήσει στην υλοποίηση του πακέτου των μέτρων του Ιούνη ύψους 11,5 δισ. ευρώ. Ψευδόμενος συνειδητά, ισχυρίστηκε ότι τα μέτρα αυτά θα προέλθουν τάχα «κυρίως από περικοπή σπατάλης», αποκρύπτοντας ότι τα μέτρα αυτά, όπως σαφώς αναφέρεται στις εκθέσεις του ΔΝΤ και της ΕΕ, θα πλήξουν πρώτα και κύρια τις συντάξεις και τα ασφαλιστικά ταμεία, τα κοινωνικά και προνοιακά επιδόματα, τα νοσοκομεία, τα φάρμακα, τα σχολεία, τις δημόσιες υπηρεσίες στις οποίες θα μπει λουκέτο, ενώ θα απολυθούν εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι. Το τελευταίο το παραδέχθηκε ευθέως χτες ο αναπληρωτής τομεάρχης Οικονομικών, Ν. Μηταράκης, δηλώνοντας (στον «Real fm») ότι «η μείωση του προσωπικού του Δημοσίου επιτυγχάνεται άμεσα με τις ιδιωτικοποιήσεις», επισημαίνοντας ότι «έχουμε δεσμευθεί από το "Ζάππειο 2" - παρά το μεγάλο πολιτικό κόστος - για 150.000 λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους εντός τριετίας».
Επίσης, ο Αντ. Σαμαράς προανήγγειλε την κατάθεση τεσσάρων νομοσχεδίων στις πρώτες έξι βδομάδες μετά τις εκλογές: Ενα νομοσχέδιο θα αφορά στις κοινωνικές μεταβιβάσεις, δηλαδή τα ασφαλιστικά ταμεία, τα κοινωνικά και προνοιακά επιδόματα, κ.λπ., το άλλο στην περικοπή των δαπανών, δίχως όμως να αναφέρει για ευνόητους λόγους κανένα συγκεκριμένο μέτρο, ενώ τα άλλα δύο νομοσχέδια αφορούν στο φορολογικό σύστημα και την ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για νομοσχέδια που υλοποιούν τα άγρια μέτρα του νέου μνημονίου.
-- Εκανε επίδειξη της βούλησής του να προχωρήσει στην ταχεία ιδιωτικοποίηση των πάντων, στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του ορυκτού πλούτου, στην άμεση λήψη μέτρων ενίσχυσης της ρευστότητας και της απαλλαγής των επιχειρήσεων από φόρους και εργοδοτικές εισφορές. «Δραστηριότητες του Δημοσίου, ή ζημιογόνων ΔΕΚΟ που επιβαρύνουν πολύ τον φορολογούμενο, ενώ προσφέρουν μικρό ή ελάχιστο δημόσιο όφελος, θα δοθούν άμεσα για ιδιωτικοποίηση», τόνισε χαρακτηριστικά, αναφέροντας μάλιστα ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τις αστικές συγκοινωνίες και τον σιδηρόδρομο. Πρόκειται για κλάδους στρατηγικής σημασίας, όπου ήδη έχουν πατήσει πόδι οι ιδιώτες, ενώ οι εργαζόμενοι, μαζί με το λαό, ζουν από πρώτο χέρι την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και την αύξηση του κόστους των υπηρεσιών. «Τρένα και αστικές συγκοινωνίες παράγουν έλλειμμα πάνω από 1,5 δισεκατομμύριο το χρόνο! Αλλά με τέτοια ελλείμματα δεν γίνεται δουλειά. Κόμπος που δεν λύνεται κόβεται», δήλωσε, για να δικαιολογήσει τη στρατηγική επιλογή της ΕΕ για μονοπώληση στρατηγικών τομέων της παραγωγής.
Με το σύνθημα «ο επιχειρηματίας είναι φίλος του ελληνικού λαού» παρουσίασε εκ νέου τη φιλομονοπωλιακή δέσμη μέτρων του «Ζαππείου 2», όταν και τότε είχε αναφωνήσει «ναι, είμαστε υπέρ των επιχειρήσεων»! Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται η μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη των επιχειρήσεων στο 15%, φορολογική αμνήστευση των κεφαλαίων που θα επιστρέψουν, μέτρα για την τόνωση των επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στην οικοδομή και τον τουρισμό, διοχέτευση των κοινοτικών κονδυλίων στις τσέπες των μονοπωλίων, νέες ενέσεις ρευστότητας, αξιοποίηση - εκποίηση της ακίνητης παρουσίας του Δημοσίου, κ.ά.
Από την άλλη, μοίρασε ξανά τις κάλπικες υποσχέσεις για αποκατάσταση των χαμηλών συντάξεων, των πολυτεκνικών επιδομάτων και του εισοδήματος των κτηνοτρόφων, επικαλούμενος ισοδύναμα μέτρα ύψους 550 εκατομμυρίων ευρώ, τα οποία όμως είτε είναι αέρας κοπανιστός (όπως τα μελλοντικά κέρδη από τα νέα ηλεκτρονικά παιχνίδια του ΟΠΑΠ και τη μείωση των ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ) είτε ισοδύναμης καταστροφής της ζωής του λαού, όπως η «μείωση κρατικής σπατάλης», δηλαδή των κοινωνικών δαπανών.