Ενας αναπληρωτής καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου δημοσιοποίησε χτες μια επιστολή του, με την οποία ζητά από τις πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ να περιφρουρήσουν τις εκλογές για το νέο Συμβούλιο Διοίκησης και κυρίως, επιχειρηματολογογεί υπέρ της εφαρμογής του νόμου, στη λογική «οι νόμοι του κράτους πρέπει να εφαρμόζονται». Ως εδώ καλά. Δηλαδή, θα μπορούσε κανένας πολιτικά να διαφωνήσει και να ανταπαντήσει με πλήθος αντεπιχειρημάτων, αλλά δικαίωμά του, του πανεπιστημιακού να έχει αυτή τη γνώμη και να την υποστηρίζει δημόσια. Δε σταματάει όμως εκεί.

Στο τέλος του άρθρου του γράφει κατά λέξη: «Είμαστε πανεπιστημιακοί δάσκαλοι στα μάτια των φοιτητών(τριών) μας και όχι μόνο. Ρομαντικές ίσως απόψεις, που δεν έχουν σχέση με συνθήματα όπως ανυπακοή ή απειθαρχία... Μας κούρασε όμως ο ρεαλισμός εκείνος που έφθασε τη χώρα και πανεπιστήμια σε αυτήν την κατάντια»! Πάει πολύ να αφήνει τέτοιους συνειρμούς αξιοποιώντας τα συνθήματα του ΚΚΕ για απειθαρχία και ανυπακοή (ανεξάρτητα αν αυτά τα συνθήματα τα έχουν χρησιμοποιήσει κι άλλοι μετά). Απαιτεί θράσος για να ειρωνευτεί κανείς το ΚΚΕ ειδικά για το πώς βλέπει το ρόλο των πανεπιστημιακών δασκάλων. Γιατί το ΚΚΕ είναι το μοναδικό Κόμμα που έχει κάνει αλλεπάλληλες τοποθετήσεις γι' αυτό το θέμα, καλώντας τους πανεπιστημιακούς να σταθούν στο ύψος τους και πρώτα και κύρια να διδάξουν στους φοιτητές τους την επιστημονική αλήθεια και την αγωνιστική στάση ζωής κι όχι να διδάσκουν την υποταγή και να τους βγάζουν απολογητές του συστήματος. Γιατί αυτός είναι ο ρεαλισμός που επικρατεί στα ιδρύματα κι όχι ο ρεαλισμός του ΚΚΕ. Στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που υπερασπίζονται αυτοί οι καθηγητές, να ψάξουν να βρουν τις αιτίες της κρίσης του και της κατάντιας της χώρας. Και ειδικά, άμα μιλάμε για οικονομολόγους αυτά τα έχει αποδείξει ο Μαρξ εδώ και εκατόν πενήντα χρόνια...