Η νομοθέτηση της συνταγογράφησης φαρμάκου με βάση τη δραστική ουσία και τη σαφή εντολή να χορηγείται στον ασθενή το πιο φτηνό φάρμακο και όχι το φάρμακο με το οποίο μπορεί να θεραπευτεί είναι μία ακόμα επικίνδυνη εξέλιξη για την υγεία των εργατικών - λαϊκών οικογενειών. Γιατί το ίδιο φάρμακο για την ίδια πάθηση, σε διαφορετικούς οργανισμούς, ενδέχεται να έχει όχι μόνο αναποτελεσματικότητα στη θεραπεία αλλά ακόμη και κινδύνους για την υγεία. Ετσι, ο άρρωστος δεν αντιμετωπίζεται ως άρρωστος που είναι υποχρεωμένη η κοινωνία, με βάση την ιατρική επιστήμη, να του παράσχει τα πάντα για να βρει την υγειά του, αλλά σαν κάποιος που η θεραπεία του πρέπει να κοστίζει όσο το δυνατόν λιγότερο, άσχετα αν αυτό έχει αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία του ή τον επιβαρύνει οικονομικά και δεν μπορεί να πληρώσει. Ο γιατρός, λοιπόν, θα «γράφει» στους ασθενείς τη δραστική ουσία και στη συνέχεια το ασφαλιστικό ταμείο θα ελέγχει ποιο είναι το φτηνότερο φάρμακο με αυτή τη δραστική ουσία. Με βάση αυτόν τον υπολογισμό και μόνο θα αποζημιώνει τον ασφαλισμένο σε αυτή την τιμή. Το υπόλοιπο θα το πληρώνει από την τσέπη του.

Ενα φάρμακο εκτός από τη δραστική ουσία εμπεριέχει και άλλα συστατικά και ενδέχεται να μην είναι κατάλληλο για κάθε περίπτωση ασθενούς. Για παράδειγμα, τα φάρμακα που κυκλοφορούν για πολύμηνη θεραπεία οστεοαρθρίτιδας μπορεί να έχουν όλα τη δραστική ουσία που πρέπει να προσλάβει ο ασθενής για να ανακουφιστεί, όμως το καθένα έχει διαφορετικά συστατικά. Κάθε ασθενής είναι εντελώς διαφορετικός από τον άλλο ακόμα κι αν πάσχει από το ίδιο νόσημα, μπορεί να έχει και άλλα νοσήματα, μπορεί να υπάρξουν παρενέργειες από τη δραστική ουσία και να χρειάζονται και τα λεγόμενα συνοδά φάρμακα. Πόσες και πόσες φορές ένα φάρμακο που έχει χρησιμοποιήσει κάποιος, του έχει προκαλέσει ανεπιθύμητες ενέργειες και το έχει σταματήσει για να πάρει άλλο; Με βάση τη συνταγογράφηση με τη δραστική ουσία, για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει ο ασθενής να πληρώσει από την τσέπη του. Αν δεν έχει, δεν κάνει θεραπεία. Υποφέρει ή, ακόμα χειρότερα, κινδυνεύει η ίδια του η ζωή.

Είναι ένα μέτρο που έρχεται σε συνέχεια της αύξησης του αριθμού των φαρμάκων που δεν καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία και της αύξησης των φαρμάκων που δε συνταγογραφούνται. Πήραν αυτό το μέτρο με στόχο, όπως λένε, την περιστολή της φαρμακευτικής δαπάνης που καλύπτουν κράτος και ασφαλιστικά ταμεία. Ασφαλιστικά ταμεία στα οποία πληρώνονταν κανονικά οι εισφορές των ασφαλισμένων αλλά «αρμέγονται» από το κράτος, τους εργοδότες και τους επιχειρηματίες της Υγείας και του Φαρμάκου. Μαζί με όλα αυτά το πιο επικίνδυνο είναι ότι το φάρμακο είναι εμπόρευμα (σ.σ. κάτι που έχει ως συνέπεια να παίρνονται τέτοια μέτρα) στα χέρια των πολυεθνικών φαρμακοβιομηχανιών. Εχουν τον έλεγχο στην έρευνα, στην παραγωγή και στη διακίνηση του φαρμάκου. Στην ουσία, τα μονοπώλια έχουν στα χέρια τους την υγεία του λαού. Και ο αγώνας ενάντια σε αυτό ή και άλλα αντίστοιχα μέτρα πρέπει να είναι και αγώνας ενάντια στα μονοπώλια που βάζουν σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή. Αγώνας για δωρεάν φάρμακο, για δωρεάν Υγεία, κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας. Και είναι κριτήριο ψήφου στις εκλογές για πανίσχυρο ΚΚΕ.